Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

herval depressie

Hallo iedereen,
ik ben nieuw hier en ben al een tijdje op zoek naar mede-lotgenoten.
Ik kreeg 7 maand geleden een zware depressie en werd opgenomen in het ziekenhuis voor 2 maanden. Daarna was ik 2 maanden thuis en ik voelde mij klaar om terug aan het werk te gaan (welliswaar nog deeltijds). Het ging naar mijn gevoel altijd een beetje beter, maar ik ervaar sinds enkele weken een signaal dat alles niet ok is. Ik barst uit in huilen, sluit mij af, slaap niet...
Alle opzoekingen die ik deed, suggereren dat een herval kan komen als je al "genezen" bent, en al gestopt bent met medicatie en dat is bij mij niet het geval. Het voelt alsof ik de enige ben die zo reageert...zijn er nog mensen met dit probleem?
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: herval depressie

Warm welkom Katje op het forum. :knuffel:

Hopelijk kan je hier je verhaal kwijt en voel jij je hier snel thuis. Zowel serieuze als minder serieuze dingen kan je kwijt op het forum.
Goed dat jij een eigen topic hebt geopend. Voor jezelf, maar zo leren wij jou ook beetje bij beetje kennen.
Neem alle tijd die je nodig hebt om zo nodig te wennen, fijn dat je er bent. Als je vragen hebt mag je ze natuurlijk altijd stellen.
Kijk rustig rond naar alle onderwerpen en mogelijkheden.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: herval depressie

katje schreef:Alle opzoekingen die ik deed, suggereren dat een herval kan komen als je al "genezen" bent, en al gestopt bent met medicatie en dat is bij mij niet het geval. Het voelt alsof ik de enige ben die zo reageert...
Een terugval, waarin het minder gaat, trekt zich in de regel weinig aan van het feit of iemand
nog medicatie neemt of al "genezen" is.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Max
Berichten: 191
Lid geworden op: 17 apr 2015 09:35

Re: herval depressie

katje schreef:Hallo iedereen,
ik ben nieuw hier en ben al een tijdje op zoek naar mede-lotgenoten.
Ik kreeg 7 maand geleden een zware depressie en werd opgenomen in het ziekenhuis voor 2 maanden. Daarna was ik 2 maanden thuis en ik voelde mij klaar om terug aan het werk te gaan (welliswaar nog deeltijds). Het ging naar mijn gevoel altijd een beetje beter, maar ik ervaar sinds enkele weken een signaal dat alles niet ok is. Ik barst uit in huilen, sluit mij af, slaap niet...
Alle opzoekingen die ik deed, suggereren dat een herval kan komen als je al "genezen" bent, en al gestopt bent met medicatie en dat is bij mij niet het geval. Het voelt alsof ik de enige ben die zo reageert...zijn er nog mensen met dit probleem?
Mensen die een depressie opgelopen hebben, maken een veel hogere kans op een (nieuwe) depressie dan mensen die geen depressie hebben gehad.
Misschien heb je toch niet de juiste medicatie, en MOCHT je de juiste medicatie vinden in overleg met je psych, STOP daar dan NIET mee, wanneer je je 'genezen' voelt. Er zijn talloze wetenschappelijke sites op internet -gebruik google (bv antidepressiva depressie) - waar je deze info uitvoerig behandeld zult vinden.

