Hoi Jon,
Als ik in het geheel naar je topic kijkt wil je dus eigenlijk duidelijk hebben wat de ervaringen zijn met hulpverleners.
In 2004/2005 had ik een relatie met een vriendin, daarmee ging ik door, ik bleef haar zien terwijl ze niets meer met mij wou. Het was een rare relatie, ik gaf, maar ik kreeg niets terug of er werd niets herkent, althans dat zei mijn gevoel. Dat heeft mij veel pijn gedaan. Eerst dat zij de relatie opzegde vond ik niet prettig, weken heb ik rond gelopen met tranen in mijn ogen. In 2006 had ik een korte relatie van een paar dagen waar ik een half jaar mee bezig ben geweest, zonder er iets mee te doen. Met vriendin1 kreeg ik ruzie, maakte weer goed maar de boosheid bleef, er waren zoveel gedachten in mijn hoofd wat moeilijk maakte om te communiceren. Ik besloot om te gaan werken bij mijn huidige werkgever in midden 2007. Ik was een wrak. Ik woonde bij mijn ouders en reisde elke dag 11 Km heen en weer.
Men merkte ook wel op mijn werk dat niet alles lekker ging en dat ik anders reageerde als anders. Ik heb vaak en veel gesprekken met collega's gevoerd. Ik kon toendertijd nog niets wat ik nu kan en hield elke gedachte voor mijzelf. Maanden lang liep ik met punten op die ik niet kon vertellen. Dit had tot gevolg dat ik op bepaalde personen best wel boos was, maar niet kon uitten. Ik had ook naar mijn ouders (vooral naar mijn moeder) nogal een behoorlijke bagage. Ik had constant het gevoel dat ik geleefd werd en niet zelf de touwtjes in handen had. Ik genoot wel van de lange fietstochten. Poging om een woning te kopen resulteerde in dat mijn ouders de voortouw namen en mij niet betrokken en destructieve gedachtes bij het wonen in een flat (dan kan ik daar mooi van afspringen). In november 2010 ging ik op mijzelf wonen in een huurwoning. Het op mijzelf wonen was moeilijk en ik vond het behoorlijk wennen. En het lukte mij niet om contact te hebben met de omgeving. Dat lukt nog steeds niet of heel erg stroef. Vaak gesprekken gehad met drie collega's. Die hebben mij veel geleerd en daardoor kon ik de dingen ook loslaten. En nog heb ik dat. Dus zij zijn mijn eerste hulpverleners geweest. In die periode waren mijn manieren van uitten door gedichten te schrijven, wijn maken en van mij af te schrijven.
In 2012 werd door mijn werkgever aangegeven en door één collega aangegeven dat het misschien een idee zou zijn om aan mijzelf te werken d.m.v. een psycholoog. Ik zou er over denken. In februari 2013 heb ik dit verteld aan mijn huisarts die zou een verwijsbrief schrijven. Het duurde heel erg lang voordat ik bij een psycholoog kwam. In het begin voelde ik mij ook een derderangs patiënt. Ik moest naar Volendam toe ipv Purmerend waar ik werk. Geleidelijk aan kon ik mijn wensen duidelijk maken door behandeld te worden in Purmerend. Ik weet niet hoe en welke soort therapie soort ik mee heb gewerkt. Maar het was eigenlijk gewoon praten, praten en nogmaals praten. Ik heb geleerd om weer te praten ipv e-mails te sturen, Durven om hulp te vragen, mijn emoties verkennen door middel van de vier B's (bang, boos, blij, bedroefd), boos zijn uitten, één ding tegelijkertijd te doen, perfectionisme loslaten, communicatie te analyseren, cognitieve gedragstherapie, zelfverzekerd zijn / worden, trots zijn op jezelf, vriendschap, relaties etc.
In 2014 heb ik een switch gehad van psycholoog. Ik had een hele aardige vrouw en die heeft mij dooverwezen naar een man. Daar moest ik flink aan wennen. Ik had die stereotype gedachte dat vrouwen beter zijn in luisteren. Gelukkig was de overgang van psy1 naar psy2 beter. Maar toch flink wennen, ongeveer een half jaar. En dit is ook een goede peer, mijn dokter Sigmund.
In 2014 had ik een slechte periode. Ik nog nauwelijks slapen en ben daarvoor bij de huisarts geweest omdat de psy met vakantie was of iets anders. Ik ervoer die huisarts als een luisterend oor. Aangezien ik niet terecht kan bij mijn ouders. Het kan wel, maar iets in mijzelf houdt dat tegen en te vaak nare ervaringen of nare reacties.
En morgen mag ik weer
. Ik ervaar de omgeving (voormalig MAVO gebouw) als erg groot, en ruim maar wel als vriendelijk. Hij is er voor mij. Ik heb er af en toe ook wel eens een traantje gelaten. En ik ken de mensen daar nu wel. Er is één behandelares die kleine kinderen begeleid. Zij spreekt mij soms aan. Ik vind haar aardig omdat ze mooi is en ze heeft een fijne stem. Helaas is er een behoorlijke echo in de behandelkamer. Vooral als het druk is kan ik er slecht tegen omdat ze veel geluid maken wat heftig binnenkomt. Toch zit ik daar graag te wachten, meestal een kwartier voorafgaand de therapie.
Dus dat is 'm .