Mijn grootste dwangeigenschap is (heel tegenstrijdig): Dingen doen die ik graag wil doen. Ik kan heel slecht tegen verplichtingen, regels of dingen moeten doen. Wanneer dit opgedrongen wordt (niet specifiek door anderen) sla ik dood en wordt ik enorm passief. Wat inhoudt, dat mn huishouden een zooitje is, mn sociale kringen (voor zover ik die al had), verdwijnen en zakelijk gezien is het al helemaal een probleem. Meestal ben ik bezig met het vergeten van de realiteit (gamen, muziek maken etc), om de verplichtingen niet onder ogen te hoeven komen. Misschien niet echt een dwangeigenschap als ik het zo teruglees, maar kan het niet veranderen. Doe ik niet wat ik leuk vindt, raak ik heel erg geirriteerd en ga mentaal om me heen slaan.
Tweede dwangeigenschap (als die onder de categorie mag vallen), anderen geestelijk breken. Dit is een onbewust proces, waar ik doorgaans pas achter kom als het al te laat is. Valt onder de noemer bindingsangst (zeggen ze), maar ook dit vind ik een dwangmatig proces, waarbij ik klaarblijkelijk niet in staat ben om dat niet te doen. De theorie achter dit gedrag is me redelijk duidelijk, maar gek genoeg boeit me dat niet.
derde en laatste, al zal deze ook op het randje liggen, is: desinteresse. Om de een of andere reden (welke ik in principe best weet) vind ik niets interessant (of juist alles, maar net hoe je er naar kijkt). Zolang ik geen waarde hecht aan dingen, kan ik vrijwel alles heel makkelijk laten vallen. Verlies komt niet aan, want het boeit me niet etc. Ook dit is geen goed gedrag, want hierdoor ben ik zo "leeg" als het maar zijn kan, toch ben ik me ervan bewust zonder dat ik er wat aan kan veranderen.
Allemaal punten vanuit een bepaalde achterliggende reden, maar juist omdat ik er niks aan kan doen (lijkt het tenminste) voelt het voor mij als "dwanggedrag". Rationeel gezien ben ik hier al een behoorlijke poos mee bezig, maar motivatie en gevoel is niet aanwezig (weggestopt, want het boeit me niet...
) en dat is waarschijnlijk wel de drijfveer om veranderingen teweeg te brengen.