Gebruikersavatar
Anonymous_Loner
Berichten: 9
Lid geworden op: 23 sep 2021 08:11

Leren omgaan met de pijn

Dag iedereen, ik ben nieuw hier en kan wel wat advies of wijze raad gebruiken...

Even kort voorstellen:
- Ik ben een man van 25 jaar
- Ik heb beide ouders verloren aan kanker, moeder aan vijftien jaar, mijn vader aan achttien jaar
- 7 a 8 jaar moet ik dus al op mijn eigen benen staan
- Ik heb hierdoor een depressie en verlatingsangst ontwikkeld...
- Ik heb met 2 meisjes een serieuze relatie gehad

Ik heb het enorm moeilijk met mijn ex-vriendin. Zij was een goeie vriendin al van toen ik 16-17 jaar was, had ook altijd al een crush op haar. Toen waren we nog beide jong en dom, ik zag haar zitten, maar zij wou niets met mij beginnen. Uiteindelijk was ze samen met iemand anders, maar we bleven goede vrienden. Hier hadden we nog geen relatie.

Een jaartje of 2 daarna had ik eindelijk een relatie met iemand anders die ik echt enorm graag zag, maar zij zat in een enorme depressie, een depressie die ik uiteindelijk ook zou krijgen na onze relatie. De break-up met dit meisje was hard en heel zwaar mentaal, uiteindelijk begon ik enorm depressief te worden, mijn vader was toen ook nog niet lang overleden, dus alles begon zich wat op te stapelen...

Enkele jaren daarna, toen ik 21-22 was, ging ik vaker en vaker om met mijn crush van toen ik 16-17 jaar oud was. We konden het goed vinden met mekaar omdat we allebei recent door een break-up gingen. Time passes en van het een kwam het anders, we begonnen een relatie!

Ik was enorm gelukkig, want dit had ik nooit gedacht: een relatie met mijn crush, wauw! Volledig out of the blue!

Maar toen...

Depressie kwam erger, ik kon mezelf niet meer motiveren om te studeren, ik had ook een gewoonte ontwikkeld om cannabis te roken tegen de stress (een gewoonte die ik ontwikkeld had na mijn break-up). Dit maakte de depressie erger, ik was levenloos en vaak afgeleid wanneer mijn crush bij mij was.

Uiteindelijk besloot ze om de relatie te stoppen omdat ze geen toekomst zag met ik (begrijpelijk).

Ik heb ze dan een jaar niet gezien, maar in dat jaar wel mezelf van kant willen maken... De pijn was ondraaglijk. (Zij heeft daar geen weet van.)

Ik probeerde wat aan mezelf te werken. Uiteindelijk spraken we nog eens af en het was supergezellig. We zijn nog steeds vrienden en we gedragen ons wel volwassen ten opzichte van elkaar.

Een week na onze afspraak, had ze iemand leren kennen. Dan kwam de lockdown. Met die persoon is ze nu niet meer samen. Kort daarna leerde ze nog iemand anders kennen, waarmee ze nu heel gelukkig lijkt.

Nu heeft ze samen met haar vriend een huis gekocht en het voelt alsof ik geen kans meer heb... Ze zijn nog maar enkele maanden samen (denk ik), wat wel snel is, en hij heeft nu het leven dat ik wou met haar...

Het is heel pijnlijk om dat mee te maken, en nog pijnlijker als ze misschien ooit, vroeg of laat een kind zouden krijgen.

Al die jaren heb ik afgezien, in de hoop dat er misschien een kans was om met haar een leven op te bouwen.

We zijn nog steeds vrienden, en ik wil haar natuurlijk nog blijven zien. Ze is een goed persoon en heeft een goed hart en heeft nooit iets smerig uitgestoken naar mij toe, maar toch doet ze me pijn, ongewild natuurlijk...

Maar hoe ga ik hiermee om? Hoe ga ik om met de pijn? Hoe ga ik verder? Ik ben mentaal niet op de juiste plaats om te daten, heb daten ook nooit leuk gevonden. Met haar heb ik geschiedenis, hebben we jaren en jaren aan herinneringen. Hoe kan ik hier op een gezonde manier mee omgaan?

De laatste 3 a 4 jaar spookt ze door mijn hoofd en ik vind de kracht niet om de relatie los te laten. Om haar het leven te gunnen met iemand anders. Om gewoon gelukkig te zijn voor haar en zelf iemand anders te vinden. Ik hou enorm van haar en zou alles opgeven om een leven met haar te kunnen opbouwen...

