Niet blij hoe het nu gaat en weet niet meer hoe dit aan te pakken

[Amelia]

Ik heb een relatie van 6,5 jaar. Eind 2018 heeft deze een klap gehad (zie mijn voorstelpost voor het hele verhaal), maar de echte schade is ontstaan na de geboorte van onze dochter en nu onze zoon. Mijn vriend heeft voor de geboorte van onze dochter een beeld geschetst over hoe hij het ouderschap voor zich zag. Dat was een van de redenen dat ik met hem kinderen wilde. Ik denk persoonlijk (althans ik hoop dat dit de reden is) dat hij de realiteit ontzettend tegen vindt vallen. Want de betrokken vader en partner die hij aangaf te willen zijn, wijkt enorm af van de vader en partner die hij nu is. Ik heb het hier met hem over gehad voordat we aan een tweede begonnen. Hij gaf toen wel aan dat hij het in het begin moeilijk vond, maar dat het nu beter gaat en dat het met een tweede heel anders zal zijn. Helaas is dat niet het geval.

Mijn vriend zet zijn werk, vrienden, familie en zichzelf op nummer 1. Zijn gezin staat voor mijn gevoel helemaal onderaan. Dat voel ik zo omdat wij altijd moeten wijken voor zijn werk, vrienden, familie of zichzelf. Dingen doen als een gezin komt zelden voor. Het gezin bestaat uit mama en de kinderen. Papa is er af en toe bij wanneer het hem uitkomt. 's Avonds (ook tijdens het eten) zit hij vaak met zijn telefoon en reageert hij amper op wat ons dochtertje zegt of wat ik zeg. De tijd nemen voor de kinderen is voor hem maximaal 15 minuten en dan zit hij weer op die telefoon te kijken.
Als ik iets wil doen dan moet ik nadrukkelijk vragen of hij even op wil passen en ook dan moet het niet te lang duren. Ook op vakanties gaat dit zo.

De band tussen mijn vriend en onze dochter is ook niet best. Mijn vriend geeft vaak aan dat hij het niet begrijpt, maar doet ook niets met mijn feedback. Besteedt tijd en aandacht aan haar. Als hij dat wel doet dan merkt hij direct een verbetering en dan geeft hij ook toe dat het daar aan ligt. Maar vervolgens versloft het weer. Ik vind het met name sneu voor mijn kinderen. Ik gun ze zo erg een vader die er ook echt voor ze is.

Het andere stukje is de relatie tussen ons. Ik heb vaak het gevoel dat hij het handig vindt dat ik er ben omdat ik alles doe. Waardering ontbreekt. Nu hoef ik echt niet altijd te horen dat ik het goed doe, maar een stukje waardering in de vorm van bijvoorbeeld je rotzooi opruimen nadat ik het huis heb schoongemaakt ontbreekt ook. Ik doe het hele huishouden, werk 24 uur, zorg daarnaast voor de kinderen, doe de boodschappen, kook, doe de was en houd het sociale leven op gang.
Als ik dan een keer om hulp vraag omdat mijn zoontje alles heeft ondergespuugd, dan blijft hij gewoon in zijn bed liggen. Als ik de hele dag een huilbaby heb en ik vraag of hij op tijd naar huis kan komen (is dan aan het klussen bij zijn ouders), blijft hij rustig nog een biertje drinken daar. Hij gaat gewoon op vakantie zonder enig acht te nemen van mijn gevoel/mening en denkt daarbij geen seconde na over het feit dat ik die dagen alles alleen moet doen, inclusief nachtvoedingen.
Met alles wat hij doet, houdt hij totaal geen rekening met mij. Als ik er dan wat van zeg dan is de standaard reactie dat hij het niet door had of hij wijst de vinger naar mij. Als ik mopper omdat ik de badkamer heb gepoetst en hij de volgende dag besluit een paar tegels eruit te slijpen (alles weer vies) dan ben ik niet te genieten volgens hem. Het liefste wil hij dat ik alles doe zonder te klagen en als het kan met een glimlach op mijn gezicht.

Ik heb regelmatig geprobeerd bovenstaande dingen te bespreken, maar ik loop tegen een gigantische muur. Hierdoor vraag ik me steeds vaker af of ik dit nog wel wil in de toekomst. Ik weet echt niet meer wat ik nog kan doen om tot hem door te dringen.

[volhoudertje]

Je vriend lijkt niet te begrijpen dat het de bedoeling van een relatie is dat je samen aan doelen werkt en ook de lasten met elkaar deelt. Dat is treruig, vooral omdat jullie ook kinderen hebben. Het wordt vaak beweerd dat vrouwen hun mannen moeten opvoeden, omdat ze in ontwikkeling een achterstand hebben en onvolwassen zijn gebeven.

Misschien zou je kunnen proberen om een poosje uit elkaar te gaan en daarna te kijken of je vriend je werkelijk mist?