Vraag van de week daar is 'ie weer.
Is in kunnen leven in een ander werkelijk zo moeilijk?
Ik denk dat het heel belangrijk is om in het gesprek regelmatig aan te geven of je goed zit, of het kloppend is, of het een goede voorstelling is van de situatie, of wat je denkt juist is en wat de gevoelens van de ander daarover zijn. Of ze zich daarin herkennen.Misschien voor de een wat makkelijker dan een ander, maar hoe kan je vaststellen dat je
werkelijk hebt ingeleefd in de andere en niet het "idee" dat je hebt van inleven en je eigen gevoel gedachtes voor wat het jou doen en dat als inleven beschouwd ?
Mededogen vind ik een mooi woord. Een waar woord ook. Mededogen naar de ander is belangrijk. Ik denk dat een stukje mededogen altijd meespeelt.Het lijkt mij onmogelijk in te leven in een ander maar meedogen tonen zou voor bijde beter zijn
zo raak je niet emotioneel verbonden en word de vraag om begrip en erkenning toch toegepast.
Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat iedereen zaken verschillend oplost. En dat het van groot belang is dat je vooral leert luisteren. Probeer niet te horen. Probeer écht te luisteren.Kom nooit met oplossingen of tips. Iedereen is verschillend en lost zaken verschillend op.
Dat is zeker zo. Meestal geef ik geen rechtstreekse adviezen, ook niet als er om gevraagd wordt. Het kan wel gebeuren. Als de persoon echt wil horen wat hij/ zij op dat moment moet doen.Soms vragen mensen zelf om advies. Dan kan je dus ook je eigen kijk op een situatie geven. Feedback is daarin ook belangrijk.
Regelmatig geef ik wel tips of adviezen. Overigens kan je tips en adviezen soms ook vervangen door eventuele mogelijkheden tot ... Iemand maakt zelf de beslissing of hij of zij er iets aan heeft. Of er iets mee wil doen. Of het toch naast zich neerlegt. Soms is het naar mijn mening ook niet verkeerd om op een directe manier te reageren. Soms merk je dat iemand zo vast zit, dat het soms de enige manier is, om iemand eruit te halen of uit te trekken.Meestal geef ik geen rechtstreekse adviezen, ook niet als er om gevraagd wordt. Het kan wel gebeuren.
Mensen die zich van hun eigen gevoelens distantiëren, en de “bereidheid” missen het leed van anderen mee te voelen, is inleven in de ander moeilijk uiteraard.Memories schreef:Vraag van de week daar is 'ie weer.
Is in kunnen leven in een ander werkelijk zo moeilijk?
Eenvoudig, en zeer raak!Mensen die zich van hun eigen gevoelens distantiëren, en de “bereidheid” missen het leed van anderen mee te voelen, is inleven in de ander moeilijk uiteraard.
Met een open hart daarentegen kan veel gebeuren. Dat is mijn eerste eenvoudige associatie.
Dat klopt ook wel, meen ik Marco. Want inlevingsvermogen vraagt genoeg wat psychoanalytici “object -constantie” noemen.Marco schreef:Eenvoudig, en zeer raak!Mensen die zich van hun eigen gevoelens distantiëren, en de “bereidheid” missen het leed van anderen mee te voelen, is inleven in de ander moeilijk uiteraard.
Met een open hart daarentegen kan veel gebeuren. Dat is mijn eerste eenvoudige associatie.
Sommige stoornissen bijv. maken het voor degenen die het hebben moeilijk zich in te leven.