Mijn moeder ging van kleins af aan al ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Later werd dit rustiger, maar kreeg ze veel psychische klachten. Na mijn geboorte kreeg ze een heftige postnatale depressie die volgens mij nooit echt over is gegaan. Ze is heel erg een persoon van alles of niets. Of ze werkt zich helemaal te pletter zodat ze een burn-out krijgt of ze zegt ziek te zijn en kan of wil niets. Als kind had ik heel erg het idee dat ik de ene keer een ziekte door haar aangepraat kreeg en dat de andere keer, als er werkelijk iets was dat genegeerd werd. (met uitzondering van griep en overgeven en zo, dan verzorgde ze me gewoon) Ik moet hierbij wel aantekenen dat een kind opvoeden niet het makkelijkste is en dat het niet mijn bedoeling is mijn moeder te bashen. Ik heb alleen wel het idee dat ze ook zelf zo met haar eigen lichaam omgaat. Niet er naar luisteren, dan moe worden en vervolgens de meest uitgebreide medische verklaringen er aan geven. Mijn moeder heeft zelf een praktijk in natuurgeneeswijzen en draaft daarin behoorlijk door. Zodanig dat ik nog wel eens vrees dat ze Alberto Stegeman of Rambam eens op de stoep krijgt. (Soms helpt ze mensen ook juist wel heel goed en dat maakt het heel ongrijpbaar) Diezelfde methoden past ze op zichzelf ook toe en ze diagnosticeert zichzelf ook. Ze heeft soms de meest zware aanvallen waarbij ze allerlei klachten ervaart. Zo is ze dus al een aantal keer in het ziekenhuis beland zonder dat ze iets hebben kunnen vinden. Dan gaat ze maar weer zelf aan dokteren.
Naast dit gedrag heeft mijn moeder een hoop borderline-achtige klachten waarbij ze zelf iets veroorzaakt (met veel drama), anderen daar de schuld van geeft en vervolgens in de slachtofferrol gaat zitten. Ik weet soms echt niet meer hoe ik daar mee om moet gaan. Met mijn man kan ik goed praten maar hij is er ook wel eens klaar mee. Broers en zussen heb ik niet en mijn vader is overleden. Mijn moeder is eerder van mijn vader gescheiden en hertrouwd, maar haar nieuwe man (hoewel hij heel aardig is) gaat helemaal mee in haar gedrag. Mijn vraag is nu: Wie herkent dit gedrag en heeft advies? Ik houd haar maar zo veel mogelijk op een afstand omdat de meeste drama's een storm in een glas water zijn. Maar ik wil dan ook weer niet dat ze denkt dat ik niet van haar houd want dat is ook weer niet zo. Ik heb wel het een en ander opgezocht over hypochondrie maar dat herken ik ook niet echt.