Dag allemaal,
Om in een Anonieme Alcoholisten-stijl te beginnen: mijn naam is Mark en ik ben een narcist. Dat laatste weet ik niet helemaal zeker. Maar ik ben wel ongelukkig met wie ik ben, omdat ik zeker raakvlakken met narcisme en manipulatie heb.
Ik weet niet eens waarom. Misschien ben ik wel verschrikkelijke onzeker. Ik ben niet gemeen of een slecht mens, in tegenstelling, ik vind het geweldig om mensen te helpen en te luisteren naar hun verhalen. Ik zal altijd klaarstaan voor iemand, of ze nou een klusjesman nodig hebben of een schouder. Maar in mijn relatie is dat anders.
Ook daar ben ik geen slecht mens en 95% van de tijd een hele lieve man. Maar als er iets onverwachts is gaat het borrelen. Als we een film kijken en haar moeder belt, vind ik het niet fijn als dat gesprek lang duurt. Als we voor vrijdagavond iets simpels willen doen met elkaar, denk aan een stom bordspel, en ze besluit ineens naar een vriend te gaan, zit mij dat dwars. Ik vind het niet fijn als ze niet snel genoeg reageert op smsjes. Hele simpele, stomme dingen kunnen mij raken.
Ik merk ook dat ik obsessief ben. Niet heel erg, maar wel tot een punt dat het mij dwars zit. Voorbeeld is nu gaande, en de reden dat ik jullie zocht: ik ben in het buitenland en zit in een andere tijdzone. Mijn partner viel in slaap rond 23:00, en was verschrikkelijk moe. Ik zie op een applicatie op mijn telefoon dat ze om 03:00 (jullie tijd) online was. Waarbij de onzekerheid direct toeslaat: waarom was ze online? Ze was zo moe. Ze heeft mij niets gestuurd. Waarom? Houdt ze van me? Wie zou haar hebben willen bereiken? Anderhalf uur geleden gebeurd, en nog steeds spint er: "Hmm..." door m'n hoofd.
Ik ga niets zeggen tegen haar, haar niets vragen, en het gewoon laten overwaaien omdat het nergens op slaat. Maar evengoed moet het mogen kunnen dat iemand verward raakt als hij geen smsje krijgt binnen een bepaalde tijd. En om zo onzeker te worden van een kleine gebeurtenis als ik net beschreef is gewoon niet fijn voor mij of goed voor onze relatie. Daarnaast slik ik mijn gevoelens meestal in, maar soms ook niet en dat is vervelend want we krijgen dan ruzie over werkelijk helemaal niets.
Tijdens deze ruzies begin ik met manipuleren in de hoop dat ze blijft. Ik word niet boos met stemverheffing, alsjeblieft niet zeg. Maar ik probeer mijn gelijk te krijgen met manipulatie en door haar schuldig te laten voelen, en dat is een verschrikkelijke daad van me. Ze kan het hebben en vecht terecht terug, waar ik ongelooflijk blij mee ben omdat ze niet over haar heen laat lopen. Ze weet me ook te melden dat ik haar een schuldgevoel probeer te geven, en dat helpt me wel omdat ik dan inzie hoe fout ik bezig ben en het gras ook voor mijn voeten vandaan gemaaid wordt.
Vijftien minuten later, als we zeggen dat we van elkaar houden en tot bedaren komen, ben ik echt teleurgesteld in mezelf. Het is wel weer goed hoor, en we houden van elkaar. Maar de toon is gezet, en het is toch een ruzie en ellende die ze niet heeft verdiend. Er is niets wat ik daar nog aan kan veranderen. Ik probeer dan met haar te praten, en zeg dat ik me als een klein kind gedroeg. En dat wat ze deed natuurlijk geen probleem was, maar het mijn probleem was.
Zij ziet het als incidenten en weet niet dat ik het als een probleem, of zelfs narcisme en manipulatie, zie.
Gisteren werd mijn partner verschrikkelijk emotioneel omdat ze haar geluk niet op een andere manier meer kon verwerken. We maken elkaar ongelooflijk gelukkig en blij en ik voel echt alsof we voor elkaar gemaakt zijn. Hoewel onze relatie op een prachtig punt is, en niet eens een beetje bedreigd is, wil ik haar geven wat ze verdient.
Ik wil op een punt terechtkomen dat ik om kan gaan met teleurstellingen in de vorm van veranderde plannen of interrupties. Ik wil leren stoppen met manipuleren en stoppen met haar een schuldgevoel te geven. Mijn doel is om te kunnen zeggen: "Heel veel plezier, schat.", haar een kus te geven, en het langs me heen te laten gaan. Ik wil haar kunnen loslaten en mij niet altijd zorgen hoeven te maken over of ze van me houdt. Ze houdt van me. En dat schrijf ik nu wel, maar mijn gedachte heeft moeite dit te geloven als ik geen bevestiging krijg. Dat is gewoon niet zoals ik wil zijn. Erkenning in deze problemen is een eerste stap, maar erkenning alleen is niet genoeg.
Ik ben opzoek naar een boek, zij het in Engels, zij het in Nederlands. Ik heb zelf gezocht, maar het is moeilijk: er zijn vele boeken geschreven voor de 'slachtoffers', maar niet voor de 'daders'. Lezen hoe anderen met 'mijn soort' om moeten gaan gaat mijn zelfvertrouwen niet veel goed doen. Ik ben op zoek naar tips, bevestiging, ervaringen, herkenningen en een stukje tekst waarop staat dat alles wel goedkomt. Ik hoop dat iemand mijn verhaal iets of wat herkent en mij kan begeleiden door de gigantische boekenwereld. Want ik wil mijn partner geven wat ze verdient. Een man, en geen mietje.
Met vriendelijke groet,
Mark