Ik ben 19 jaar geworden en ik ben altijd opgegroeid in haat. Ik heb een grote familie, mijn ouders hebben allebei veels broers/zussen en vroeger gingen ze veel met elkaar om. Ik werd zonder reden gehaat door bijna iedereen in mijn familie. Ik was een klein kind toen, en ik werd toen gehaat. Kan je je voorstellen hoe het is om in pure haat te leven en op te groeien?? Ik begrijp dat velen niet weten wat echte haat is, en dat is beter ook zo, maar het is echt verschrikkelijk om in haat op te groeien, al helemaal als klein kind. Toen Hyves vroeger populair was, werden er MEERDERE anti-hyves van mij gemaakt... Met mijn naam, mijn foto en werden er dingen erop gezet. Ik werd niet eens gepest, maar ik werd ZO VEEL gehaat... Later ook nog op Twitter... Werd er een anti-account van mij, met naam en foto aangemaakt door een paar meisjes, omdat ik geen relatie met een van hun vriendin kon krijgen ofzoiets. Ik ben totaal niet de persoon die gepest werd, ik kan mijn mannetje staan. Wat mensen achter hun scherm durven te zeggen, durven ze niet recht in mijn gezicht.
Wat kan het zijn dat ik zo erg gehaat word, want het is niet 'slechts' één keertje gebeurd. Ik heb ook helemaal niks met mijn familie nu ik ben opgegroeid. Ik ga niet met zulke lage mensen om die zomaar een kind gaan haten (echte haat).
Ik zit volgend jaar in examenjaar 6 Vwo, en ipv dat ik word aangemoedigd door mensen uit mijn familie, word ik gehaat en zegt eentje ''jij doet het niet goed op school''. Terwijl ik de enige uit de familie ben, naast 1 andere, die een vwo-diploma gaat halen. << om maar een voorbeeld te noemen.
Ik heb twee sterke persoonlijkheden ontwikkeld door mijn jeugd (denk ik).
- De ene is ongeveer dat ik een heel goed hart heb en nooit iemand kwaad wil doen en cool ben. Ja, ik ben arrogant en koppig, maar dat ben ik gewoon al qua persoonlijkheid.
- De tweede is dat ik mentaal in staat ben om iemand door een muur heen te gooien voor de kleinste redenen.
Op school word er ook vaak gezegd dat ik snel mijn hoofd verlies om de kleinste redenen. Een jongen zat aan mijn tas (tijdens les), voor de grap er een beetje mee klooien, en hij zei dat ik hem aankeek alsof ik hem wilde vermoorden. Mijn blik, mijn ogen, bedoelde hij. Ik wilde hem niet vermoorden, maar ik voelde toen adrenaline komen en woede opkomen.
Waarom heb ik zulke totaal verschillende kanten?... Kan het misschien komen omdat ik in constante haat ben opgegroeid? Ik had nooit haatgevoelens tegenover iemand anders...
Volhoudertje, ik weet wat u probeert als u antwoordt op mijn berichten, maar om eerlijk te zijn, ik ben zulke houdingen meer dan gewend helaas (helaas voor mij), dus het doet me eigenlijk niks. Ik ben altijd verbaasd wanneer iemand eens vriendelijk antwoord op me, want ik ben niet anders gewend dan gehaat te worden. Een voordeel is dat niemand me kan kwetsen. Ik weet gewoon niet hoe ik dit het best kan uitleggen voor jullie, want ik denk dat niemand weet wat echte haat is Ik heb heel lang gewacht met dit plaatsen, omdat ik dacht dat niemand me zou begrijpen .
Wat moet ik nou om van mijn duistere kant af te raken... Ik wil niemand pijn doen, maar aan de andere kant komt dan weer die pure haat terug en woede dat ik iemand door een muur heen kan gooien