Heel veel sterkte,

Max
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: herval depressie

dank jullie voor jullie reacties.
Ik hoop om via deze weg een beter inzicht te krijgen over wat ik meemaak. Ik denk dat ik de juiste medicatie wel heb, ik neem ze nu 7 maand en ik voelde mij er wel goed bij...(bijna) geen last van nevenwerkingen. Volgens mij komt het ook door een slaaptekort dat ik mij zo voel. Ik kreeg van de psychiater iets om te slapen, maar ik ben daar nogal afkerig van. Dus hebben we een compromis gesloten: ik neem nu om de 2 dagen een pilletje. Die nachten slaap ik vrij goed. De andere slaap ik zo goed als niet (misschien 1 à 2 uur). hebben jullie ervaring met slaapmiddelen (ik neem een "inslaper").
Groetjes,
K.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: herval depressie

Hoi Katje,
jammer dat het niet van een leien dakje gaat allemaal, maar vaak is er met je juiste aanpak wel veel aan te doen.
Eveneen geke opmerking: gooi even de woorden "depressie" en "ziekte" weg.
(JA, depressie is een ziekte, eenrottigebovendien, maar ik pleit voor puntjes op de i. - niet voor een algemmen en daardoor slap verhaal.)

Je schrijft, dat je je zo bent gaan voelen, omdat je slecht sliep.
Ten eerste: balen!!
Ten tweede: veel mensen worden idd depressief door uitputting (en dan heeft het zin, om niet zozeer "depressie" te bestrijden, als wel de uitputting).

En heb je een idee, hoe het slecht slapen is ontstaan? Soms is dat een reactie op spanning, soms op pijn, soms op weer iets anders. - En er zijn ook mensen die "gewoon" een slaapstoornis hebben. Dat valt te onderzoeken, vaak is er wel het een en ander aan te verhelpen - en dan herstelt de depressie (aldanniet samen met pillen tegen depressie) veel beter.
En de slechtste slaap"medicatie" zijn de pilletjes uit de valiumgroep: je bent een aantal uren van de wereld, maar je he t geen REMslaap, dus jewordt niet uitgerust wakker. (Benzodiazepinen zoals oxazepam en nog vele anderen: ze versuffen en je raakt er snel aan verslaafd. )

En bij bijvoorbeeld psychotherapie geldt: de eerste tijd wordt idealiter gewerkt aan "weer grip krijgen op je leven", daarna kun je je idd voelen van 'ik kan wel weer halve dagen aan het werk' - en dat daarna de fase komt waarin je samen met je peut gaat kijken, of en zo ja wat er mis is gegaan in je leven. En dat kan voelen als een terugval, maar is in feite "gewoon alleen maar" (....ik heb makkelijk praten...!) de volgende stap in het herstelproces.
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: herval depressie

Dag Janneke,
ik doe alle dingen die horen...medicatie nemen, naar de psychiater, naar de psycholoog, sociaal contact opzoeken,sporten,...Ik zit niet de hele tijd te denken aan een ziekte hoor, maar het feit is dat het wel een ziekte blijft...Ik heb er steeds moeite mee gehad om dat zo te zien, want ik dacht dat het gewoon aan mijn "zwakte" lag. En nu nog kan ik het moeilijk erkennen.
De problemen slapen al jaren aan maar zijn eind november 2014 geëscaleerd. Begin december werd ik opgenomen en kreeg toen elke dag iets om te slapen. Niets hielp echter en alles leek een tegenovergesteld effect te hebben. Mijn psychiater zei dat het noodzakelijk is om iets te nemen, want ik putte mezelf volledig uit. Ik wil niet verslaafd raken maar dit middel helpt wel. Als het niet zou verbeteren volgen er wel onderzoeken.
Alle gesprekken die ik al had hebben nog steeds de oorzaak van de depressie niet kunnen achterhalen.
Erfelijkheid speelt wel degelijk een rol.
Het jammere is dat, hoewel ik mij "goed" voel (beter dan in jaren), sommige dingen gewoon NIET meer lukken. Ik kan nog steeds geen boek lezen, film kijken, restaurantbezoeken zijn een hel (lawaai en drukte), alsook de trein en bus.
Daarom wil ik gewoon weten of dat bij anderen soms ook zo lang duurde. Ik besef wel dat elk geval anders is, maar ik zou het fijn vinden als ik het niet als enige zo moeilijk heb om de draad weer op te pikken. En ik wil me heus niet verstoppen achter "ziek" zijn, maar het is wel de enige manier waarop de omgeving er mee omgaat.
Groetjes, en merci voor je reactie,
K.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: herval depressie

