Nathan

Thuissituatie loopt stilaan uit de hand

Hallo iedereen,

Na lange tijd niets van mij te hebben laten horen ga ik jullie kostbaar advies vragen, want ikzelf raak er niet meer uit.
Het is eigenlijk een heel verhaal dat nu zo'ne goeie 3jaar speelt, maar het laatst jaar steeds moeilijker en moeilijker word.

Ja, waar te beginnen.
Helemaal bij het begin.
Ik zal even eerst de situatie thuis schetsen.
Ik heb 4broers en 2zussen, waarvan ik de 2de oudste ben.

De 3oudste in het gezin, mijn zus, broer en ik, hebben vanaf het jonge begin thuisschool gedaan, de rede hiervoor is in een topic van zo'n 2jaar terug te vinden.
Niet enkel thuisschool maar ook een hele hoop regeltjes kwamen daarbij kijken, waaronder: niet vloeken, geen vriendin, niet roken, niet drinken, niet uitgaan, en bijna letterlijk zelfs de straat niet verlaten.
Als we bv. ruzie maakte of vloekte kregen we straf wat meestal in de vorm van een pak slaag was.

Deze regeltjes golden tot , beetje vreemd uitgedrukt maar dat maakt het misschien duidelijker, kind nummer 4 oud genoeg was om naar de lagere school te gaan.
Of ja, de regeltjes golden dan nog voor de 3oudste , mijn andere broers en zussen werden steeds vrijer en vrijer opgevoed, wat natuurlijk voor de nodige frustratie zorgde bij de 3oudste.

Nu ik heb een gemakkelijk karakter en heb me er dan ook vrij snel overheen gezet (naar mijn ouders toe, maar ergens zit ik er nog wel mee)
Maar dit gold niet voor mijn broer ( de 3de oudste dan)
Hij heeft een heel moeilijk karakter en kon dit niet aanvaarden, deze frustratie werd uit respect naar mijn ouders toe niet op hun uitgewerkt, maar omdat , "kind nummer 4" de eerste was in deze losse opvoeding , is die frustratie daar naar toe gegaan, en tot op heden is dit pure haat geworden. Ikzelf daarentegen kom ontzettend goed overeen met "kind nummer 4" en hij neemt mij ook voor alles in vertrouwen, lijkt in veel opzichte op mij en dat maakt dat we een zeer sterke band hebben.

Hopenlijk is dit dus al een beetje een beeld van hoe het is gelopen tot zo'n 3jaar geleden.

Toen ging kind nummer 4 namelijk richting het middelbaar.
En daar leerde hij pas echt de wereld kennen.

Hij maakte nieuwe vrienden waardoor hij veel weg was, begon met roken, daf en toe drinken, kattenkwaad uitsteken, alles waar de oudste 3 o zo voor gewaarschuwd werden, hen werd verboden, en nu werd het niet echt toegelaten door de ouders, maar hij kwam er wel mee weg.

Dit zorgde voor veel ruzies tussen ouders en "kind 4", door deze steeds slechter wordende band met mijn ouders was ik zijn enigste toevlucht , waardoor onze band steeds beter werd.

Mijn andere broer zijn haat werd daardoor steeds sterker
1 omdat "kind 4" alles deed tegen de normen en waarden van het gezin
2 omdat ik een betere band had met "kind 4" dan met hem

Hier stopt het verhaal natuurlijk nog niet, dit was slechts het begin.

"Kind 4" werd en word namelijk steeds erger en erger in omgang, hij leert wiet kennen, waar hij nu gigantisch aan vast hangt (tussen 4 en 10 joints per dag), begint met stelen, zelfs van Zijn eigen broers, komt in aanmerking met de plaatselijke politie, en of dat nog niet erg genoeg is, werkt mijn vader bij de plaatselijke politie.

