Hallo,
Ik ben Fred, 70 jaar, getrouwd en we hebben samen een zoon van 46 jaar.
Ik zoek hulp en/of eventueel advies in verband met de telkens weer verstoorde omgang met onze zoon.
Hij heeft gestudeerd aan de universiteit en heeft een goede baan.
Tijdens zijn studie hebben we hem altijd volledig gesteund. Ook toen hij, op 25-jarige leeftijd uit huis is gegaan om op zich zelf te gaan wonen, hebben we geholpen met de inrichting, verhuizing, opknappen van de woning en bijgedragen in de kosten. Tot dat moment was de relatie met hem redelijk tot goed te noemen. Mede aanleiding om op zichzelf te gaan wonen was het zeer zelfstandige getoonde gedrag thuis.
Vervolgens kreeg hij verkering en ging verhuizen naar een groter appartement om samen te gaan wonen. Vanaf dat moment begon de relatie met hem te verslechteren. Nadat aanvankelijk de verhouding met zijn vriendin met ons goed was werd die al snel slechter. Uiteindelijk verbraken zij, om voor ons volstrekt onduidelijke reden, het contact met ons.
Uren met hem gepraat om er achter te komen wat de reden hier nu eigenlijk van was. Er kwam niets anders uit dan: “Wij mochten zijn vriendin niet”, “jullie weten het wel”,etc. Wij konden het niet bedenken. Later, nadat die relatie was verbroken werd het contact met ons weer hersteld.
In de loop van de jaren heeft hij op die manier diverse relaties achter de rug. Steeds voor periodes van ongeveer vijf jaar. Zonder dat er een voor ons duidelijke reden was herhaalde dezelfde procedure zich. Zo ook nu, met zijn laatste vriendin. In het begin gaat het redelijk tot goed en na verloop van tijd wordt het contact weer slechter. Met Vaderdag kreeg ik bijvoorbeeld een app “Gefeliciteerd met je zoon”. Ik moest dat interpreteren als “als je geen zoon had was je ook geen vader geweest”.........? Ik weet niet wat ik daar van moet denken.
We hebben van alles bedacht wat de oorzaak kan zijn, we komen er niet achter. Kort geleden hebben we hem er persoonlijk naar gevraagd. Dat ontaard in een heftige nietszeggende discussie en agressief gedrag. Er worden argumenten aangevoerd waar wij ons met geen mogelijkheid in herkennen. Als “Hij krijgt meer steun van zijn huidige “schoonouders” en “hadden zijn nieuwe auto afgekraakt”, "hebben geen begrip voor zijn vriendin", "praten niet met haar". Uiteindelijk is hij kwaad de deur uitgelopen. Volgens zijn huidige vriendin moet hij nu nadenken.
Bij toeval spraken wij kort achtereen vroegere vriendinnen van hem. We hebben hen gevraagd naar de reden van dit voor ons totaal onverklaarbare en steeds terugkerende gedrag. Naast een regelmatig vertoont agressief gedrag voelde hij zich 'een ongewenst kind' en dat hij 'onvoldoende aandacht en steun' van ons kreeg, zeiden zij. Verder gedroeg hij zich bij een ieder vaak agressief.
Toch vreemd als men bedenkt dat we nog geen half jaar geleden een bedankkaartje met bloemen van hem kregen voor de steun die hij de laatste jaren van ons heeft gehad en de hulp bij het verkoopklaar opleveren van zijn woning. “Zonder jullie hulp had ik het nooit gered” stond er nog op.
Het is nl. een zeer langdurig proces geweest om de gezamenlijke woning van hem en zijn vorige vriendin te verkopen. Wij hebben hem daarbij met raad en daad en deels ook financieel bijgestaan toen die relatie verslechterde.
In feite weten we met de wetenschap enig idee te hebben waar het over gaat, niet hoe we dit verder moeten aanpakken. Om de relatie met hem, maar ook met zijn vriendin, binnen normale proporties te krijgen. Of in ieder geval bespreekbaar te maken. Met zijn vriendin kan ik het niet bespreken. Dat wordt vast gezien als verraad of ondermijning. Een persoonlijk gesprek ontaard vast en zeker in agressief gedrag en verbaal geweld verwachten wij uit ervaring.
Graag advies en/of hulp,
Met vriendelijke groet,
Fred