katje schreef:Dag Janneke,
ik doe alle dingen die horen...medicatie nemen, naar de psychiater, naar de psycholoog, sociaal contact opzoeken,sporten,...Ik zit niet de hele tijd te denken aan een ziekte hoor, maar het feit is dat het wel een ziekte blijft...Ik heb er steeds moeite mee gehad om dat zo te zien, want ik dacht dat het gewoon aan mijn "zwakte" lag. En nu nog kan ik het moeilijk erkennen.
Ja, het is zeker een ziekte en een grillige ook. De ziekte is in staat om jouw gedachten, gevoel en gedrag veel geniepiger en grondiger te beïnvloeden dan mazelen ooit zouden kunnen.
Een ander verschil met mazelen is, dat zowle de oorzaak als de aanpak minder eenduidig is. Lopen, bewegen: het is in principe voor iedereen gezond. Maar bij een depressie die veroorzaakt is door uitputting is oppassen de boodschap, terwijl bij een depressie gebaseerd op trauma je in feite er het beste aan doet om zo explosief te trainen als je lichaam maar aankan.
De problemen slapen al jaren aan maar zijn eind november 2014 geëscaleerd. Begin december werd ik opgenomen en kreeg toen elke dag iets om te slapen. Niets hielp echter en alles leek een tegenovergesteld effect te hebben. Mijn psychiater zei dat het noodzakelijk is om iets te nemen, want ik putte mezelf volledig uit. Ik wil niet verslaafd raken maar dit middel helpt wel. Als het niet zou verbeteren volgen er wel onderzoeken.
Rot hoor! Heb je een idee hoe of waarom het escaleerde, of kwam het "gewoon" uit het niets opzetten?
Zijn er ideeën over het hoe en waarom van het tegengestelde effect?
En als je al jaren beroerd slaapt, is een goed slaaponderzoek geen luxe, zo lijkt mij.
Alle gesprekken die ik al had hebben nog steeds de oorzaak van de depressie niet kunnen achterhalen.
Erfelijkheid speelt wel degelijk een rol.
Erfelijkheid is idd een mogelijke factor. Zo kan het erfelijk zijn, dat je de stof vitamine B6 moeilijker/ langzamer opneemt dan anderen. Houd je daar te weinig rekening mee, dan ontstaat een tekort, waardoor je lichaam niet in staat is, om serotonine aan te maken. En zo zijn er nog vele andere biochemische verbindingen die je nodig hebt om niet depressief te zijn.

En uiteraard: wat lijkt op erfelijkheid: gesteld dat je wordt opgevoed door depressieve ouders, dat laat sporen na. (Maar als dat aan de orde was, zou het in gesprekken aan de orde zijn geweest. )
Het jammere is dat, hoewel ik mij "goed" voel (beter dan in jaren), sommige dingen gewoon NIET meer lukken. Ik kan nog steeds geen boek lezen, film kijken, restaurantbezoeken zijn een hel (lawaai en drukte), alsook de trein en bus.
Daarom wil ik gewoon weten of dat bij anderen soms ook zo lang duurde. Ik besef wel dat elk geval anders is, maar ik zou het fijn vinden als ik het niet als enige zo moeilijk heb om de draad weer op te pikken. En ik wil me heus niet verstoppen achter "ziek" zijn, maar het is wel de enige manier waarop de omgeving er mee omgaat.
Groetjes, en merci voor je reactie,
K.
De symptomen die je noemt, zijn heel erg vervelend, maar op zichzelf niet specifiek voor depressie, maar wel voor stress en uitputting. Twee dingen die op zichzelf erggoed aan te pakken zijn, maar dan moet je wel weten hoe en wat.
Onder invloed van stress 'gaan je zintuigen wagenwijd open'. Dat was in de oertijd erg nuttig, als er redenen waren om te veronderstellen dat er mogelijk een tijger was. In de 21ste eeuw in een restaurant is het een crime.
Ook zaken als je concentreren kunnen lastig zijn als je lichaam in feite reageert alsof er een tijger in de buurt zou kunnen zijn - en ook mensen met een burn out kunnen hier van meepraten ("na 10 tropenjaren weigert het hoofd dienst").
....en een omgeving die jou niet respecteert, helpt uiteraard ook niet.
Gebruikersavatar
Max
Berichten: 191
Lid geworden op: 17 apr 2015 09:35

