Mijn vraag is : Kun je iemand (50+) met wie je op zich een goede verstandhouding hebt en waar ook een zekere mate van wederzijds vertrouwen is, maar die zich er zelf niet van bewust is wat zij echt mankeert, voorzichtig wijzen op een in onze ogen zeer duidelijk aanwezige persoonlijkheidsstoornis? Letterlijk 'uit het boekje', alles valt zo ongeveer op zijn plek. Toen wij lazen over de diverse symptomen van de stoornis klopte werkelijk minstens 90%.
Wij willen deze persoon graag helpen, maar weten niet wat wél of niet verstandig is. Wij zijn geen psycholoog, we weten dat het gevaarlijk is om iemand op eigen houtje te diagnosticeren, maar alle gedrag valt zóóó overduidelijk op zijn plek nu we iets meer gelezen hebben over deze stoornis (die alleen aangepakt kan worden door een ervaren psycholoog).
Valt zij bij haar eigen psycholoog (waar zij bij ons weten voor iets anders aanklopt) sowieso door de mand, herkent hij dat direct of laat hij zich ook om de tuin leiden door ingebakken gedrag als hij alleen maar gefocust is op haar eigen vraagstelling aan hem? (mijn moeder was ook in staat om iedereen zeer overtuigend voor de gek te houden, inclusief diverse artsen, vandaar deze opmerking).
Wie diagnosticeert het wél als daar niet op aangestuurd wordt door deze of gene?
Dit is natuurlijk een vraag die in feite geldt voor alle kwalen die je bij iemand ziet die het zelf niet weet, daarom vind ik het hier ook niet nodig te vermelden om wélke soort stoornis het precies gaat. Hoe vertel je het hem/haar als niet-professional, of vertel je het bewust niet (om een eventuele breuk te vermijden die we eigenlijk ook niet willen, de betreffende persoon heeft ook een heleboel aardige kanten) in de hoop dat het ergens toch ooit wel een keer ontdekt wordt door een professional...).
Het is zo jammer om een in wezen heel aardig persoon zo voortdurend heftig te zien worstelen met zichzelf, met de nodige invloed ook op haar fysieke gezondheid, alleen omdat zij een stoornis heeft waar zij zich zelf niet bewust van is.