Afgelopen woensdagavond heb ik het uitgemaakt met mijn vriend. Omdat ik al eerdere twijfels had en mij ongelukkig begon te voelen bij hem. Ik heb dit wel eerder aangegeven bij hem, maar hij deed er niks mee. Hij was ook best claimerig en controleerde mij regelmatig. Ik had hier geen zin meer in en voelde me niet fijn meer bij hem.
Ik zit ook in therapie, om nog aan dat laatste stukje van mezelf te werken. Ook met hem heb ik het hier over gehad en ik moest voor mezelf kiezen en eigen geluk. Woensdagavond uitgemaakt. Maar wat een drama, schreeuwen en huilen en ik kon dat niet doen volgens hem. Maar ik heb geen gevoelens meer voor hem. Het duurde lang voordat ik hem mijn huis uit kon krijgen. Eerst was ik opgelucht dat ik het had uitgemaakt. De volgende dag pas aan mijn moeder verteld en ik wist hoe ze zou reageren.. Ze werd boos op mij omdat ik volgens haar toch geen relatie kan onderhouden en toch alles verpest.. Omdat het volgens haar de zoveelste relatie is... Maar dat denkt zij, omdat ik wel eens een date heb gehad met iemand, maar dan er dezelfde dag er achter kom dit wordt niks dus er ook gelijk een eind aan heb gemaakt
Achter mijn rug om heeft mijn ex met mijn ouders gesproken, en vonden dat ik hem nog een kans moest geven. Maar ook wouden ze er voor zorgen als ik weer een keer bij mijn ouders ben, mijn ex uit te nodigen zonder dat ik het wist, om met zijn vieren te praten.. Mijn ouderen waren blij met hem. Mijn moeder heeft mij toen uitgescholden voor hoer, omdat ik volgens haar elke keer met iemand anders loop.
Maar laat het nou zo zijn dat ik veel mannelijke vrienden en collega's heb en daar gewoon af en toe iets leuks mee doen en gewoon wat ga drinken. Maar door dit durf ik nu niet eens echt meer met mannelijke vrienden om te gaan. Het lijkt nu wel alsof iedereen tegen mij is, ook zijn zus bemoeit zich er mee en mijn ex zegt dat zijn moeder overstuur is en aan de kalmeringsmiddelen zit, terwijl onze relatie maar 4 maanden heeft geduurd.. Maar waarom maakt iedereen het mij zo moeilijk?
Op het werk heb ik gelukkig wel met een leidinggevende kunnen praten omdat hij zag dat er wat was.. Normaal gesproken ben ik niet iemand die gauw over problemen praat en het liefste wou ik ook niet, maar ben toch blij dat hij heeft gezegd van kom maar even mee, dat lucht vaak op.. En ja het luchtte ook op, en heb hem alles verteld, over mijn twijfels en gedrag van mijn vriend en hij denkt er hetzelfde over, dat ik mijn gevoel moest volgen.. En niet te lang moest wachten om die stap te zetten.. En toch ben ik wel blij om die stap te hebben gezet.. En die leidinggevende heb ik na dat ik het uit had gemaakt, ook nog mee gepraat, omdat hij vroeg hoe het gaat etc.. Ik vond het fijn dat ik zulke gesprekken met hem kon voeren. Hij luisterde goed. En was begripvol..
Maar dat was mijn werk waar ik een week moest invallen en maandag mag ik weer terug naar mijn oude plek.. Maar waarom staan mensen nooit achter mijn keuze die ik maak? Moet ik dan tegen mijn zin in een relatie met iemand aangaan, terwijl ik al van te voren weet, hier wil ik niet oud mee worden? Of hier zie ik geen kinderen van hem krijgen?
Ik weet dat ik voorlopig het rustig aan ga doen, maar toch ook bang ben om wat te daten en om te gaan met mijn vriendschappelijke mannen. Gelukkig voel ik mij vandaag wel iets beter, maar elke keer als ik mijn moeder bel, gaat het eerst goed en daarna begint ze weer over mijn ex.. wat ik wel en niet fout doet.. en dan hang ik gelijk op. Heb nu toch besloten om even geen contact met haar op te nemen. iedereen zegt dat waait vanzelf wel over als ze aan het idee zijn gewend.
Maar daardoor voel ik me wel slechter...Maar ik heb nu wel met een goede vriend van mij gepraat die deze week langs komt voor een kop koffie en gelijk heb ik zoiets als de mensen maar niet denken dat ik weer een ander heb terwijl het maar een goede vriend is.
Waarom zijn sommige dingen toch moeilijk als je gewoon je eigen gevoel volgt? Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?