Re: herval depressie

Katje, ben je altijd zo hypergevoelig voor indrukken/prikkels geweest ? je kunt geen boek lezen, of een film kijken, restaurantbezoeken zijn een hel, schrijf je, en misschien komt dat doordat je lange tijd overprikkeld bent geweest, waarom ik even vooronderstel dat je buitengewoon gevoelig voor prikkels bent.
Als ik nog even door mag gaan met vooronderstellen: misschien zou het vooral een goede zaak wanneer je situatie er een werd waarin je wat minder bestookt zou worden door zoveel prikkels, een rustiger omgeving, en taken met wellicht minder (tijds)druk...
Hoe zie je dat?
Gebruikersavatar
wolfgirl
Berichten: 102
Lid geworden op: 16 nov 2013 23:47

Re: herval depressie

Hoi Katje goed dat je op het forum bent! Ik herken een aantal dingen wel die jij hebt, behalve dat praten bij mij wel hielp. Wat mij op dit moment helpt is ook valdispert stemming, met valeriaan, rhodiola en B vitamines. Dit is ook nog allemaal niet chemisch. Qua slaapprobleem ken ik wel mensen die goed slapen op melatonine. Ik wens je beterschap, wolfgirl
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: herval depressie

Beste Max & Wolfgirl,
bedankt voor jullie reactie...
De problemen zijn zeer geleidelijk aan gebeurd, het ging steeds minder goed, maar omdat het zo "traag" ging, zagen ik, noch mijn omgeving een probleem. Een mens wordt ook zeer goed in dingen verbergen en doen alsof alles ok is, gewoon om vragen te vermijden.
Sociale contacten vallen één voor één weg (mijn keuze), vrijdag na het werk pyjama aan en gordijnen dicht tot maandagmorgen. Je stoot iedereen af en na een tijdje ben je alleen, zoals je trouwens zelf hebt gewild...
Gevoelig voor prikkels ben ik altijd al geweest, maar nooit zo erg dat het mijn functioneren bepaalde.
De enige plaats waar ik nog functioneerde, was mijn werk. Sommigen zagen wel dat het niet goed ging met mij en spoorden mij aan hulp te zoeken. Maar ik dacht echt dat het gewoon stress en vermoeidheid waren. Toen ik in november helemaal instortte (constant huilen, continu zelfmoordgedachten en een poging), is mijn lichaam na 14 dagen in overlevingsmodus gegaan. Mijn vriend bracht mij naar spoed en hij moest beslissen om mij op te nemen (ikzelf kon dat niet meer). In het ziekenhuis was ik vooral boos omdat "ze" mijn (zelfmoord)plannen hadden geboycot. Ik weet niks meer van de eerste weken daar. Ik kreeg verschillende soorten medicatie (de antidepressiva zijn niet veranderd sinds november), maar slapen lukte met niks. Een middel dat een olifant zou doen slapen, daar werd ik zeer onrustig en wakker van.
Mijn omgeving steunt mij wel en ik heb mij daar een hele tijd schuldig over gevoeld. Ik wou niemand betrekken in mijn neerwaartse spiraal, maar er zijn enorm veel mensen geschrokken met als gevolg dat nu nog iedereen meteen ongerust is als het even minder gaat. Eigenlijk moet depressie uit een taboesfeer komen, voor de "patiënt", maar zeker ook voor zijn omgeving!
Wat mij de vorige weken bang maakte, is het feit dat de zelfmoordgedachten terugkomen (soms heel concreet). Mijn psychiater sprak er van om eventueel een neurologisch onderzoek uit te laten voeren, maar ik weet niet echt wat ik daar van moet verwachten.
Ik denk dat inderdaad de slaap een grote rol speelt, dus ik ga zeker eens uitkijken voor zo'n slaaponderzoek. Verder heb ik ook al positieve dingen gehoord van die melatonine, dus ga dat eind deze maand zeker bespreken met de psychiater.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: herval depressie

