Gebruikersavatar
Tom123
Berichten: 1
Lid geworden op: 21 sep 2020 23:14

Verlatingsangst? Niet los kunnen laten

Hallo ik ben Tom, 29 jaar en wonend in het noorden van het land.
Ik waarschuw alvast dat het een lang verhaal gaat worden dus het is volledig aan jezelf of je het helemaal leest de ja of de nee.
Het heeft wel even geduurd voor ik heb besloten om me hier aan te melden en daadwerkelijk een verhaal te typen.
Ik had eerlijk gezegd nooit van mezelf verwacht me zo te laten meeslepen in een vriendschap/relatie, dat ik nu uitkom op een psychologen forum, maar goed.
Ik voel me nu al 3 weken zo beroerd dat ik het maar gewoon doe. Ze zeggen immers toch altijd dat , het van je afschrijven, een goeie remedie kan zijn.
Ik ontmoette haar aan het begin van deze zomer ergens halverwege maart. Leerde d'r kennen via een dating app.
We hadden leuke gesprekken en het duurde niet lang voor ik een uitnodiging kreeg om naar Assen te komen om daar met haar af te spreken.
Het was gezellig. Qua uiterlijk had ze eigenlijk alles wat ik zoek in een vrouw. Mooi figuur, donkere bos met krullen en lichte ogen.
Ik was meteen onder de indruk. Ik kon bij haar niet goed peilen of ze ook op die manier geïnteresseerd was in mij maar ik dacht bij mezelf, dat zal de tijd wel uitwijzen. Niks te verliezen.
Ze had eerder al wel gezegd dat al haar exen andere types waren dan ik. Vaak getint, donker haar, badboy uitstraling.
Iets wat ik soms ook pretendeer te zijn, maar in werkelijkheid wel weet dat ik een veel te gevoelige jongen ben om een badboy te zijn :roll:

5 of 6 afspraakjes gingen voorbij en het werd mij langzaamaan duidelijk dat dit geen liefdesrelatie ging worden. Bij de 7de keer wederom met goeie moed richting haar gereden. Het liep weer uit op alleen praten en verder niks. Toen ze tijdens die gesprekken ook nog over exen begon te praten die ze nog wel eens mistte, wist ik het zeker. Als ik hier vanavond wegrijd kom ik niet weer terug. Vrienden heb ik genoeg en ik ga, ondanks dat ik je een geweldig mooie vrouw vind, niet elke keer daarheen rijden om een beetje over koetjes en kalfjes te praten.
Ik had me voorgenomen om haar dit de volgende ochtend te berichten.
Die volgende dag kreeg ik echter heel vroeg al een bericht van haar. Dat ze ook wel benieuwd naar mijn woning was dus of ze langs kon komen en ze vroeg er ook achteraan of ze kon blijven slapen i.v.m. vervoer terug.
Nou ja, de meesten hier weten denk ik wel hoe een mannenbrein werkt. Als iemand dat aan je vraagt zeg je daar geen nee tegen.
Dus ze kwam langs en het was weer gezellig. We dronken wat wijn en rookten een jointje.
Uiteindelijk belandden we, zij het allebei met een licht vertroebelde geest, in bed en hadden hele goeie seks.

De volgende ochtend voelde ik me enerzijds fantastisch omdat het me ''toch maar even gelukt was om zo'n mooie dame in bed te krijgen''.
(Ik begrijp dat dit bot geformuleerd is maar op dat moment wel de enige gedachte die speelde)
Maar aan de andere kant vond ik het verwarrend. 1 dag ervoor had ze me nog gezegd dat het voor haar als vrienden voelde en meer niet en nu werd ik naast haar wakker.

Ik merkte in ieder geval van haar kant dat deze nacht er voor had gezorgd dat ze ineens gevoelens voor me had gekregen.
En dit is eigenlijk het punt geweest van waaruit het in sneltreinvaart een hele extreme, bizarre en giftige kant op is gegaan.
Ik weet echt bijna zeker dat ze borderliner heeft maar zelf ontkent ze het.
Ik kon vanaf dit punt eigenlijk bijna niks meer goed doen en mijn god, wat hebben we een discussies over Whatsapp gehad.
Er waren gedurende deze pak hem beet 7 maanden zo ontiegelijk veel rode vlaggen. Maar deze heb ik allemaal volledig genegeerd.
En hoe raar dit ook mag klinken, ik ging haar eigenlijk steeds interessanter vinden. Om die reden vraag ik mezelf ook vaak af of ik zelf psychisch wel helemaal in orde ben. Sowieso weet ik dat ik een vorm van ADD heb.

