Beste lezers,
Ik (vrouw, twintig jaar) krijg al een aantal jaar psychische hulp vanwege depressiviteit. Ik heb gedurende 2 jaar een autisme diagnose gehad, ik begreep echter niet waarom. Ik kwam bij een andere hulp instantie terecht en daar hebben ze opnieuw onderzoek gedaan. Toen bleek ik het niet te hebben. Ik ben een vrouw, ik weet dat het niet altijd herkend wordt bij vrouwen.
Ik heb veel moeite met omgang met leeftijdsgenoten en eigenlijk ook met anderen. Ik heb ook veel ruzie en discussies met m'n ouders. Nu heb ik het idee dat m'n pa en broer ook autistisch kunnen zijn.
Ik ben op zoek naar de oorzaak van m'n depressiviteit. Ik heb het idee dat er iets mis is met mij. Maar volgens de hulpverlening klopt dat niet. Ik moet volgens hen meer in mezelf geloven. En hoewel het nooit helpt om negatief over jezelf te denken, heb ik wel het idee dat ik realistisch moet blijven. Ik heb echt het idee dat er iets met mij aan de hand is.
Ik vraag me af of mensen dit herkennen en of dit wellicht bij autisme past.
Ik heb het idee dat ik geen echte persoonlijkheid heb. Ik ben eigenlijk heel droog. Ik lijk steeds geen 'echt' contact te maken met mensen. Ik heb wel een gesprek, maar het blijft heel oppervlakkig (of juist heel erg diepzinnig). Het oppervlakkige verveelt ook heel snel, voor de ander maar ook voor mezelf. (Door dit word ik heel depressief, ik heb behoefte aan gezelligheid, maar zelf ben ik het niet.) Doordat ik 'geen persoonlijkheid heb', kan ik niet meer zelf nadenken, ik 'besta', maar echt leven zit er niet in bij mij. Ik doe altijd alsof ik dingen begrijp -ik wil niet onbeleefd zijn- maar in werkelijkheid heb ik niet eens gehoord wat er gezegd werd. Ik ben op openbare plekken heel stil en niet aanwezig, terwijl ik bij m'n ouders thuis continu ruzie heb.
Ik heb het idee dat het nooit meer beter gaat worden -het is wie ik ben-. Ik word er erg depressief van.
Klinkt dit herkenbaar voor iemand? Ik hoor het heel graag.