Omdat ik het toch ergens kwijt moet kunnen schrijf ik het hier van me af. Ik hoop dat er iemand is die me wat raad kan geven of ervaringen kan delen want ik weet het niet meer... Misschien eerst een kleine situatieschets.
Ik heb een hele drukke job. Ik vertrek 's ochtends om 6u en het is niet uitzonderlijk dat ik pas om 19.30u of 20.30u thuis ben. Ik hou van m'n werk en ik kan me er volledig voor geven.
Mijn partner heeft geen werk. Hij is sinds juni gestopt met een pracht van een job als leerkracht maar is hiermee gestopt. Sindsdien is hij op werkzoekend. Het was zijn eerste werkervaring maar hij vond het toch uiteindelijk niets voor hem. Hij heeft wel een hele resem aan diploma's, maar wil echt iets hebben dat hem 'boeit'. Financieel zitten we door een goed gevuld spaarboekje niet echt in de knoei dus dat is (nog) geen probleem. Onlangs kregen we het slechte nieuws dat zijn grootmoeder kanker heeft.
Dus tot zover de kleine situatieschets. Nu waar ik écht mee zit...
Ik heb geen vat meer op mijn vriend... Als ik moe na m'n werk thuis kom wil hij nog vanalle activiteiten gaan doen. Ik heb daar geen zin in, ik moet 's ochtends weer om 6u uit m'n bed.
Dit weekend hadden we een enorme ruzie. Een gezamelijke vriendin had het over een wereldreis. M'n vriend zegt heel enthousiast: "Ik ga mee!". Ik voelde me toen (en nu nog) zeer overbodig. Ik sprak hem er dan op aan dat hij niet aan mij dacht. En hij zei: "Ik weet niet wat ik wil binnen vijf jaar, maar ik wil wel de wereld zien."
Tijdens die ruzie kwam er nog vanalles uit. Dat ik hem niet genoeg zou ondersteunen bij het verwerken van de klap over zijn grootmoeder, dat ik altijd moe ben. Dat hij heel de dag alleen thuis zit en dat ik als ik thuis ben niets met hem wil gaan doen.
Hij slaat elk jobaanbod af met het excuus "Dit is niet wat ik wil". Voorlopig zitten we financieel ok maar hij verwacht dat ik alle kosten op mij ga dragen als het geld op is en hij geen job heeft.
Voor mij is de maat nu ergens vol... En ik weet niet wat te doen...