Dit heeft mijn vader heel depressief gemaakt, en zowel hij als mijn moeder zitten hierdoor steeds meer in de put.
Daar bij komend dat mijn oudere zus en broer (kind nummer 3) de "voorbeeldige engeltjes zijn, en de hele tijd samenspannen tegen mij en kind 4, waarbij stoken tussen mijn ouders en ons, maakt het voor zowel mij als hem heel moeilijk

Door onze band zijn mijn ouders en broer en zus elke keer als kind 4 iets uitsteekt kwaad op mij, want ik ben kind 4 zijn voorbeeld dus ik zou hem op het rechte pad moeten krijgen.

IK HEB OOK TOTAAL GEEN GRIP OP KIND 4

Dat roep ik nu al een jaar uit maar ze maken lmij het leven zuur omdat ik het voorbeeld moet zijn.

Zowel ik, als mijn ouders weten niet meer wat te doen.

Ik voel mij hopeloos, machteloos, gefrustreerd, en dit begint echt aan mij te knagen, ik heb er geen vat op maar toch is het elke keer mijn fout.

Ook mijn ouders weten niet meer hoe ze kind 4 terug op het rechte pad kunnen krijgen.


Ook ben ik ondertussen 19 geworden, zoals de meeste van mijn leeftijdsgenoten ga ik graag al eens uit en daar word ook bij gedronken, tot op heden heb ik nog steeds geen vriendin gehad, en ook dit leid tot eindeloze commentaar, ruzies en discussies met mijn ouders.

Ik denk dat mijn verhaal chaotisch en incompleet is neergeschreven.
Als er onduidelijkheden zijn of als er ergens bijkomende info nodig is, vraag het gerust!
Ik heb stilaan echt nood aan advies, voor zowel mijzelf, als eventueel mijn ouders.

Er is zoveel waar ik mee zit, en zo weinig dat ik kan of misschien zelfs wil vertellen.
Ik wil jullie alvast bedanken voor het lezen en de commentaar.

Mijn beschrijving als kind 4 is zoals eerder vermeld vreemd, maar als ik over broer en andere broer ga praten word het nog ingewikkelder.

D 3jongste zijn tot nu nog braaf, dat is al een hele opluchting.
TheEmperor85

Re: Thuissituatie loopt stilaan uit de hand

Nathan schreef: Ik denk dat mijn verhaal chaotisch en incompleet is neergeschreven.
Dat heb je goed gezien :tongue:

Iemand die dit leest denkt misschien "Ok, 'kind 4' is flink aan het puberen. Vervelend, maar dat is pubers nou eenmaal eigen."
Het lijkt me tot dusver niet jouw verantwoordelijkheid; je bent niet zijn ouder maar zijn broer. Je ouders zijn verantwoordelijk, in ieder geval tot zijn 18e. Het lijkt me daarom ook niet correct dat je je daar schuldig of akelig over voelt/moet voelen

Misschien zou je ter verduidelijking, het volgende in 1 of 2 zinnen kunnen beantwoorden?

* Wat maakt exact dat je je zo radeloos voelt? Het gedrag van 'kind 4' of het feit dat anderen, op een of ander onnavolgbare wijze van mening zijn dat hij jouw verantwoordelijkheid is?
* Wat zou je graag veranderd zien, in een ideale situatie?
* Zou je wat beter uit kunnen leggen hoe je ouders hier eigenlijk exact in staan?
Nathan

Re: Thuissituatie loopt stilaan uit de hand

TheEmperor85 schreef:
Nathan schreef: Ik denk dat mijn verhaal chaotisch en incompleet is neergeschreven.
Dat heb je goed gezien :tongue:

* Wat maakt exact dat je je zo radeloos voelt? Het gedrag van 'kind 4' of het feit dat anderen, op een of ander onnavolgbare wijze van mening zijn dat hij jouw verantwoordelijkheid is?
* Wat zou je graag veranderd zien, in een ideale situatie?
* Zou je wat beter uit kunnen leggen hoe je ouders hier eigenlijk exact in staan?
Ja toen ik het verhaal neerschreef heb ik het bijna letterlijk zo geschreven zoals het in mij opkwam, maar dat maakt het onduidelijk, als ik nu terug lees denk ik zelf van, en iemand moet daar iets van begrijpen :lol:

