Issues over woonplaats/levensstijl

[Vittel365]

Mijn vriendin en ik zijn nu ongeveer twee jaar samen. Toen we elkaar leerden kennen, leefden we elk nog apart (in een andere stad). Nog geen jaar later ging ik echter bijstuderen (éénjarige opleiding) in de stad waar zij woonde waarop we beslisten om samen te gaan wonen (leek een logische stap). Op zich had ik zelf niet heel veel met de stad maar als tijdelijke oplossing (meer tijd met m'n vriendin doorbrengen + extra dicht bij de campus zijn) zag ik het wel zitten.

Momenteel is dat jaar en mijn opleiding afgelopen. Het samenwonen was/is heel fijn maar ik voel me niet echt op mijn plek in de stad waar we nu wonen (weinig vrienden, geen fan van de drukte, iets te ver van familie). Zelf voel ik me niet echt gelukkig hier en had ik graag teruggekeerd naar de stad waar ik voorheen woonde. Mijn vriendin ziet dit echter helemaal niet zitten (ze wil niet mee verhuizen en wil ook niet dat ik opnieuw alleen ga wonen). Voor haar is het prima zoals het nu is en hoeft er niet perse iets te veranderen.

Ik lig al een hele tijd met mezelf in de knoop over wat ik hiermee moet aanvangen. Op zich was/is het samenwonen de laatste maanden erg geslaagd: we voelen elkaar goed aan, hebben veel tijd voor elkaar en hebben ons gezellige eigen stekje gecreëerd. Mijn vriendin neemt hier genoegen mee (zij is vijf jaartjes ouder en wat 'rustiger' dan mij) en ziet het gerust zitten om te blijven. Ikzelf heb echter het gevoel dat ik het afgelopen jaar wat geïsoleerd ben geraakt van mijn eigen vrienden, familie en spontane levensstijl die ik eerder had. Het samenwonen en mijn relatie zijn top, maar ik mis mijn eigenheid en sociale contacten.

Mijn vriendin en ik hebben het hier al meermaals over gehad maar elk gesprek draait op hetzelfde uit: zij die vindt dat ik niet genoeg moeite doe om me te 'integreren' in de nieuwe stad, ik krijg het verwijt dat ik me iets meer moet settelen en rustiger moet worden. Waarop ik steeds opnieuw aanhaal dat ik onze huidige woonplaats steeds als een tijdelijke stap zag (omdat het praktisch was voor mijn opleiding) en dat ik in deze fase van m'n leven echt nood heb aan mijn sociale contacten (vrienden/familie/nieuwe mensen leren kennen) en geen genoegen neem met louter het settelen. Ik voel me nog iets te jong daarvoor.

Stilaan kom ik echter op het punt waar ik echt een beslissing hieromtrent moet nemen. Momenteel wil ik alles zeker en vast nog een kans geven en proberen mijn relatie, het samenwonen en mijn eigen sociale noden zo goed mogelijk te combineren (door vaak op bezoek te gaan bij vrienden, mensen uit de buurt proberen te leren kennen) maar het feit dat ik weinig voeling heb met de stad waar we wonen, belemmert dat een beetje. Ik ben wel wat bang dat ik mezelf stilaan een beetje verwaarloos om mijn relatie te behouden en me wat forceer om me ergens goed te voelen terwijl ik daar eigenlijk weinig intrinsieke motivatie voor heb.

Ik tik mijn issues hier gewoon even uit om alles op een rijtje te zetten. Grote oplossingen verwacht ik niet, maar wat insights van externen zijn altijd welkom!

[Memories]

Mijn vriendin en ik zijn nu ongeveer twee jaar samen. Toen we elkaar leerden kennen, leefden we elk nog apart (in een andere stad). Nog geen jaar later ging ik echter bijstuderen (éénjarige opleiding) in de stad waar zij woonde waarop we beslisten om samen te gaan wonen (leek een logische stap). Op zich had ik zelf niet heel veel met de stad maar als tijdelijke oplossing (meer tijd met m'n vriendin doorbrengen + extra dicht bij de campus zijn) zag ik het wel zitten.

Momenteel is dat jaar en mijn opleiding afgelopen. Het samenwonen was/is heel fijn maar ik voel me niet echt op mijn plek in de stad waar we nu wonen (weinig vrienden, geen fan van de drukte, iets te ver van familie). Zelf voel ik me niet echt gelukkig hier en had ik graag teruggekeerd naar de stad waar ik voorheen woonde. Mijn vriendin ziet dit echter helemaal niet zitten (ze wil niet mee verhuizen en wil ook niet dat ik opnieuw alleen ga wonen). Voor haar is het prima zoals het nu is en hoeft er niet perse iets te veranderen.

Ik lig al een hele tijd met mezelf in de knoop over wat ik hiermee moet aanvangen. Op zich was/is het samenwonen de laatste maanden erg geslaagd: we voelen elkaar goed aan, hebben veel tijd voor elkaar en hebben ons gezellige eigen stekje gecreëerd. Mijn vriendin neemt hier genoegen mee (zij is vijf jaartjes ouder en wat 'rustiger' dan mij) en ziet het gerust zitten om te blijven. Ikzelf heb echter het gevoel dat ik het afgelopen jaar wat geïsoleerd ben geraakt van mijn eigen vrienden, familie en spontane levensstijl die ik eerder had. Het samenwonen en mijn relatie zijn top, maar ik mis mijn eigenheid en sociale contacten.