Hoi Katje,
Mijn psychiater sprak er van om eventueel een neurologisch onderzoek uit te laten voeren, maar ik weet niet echt wat ik daar van moet verwachten.
Je zou kunnen overwegen om de psychiater om uitleg te vragen over het onderzoek. Als je dat nog niet hebt gedaan. Misschien word het dan voor jou iets gemakkelijker en weet je misschien beter waar je aan toe bent.

Overigens vind ik het heel knap dat jij zo open en eerlijk je verhaal schrijft. :knuffel:
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Max
Berichten: 191
Lid geworden op: 17 apr 2015 09:35

Re: herval depressie

katje schreef:Beste Max & Wolfgirl,
bedankt voor jullie reactie...
De problemen zijn zeer geleidelijk aan gebeurd, het ging steeds minder goed, maar omdat het zo "traag" ging, zagen ik, noch mijn omgeving een probleem. Een mens wordt ook zeer goed in dingen verbergen en doen alsof alles ok is, gewoon om vragen te vermijden.
Sociale contacten vallen één voor één weg (mijn keuze), vrijdag na het werk pyjama aan en gordijnen dicht tot maandagmorgen. Je stoot iedereen af en na een tijdje ben je alleen, zoals je trouwens zelf hebt gewild...
Gevoelig voor prikkels ben ik altijd al geweest, maar nooit zo erg dat het mijn functioneren bepaalde.
De enige plaats waar ik nog functioneerde, was mijn werk. Sommigen zagen wel dat het niet goed ging met mij en spoorden mij aan hulp te zoeken. Maar ik dacht echt dat het gewoon stress en vermoeidheid waren. Toen ik in november helemaal instortte (constant huilen, continu zelfmoordgedachten en een poging), is mijn lichaam na 14 dagen in overlevingsmodus gegaan. Mijn vriend bracht mij naar spoed en hij moest beslissen om mij op te nemen (ikzelf kon dat niet meer). In het ziekenhuis was ik vooral boos omdat "ze" mijn (zelfmoord)plannen hadden geboycot. Ik weet niks meer van de eerste weken daar. Ik kreeg verschillende soorten medicatie (de antidepressiva zijn niet veranderd sinds november), maar slapen lukte met niks. Een middel dat een olifant zou doen slapen, daar werd ik zeer onrustig en wakker van.
Mijn omgeving steunt mij wel en ik heb mij daar een hele tijd schuldig over gevoeld. Ik wou niemand betrekken in mijn neerwaartse spiraal, maar er zijn enorm veel mensen geschrokken met als gevolg dat nu nog iedereen meteen ongerust is als het even minder gaat. Eigenlijk moet depressie uit een taboesfeer komen, voor de "patiënt", maar zeker ook voor zijn omgeving!
Wat mij de vorige weken bang maakte, is het feit dat de zelfmoordgedachten terugkomen (soms heel concreet). Mijn psychiater sprak er van om eventueel een neurologisch onderzoek uit te laten voeren, maar ik weet niet echt wat ik daar van moet verwachten.
Ik denk dat inderdaad de slaap een grote rol speelt, dus ik ga zeker eens uitkijken voor zo'n slaaponderzoek. Verder heb ik ook al positieve dingen gehoord van die melatonine, dus ga dat eind deze maand zeker bespreken met de psychiater.
Slaap is essentieeel, wie langdurig met slaaptekort kampt krijgt altijd met psychische stoornissen te maken
Maar wat ligt ten grondslag aan je problemen in slaap te komen
Zou dat wellicht een situatie kunnen zijn waarin jezelf (en/of anderen) te veel van je vergt? Waarin je steeds over een wel ERG hoge lat heen denkt te moeten springen?
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: herval depressie

