Hallo iedereen,
Allereerst wil ik aangeven dat ik het verschrikkelijk waardeer dat je mijn verhaal wilt lezen. Het zal me echt extreem helpen als ik alleen al een reactie krijg van iemand die mij begrijpt.
Om een heel lang verhaal kort te maken..
Ik ben een meisje van begin 20. Al sinds ik een jaar of 13 ben, heb ik extreme last. Als voorbeeld heb ik bij iedereen die ik ken een lijstje met dingen wat "irritant" is. En irritant is nu heel erg licht omschreven. Als ik die dingen zie/hoor, word ik helemaal wanhopig en wil ik het liefst keihard wegrennen of diegene wat aandoen. En het vervelende is dat ik het dus vooral krijg bij de mensen waar ik het meest van hou en degene die het dichtst bij mij staan.
Om een paar voorbeelden te noemen waar ik (echt absoluut niet overdreven, zo wanhopig word ik er van) niet tegen kan:
- De manier waarop mijn moeder haar vingers beweegt, de manier waarop ze haar mond opent om te eten, de manier waarop ze met haar ogen knippert, de manier waarop ze haar vork in haar mond plaatst, de manier waarop ze ademhaalt, de manier waarop ze praat, haar stemhoogte en nog 600 andere dingen.
- Bij mijn directe collega de manier waarop ze bepaalde woorden uitspreekt, de toonhoogte van haar stem, de bepaalde dingen die ze continue doet en ga maar door...
Zo kan ik bij elk persoon unieke kenmerken opnoemen. Wat bij mij extreem is, zijn eetgeluiden. Ik kan ook niet uit eten naar een restaurant want als ik iemand aan de andere kant van de eetzaal heb ontdekt met mijn antenne die zijn vingers aflikt, smakt, ranzig eet of praat met zijn mond vol, sta ik direct op strak en wil ik alleen nog maar weg of diegene wat aandoen. In de pauze op werk eet ik altijd alleen. Met vrienden eten is een gruwel, ze weten het wel maar ik wil niet dat iedereen voor mij op zijn tenen gaat lopen.
En ik weet ook precies van te voren wat iemand gaat doen, dan zit ik al in mijn hoofd van: Pfff, hij gaat straks dit doen, of dit gezicht trekken, deze toonhoogte gebruiken e.d.
Maargoed, ik heb dus ook last van harde geluiden. Het doet gewoon pijn aan mijn oor als iemand 10 meter verderop de kraan aandoet, de vaatwasser uitruimt, met bestek op een bord "slaat" en iets laat vallen. Ik denk dus dat het deels door overgevoeligheid vanuit mijn oor komt en ik daardoor een soort afkeer heb gecreeerd. Maar het rare is dus ook dat ik het heb met visuele dingen.
Maargoed, dat zijn even kort uitgelegd een deel van mijn klachten. Mijn psychische ervaringen tot nu:
- Begin 13 jaar bij jeugdzorg neergezet in de zin van "je moet maar normaal doen". Hielp uiteraard niet.
- Begin 15 jaar naar de Jutters. Hier kreeg ik cognitieve gedragstherapie en moest ik verplicht gaan zitten luisteren en kijken naar mijn irritaties. Het vervolg hiervan was een mislukte zelfmoordpoging. Tevens is er bordeline geconcludeerd.
- Hierna volgde hypnotherapie. Hieruit is gebleken dat er nooit iets traumatisch met mij is gebeurd vroeger waardoor ik "iets" zou hebben ontwikkeld. De hypnotherapeut heeft ontdekt dat ik Hoogsensitief ben. Dat was doorbraak nummer 1, een deel erkenning van de hooggevoeligheid maar toch herken ik mij niet in mede-hspers omdat ik een extreme vorm heb.
- Hierna volgde een open opname in een kliniek van de Jutters. Hier heb ik 2 maanden gezeten en vervolgens ben ik ontslagen omdat zij ook niet wisten wat ik heb. Tevens medicatie gehad van oxazepam tot seroquel (anti psychotica) en antidepressiva waarvan ik de naam even kwijt ben.
- Toen waren we bij het heden. Inmiddels ben ik twee maanden geleden ingestort op werk omdat ik het niet meer trok om bij mensen in de buurt te zijn. Ik kreeg weer oxazepam en een aanmelding bij GGZ.
Hier loop in inmiddels bij een psycholoog. Ik heb allerlei vragenlijsten ingevuld en onderzoeken gehad. Ze zei dat ze vind dat ik in alle opzichten de kenmerken hebb van autisme, behalve 2 dingen: nummer 1 dat ik het pas vanaf een jaar of 13 heb, een autist is geboren als autist. nummer 2 dat ik het sociale aspect wél heb. Ik maak extreem makkelijk sociaal contact. Ik heb gewoon vrienden en kan een gesprek gaande houden. Ik ontloop echter wel sociale gelegenheden en houd niet van mensenmassa's en ben liever dagen alleen, een echte einzelganger dus. Verder herken ik echt alle kenmerken van een autist/syndroom van asperger zelfs nog meer. Ik ben zwaar geobsedeerd door cijfers, ik heb zelfs allerlei cijferreeksen getatoeëerd op mijn lichaam zo ver gaat het. En verder nog extreem veel dingen die ik jullie zal besparen want jullie weten natuurlijk zelf ook wel de kenmerken van asperger.
Nu is mijn probleem dus dat ik nu eindelijk eens wil weten wat ik heb/wat ik ben en wat ik er aan kan doen.
Ik ben de schrik van elke psychiater, niemand weet wat ze met me aanmoeten en ik ben het zat. Ik wil nu eindelijk eens in een hokje geplaats worden, zodat ik naar de volgende stap kan gaan. Ik ben nu al jaren bezig met het accepteren van mijzelf. Ik kan niet leven met het leven. Soms voel ik me gevangen in mijn lichaam en gedachten. Ik kan niet eens 5 minuten met een ander persoon in een ruimte zijn.
Als ik alleen op de wereld zou zijn, zou ik gelukkig zijn. Terwijl ik een geweldige vriend heb, super ouders en een broer, zonder wie ik allemaal niet zou kunnen leven en zij mij verschrikkelijk veel liefde geven.
Herkend iemand mijn klachten en heeft iemand tips voor mij of een richting waar ik in moet zoeken?
Je zou me er heel erg mee helpen