LianneK schreef:
Laatste tijd 4 a 5 maanden of meer heb ik nieuwe klachten bij gekregen waar ik geen verklaring voor kan vinden en dat is, als ik een klein meisje zie ( van zes jaar ofzo, jonger of iets ouder bv) krijg ik tranen in mijn ogen, en word plots emotioneel!. Als ik alleen thuis ben dan kan ik lekker huilen met veel verdriet en pijn maar het is mij een paar keer op het station overkomen, laatste keer nog twee dagen geleden. Ik zat in de trein en keek door het raam naar een kleine meisje van 6 ofzo, kreeg ik tranen, even later loopt er een jongentje met zijn mam langs, met een knuffel rugzak, alleen het ff kijken naar die rugzak maakte me weer emotioneel, ik probeer het zoveel in te houden als ik buiten ben, maar ik snap mijn reactie niet!?
Hoi Lianne,
welkom op het forum...!
een echt antwoord kan ik je niet geven, want het enige wat ik van je weet, is dit ene bericht. Maar op zich klinkt het me redelijk "normaal" en bekend in de oren.
Wat me wel treft, is "dat je er geen verklaring voor kan vinden". Hoezo niet...? Is hier bij jou in therapie nooit over gesproken...?
Een verschijnsel dat normaliter voorkomt, bij mensen die bijv getraumatiseerd zijn, is dat als je geconfronteerd wordt met kinderen "op
die leeftijd (dat er met jou nare dingen gebeurden)", dat emotionele reacties geeft.
En een van de eerste dingen die je in therapie hoort te "leren", is om de emotionele reacties als je bijv. in de trein zit te kunnen beteugelen. (En daarna, als je veilig en wel thuis bent of bij goede vrienden etc. - alsnog je tranen de vrije loop te laten: dat geneest, die tranen. Je hoeft het niet per se te zien als een nieuwe klacht.)
LianneK schreef:Ik reageer ook zo trouwens als ik iets hoor/zie over seksueel kindermisbruik.
ja, nou ben ik zelf incestvrouw - maar sexueel misbruik van kinderen is dermate walgelijk, dat ieder fasoenlijk mens daar sterke emoties over heeft.
LianneK schreef:Deze klachten zijn al tijdens mijn behandeling bij de ggz begonnen, waar ik mee pas gestopt ben.
Oejjj....
Dat je emoties heftiger worden in de eerste fase van een therapie, "dat kan gebeuren", maar als gezegd: daar hoort acuut beleid op gemaakt te worden, technieken leren, zodat de therapie zelf, maar dus ook "alles daarbuiten", veilig voor jou kan blijven.
(...en als jij het gevoel hebt, dat je wel emotioneler werd, maar dat je niets leerde, om het in de hand te houden, dan is dat op zichzelf voldoende reden om benen te maken en een deurtje verderop te gaan!!)
LianneK schreef:Zij gaven mij ook niet duidelijke antwoord, ik merkte alsof zij iets wisten/vermoedden maar wilden ze niet zeggen ofzo, de behandeling heeft meer dan jaar geduurd en heb ik geen diagnose kunnen krijgen.
HMPF!!!
Als jij graag een verhaal wil met kop en staart, wilt weten waar je aan toe bent, dan horen ze antwoord te geven. (Dat
kan nog zijn:"We weten het niet exact, maar we denken in "die" en in "die" richting.)
LianneK schreef:Omdat ik veel dwangmatig gedrag/ handelingen toon schrijf ik mijn verhaal nu hier ook!
Heel vaak is "dwangen" een manier, om angst weg te duwen of om angst hanteerbaar te maken...!
LianneK schreef:Maar sterker nog omdat ik altijd naar iets ergs verlangde voor mezelf(vind spannend)
Als jij je fysiek hartstikke rot voelt, en de arts wuift het weg met "och, een koutje" - dan voel je je ook niet echt serieus genomen (en dus boos, of bang of hoe t maar uitkomt).
Dus als deze mensen er in zijn geslaagd, om jou een jaar (!) lang aan het lijntje te houden - dan is het logisch, dat ze allerlei emoties in jou hebben opgeroepen.
(En ten overvloede: dat is nadrukkelijk niet de bedoeling!! Zij zijn er, om te maken dat je je beter gaat voelen, niet om angst of wat dan ook aan te wakkeren.)
LianneK schreef:Gezien ik heel weinig weet over mijn jeugd, en in algemeen is mijn beleving, geheugen etc minder ik weet wel dat ik oorlog meegemaakt heb maar daar weet ik totaal niets van , sinds ik over DIS weet begon ik sommige vragen van mijn behandelaar te snappen en blijf denken/hopen dat ik het heb tegelijkertijd probeer ik het zoveel van me af te schudden want vroeger hoopte ik andere ernstige ziekte waarna bleek dat ik het niet had. Nu wil ik niet hetzelfde meemaken, want dit brengt mij alleen meer in verwarring en soms denk dat ik alleen maar fantaseer of hou niet/ niet genoeg van het leven.... is hier wel een verklaring voor, heb ik gelijk als ik aan dis denk, kloppen de symptomen??
Ik vind dis een fascinerend verschijnsel.
Ik vind het een zeer nadrukkelijke vorm van iets, dat (volgens mij) zo ongeveer alle mensen hebben: je bestaat als mens uit allerlei 'stukjes'.
En je kunt er voor kiezen, om alle stukken tegelijkertijd te voelen (maar dan komt er doorgaans weinig tot niets uit je handen) -
je kunt er ook (om allerlei redenen, waaronder trauma) voor kiezen, om bepaalde delen "in een laatje te duwen, dat je vervolgens op slot draait" - dat lucht op (maar kan ook nare bijverschijnselen hebben).
En de meeste mensen hebben wel contact met verschillende stukken - en de een houdt van tijd tot tijd een soort interne vergadering met een stevige voorzitter en dan worden er harde noten gekraakt en komt er een tijdje later een mooi compromis uit rollen -
anderen zijn non stop intern aan het ruzieen, zonder dat er heel veel helderheid ontstaat -
kortom, ieder mens gaat weer anders met die "delen" om.
En dat ik dis zo fascinerend vind, is nou krek, omdat de verschillende delen zo glashelder, hard zijn afgescheiden en uitgelijnd.