@memories:
ik vind het rustgevend om alles een beetje van mij af te schrijven. Ik hoop dat anderen er zich kunnen in herkennen en dat ze zo ook hun verhaal durven en kunnen vertellen. Het is goed om hier met jullie op dit forum er te kunnen over praten. Ik vind het jammer dat ik deze site niet eerder vond.
Ik ga zeker met mijn psychiater praten. Ik schrijf nu alles op wat in mijn hoofd komt zodat ik het niet vergeet te vragen, want 1 uur is kort hé.

@Max:
ik leg inderdaad de lat veel te hoog voor mezelf. Dat is altijd zo geweest. Ik denk altijd eerst aan anderen en heb absoluut geen zelfvertrouwen of een positief zelfbeeld. Ik vind het nog steeds raar dat ik zo veel mensen heb geraakt door "ziek" te zijn. Ik heb echt geluk met mijn omgeving, en ik vraag mij soms af of het allemaal echt is...Snap je wat ik bedoel? Anderen zien mij liever dan ikzelf...raar hoor.
Met de psychologe praat ik veel over de dingen die me wakker houden. Zij radde me een cursus mindfulness aan, maar die dingen zijn echt wel duur, en op je eentje is dat niet zo simpel. Ik blijf werken aan mezelf, en het doet mij deugd zo veel reacties te krijgen, zo kom je soms tot bepaalde inzichten...

Groetjes xxx
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: herval depressie

ik vind het rustgevend om alles een beetje van mij af te schrijven. Ik hoop dat anderen er zich kunnen in herkennen en dat ze zo ook hun verhaal durven en kunnen vertellen. Het is goed om hier met jullie op dit forum er te kunnen over praten. Ik vind het jammer dat ik deze site niet eerder vond.
Ik ga zeker met mijn psychiater praten. Ik schrijf nu alles op wat in mijn hoofd komt zodat ik het niet vergeet te vragen, want 1 uur is kort hé.
Hartstikke goed. Schrijf het allemaal maar van je af. Het is positief als het voor jou rustgevend is.
Je bent nu op dit forum, beter laat dan nooit als het voor jou zo fijn voelt. Dat is voor "ons" ook iets moois, dat iemand het hier prettig vind.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Max
Berichten: 191
Lid geworden op: 17 apr 2015 09:35

Re: herval depressie

ik leg inderdaad de lat veel te hoog voor mezelf. Dat is altijd zo geweest. Ik denk altijd eerst aan anderen en heb absoluut geen zelfvertrouwen of een positief zelfbeeld.
Met dat eerste: de lat steeds te hoog leggen voor jezelf, kun je nu meteen stoppen, of niet? Zo niet, wat zou je daarvan weerhouden? Zijn dat misschien vooral praktische dingen of psychologische aspecten (dan waardeert men mij niet meer) ?