Ik ben radeloos...
Gebruikersavatar
Tvg!
Berichten: 7
Lid geworden op: 22 jan 2021 20:54

Re: Leren omgaan met de pijn

Goedenavond,

Ik herken mijzelf in je verhaal op vele punten. Ik snap de radeloosheid dan ook heel goed.. hier een vrouw van 29 die ook verlatingsangst heeft. Moeder verloren aan kanker toen ik 11 was.. altijd een extreme pijn gevoeld bij liefdesverdriet en alles wat daar ook maar op lijkt.. en zit ook in een strijd met dingen momenteel.
Wanneer je eerlijk naar jezelf probeert te zijn (ik weet hoe moeilijk het is om te relativeren wanneer je hoog in je emotie zit), denk je dan dat je ook bevriend zal willen blijven als je op voorhand zou weten dat er nooit meer een relatie uit zou voortkomen? Dat het voor haar echt afgesloten is? Ik begrijp dat je buiten de liefde om, ook heel gek op haar bent als persoon.. maar dat je t eigenlijk ook niet trekt om bij haar te zijn en meer herinneringen op te bouwen.. wil je écht puur bevriend zijn? Of is dat toch het stukje hoop op meer wat je dan altijd zult behouden?
Het klinkt namelijk alsof je hart en hoofd met elkaar in strijd zijn.. alsof je hoofd beseft hoe zwaar het is om met haar in gedachte te blijven en dat je nooit verder zal kunnen als zij nog in je leven is.. maar je hart nooit zonder haar zal willen.
Hoe denkt zij dat jij erin staat? Weet zij überhaupt dat het je nog zo raakt?

Ik vind het heel verdrietig voor je.. ik zou je graag willen helpen en willen meedenken.. als is het maar dat je iemand hebt om je echte gevoelens mee te delen.
Melanoisia
Berichten: 2009
Lid geworden op: 01 feb 2020 03:23

Re: Leren omgaan met de pijn

Ik herken best wat in jou. Ik heb mijn vader verloren aan alcohol (heeft nu Korsakov) en mijn moeder is er ook een periode niet voor mij geweest. Ook ben ik veel vrienden verloren en dat heeft veel pijn gedaan. Nu heb ik al lang geen contacten meer behalve mijn moeder. Ik heb een tijdje een goede internetvriendin gehad maar dat is op een gegeven moment gestopt vanuit haar en daar heb ik het ook heel moeilijk mee gehad. Werd er ook depressiever door dan ik al was, en kreeg ook angstaanvallen omdat ik geen toekomst in mijn eentje meer voor mij zag. Daarna heb ik nog lang en dagelijks met die vriendin in mijn hoofd gezeten. Nu zelfs ook nog, al is het een stuk minder en acceptabel geworden. Als ik er op terug kijk dan kon ik haar niet loslaten om de volgende redenen:
- ik dacht dat het stuklopen van de vriendschap alleen maar mijn eigen schuld was en dat ik het nog kon herstellen als ik mijn uiterste best deed.
- ik dacht dat ik nooit meer een vriend of vriendin zou krijgen zoals zij was. Alles voelde minder waard dan de vriendschap met die ene.
- ik voelde mij waardeloos omdat ik in mijn ogen afgewezen was door iemand die ik veel hoger inschatte dan mijzelf. Ik keek tegen die persoon op
- ik had moeite om mijzelf bezig te houden en te helpen, en verwachtte dat van een ander.
- ik was boos en gefrustreerd dat die ander niet meer genoeg aandacht voor mij had en niet begreep waarom.

Ik ga nu proberen uit te leggen welke stappen ik heb proberen te maken om haar uit mijn hoofd te krijgen. Ze zeggen weleens dat zulke pijn met de tijd slijt en uiteindelijk is dat ook zo, maar het is niet fijn om zo lang met zulke kwelling rond te lopen. Ik heb een combinatie van dingen geprobeerd:
- tegen mezelf blijven zeggen dat de vriendschap voorbij is en niet meer zo wordt als eerst. En daar dan verdrietig om zijn. Het is iets wat ik graag wil, wat ik fijn vond en wat gewoon rot is om te verliezen. Dat doet pijn en daar mag ik verdrietig om zijn. Maar dan moet je je er wel bij neerleggen dat het over is, anders heb je nog hoop en kom je niet aan verwerken van verlies toe.
- tegen mezelf blijven zeggen dat het nou eenmaal zo gelopen is en dat ik daar niks aan had kunnen doen. Ik liep al constant op mijn tenen om de vriendschap te behouden, en met overcompenseren maak je geen vrienden, integendeel. Ik moet mijzelf kunnen zijn in een vriendschap en als dat niet past bij een ander dan is dat klote maar moet ik mezelf niet meer verwijten dan nodig is.
- afleiding zoeken. Als je merkt dat je dingen kunt zonder die persoon dan wordt die persoon ook minder belangrijk.
- er veel over praten met anderen, ook al schaam je je kapot omdat je altijd te horen krijgt dat het je eigen schuld is als je te lang liefdes/vriendschapsverdriet hebt. Dat is onzin, het is een onderschat fenomeen en er is geen reden waarom je er geen moeite mee mag hebben. Zou raar zijn als je er helemaal geen moeite mee hebt.

Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ik hoop dat je zult blijven schrijven hier en elders op het forum, en hoor graag hoe het met je gaat in het vervolg.
Gebruikersavatar
Anonymous_Loner
Berichten: 9
Lid geworden op: 23 sep 2021 08:11

Re: Leren omgaan met de pijn

Tvg! schreef: 28 sep 2021 19:38 Wanneer je eerlijk naar jezelf probeert te zijn (ik weet hoe moeilijk het is om te relativeren wanneer je hoog in je emotie zit), denk je dan dat je ook bevriend zal willen blijven als je op voorhand zou weten dat er nooit meer een relatie uit zou voortkomen? Dat het voor haar echt afgesloten is? Ik begrijp dat je buiten de liefde om, ook heel gek op haar bent als persoon.. maar dat je t eigenlijk ook niet trekt om bij haar te zijn en meer herinneringen op te bouwen.. wil je écht puur bevriend zijn? Of is dat toch het stukje hoop op meer wat je dan altijd zult behouden?
Het klinkt namelijk alsof je hart en hoofd met elkaar in strijd zijn.. alsof je hoofd beseft hoe zwaar het is om met haar in gedachte te blijven en dat je nooit verder zal kunnen als zij nog in je leven is.. maar je hart nooit zonder haar zal willen.
Hoe denkt zij dat jij erin staat? Weet zij überhaupt dat het je nog zo raakt?
Ik kan met bijna 100% zekerheid zeggen dat mijn hart de bovenhand heeft... Ik ga altijd hopen op meer en ik weet dat het geen gezonde manier is om er mee om te gaan... Het is perfect omschreven 'hoofd en hart in strijd met elkaar', dat is exact hoe ik me voel. Zij heeft geen idee hoe ik me voel, voor zover ik weet, denkt ze dat ik goed bezig ben en dat we gewoon goede vrienden zijn.

Vandaag zag ik haar opnieuw, na 2 jaar geen contact te hebben gehad door het hele coronagedoe. We spraken af op een terrasje. Het was heel gezellig en we hebben goed kunnen bijpraten. Ik wist dat ze een leven aan het opbouwen is met iemand anders, dat hielp me om rustig te blijven bij sommige gespreksonderwerpen (huis, kinderen in de toekomst, enzovoort). Het feit dat ik die info wist op voorhand, hielp om alles aangenaam te houden.

Wat me altijd opvalt als ik met haar afspreek, is hoe aangetrokken ik ben tot haar. Zij is waarschijnlijk de enige persoon waar ik oprecht in haar ogen kan kijken voor de hele avond zonder dat het vreemd voelt. Dat heb ik met niemand anders. Het voelt allemaal zo natuurlijk.

Maar ja, het is pas als je dan terug afscheid neemt en weer alleen bent, dat je beseft dat je je niet goed voelt, dat wat jij wil, iemand anders heeft... Een harde realiteit wat me elke dag een stukje opvreet...
Gebruikersavatar
Anonymous_Loner
Berichten: 9
Lid geworden op: 23 sep 2021 08:11

