Hallo allemaal,
Ik ben Moontje,
Heb een zoon van 11 en woon samen.
Werk full time en fitness 2x p/w.
Mijn emmertje is een beetje vol.
Ik heb het wel eens vaker gehad, dat alles tegelijk komt en ik in een dip raak. misschien moet ik zeggen een lichte/matige depressie. Er gebeurt teveel de laatste jaren waardoor ik gewoon niet meer kan genieten en veel somber en verdrietig ben. soms lijkt het wel of ik en mijn geliefden alles krijgen en anderen niets. Niet dat ik een ander gun wat ik over me heen krijg, maar toch....... het voelt oneerlijk.
Ik besef me dat ik een hoop dingen zelf in de hand heb en weet dat ik me positief moet opstellen, maar het gaat de laatste tijd steeds moeilijker om mezelf weer op te vrolijken. Ik trek me overal terug, thuis en op mijn werk. Doe geen leuke dingen meer en ben moe moe moe. Mijn lijf en geest zijn moe. Het kost me erg veel moeite om me groot te houden, wat ik vooral voor mijn kind probeer.
Wat is er allemaal gebeurd de laatste tijd:
- mijn ex-schoonmoder/goede vriendin/tweede moeder: ernstig ziek en haar man overleden. Zij ziekenhuis in en uit, woont erg ver, dichterbij gehaald bij haar ene zoon, haar geld gejat door de andere zoon (mijn ex), verzorgingstehuis, huis te koop, geldproblemen, moet in een andere kamer, alles opknappen, geen geld voor meubels, dus in een kale kamer van 5x5, ze is verdrietig en ik maak me erg zorgen om haar.
- mijn zoon: is erg neerslachtig, vaak verdrietig en boos. doet erg lelijk tegen me en heeft daarmee een aartje naar zijn vaartje. Heeft weinig vriendjes, zit veel achter de pc en luisterd slecht, gaaat niet lekker op school , geeft iedereen daar de schuld van, behalve zijn eigen gedrag. Vooral papa is de boosdoener, zet dat hij altijd een rotdag heeft. en toch heeft hij een heel zacht karakter, kan hij heel lief en vrolijk zijn, vooral als hij aandacht krijgt natuurlijk.
- partner, papa van mijn zoon: ziet zijn ouders en broer neit meer, broer is pleger huiselijk geweld, ik gaf hem aan na de 3e mishandeling waar ik van wist. Oma praat alles goed en ik moest me nergens mee bemoeien. Geen contact meer dus met schoonfamilie. PArtner heeft altijd kort lontje gehad, was psychisch geweld, pik ik niet meer, wil al jaren weg bij hem, moet nu toch al alles alleen doen. Ben bang voor de toekomst en wat het met mn zoon doet, maar wil snel echt snel weg bij hem. Hij voegt niets toe aan mijn leven, helemaal niets en maakt het me alleen maar moeilijk, heeft nooit zn zoon opgevoed of mij geholpen.
- tweelingzus: Had 5 jaar geleden een melanoom, net overleefd, in schuldsanering, zij bleef altijd positief ondank de ellende als een oedeembeen en andere gevolgen van kanker. NU heeft ze borstkanker, mijn wereld storte in..... maar ik wist me wel weer op te peppen, vooral omdat zij zo positief en vrolijk is. Geen steun thuis gehad, voelde me erg alleen met mn verdriet. Mn zoon leeft wel mee. Zus heeft 4e chemo gehad en gisteren viel haar haar zo uit, dat ik het moest scheren, pijn... verdriet. machteloosheid. Een lange weg, maar ze gaat het redden!
- liefde: Er zijn echt wel mensen die van me houden en om me geven, maar ik voel niet meer zoveel, behalve naar mn kind, ouders, zus en tweede moeder. De rest interesseerd me neits meer, vooral mn partner mag letterlijk doodvallen van me. Ik hou van mensen, maar nu even niet. Ik doe altijd alles voor iedereen, maar nu even niet. Ik mis bepaalde mensen, van wie ik echt hield om me heen. Op wie ik verliefd was en van wie ik gewoon hou, maar ik kan geen tijd vrij maken om dat op te pakken.
-Ik werk full time, probeer daar wel mn rust te pakken, maar soms is het druk. Ga wel met plezier naar mn werk, fijn werk en fijne collega's. Soms geestelijk erg zwaar. Het werk kost me teveel tijd, geen tijd om thuis te zijn bij mn zoon, dat doet zeer en voelt als een falen.
- lichaam: Verlseten knieen en enkel, rugpatient en tja beetje depressief denk ik. Al 8 weken, elke week door mn rug, het gaat neit over met fysio chiropractie en rust. Pfff rust? Stress zal het wel zijn. Dat ik geen uren meer kan winkelen, dansen of handballen was zwaar, maar daar ben ik overheen. Ik kijk naar wat ik nog wel kan. Maar nu zie ik het even niet meer.
Dit was in een notedop wat me bezig houdt en hoe ik me voel. Ik weet best dat ik alles 1 voor 1 aan moet pakken, maar ik begin niet. Eerst mn partner weg. Oprotten, mar hij gaat maar neit en waar moet ik heen. Mn zoon harder aanpakken, strenger worden en regels stellen met concequenties. Ga ik zeker aan beginnen want vanmorgen was het echt drama hier. De hele dag al huilbuien, zodra iemand me aankijkt kan ik al janken. Ik kijk niemand aan en probeer nergens over te praten. Zo werken dus ik ga snel douchen, zodat ik nog op tijd ben om mn kind wat eten te geven.
Ik wilde dit even kwijt, misschien helpt het en anders ........... ach, weg is maar weg!
Gr. monique