Mindfulness kan van onschatbare waarde zijn, om innerlijke rust te hervinden en een reel beeld van jezelf en (de interactie met) je omgeving te leren vormen, van onterecht schuldgevoel af te raken, onwaarachtige zelfkritiek enz

Een site waarop je gratis honderden lezingen kunt beluisteren op dit (en aanverwant) gebied (helaas wel in het Engels, ik weet niet of dat een probleem is) is: http://www.audiodharma.org/teacher/1/
Laat je niet afschrikken door het Boedha-hoofd, de gesprekken zijn volstrekt gespeend van enige religieuze inhoud

Groetjes,


Max
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: herval depressie

Tja Max, was het maar zo eenvoudig...Eigenlijk zou het wel eenvoudig moeten zijn om de lat wat lager te leggen, maar als je dit al zolang doet, leer je dat niet zo maar af. Ik heb wel al door de psychologe en de psychiater mijn verwachtingen al een beetje kunnen aanpassen aan wat ik momenteel aankan. Ik had nooit gedacht dat ik 4 maanden thuis zou zijn en 3 maanden deeltijds zou moeten (en kunnen) werken. Ik denk dat er nog vele gesprekken zullen nodig zijn om mij te doen inzien dat, wanneer ik "genezen" ben, de eisen aan mezelf niet zo onrealistisch mag maken. Ook om de reden hoe dit komt te achterhalen. Ik ben zo al zolang ik mij kan herinneren.
Overigens bedankt voor de link...Engels is geen probleem, dus ik zal wel even de tijd nemen om het allemaal eens te bekijken.
Groeten,
K.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: herval depressie

Hoi Katje,
het feit "dat jij zelf die lat zo hoog legt" betekent zeker niet, dat het jouw eigen, vrije keuze is of dathet makkelijk te veranderen zou zijn.

Ik heb in groepstherapie meer dan eens de volgende oefening gedaan en zien doen.
Stap 1 is het allerbelangrijkste: voel je veilig in deze omgeving, hieren nu.
Stap 2: doe je ogen dicht of iets dergelijks, ga een klein beetje dagdromen....
....en stel je, stap 3, voor, dat je de lat lager legt.
Hoe voel je je? Vind je het zelf fijn?
In de volgende stappen kun je hethebben over dat je naar je werk gaat met die lagere lat, of naar familie, vrienden, de winkel. - op. die manier kun je onderzoeken "hoe dat voor jou zou zijn".

Wellicht voel je je erg prettig, maar verwacht je met de nek te worden aangekeken.
Of voel j eje niet fijn "ik benpas een goed mens als ik hard werk" (boven de Moerdijk heet dat Calvinisme. )
Of wellicht komt er weeriets heel anders uit.

En dat is dan het thema warje het beste aan kunt werken.


(Tegen je gevoel in de lat lager leggen omdat dat moet van de psychiater. - je kunt stommere dingen moeten van zo iemand, maar 1) het is loeizwaar, want je gaat tegen je gevoel in en 2) het is dus grote kolder, want je leven is nog steeds loeizwaar met een hoge lat, allee n is het nu de psych die die lat hoog heeft gelegd.)
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: herval depressie

Inderdaad Janneke,
ik heb echt het gevoel dat je snapt hoe het voelt...en die laatste zin...het legt de lat inderdaad hoog om de lat lager te MOETEN leggen. Constant ingaan tegen je natuur is zwaar en veranderen is niet zo eenvoudig hé.
Ik ga die oefening zeker eens proberen en er ook eens dieper op ingaan bij de psychologe.
Thanks,
K.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: herval depressie

Hoe gaat het inmiddels met je, katje? :knuffel:
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: herval depressie

Dank je wel Memories voor je vraag!
Momenteel gaat het best goed. Althans dat denk ik toch. Ik heb eergisteren een goed gesprek gehad met de psychologe. Het is zo bevrijdend om met iemand te praten die je vertrouwt, en die je beter kent dan jij jezelf kent...Met de naaste omgeving lukt dat niet bij mij. Niet dat ze niet proberen te praten hoor, maar ik heb altijd de neiging gehad mij af te sluiten voor diegenen die het dichtst bij mij staan.
Ik heb een moeilijke periode achter de rug. Ik had het gevoel dat ik terug naar af was, maar dit forum en tele-onthaal hebben mij door de ergste crisis gesleept.
Toch heb ik het gevoel vast te zitten. Ik kan niet geloven dat ik ooit gelukkig zal zijn, maar ik ben nu ook niet meer echt ongelukkig, dus dat is al een vooruitgang.
Ik kijk wel uit naar mijn volgende afspraak met de psychiater (eind deze maand).
Hopelijk gaat het met jou ook goed Memories xxx
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: herval depressie