Re: Leren omgaan met de pijn

Melanoisia schreef: 02 okt 2021 17:26 Ik herken best wat in jou. Ik heb mijn vader verloren aan alcohol (heeft nu Korsakov) en mijn moeder is er ook een periode niet voor mij geweest. Ook ben ik veel vrienden verloren en dat heeft veel pijn gedaan. Nu heb ik al lang geen contacten meer behalve mijn moeder. Ik heb een tijdje een goede internetvriendin gehad maar dat is op een gegeven moment gestopt vanuit haar en daar heb ik het ook heel moeilijk mee gehad. Werd er ook depressiever door dan ik al was, en kreeg ook angstaanvallen omdat ik geen toekomst in mijn eentje meer voor mij zag. Daarna heb ik nog lang en dagelijks met die vriendin in mijn hoofd gezeten. Nu zelfs ook nog, al is het een stuk minder en acceptabel geworden. Als ik er op terug kijk dan kon ik haar niet loslaten om de volgende redenen:
- ik dacht dat het stuklopen van de vriendschap alleen maar mijn eigen schuld was en dat ik het nog kon herstellen als ik mijn uiterste best deed.
- ik dacht dat ik nooit meer een vriend of vriendin zou krijgen zoals zij was. Alles voelde minder waard dan de vriendschap met die ene.
- ik voelde mij waardeloos omdat ik in mijn ogen afgewezen was door iemand die ik veel hoger inschatte dan mijzelf. Ik keek tegen die persoon op
- ik had moeite om mijzelf bezig te houden en te helpen, en verwachtte dat van een ander.
- ik was boos en gefrustreerd dat die ander niet meer genoeg aandacht voor mij had en niet begreep waarom.

Ik ga nu proberen uit te leggen welke stappen ik heb proberen te maken om haar uit mijn hoofd te krijgen. Ze zeggen weleens dat zulke pijn met de tijd slijt en uiteindelijk is dat ook zo, maar het is niet fijn om zo lang met zulke kwelling rond te lopen. Ik heb een combinatie van dingen geprobeerd:
- tegen mezelf blijven zeggen dat de vriendschap voorbij is en niet meer zo wordt als eerst. En daar dan verdrietig om zijn. Het is iets wat ik graag wil, wat ik fijn vond en wat gewoon rot is om te verliezen. Dat doet pijn en daar mag ik verdrietig om zijn. Maar dan moet je je er wel bij neerleggen dat het over is, anders heb je nog hoop en kom je niet aan verwerken van verlies toe.
- tegen mezelf blijven zeggen dat het nou eenmaal zo gelopen is en dat ik daar niks aan had kunnen doen. Ik liep al constant op mijn tenen om de vriendschap te behouden, en met overcompenseren maak je geen vrienden, integendeel. Ik moet mijzelf kunnen zijn in een vriendschap en als dat niet past bij een ander dan is dat klote maar moet ik mezelf niet meer verwijten dan nodig is.
- afleiding zoeken. Als je merkt dat je dingen kunt zonder die persoon dan wordt die persoon ook minder belangrijk.
- er veel over praten met anderen, ook al schaam je je kapot omdat je altijd te horen krijgt dat het je eigen schuld is als je te lang liefdes/vriendschapsverdriet hebt. Dat is onzin, het is een onderschat fenomeen en er is geen reden waarom je er geen moeite mee mag hebben. Zou raar zijn als je er helemaal geen moeite mee hebt.

Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ik hoop dat je zult blijven schrijven hier en elders op het forum, en hoor graag hoe het met je gaat in het vervolg.
Heb je nooit gedacht van: wat als ik meer moeite had gedaan? Wat als er iets gebeurt met die persoon? Deze zijn grote factoren die ik moeilijk kan loslaten. Ik heb oprechte, hevige gevoelens voor haar en vind het al hartbrekend bij de gedacht dat haar iets zou overkomen.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Leren omgaan met de pijn

Anonymous_Loner schreef: 08 okt 2021 00:22
Melanoisia schreef: 02 okt 2021 17:26 Ik herken best wat in jou. Ik heb mijn vader verloren aan alcohol (heeft nu Korsakov) en mijn moeder is er ook een periode niet voor mij geweest. Ook ben ik veel vrienden verloren en dat heeft veel pijn gedaan. Nu heb ik al lang geen contacten meer behalve mijn moeder. Ik heb een tijdje een goede internetvriendin gehad maar dat is op een gegeven moment gestopt vanuit haar en daar heb ik het ook heel moeilijk mee gehad. Werd er ook depressiever door dan ik al was, en kreeg ook angstaanvallen omdat ik geen toekomst in mijn eentje meer voor mij zag. Daarna heb ik nog lang en dagelijks met die vriendin in mijn hoofd gezeten. Nu zelfs ook nog, al is het een stuk minder en acceptabel geworden. Als ik er op terug kijk dan kon ik haar niet loslaten om de volgende redenen:
- ik dacht dat het stuklopen van de vriendschap alleen maar mijn eigen schuld was en dat ik het nog kon herstellen als ik mijn uiterste best deed.
- ik dacht dat ik nooit meer een vriend of vriendin zou krijgen zoals zij was. Alles voelde minder waard dan de vriendschap met die ene.
- ik voelde mij waardeloos omdat ik in mijn ogen afgewezen was door iemand die ik veel hoger inschatte dan mijzelf. Ik keek tegen die persoon op
- ik had moeite om mijzelf bezig te houden en te helpen, en verwachtte dat van een ander.
- ik was boos en gefrustreerd dat die ander niet meer genoeg aandacht voor mij had en niet begreep waarom.