Punt 1: Inderdaad, zij zijn van mening dat ik hem kan beïnvloeden, zijn gedrag kan veranderen, en soms zelfs de aanleiding ben van zijn gedrag.
Dit alles klopt dus niet, het beïnvloeden kan ik, maar in zo'n minieme mate dat het geen oplossing is.

Punt 2: In de eerste plaats de relatie tussen mijn ouders en broer, en de relatie tussen mijn broers zelf.
Ook voor mijn broer om te stoppen met blowen, drinken, dealen, kattenkwaad uitsteken...
En vooral dat hij meer thuis is , en in een ideale wereld, zou ik zelf graag een beetje familie liefde hebben, omdat het nu ieder voor zich onder hetzelfde dak is.
De enigste die er nog moeite in steekt is mijn moeder, en zij is er dan kapot van dat dit elke faalt.

Punt 3: Mijn vader reageert dit af op iedereen binnenshuis, hij kan met momenten ontzettend onvriendelijk zijn, geen woord zeggen van een hele dag, en enkel nors voor zich uit staan staren. Met hem kan je niet praten, geen oplossing zoeken of vragen om eens duidelijk te maken waar het op staat. Oke, hij heeft zelf een heel moeilijke thuissituatie gehad, waarbij hij zonder vaderfiguur heeft gezeten, maar dit is voor mij geen reden tot zelf geen initiatief tonen.
Mijn moeder lijd hier enorm onder, zij probeert steeds te praten met mijn broer maar dit loopt altijd uit op heftige discussies/ruzies.
Zij probeert de liefhebbende moeder zijn, maar ook dit word steeds moeilijk.
Ook omdat mijn vader haar dus niet steunt.
Stilaan worden zowel mijn vader als moeder depressief.
Ik probeer mijn moeder hier zoveel mogelijk in bij te staan en ben geregeld de persoon waar zij haar frustraties en verdriet bij weg verteld, maar dat is volgens mij niet mijn taak.


Om even kort op terug te komen wat het puberend gedrag van mijn broer is:

Hij vertrekt 's morgens om 7u naar school, en we zien hem 's avonds om 10-11u pas terug, meestal is hij dan zo stoned als een garnaal.
Hij steelt van iedereen in huis, buiten van mij, dit kan gaan van 2 tot 200€.
Hij is de laatste maanden ettelijke keren aangehouden/ betrokken geweest bij vechtpartijen (waarvan 1 met verboden wapens)/dealen/onder invloed van alcohol/drugs/inbreken/stelen, enz....
Niets interesseert hem nog, spijbelen gebeurd geregeld, en ermee praten lukt niet, dit omdat hij niet eens helder meer kan nadenken.
Hij is een kettingroker en zoals eerder al vermeld word er dagelijks tot 10joints gesmoord.
Als je begint te smoren van je 13 is er iets niet juist....

Dit gedrag hoort volgens mij niet onder het woord puberen, als ik dit op mijzelf reflecteer.
Ook al word dit gedrag meer en meer herkenbaar bij 15-16jarige.

Ik hoop dat dit weer een beetje een verduidelijking is.
Bij verdere vragen hoor ik het graag!
Gebruikersavatar
wolfgirl
Berichten: 102
Lid geworden op: 16 nov 2013 23:47

Re: Thuissituatie loopt stilaan uit de hand

Hoe is het nu Nathan? Pas in elk geval op de redder en helper van de familie te willen zijn. Dat is niet goed weet ik uit eigen ervaring. Ik hoop echt dat dit ten goede gekeerd is en dat je een eigen leven hebt ontwikkeld. Groet

Terug naar “Ouders & gezin”