Sobeit1923

Ouders steunen mij met nergens

Voor ik met mijn verhaal begin wil ik eerst melden dat ik al bijna 20 ben(en een vrouw), maar ik wist niet zo zeker onder welke Topic ik mijn verhaal moest plaatsen. Doordat mijn verhaal vooral over mijn ouders gaan, heb ik het maar onder de jongerencategorie gezet. Ook wil ik jullie benadrukken dat mijn ouders uit het buitenland zijn(Turkije), zelf ben ik hier geboren.

Tot mijn 6e ben ik vooral opgevoed door mijn opa, want mijn beide ouders werkten. Toen ik 6 werd, stopte mijn moeder met werken om voor mijn zusje en broertje te zorgen. In mijn basisschooltijd heb ik nooit steun gehad van mijn ouders, ik heb altijd zelf alles moeten regelen, zoals bijvoorbeeld vanaf groep 3 naar de bibliotheek gaan. Dat deed ik dan samen met de ouders van mijn vriendinnen. Als ik iets niet begreep van het huiswerk, werd ik niet geholpen door mijn ouders, maar dat is dan wel weer logisch omdat ze niet zo geweldig Nederlands kunnen. Ik heb dus altijd alles zelf moeten regelen. Gelukkig deed ik wel altijd mijn best op school en haalde ik goede punten. Daarna deed ik vwo. In de eerste haalde ik bijna altijd hele hoge punten en mijn ouders werden al boos op me wanneer ik een 7 had. Op een gegeven moment durfde ik niets meer te vertellen aan mijn ouders omdat ze me nooit begrepen, niet naar me luisterden, en mijn mening niet respecteerden. Ze denken totaal niet breed en denken dat wat zij denken, alleen goed is. Ook durf ik nog steeds mijn gevoelens niet te uiten. Ik heb nooit echt liefde gehad van mijn ouders. Ze denken dat eten geven en voor schone was zorgen meer dan genoeg is. Ik werd te wijten aan hen een heel gesloten persoon. Ik kon het alleen met mijn vriendinnen het goed hebben! Toen ik 15 werd wilde ik heel graag beginnen met werken, maar mijn ouders vonden me te jong om te werken. Een jaar later begonnen ze OPEENS te zeiken waarom ik nog steeds niet was begonnen met werken en zaten ze me met andere Turkse meisjes te vergelijken die al werkten. Paar maanden later werd ik eindelijk gebeld door een werkgever voor een sollicitatiegesprek en toen zeiden mijn ouders weer opeens dat ik te jong was om te werken en dat ik me niet zorgen hoefde te maken om geld en dat ze toch altijd alles voor mij zouden betalen. Nou, ik heb geen zin om alle andere valse beloftes te vertellen.