Enkele voorbeelden van alle vreemde situaties:

-kreeg bijvoorbeeld om 11 uur 's avonds nog een bericht dat ze zich heel slecht voelde en of ik naar haar toe kon komen.
Ik zat dan bij een vriend gezellig tv te kijken en had gedronken dus mocht niet meer rijden. Hier werd ze hartstikke pist over en dreigde meteen met het verwijderen van m'n nummer en dat ik haar niet meer hoefde te appen. Ik had volgens haar maar de eerste trein moeten pakken want dat is wat je doet als je echt van iemand houdt en om iemand geeft.

-Een andere keer zijn we samen naar Walibi geweest. De hele dag was best gezellig. Niet héél gezellig, zoals dat wel zou moeten zijn bij een verliefd stel, maar gewoon gezellig. Dit kwam ook doordat we ervoor al een discussie hadden onderweg er naartoe. Maar een paar achtbanen en adrenalinestoten later en een mooie zomerdag zorgen ervoor dat het best leuk werd.
Totdat er heel random een jonge meid langsliep waarover ze een opmerking maakte en ik zei daarop dat ze wel een lief gezicht had.
Ze heeft de rest van de middag niet meer tegen me gesproken en in de auto naar huis ongeveer een uur onafgebroken gehuild.
Ik begrijp zelf ook wel dat het niet handig is zoiets te zeggen over iemand anders maar ik vond haar reactie toch heel extreem.

En zo kan ik nog makkelijk 10 andere voorbeelden noemen. Ze heeft in al die tijd meerdere keren mijn nummer verwijderd.
Maar een dag later kon ze ook weer doen alsof er helemaal niks aan de hand was en me vragen of ik zin had om weer bij haar te komen.
En ik als de sukkel die ik was, als de man zonder enige ruggengraad, heb het allemaal voor lief genomen!
Al haar extreme vormen van emoties, zowel negatief als positief. Alle keren dat ze me de huid vol schold.
Ik raakte maar niet op haar uitgekeken omdat ze ook gewoon heel knap was en charismatisch.
Ik snapte zelf ook heel goed dat ieder ander mens met een beetje gezond verstand al lang was gekapt!
Maar dat is precies waar haar kracht lag. De ene dag, zelfs na al wel twintig keer het bed te hebben gedeeld, mij nog steeds behandelen als ''gewoon een vriend'' en geen zin hebben in intimiteit en knuffelen etc.
En de andere dag doen alsof ik toch echt wel die persoon was die haar vrolijk maakte en waar ze verliefd op was. En die momenten wegen gek genoeg dan toch zwaarder.

Het punt waarbij het echt tot een einde tussen ons kwam is toen ze haar moeder op de grond in de garage vond met een overdosis aan iets. Superheftig natuurlijk, ze moest ook meteen naar het ziekenhuis. Ik heb haar de hele dag geprobeerd te bellen en te appen. Maar toen ik vroeg; kan ik nu wat voor je betekenen was het antwoord 'Nee dank je'. Toen heb ik haar de rest vd dag maar met rust gelaten.
De volgende dag was ze woest op me want ze vond dat ik daar had moeten zijn. Nou ja de rest van het gesprek laat zich wel raden natuurlijk.
Het was voor haar echt klaar en ik heb haar niet meer gezien. Ze heeft mij nog wel weer bericht om haar tas te halen die nog bij me ligt.
Ik heb gezegd je komt hem maar halen wanneer je dat wil. Daarna niks meer gehoord,

