Zo, hier is Googke weer. Sorry de enorme wall of text. Het is een uiting van een scala aan gevoelens en enorm donkere gedachten.
Googke die eerder dealt met negatieve en sombere gevoelens, die opnieuw een gevecht voert met schaduwen die het mooie zonnige koninkrijk in duisternis hullen. Zelfs tijdens 1 van de mooiste periodes uit m'n leven stelde ik onnodige vragen of ik echt van haar hield. Eerst ging ik misschien uit compassie met haar daten, nadat ik haar domweg dronken aansprak omdat ik wéér eens iedereen kwijt was met carnaval. Ik wilde gewoon een praatje slaan, maar algauw bleek ze een leuk meisje. Ja, in 1ste instantie was ze te jong en had ik haar niet correct behandeld ( geen sprake van fuckboyisme, om het alvast de kop in te drukken). Ik wilde haar niet eens, maar voelde een soort schuldgevoel omdat ik als jongen eens meer werd gejaagd. Het voelde leuk, heel nieuw en ik vond het fantastisch. Op het moment was ik 24 en was ik zo blij dat er misschien toch iemand van me hield.
Echter, het was toch te mooi om waar te zien. Ik klikte niet met haar familie en hun wensen en verwachtingen. Ik ben Belg, zij is Nederlandse doch wonend in België dus meer Belgisch dan ik Nederlands ben. Geen 2 volkeren die zo nabij liggen en toch zo verschillend zijn omdat ze dezelfde taal spreken. Helaas had ik 2 jaar geleden te maken met een ernstig verkeersongeluk waarbij ik vanachter ben aangereden en zwaargewond was. Ik heb er zo goed als 1,5 tot 2 jaar van moeten revalideren. Toch voelde het alsof ik veelvuldig werd bekritiseerd: eerst dat ik de raad van m'n artsen kritischer moest bekijken en m'n eigen koers maar moest varen, nog hiervoor toen ik en m'n nu ex nog wat aan het daten waren werd ik verweten van een werkonwillige te zijn omdat ik een gebrek had aan zelfvertrouwen op m'n toenmalige werkplaats. Daarna werd ik weer bekritiseert dat ik als toen 25 en 24jarige nog thuiswoonde - ja hallo ik was revaliderende, moest zelfs m'n rijbewijs terughalen want ook nog eens na de 1ste keer mislukte. En nog ettelijke keren dat de non-verbale communicatie wel erg deed vermoeden dat m'n vrienden en omgeving bestaat uit marginalen, asocialen voor de Nederlanders onder ons.
Ja, we hebben dikwijls ruzie gehad. Het leek altijd in periodes: het gaat goed, ruzie, lang gespannen en dan weer goed. En repeat. Nietttemin had ik het voor haar over. Mea Culpa: zij zei echt vaak ''ik hou van je '' terwijl ik slapeloze nachten had dat ik niet oprecht was, niet helemaal doordrongen was van fysieke liefde, eerder de platonische. Nee, ik was niet doordrongen van lust, toch had ik seks met haar en haar ogen toonde me hoe gek ze van me was. Voor het eerst in m'n leven had ik uitzicht op seks met een meisje, die ik fysiek misschien niet de allerknapste vond doch platonisch in m'n hoofd bleef ronddwarrelen. Ja, ik hield wel van haar.
Echter is het mijn eigen dikke schuld. Ik zag het wat vanzelfsprekend, liet mijn ego toch eerder zegevieren. Ik behandelde haar niet als een prinses, want dat impliceerde een hogere rang, maar als m'n gelijke. Ja, we zaten in verschillende levensfases, maar een auto rijdt niet op water. Financieel verwachtte ik nu terugkijkend te voel en onbaatzuchtigheid bestond niet echt in m'n woordenboek. Heb ik me laten opnaaien door m'n omgeving? Misschien, maar ik heb weet dat geld slechts een ruilmiddel is. Dat mijn ouders me als een een failure in het leven zien als ik geen eigen huis heb, dan is het maar zo. Dat het begon met een ijsje van haar zusje dat ik oorspronkelijk moest gaan halen terwijl er een auto op haar oprit stond, was de katalysator voor veel ergernis. Dat het eindigde met een discussie over een master waarin ik haar niet volledig steunde, tot het punt dat ik zelfs m'n werk zou verlaten om mee te gaan naar een studentenstad voor haar, moet haar hebben beklemd.