Ik ga nu proberen uit te leggen welke stappen ik heb proberen te maken om haar uit mijn hoofd te krijgen. Ze zeggen weleens dat zulke pijn met de tijd slijt en uiteindelijk is dat ook zo, maar het is niet fijn om zo lang met zulke kwelling rond te lopen. Ik heb een combinatie van dingen geprobeerd:
- tegen mezelf blijven zeggen dat de vriendschap voorbij is en niet meer zo wordt als eerst. En daar dan verdrietig om zijn. Het is iets wat ik graag wil, wat ik fijn vond en wat gewoon rot is om te verliezen. Dat doet pijn en daar mag ik verdrietig om zijn. Maar dan moet je je er wel bij neerleggen dat het over is, anders heb je nog hoop en kom je niet aan verwerken van verlies toe.
- tegen mezelf blijven zeggen dat het nou eenmaal zo gelopen is en dat ik daar niks aan had kunnen doen. Ik liep al constant op mijn tenen om de vriendschap te behouden, en met overcompenseren maak je geen vrienden, integendeel. Ik moet mijzelf kunnen zijn in een vriendschap en als dat niet past bij een ander dan is dat klote maar moet ik mezelf niet meer verwijten dan nodig is.
- afleiding zoeken. Als je merkt dat je dingen kunt zonder die persoon dan wordt die persoon ook minder belangrijk.
- er veel over praten met anderen, ook al schaam je je kapot omdat je altijd te horen krijgt dat het je eigen schuld is als je te lang liefdes/vriendschapsverdriet hebt. Dat is onzin, het is een onderschat fenomeen en er is geen reden waarom je er geen moeite mee mag hebben. Zou raar zijn als je er helemaal geen moeite mee hebt.

Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ik hoop dat je zult blijven schrijven hier en elders op het forum, en hoor graag hoe het met je gaat in het vervolg.
Heb je nooit gedacht van: wat als ik meer moeite had gedaan? Wat als er iets gebeurt met die persoon? Deze zijn grote factoren die ik moeilijk kan loslaten. Ik heb oprechte, hevige gevoelens voor haar en vind het al hartbrekend bij de gedacht dat haar iets zou overkomen.
Helaas kan je niet alles voorkomen in het leven.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Melanoisia
Berichten: 2009
Lid geworden op: 01 feb 2020 03:23

Re: Leren omgaan met de pijn

Anonymous_Loner schreef: 08 okt 2021 00:22 Heb je nooit gedacht van: wat als ik meer moeite had gedaan? Wat als er iets gebeurt met die persoon? Deze zijn grote factoren die ik moeilijk kan loslaten. Ik heb oprechte, hevige gevoelens voor haar en vind het al hartbrekend bij de gedacht dat haar iets zou overkomen.
Ja heel erg en continu. De gedachte dat ik meer moeite had moeten doen is ook een van de belangrijkste gedachten waardoor ik die persoon niet los kon laten. Ik wilde me natuurlijk goed voelen en dacht dat te doen door de ander voor me winnen omdat ik haar nodig dacht te hebben. Ik was me er eerst niet genoeg van bewust dat deze gedachte me juist ongelukkig maakte en afhankelijk van haar bevestiging/goedkeuring. Mijn automatische gedachte is meestal dat het aan mij ligt waardoor ik ga overcompenseren/mijn best doen voor de ander, maar dan loop je jezelf voorbij en is gewoon heel belemmerend. Je hebt niet alles onder controle en soms gebeuren er vervelende dingen, zoals dat je uit elkaar groeit of ieder een eigen pad kiest, waar niemand iets aan kan doen, hoe treurig dan ook. Daar mag je dan ook gewoon verdriet en pijn van hebben, maar tegen jezelf zeggen dat het aan jou ligt of dat je er iets aan had kunnen doen is eigenlijk een manier om die pijn af en toe een beetje te omzeilen.
Ik maakte me er niet druk over dat er iets zou kunnen gebeuren met die persoon. Ik denk omdat ik daar geen invloed op had, omdat wij alleen via internet contact hadden.

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”