Later was mijn opa die me had opgevoed plotseling overleden. Ik bleef dat jaar zitten op school en ik zit er ook nog steeds mee(met de dood van mijn opa). Nadat ik uiteindelijk voor vwo was geslaagd, had ik me aangemeld voor geneeskunde(jaja, hoge ambities), want ik wilde daarna heel graag specialiseren tot psychiatrie. Enige manier waardoor ik gelukkig word, is als ik zie dat ik anderen kan helpen/gelukkig kan maken. Ik was hiervoor uitgeloot dus besloot ik psychologie te studeren. Ik had een baantje gevonden voor in de zomervakantie. Er werd mij beloofd dat mijn ouders mijn collegegeld zou betalen dus vandaar ook dat ik niet eerder was begonnen met werken. In alle teleurstelling, op het moment dat ik een brief kreeg van de uni waar ik nu studeer waarin staat dat collegegeld betaald moest worden, begonnen mijn ouders opeens vragen te stellen als: Ja, als je genoeg hebt verdiend deze zomervakantie, betaal jij maar eerst en dan storten wij het terug op je bankrekening. Nou, dus ik betaal. Het schooljaar is nou inmiddels bijna voorbij en ze hebben het nadat ik het had betaald, geen een woord over nog gezegd. Mij werd ook beloofd dat ik een auto zou krijgen als ik mijn praktijkexamen tijdens de eerste gelegenheid haal(wat ik ook gedaan heb maar hey, valse belofte!). Ik vind het zo jammer dat ze niet eerder hebben gezegd dat ze niet van plan zijn om mijn schoolgeld te betalen, waardoor ik nou zwaar aan het stressen ben om mijn collegegeld van komend schooljaar te kunnen betalen. Sinds dit jaar heb ik ALLES financieel gezien, zelf betaald. Boeken, kleren, schoolspullen, alles. Ik heb mijn ouders nooit om hulp gevraagd. Het grappige is ook dat mijn ouders het SUPERbelangrijk vonden dat ik vwo deed en dat ik later op de universiteit zou studeren, maar nu ik dat ook doe, vinden ze dat opeens niet meer belangrijk en zitten ze me met alles af te zeiken. Ik vertel ze ook niet eens dat het heel goed gaat met mijn studie, want ik krijg toch geen steun. Ze zitten alleen maar commentaar te geven op mijn gedrag. Heel vaak heb ik het idee dat mijn ouders narcistisch zijn. Je kunt ook niet met ze in discussie gaan, want alles wat ik zeg is verkeerd en zij zijn "goed". Ik heb daarom de moed opgegeven en ik vertel ze nooit iets. Ik praat ook eigenlijk nooit met ze als ik thuis ben. Meestal als ik van school ben gekomen ga ik regelrecht naar mijn kamer. Het zit me echt tot hier. Ik zit helemaal vol. Vandaag zei mijn vader tegen mij: "Droom maar lekker verder dat je uit deze stad gaat, of je studeert of niet. Je wilt zeker iets bereiken in je leven, maar met dit soort gedrag bereik jij helemaal niks." En dan denk ik van: welk gedrag? Ik heb toch niets gedaan. Ik wil eigenlijk heel graag op kamers, maar dat is zoiets als onmogelijk aangezien ik van Turkse komaf ben met ouders die vastgeketend zijn aan het oude cultuur. Mijn ouders vergeten of zien het gewoon niet als ik iets goeds doe, maar als ze eenmaal denken dat ik iets verkeerds doe, nou dan zou ik willen dat ik niet leefde. Mijn zusje en broertje daarentegen helpen ze heel graag en steunen ze hen! En mijn zusje en broertje genieten er alleen maar van. Ik hoop zo hard dat dit en volgend schooljaar snel voorbij gaat en dat ik een half jaar in het buitenland kan studeren! Ook bemoeien me ouders met dingen, waar ik juist op deze leeftijd alle vrijheid voor zou moeten krijgen en geven echt de meest rare en nutteloze opmerkingen.

Ik probeer op eigen benen te staan, maar elke keer komen mijn ouders ertussen en maken ze me helemaal kapot en dit beïnvloedt heel erg mijn concentratie voor mijn opleiding en natuurlijk ook mijn stemming. Mijn opleiding is nou het enige waar ik nog hoop voor heb om iets te maken van mijn toekomst en gelukkig te kunnen zijn. Ik heb geen liefde voor mijn ouders en mensen die zeggen dat ik later de waarde van mijn ouders zal begrijpen, are you kidding me? Niet elke gezin ruikt naar rozen. Ik hecht nou het meeste waarde aan mijn vrienden en dat zal ook zo blijven.

Enige voordeel dat ik in mijn situatie zie, is dat ik weet hoe ik in de toekomst mijn kinderen(hoop ik dat ik ze krijg dan) NIET moet opvoeden.

Sorry dat mijn verhaal een beetje van hak op de tak is, maar ik heb geschreven wat me te binnen schoot. Opmerkingen/reacties lees ik graag!
Een fijne dag iedereen.
TheEmperor85

Re: Ouders steunen mij met nergens

'

Tjonge, dat is een lastig verhaal Sobeit.
Weinig of geen steun krijgen van ouders kan inderdaad een gevoel van onbegrip,eenzaamheid voortbrengen, zeker als zij in een andere cultuur lijken te leven dan jijzelf. Dat komt helaas maar al te vaak voor.

Dat je ouders (althans in jouw ogen, daar kan iemand vanaf een forum geen oordeel over geven) je studie niet belangrijk vinden, terwijl jij er zo hard voor werkt..nouja, daar zou Atatürk het ook niet mee eens zijn geweest ;) . De moed niet opgeven he? Psychologie is een prachtig vak waar je inderdaad een hoop mensen mee zou kunnen gaan helpen.

