Gebruikersavatar
Irezism
Berichten: 1
Lid geworden op: 18 okt 2017 17:22

Grootmoeder en theatrale persoonlijkheidsstoornis

Hey iedereen!

Ik ben een beetje ten einde raad, en zou hier graag mijn verhaal eens doen. Zo kan ik hopelijk wat tips vergaren van hoe ik met de situatie om moet.

Het zit als volgt: mijn grootmoeder is een vrouw van 84, die op z'n zachtst gezegd erg onmogelijk kan doen. Ik geloof sterk dat ze een theatrale persoonlijkheidsstoornis heeft. Ik heb erover geleerd op school, en ze voldoet aan zowat elk criteria, maar heeft geen officiële diagnose.

We wisten al dat ze over zowat alles liegt en dat ze permanent in het middelpunt van de belangstelling wil staan, maar sinds mijn grootvader vergevorderde dementie heeft ontwikkeld is het nog tien keer erger geworden. Haar liegen is niet meer subtiel, ze schreeuwt non-stop dat ze hulp wil met mijn grootvader maar zegt achter onze rug alle hulp af, en duwt haar (klein)kinderen op een afschuwelijke manier van zich af. Toch blijft iedereen zowat kruipen voor haar. Ik ben hier geen voorstander van, en mijn geduld raakt op. Ze heeft het ongetwijfeld moeilijk met de dementie van mijn grootvader, en ik erken dat het loodzwaar moet zijn, maar ondanks dat iedereen al maanden zegt dat het misschien tijd wordt om hem te interneren weigert ze dit vooralsnog te doen, ondertussen wel letterlijk schreeuwend dat ze het niet meer aan kan.

Ik ben dus wat ten einde raad. Vooral mijn tante en nonkel gaan eraan onderdoor. Ze krijgen geen enkele vorm van dankbaarheid maar weigeren het ook om haar los te laten. Mijn eigen geduld geraakt stilaan op. Ik confronteer haar met de leugens, maar ze negeert het volledig en gaat verder naar een volgende leugen. Om een voorbeeld te geven: opa heeft een week in het ziekenhuis doorgebracht, en de geriater daar heeft aan ons inclusief oma verteld dat hem op de dementie na niets mankeert. Hij is nog steeds een sterke, kwieke man; alleen laat zijn brein het afweten. Ze voegde er ook aan toe dat het tijd wordt om hem los te laten omdat hem thuis houden niet langer haalbaar lijkt. Hij zou nog minstens een week moeten blijven om de medicatie op punt te stellen en onderzoeken te regelen. Dit was op een vrijdag.
Maandag daarop heeft ze hem mee naar huis gekregen. De huisdokter is langsgekomen en heeft volgens oma gezegd "dat opa sterk verzwakt is en nieuwjaar niet zou halen". Mijn nonkel heeft daarop de huisarts gebeld, die zegt dat hij nooit zoiets heeft gezegd of zelfs zou zeggen.
Bij de geriater huilde ze hoeveel spijt ze ervan heeft dat ze zo gemeen heeft gedaan tegen hem, maar een halfuur later zegt ze hem droogweg dat ze van hem gaat scheiden als hij zijn boterhammen niet opeet.

Nu is mijn vraag dus: hoe gaan we hier beter mee om? Ik weet dat mijn tante en nonkel er gaan blijven zijn voor haar, maar ik vrees dat ze haar versterken in haar gedrag. Mijn moeder en ik zijn er veel harder in, al staan we haar natuurlijk wel bij waar mogelijk. Het is wellicht te laat om een psychologische behandeling te starten, in de eerste plek al omdat ze helemaal niet door heeft dat haar gedrag problematisch is. Als dit alsnog een oplossing kan zijn: hoe kan je haar op een goede manier overtuigen dat ze beter een behandeling zou starten?
Moeten we er zonder meer blijven zijn voor haar? Is het oké om haar te confronteren met haar gedrag? Ze dreigt al jarenlang veelvuldig met zelfmoord, en ze beschrijft uitvoerig hoe en waar ze het gaat doen. Bestaat het risico dat ze tot de daad overstapt, eventueel wanneer we haar zouden confronteren met haar gedrag, of wat meer los zouden laten? Kortom: wat kunnen wij als familie voor haar betekenen, terwijl we onszelf wel beschermen?

Hartelijk bedankt voor het lezen, en ik hoop dat uw eventuele antwoord ons wat wijzer zou kunnen maken.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Grootmoeder en theatrale persoonlijkheidsstoornis

Irezism schreef: 18 okt 2017 18:05 Nu is mijn vraag dus: hoe gaan we hier beter mee om?
Uiteraard moet je er blijven zijn voor je grootmoeder, maar het lijkt me niet zinvol meer om haar te confronteren met haar gedrag. Het is ook heel fijn dat je op school geleerd hebt over theatrale persoonlijkheidsstoornissen, maar je moet niet de fout begaan zelf amateuristische diagnoses te stellen en te denken dat je grootmoeder op haar leeftijd nog baat bij therapie zou hebben.

Het lijkt eerder zinvol om als familieleden een heel andere houding tegen je grootmoeder aan te nemen en de irritaties en boosheid te relativeren, zodat je er zelf niet al te veel last van hebt. Het moment lijkt niet ver meer weg waarop je grootvader niet meer thuis verzorgd kan worden, het lijkt enkel nog een kwestie van geduld.

Besef vooral dat je zelf de grootsheid moet kunnen opbrengen compassie te hebben, dat zal je uiteindelijk meer opleveren en kan een instrument zijn om later met mildheid terug te kijken op deze geschiedenis.
* Liebe Macht Frei *
elgebak

Re: Grootmoeder en theatrale persoonlijkheidsstoornis

Wat in ieder geval goed is, is stoppen met anderen diagnosticeren wanneer je geen gediplomeerd psycholoog of psychiater bent en geen gedegen onderzoek hebt uitgevoerd bij de persoon in kwestie. Ik zie tegenwoordig veel te vaak dat mensen maar allerlei diagnoses voor elkaar verzinnen en zich bemoeien met zaken waar alleen een professional werkelijk verstand van heeft. Wat heeft dat voor nut? Wie wordt daar beter van? Op wat voor manier denk je dat dit helpend is? Ik kan je in ieder geval wel vertellen dat wanneer mensen ongevraagd diagnoses voor je verzinnen en je in allerlei hokjes drukken, dit op zijn zachtst gezegd heel vervelend en kwetsend kan zijn. Met willekeurig etiketjesgeplak door leken is de persoon om wie het gaat niet geholpen. Verre van zelfs.

Hoe hier beter mee om te gaan blijft een lastige vraag, waar ik zo geen pasklaar antwoord op weet. Maar bovenstaande wilde ik in ieder geval kwijt.

Terug naar “Persoonlijkheidsstoornissen”