Mijn vriendin en ik hebben het hier al meermaals over gehad maar elk gesprek draait op hetzelfde uit: zij die vindt dat ik niet genoeg moeite doe om me te 'integreren' in de nieuwe stad, ik krijg het verwijt dat ik me iets meer moet settelen en rustiger moet worden. Waarop ik steeds opnieuw aanhaal dat ik onze huidige woonplaats steeds als een tijdelijke stap zag (omdat het praktisch was voor mijn opleiding) en dat ik in deze fase van m'n leven echt nood heb aan mijn sociale contacten (vrienden/familie/nieuwe mensen leren kennen) en geen genoegen neem met louter het settelen. Ik voel me nog iets te jong daarvoor.

Stilaan kom ik echter op het punt waar ik echt een beslissing hieromtrent moet nemen. Momenteel wil ik alles zeker en vast nog een kans geven en proberen mijn relatie, het samenwonen en mijn eigen sociale noden zo goed mogelijk te combineren (door vaak op bezoek te gaan bij vrienden, mensen uit de buurt proberen te leren kennen) maar het feit dat ik weinig voeling heb met de stad waar we wonen, belemmert dat een beetje. Ik ben wel wat bang dat ik mezelf stilaan een beetje verwaarloos om mijn relatie te behouden en me wat forceer om me ergens goed te voelen terwijl ik daar eigenlijk weinig intrinsieke motivatie voor heb.

Ik tik mijn issues hier gewoon even uit om alles op een rijtje te zetten. Grote oplossingen verwacht ik niet, maar wat insights van externen zijn altijd welkom!

Er zijn altijd een paar dingen wat ik mij afvraag bij een verhaal als dit. Je trekt in bij je vriendin omdat je dat graag wil en het op dat moment gemakkelijk is. Wist je vriendin ook dat je hoopte op een andere plek hierna en dat het voor jou als tijdelijk voelde en hoe voelde het voor haar? Want als je niet op één lijn zit op dit punt is dat toch wel erg lastig. Ik kan wel begrijpen dat je vriendin niet wil verhuizen als de plek waar ze nu woont haar nog goed bevalt. Als jij echt graag opnieuw alleen wil wonen, dan is dat je eigen keuze. Daar kan ze of vrede mee hebben, of andere conclusies trekken. Hetzelfde geld voor jou, je kan niet haar dwingen om mee te gaan.

Als jij niet rustiger wil of kan worden en je niet meer wil settelen dan dat je al doet, als je vind dat de contacten die je hebt met je vrienden niet genoeg is, kan je daar ook conclusies uit trekken. Jezelf blijven is belangrijk naast dat je er een fijne, prettige relatie op na houd met dingen van haar, van jullie beiden en van jezelf.

[volhoudertje]

Ik vind het eerlijk gezegd niet zo fraai, ik vind je opstelling tamelijk egoïstisch. Het kwam je goed uit om een slapplaats te hebben in de stad waar je studeerde, maar nu jij je papiertje op zak hebt blijkt de liefde voor je vriendin toch niet zo groot te zijn dat je bij haar wilt blijven en zijn je vrienden en je sociale contacten belangrijker. Het is weliswaar met haar instemming gebeurd. maar eigenlijk heb je haar gebruikt.

Een relatie en samenwonen is alleen iets waard als je er voor wilt gaan. Kennelijk is de liefde niet zo heel groot en heb je andere prioroteiten in het leven.

[Memories]

Ik vind het eerlijk gezegd niet zo fraai, ik vind je opstelling tamelijk egoïstisch. Het kwam je goed uit om een slapplaats te hebben in de stad waar je studeerde, maar nu jij je papiertje op zak hebt blijkt de liefde voor je vriendin toch niet zo groot te zijn dat je bij haar wilt blijven en zijn je vrienden en je sociale contacten belangrijker. Het is weliswaar met haar instemming gebeurd. maar eigenlijk heb je haar gebruikt.

Een relatie en samenwonen is alleen iets waard als je er voor wilt gaan. Kennelijk is de liefde niet zo heel groot en heb je andere prioroteiten in het leven.

Ik ben het totaal niet met je eens. We weten een te klein deel van het verhaal om zulke conclusies te kunnen en mogen trekken.

[Lena C.]

Hallo Vittel, welkom op dit forum.

Eigenlijk zeg je het zelf al: je bent er niet klaar voor om te settelen en hebt nu andere behoeften dan je (iets oudere) vriendin. Ik zou dat gevoel serieus nemen, want als je jezelf gaat forceren om aan de verwachtingen van je vriendin te voldoen, kan dat slecht uitpakken. Zeker als je er zelf geen motivatie voor voelt. Als je frustratie oploopt, ga je haar dat misschien nog kwalijk nemen.

Hoe pijnlijk het ook is voor jullie beiden, voor jou lijkt het me beter om weer terug te verhuizen naar de plek waar je familie en vrienden wonen en waar je jezelf meer op je plek voelde. Als je vriendin mee wil, gaat ze mee. En anders ga je alleen. Het is misschien een egoïstische keuze, maar dat is niet verkeerd. Soms moet je dat soort keuzes maken in je leven. Je moet goed voor jezelf zorgen!