Op een zaterdag nog tot tweemaal toe stomende en liefdevolle seks hebben gehad tot een week later waarin een mooie rollercoasterrelatie definitief was ontspoord. Ik merkte dat het wel eens kon barsten, toch geloofde ik het niet tijdens de week tot de fatale vrijdag. Positief uitkijkende bracht ik haar de verzamelde flessen voor haar kamp. Met tranen vertelde zij dat ze me niet kon bieden wat ik verwachtte van een relatie. Het leek toch een soort van uitgepraat, totdat haar ouders binnenkwamen. De vader was hele tijd naar me aan het schreeuwen, alsof ik zijn zoon was. Ik was het beu dat mijn ervaringen en mijn mening er niet toedeed en liep weg, waar ik haar stem de laatste keer hoorde, toen ze huilde.
Na een goede week miste ik haar aanwezigheid op m'n mobiel nummer. Ik bleef maar aan haar denken, de beelden van de sekspartijen sprongen doorheen m'n hoofd s'nachts. Zij had haar jeugdbeweging die haar hielp om erdoor te geraken. Ik had in eerste instantie veel aan het uitgaan met m'n vrienden en ook wel aan m'n ouders. Ik bezweek en probeerde rustig met haar te sturen, omdat het altijd zo leuk was.
Tot letterlijk vandaag lijkt het alsof ze niet meer graag stuurt. Met keien m'n laatste morzel hoop verpulveren, gevolgd door een snelle snapchatfoto dat ze een ticket heeft geboekt voor een hotel + een hard inkomende tekst.
Dan is de Pest anno 2020, genaamd Corona. Ik wist dat ik de Corona-pandemie wel volhield dankzij m'n toenmalige vriendin. Nu, zonder haar, voelt het als een dagelijkse beproeving. Ik doe m'n werk eigenlijk niet heel graag, echter moet ik tevreden zijn dat ik werk heb gezien ik ook struggelde om werk te vinden. Ik heb er geen echte klik met de andere werknemers, allemaal vrouwen nota bene. Alsof ik een productiefactor van economische groei ben: opstaan, werken, eten en slapen. Repeat. Never ending tot ik m'n pensioen heb. Deprimerend en uitzichtloos. Wat ik dan wel wil? God laat me het weten, want ik ben mezelf kwijtgeraakt.
Slapen lukt slecht, ligt dagen te woelen. Hopend op een hartaanval op jonge leeftijd in m'n slaap ben ik teleurgesteld s'ochtends als ik weer hetzelfde doe. Corona last alles af, om een nieuwe vloedgolf van sterfgevallen te voorkomen. In het begin volgzaam, nu quasi hopend op een besmetting. Zelfmoord kan ik niet plegen, ik hoop de laatste tijd vaker dat het mij overkomt. Een afwijkende vrachtwagen, niet meer wakker worden, een bloedklonter... De kans is er, laat het mij dan gebeuren.
Hobby's zijn geëvolueerd van een plezierige tijdsbesteding tot een noodzakelijk voelende herhaling van handelingen. Ook met vrienden zit ik niet meer op hetzelfde level als ik dat ik ben geweest. De gehele focus van m'n vriendengroep ligt op het zoeken van een relatie tot het behagen van hun partner. Nog nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld als in de eerste 2 weken na de breuk. Het horrorweekend, waarin ik 3 dagen niemand had gezien. Dat heeft diepe littekens in me gekerfd, al kan ik natuurlijk niet verwachten dat mensen speciaal tijd voor me vrijmaken. Ik voel me alleen en eenzaam.
Sorry voor de lange tekst, ik heb hier te pas en te onpas geschreven. Dit komt recht vanuit m'n hart, dat voor de helft is afgestorven. Ergens wil ik weg uit de wereld, want de zingeving is weg. Ik wil niet louter dienen als een onderdeel van dit deprimerend kapitalistische mallemolen die het is geworden.