En nu zit ik hier 3 weken later. Ik denk aan haar als ik wakker wordt tot het moment dat ik 's avonds in slaap val.
Ik heb al wat rondgelezen hier en dan is het mooi om te zien dat je niet de enige bent die er doorheen gaat.
Ik wil niets liever dan deze meid en deze giftige zomer zo snel mogelijk achter mij laten. Maar hoe hard ik ook mijn best doe, het lukt me gewoon niet. Ik heb zelfs het idee dat het klote voelen en haar missen alleen maar erger wordt.......
Ik blijf maar vragen aan mezelf stellen:

- is ze ooit wel ECHT verliefd op me geweest?
- ben ik gewoon een uitlaatklep geweest voor al haar woede, verdriet en angsten
- hoe kan ik iemand zo missen die op bepaalde momenten zo negatief voor mijn leven is geweest
- waarom raak ik steeds verliefd op vrouwen die een bagage hebben, waarom trekt een degelijke, nette vrouw die alles op orde heeft mij niet?!?!
- valt er haar iets te verwijten of moet ik alleen maar medelijden met haar aandoeningen hebben?
- had ik op een andere manier er toch voor kunnen zorgen dat het anders was gelopen?

En het aller aller beroerdste van liefdesverdriet is in mijn ogen, het feit dat ik hier om 1 uur 's nachts mijn hart aan het luchten ben op een psychologenforum en de hele dag met haar bezig ben, terwijl ik zo goed als zeker weet dat zij nauwelijks meer aan mij denkt, en misschien nu wel lekker met een andere vent in bed ligt.

Vrouwen, ik doe er niet meer aan :angry:
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Verlatingsangst? Niet los kunnen laten

En het aller aller beroerdste van liefdesverdriet is in mijn ogen, het feit dat ik hier om 1 uur 's nachts mijn hart aan het luchten ben op een psychologenforum en de hele dag met haar bezig ben, terwijl ik zo goed als zeker weet dat zij nauwelijks meer aan mij denkt, en misschien nu wel lekker met een andere vent in bed ligt.
Liefdesverdriet is inderdaad iets heel pijnlijks, maar het is tegelijkertijd een leerschool, iets waar iedereen in zijn of haar leven mee te maken krijgt. Het is goed en belangrijk dat je het om 1 uur 's nachts van je af hebt geschreven, daardoor ben je al een stap verder gekomen in het verwerken.

Je hebt gewoon verschrikkelijk veel pech gehad met deze relatie. Natuurlijk blijf je nog een tijdje met een paar vragen zitten, maar is het werkelijk belangrijk om het antwoord op die vragen te vinden? Is ze ooit echt verliefd op je geweest? Misschien. Ben je gewoon een uitlaatklep geweest voor al haar woede, verdriet en angsten? Waarschijnlijk wel. Valt er haar iets te verwijten of moet je alleen maar medelijden met haar aandoeningen hebben? Haar valt zeker wat te verwijten, maar ze kan waarschijnlijk niet anders. Had ik op een andere manier er toch voor kunnen zorgen dat het anders was gelopen? Waarschijnlijk niet. Die antwoorden had je waarschijnlijk zelf ook wel kunnen verzinnen.

Waarom raak je steeds verliefd op vrouwen die een bagage hebben, waarom trekt een degelijke, nette vrouw die alles op orde heeft mij niet? Die vraag valt het beste te beantwoorden met een wedervraag. Waarom denk je dat zij steeds op badboys is gevallen? Badboys zijn dominant en kunnen haar nukken waarschijnlijk wel aan en gaan er dwars tegen in en winnen het spel tegen elke prijs. Sommige vrouwen zijn instinctief op zoek naar dominante en 'foute' mannen. Jij bent geen 'badboy' en wees vooral blij dat je er geen bent. Je raakt verlief op vrouwen die bagage hebben omdat je zorginstinct je dat ingeeft. Je wilt de prins op het witte paard zijn, de reddende engel die het meisje in nood van haar zorgen zal bevrijden en genezen.

Liefdesverdriet doet pijn, maar een volgende keer heb je misschien meer geluk en kom je die degelijke, nette vrouw die alles op orde heeft wel tegen. Je ken inmiddels de valkuilen van de liefde en hebt er van geleerd, een volgende keer weet je die valkuilen beter te omzeilen.
* Liebe Macht Frei *

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”