Wat fijn om te lezen dat je een goed gesprek hebt gehad met de psychologe. Als het nog niet lukt om je meer open te stellen voor de mensen die dichtbij je staan dan kan dit een oplossing zijn. Je vind het duidelijk fijn dat ze er is. Je schrijft dat dit forum je door een moeilijke periode heeft gesleept. Dat is een mooi compliment! Maar vergeet niet dat jij diegene was en bent die zich heeft aangemeld en een stukje van je verhaal beschreef, zodat anderen daarop konden reageren en je wellicht verder konden en kunnen helpen. Jij zette de stap. Jij had en hebt de wil om te delen. Je gaf en geeft een stukje bloot van jezelf. Dus ook jij mag heel trots zijn op jezelf. Want dat is niet altijd gemakkelijk.
Je mag altijd je verhaal delen als je die behoefte hebt. Stukjes delen, als dat je wat helpt en oplucht.
Je hebt het gevoel dat je vastzit en nooit gelukkig kan worden. Tegerlijkertijd schrijf je dat je eigenlijk ook niet meer zo ongelukkig bent (en ik hoop voor je dat dat gevoel blijft.)
Het geeft dat er vooruitgang inzit. Het kan dus betekenen dat geluksgevoelens en loskomen nog komen. Niet te snel willen, het kan ook tijd nodig hebben. Volgens mij ben je goed opweg.
...
en dat je uitkijkt naar een volgende afspraak met je psychiater kan ik mij wel voorstellen.
Dat is niet gek. En het geeft ook aan dat je graag verder wilt.

Dank je wel voor je vraag naar mij toe. Met mij gaat het goed. :)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: herval depressie

Bedankt Memories,
je woorden zijn een grote steun!
Katje xxx
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: herval depressie

Hoe is het inmiddels met je? 3some
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: herval depressie

Hallo Memories,
bedankt voor jouw vraag. Ik ben even niet op het forum geweest omdat ik best een moeilijke paar maanden heb gehad. Ik weet het momenteel even niet zo goed meer...ik wil echt iets doen dat me blij maakt, of dat me ontspant, maar ik kan helemaal niks vinden. Vroeger las ik veel, maar een boek (of zelfs een tijdschrift) lezen lukt niet. Ik vat het niet echt, ook bij een film is het zo. Ik moet alles wat ik echt wil bekijken opnemen en soms 4 x terugspoelen, omdat ik een heel stuk "kwijt" ben. Ook mijn creatieve hoofd is volledig leeg. Schilderen en tekenen lukt niet. Heb ook geen zin in deze dingen. Ik merk dat ik me ook weer meer afzonder...mijn financiële situatie zal hier wel voor een deel mee te maken hebben, maar ik heb in het algemeen de indruk dat ik alles fout doe. Met de psychiater en psychologe heb ik best nuttige gesprekken, maar meestal kom ik met meer vragen dan antwoorden naar huis.
Alles wat ook maar een beetje fout loopt, lijkt het einde van de wereld te zijn. Vorige week merkte ik op een avond dat ik met een mes in mijn arm aan het snijden was. Gruwel! Dit snap ik echt niet en durfde het zelfs niet tegen mijn dokter zeggen omdat ik bang ben dat hij mij zo zwak zal vinden. Volgende week heb ik een afspraak met de psychologe. Het is 6 weken geleden ongeveer, want ze had verlof. Ik merk echt dat ik haar meer nodig heb dan ik zelf zou willen toegeven.
Genoeg nu over mij...Met jou alles goed?

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”