Hallo,
ik heb me hier aangemeld omdat ik al een hele tijd met een probleem zit en niet goed weet wat ik er nou precies mee kan en moet. Ik hoop dat jullie me verder kunnen helpen.
Ik ben een 19-jarige mbo studente en ik woon thuis met mijn alleenstaande moeder, 11-jarig zusje en 9-jarig broertje. Mijn broertje en zusje zijn allebei erg druk en lastig. Mijn zusje heeft autisme en mijn broertje hoogstwaarschijnlijk ook. Nu is het zo dat ik al jaren een erg slechte band met mijn moeder heb die eigenlijk alleen maar erger en erger wordt. Het begint erop te lijken dat ik psychisch mishandeld wordt. Ik denk hier zelf niet graag aan, maar zo voelt het echt.
Mijn moeder is hertrouwd toen ik 7 was. Sindsdien ben ik eigenlijk alleen maar links gegooid en heb ik me dus ook erg teruggetrokken. We zijn toen vanuit Nederland naar België verhuisd. Toen mijn broertje en zusje geboren waren, werd ik steeds onbelangrijker. Zo werden mijn broertje en zusje naar school gebracht met de auto en ik moest lopen terwijl we op de zelfde school zaten. Er werd amper naar me omgekeken 'Oh Lisa redt zichzelf vast wel', ik zat vaak alleen op mijn kamer en ook op vakanties werd er weinig tot niet naar mij omgekeken. Er werd gesproken van 'de kinderen en Lisa' alsof ik geen kind van mijn moeder was. Mijn stiefvader wilde me het liefst gewoon weg hebben, zo mocht ik na een tijdje niet meer mee met de vakanties en wilde hij me naar een internaat sturen 'omdat ik onhandelbaar was' (ik had een depressie, was suïcidaal en trok me terug). Dit is gelukkig nooit gebeurd.
Mijn moeder scheidde van mijn stiefvader toen ik 14 was. We moesten van de één op de andere dag verhuizen van België weer terug naar Nederland. Ik moest voor de tweede keer mijn leven weer opnieuw beginnen. In de tussentijd is er veel gebeurd. Zowel met mij (pesterijen, verkrachting, slechte relatie, verhuizing, al mijn vrienden weer achterlaten) als met mijn moeder (de scheiding, mijn zusje die autisme heeft, verhuizing, mijn stiefvader die mijn moeder probeerde zwart te maken). Dat zorgt voor veel stress in huis.
Ik ging om de twee weken een weekend naar mijn vader, maar daar ben ik sinds anderhalf jaar mee gestopt omdat we te vaak en te erge ruzies hadden. Nu ben ik 19 en vindt mijn moeder dat ik onderhand maar eens het huis uit moet. Hier ben ik het mee eens, alleen is het niet zo makkelijk als gezegd wordt. Ik kan het niet betalen en ik ben hier emotioneel ook nog niet klaar voor.
De laatste paar dagen is het niet meer uit te houden thuis. Ik word continu dom genoemd, ik ben onvolwassen, ik heb haar nooit geholpen, ik ben er nooit voor haar geweest, ik ben de schuld van alle problemen thuis, als ik er niet ben is alles goed, ik stook mijn broertje en zusje tegen haar op, ik ben een 'k*th*r' 'b*tch', noem maar op. Ik heb nog 1 jaar om uit huis te gaan en anders moet ik maar bij mijn vader gaan wonen. Haar letterlijke woorden: 'Over een jaar ga ik verhuizen met M & M (mijn broertje en zusje) en gaan we een nieuw leven beginnen zonder jou!'
Om dit alles even recht te zetten: Ik haal tienen en negens op school, hier wordt niet naar omgekeken, er wordt nooit gezegd dat ze trots op me is of dat ik het goed doe. Ik ben erg vaak mee geweest naar gesprekken over mijn zusje en haar autisme, mijn stiefvader heeft geprobeerd mijn broertje en zusje af te pakken, ik heb mijn moeder hiermee geholpen in gesprekken met school en jeugdzorg en maatschappelijk werk. Mijn moeder bespreekt altijd haar problemen met mij. Mijn moeder weet niet eens of ik thuis ben of niet. Ik zit vaak boven en hoor mijn moeder dan zeggen tegen iemand aan de deur of mijn broertje of zusje dat ik nog op school ben, en als ik wegga denkt ze dat ik nog thuis ben. Dit interesseert haar niets. Als ik dan toch weg ben, zijn mijn broertje en zusje nog even druk en maken nog even veel ruzie als dat ik er wel ben. Ik heb vaak niets met de ruzies te maken, toch krijg ik er de schuld van. En vaak als ik me ermee bemoei zijn mijn broertje en zusje weer gekalmeerd, maar dan wordt er gezegd dat ik me niet moet bemoeien omdat ik ze alleen maar tegen mijn moeder opzet, en als ik dan een keer me er niet mee bemoei wordt er gezegd dat ik nooit help.
Mijn moeder is ook erg gewelddadig naar mijn broertje en zusje toe. Ze zijn erg vervelend, dat is ook niet makkelijk om mee om te gaan. Ze slaat ze, trekt aan haren, schopt, duwt en knijpt. Natuurlijk wilt mijn moeder ons geen pijn doen, maar de manier waarop er hier wordt gehandeld vind ik niet kunnen en het wordt alleen maar erger. Als er dan een gesprek met maatschappelijk werk aankomt, wordt mij gevraagd hierover te liegen. Als ik er wel iets over zeg op het moment dat het gebeurd, bemoei ik me weer en zet ik mijn broertje en zusje weer tegen haar op.
Ook ik heb een aantal gesprekken gehad met een psychiater en mijn moeder. Bij die gesprekken was mijn moeder poeslief. Ze komt erg geloofwaardig over en ik begrijp dat ouderen achter alles wat ik vertel niets zoeken. Er werden afspraken gemaakt om met elkaar om te kunnen gaan, maar eenmaal thuis was het weer een heel ander verhaal en gebeurd alles weer van voor af aan. Ook mijn oma staat helemaal achter mijn moeder. Ik ben gek, ik lieg, ik ben onhandelbaar, ik ben de schuld van alles. Mijn moeder vertelt bij elke ruzie alles aan mijn oma, behalve het deel van haarzelf, waar zij zelf de fout in is gegaan. Als ik dit omhoog breng, wordt hier niet naar geluisterd, mijn mening is onbelangrijk en ik lieg en snap er allemaal toch niets van.
Ik heb 2 jaar een relatie en mijn moeder heeft tegen mijn vriend gezegd dat hij beter verdient, dat ik helemaal psycho ben en dat ik hem slecht behandel. Mijn vriend is hier erg van geschrokken. Hij komt vaak bij ons thuis en ziet en hoort wat er allemaal gebeurd. Ook hij vindt dat dit zo niet kan.
Mijn moeder is zelden naar ouderavonden gekomen, welgeteld 4 keer op de basisschool, er wordt nooit aan me gevraagd hoe mijn dag was of hoe het gaat op school.
Ik begrijp dat jullie denken, waarom gaat ze niet gewoon uit huis? Dit ligt echter heel moeilijk voor mij.
Mijn vraag uiteindelijk is, wat kan ik hieraan doen? Kan ik aangifte doen of overdrijf ik gewoon?
Alvast bedankt