Alles is vanzelfsprekend

[Esus]

Hallo iedereen,

Sinds een 4-tal jaar ben ik samen met mijn vrouw. In het begin was onze relatie superieur, er was voldoende intimiteit, affectie en appreciatie. Nu heb ik het gevoel dat zij me niet meer apprecieert en alles wat ik doe gewoon normaal vindt.

Nu heb ik meer en meer het gevoel dat ze nog bij me blijft omdat ik haar leven een pak makkelijker maak. Ik ben degene die haar kind zo goed als overal ophaalt en brengt en hiervoor ook mijn werkuren aanpas, ook ben ik degene dat alles i.v.m haar zoon in orde breng is zoals papieren en betalingen, dat zorgt dat er een financiële buffer is voor ons gezin,...

Als ik in het begin een mindere dag had, dan ging ze naar de winkel chocolade of zo halen, in de hoop dat ik me beter voelde. Ze stuurde me berichten waarin ze me probeerde op te peppen. Wanneer ik nu een mindere dag heb, is het enige bericht dat ik nog ontvang een simpele oei of morgen een nieuwe dag. Naar mijn gevoel heeft ze gewoon geen zin meer om hier nog energie in te steken.

Op veel vlakken heeft ze weinig tot geen verantwoordelijkheidsgevoel en ze gaat er steeds van uit dat ik wel rond zal bellen of mailen zodat alles in orde komt voor haar en haar zoon. Wanneer er een probleem is met haar kind (het is een kind dat veel zorg vraagt), dan gaat ze ervan uit dat ik mijn werkuren zal aanpassen zodat hij opgehaald of gebracht kan worden of dat de administratie ervan in orde komt.

Ook wanneer ik iets voor mezelf plan buiten mijn werkuren, en dit schikt niet met de uren van haar kind, verwacht ze ergens dat ik mijn leven aanpas zodat dit wel lukt, wanneer ik haar hierover aanspreek zegt ze dat ik dit niet moet doen. Wanneer ik het niet doe, merk ik dat ze dit niet echt leuk vindt.

Maar een simpele bedankt, knuffel of een lief gebaar, is er nooit meer bij tegenwoordig. Als ik haar erover aanspreek dat ik geen appreciatie of dankbaarheid meer voel, dan krijg ik de bal meteen terug in mijn kamp en zegt ze dat ik dit ook niet doe bij haar. Terwijl ik vaak zeg dat ik de beste vrouw heb en heel veel van haar hou. Ze klapt ook steeds toe wanneer ik haar erover aanspreek, en als ik vraag waarom ze niet reageert dan geeft ze het antwoord dat ze niet weet wat ze moet zeggen of dat alles steeds haar schuld is.

Communicatie is 0,0 in onze relatie en is zo goed als altijd zo geweest. Ze kan niet praten over gevoelens en kan ook niet accepteren dat ik me slecht voel door het gebrek aan appreciatie. Ze is ook niet bereid om iets te veranderen aan de situatie, alles wat energie of moeite vraagt gaat ze steeds uit de weg.

Ik ben echt ten einde raad, weet niet meer wat ik nog kan proberen. Steeds vaker begin ik mij een leven voor te stellen zonder haar, want liever geen relatie dan een relatie waarbij ik het gevoel krijg dat alles wat ik doe vanzelfsprekend is en waar er geen spontane kussen of knuffels meer zijn.

Hopelijk kunnen jullie me enkele tips geven of jullie bevindingen. Alvast bedankt!

[Lena C.]

Hallo Esus, welkom op dit forum.

Als ik je verhaal lees, krijg ik het gevoel dat je de relatie liever wil verbreken. En dat begrijp ik wel. Je krijgt geen erkenning, geen genegenheid, jullie kunnen het gesprek niet voeren over de relatie omdat zij dat niet wil, je stelt je een leven voor zonder haar. Ik zie eerlijk gezegd geen enkel aanknopingspunt om tips over te geven.

Een relatie is soms hard werken. Je hebt tegenslagen in het leven, je kunt in een sleur terechtkomen, noem maar op. Maar als je niet nader tot elkaar kunt komen, niet met elkaar kunt praten, dan komt het niet goed.