Vandaag liep ik er weer tegenaan: enorme schaamte tijdens therapie.
Niet omdat ik het had over seks of een rare gewoontes of wat dan ook, maar gewoon omdat ik ben wie ik ben. Dat ik nog steeds in therapie ben na bijna 5 jaar jaren. Dat ik overal zo'n probleem van maak. Dat ik op zoek ben naar problemen en me erop blind staar. Ik ben zo gespannen en boos.
Ik heb tegenwoordig nog maar 1x per 14 dagen therapie en dat alleen al frustreert me. Ik weet niet goed waar ik het over moet hebben en dan ga ik bazelen, wat de schaamte alleen maar groter maakt. Ik weet niet... ik heb me zo rot gevoeld de laatste tijd en ik kon het er eindelijk over hebben met mijn psychiater en toen kwam er alleen maar stom gezwets uit en ik had het idee dat hij me uitlachte en dat hij dacht: daar is ze weer hoor, weer met dezelfde flauwekul, weer op zoek naar problemen die er niet zijn. Wat uiteraard mijn eigen gedachten waren die ik op hem projecteerde.
Ik heb buikpijn van de spanning en de stress. Ik wou dat ik het overnieuw kon doen. En in ieder geval dat het geen 14 dagen duurde voordat ik weer met hem kon praten, want ik heb het nodig. Heeft iemand advies of helpende woorden?