Laat ik dan in ieder geval zeggen dat ik het ontzettend knap van je vind dat je, blijkbaar zonder steun van het thuisfront, een universitaire studie volgt, waar je nog hoge cijfers mee haalt ook. Dat doet lang niet iedereen je na!

Ik begrijp dat je thuis de boel niet op de spits wilt drijven, maar dan nog is het natuurlijk zo dat je 19, bijna 20 bent en álle recht hebt om op kamers te gaan als je dat wilt. Ik neem aan dat je dat een hoop rust zou geven. Is er niet iemand waar je ouders wél naar willen luisteren?
Iemand in de familie? Iemand van de uni? Een imam misschien, als je daar zelf contact mee hebt/mee durft te maken? Ligt ook een beetje aan het type imam natuurlijk 8) Begrijp wel dat je het het liefst binnenshuis wilt oplossen..(dat begrijp ik heel goed)..maar soms heb je wel eens een ander nodig om iets voor elkaar te krijgen. Al is het maar om je ouders weer wat aandacht te laten geven aan hun dochter. Want dat verdien je als dochter, zeker weten.

Weet in ieder geval dat er zat leden van dit forum klaarstaan om je antwoord te geven op je vragen, of gewoon om er voor je te zijn.
Een psycholoog in spé, die zit op dit forum goed :lol:
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Ouders steunen mij met nergens

Je zit in een moeilijke situatie Sobeit. Ik herken je verhaal van andere Turkse (en ook Marokkaanse) meisjes, vaak oudste kinderen in een gezin.

Je ouders beheersen de Nederlandse taal niet zo goed waardoor je er veel alleen voor gestaan hebt als het ging om school en studeren. Allereerst wil ik je graag een groot compliment geven voor de manier waarop je je hier door heen geslagen hebt als tweede generatie Turks/Nederlandse meid. Veel strandden onderweg in hun ambitie door deze omstandigheden al. Jij bent nu al zover gekomen en geheel op eigen kracht! Erg knap en laat wel zien hoe sterk en slim je bent. Een echte doorzetter.

Ik weet ook dat prestaties erg belangrijk zijn in de Turkse cultuur. Aanzien, status en eer zijn belangrijke aspecten en hoge cijfers horen daar dan ook vaak bij. Ik hoor vaker (van stagiaires bij mij op het werk) dat het moeilijk is om aan de hoge verwachtingen te voldoen. Ouders willen graag dat hun kinderen het beter doen dan hen, succesvol zijn en dat wat zij bereiken op hen af zal stralen en hun in de gemeenschap een goede naam zal geven of bevestigen. Ik denk ook dat een deel van het gedrag van je ouders hieruit te verklaren is. Tevens vermoed ik dat zij stiekem bang voor je zijn. Immers een dochter die zo'n hoge opleiding doet en psychologie studeert weet inmiddels veel meer dan hen en zij moeten op een of andere manier dat minderwaardigheidsgevoel ten opzichte van jou, wellicht verbloemen door dominant gedrag, jou omlaag halen en "terug op je plaats" zetten. Ik denk dat je ouders zich door jou bedreigd voelen in hun positie als "meerdere" en daarom zo streng voor je zijn. Immers zijn je broertje en zusje niet zo bedreigend maar jij studeert.. psychologie nog wel..

Binnen de muren van het gezin is het echter lastig voor een meisje zoals jij. Gebonden zoals je al zo mooi zegt aan de oude cultuur waarbij meisjes weinig eigen zeggenschap en vrijheid hebben en vaak alleen onder begeleiding dingen mogen doen. Ik snap goed dat jij zo maar niet even op kamers mag gaan wonen want dat ligt gevoelig als het gaat om eer en maagdelijkheid etc. Die optie is waarschijnlijk voor jou niet mogelijk. Wat ik wel weet is dat familieleden een grote invloed hebben op je ouders, zijn er ooms en tantes waar jij terecht kan? Die eens een luisterend oor voor jou kunnen zijn, die je kunnen helpen om eens met je ouders hierover te praten?

Ik heb een Turks meisje gekend die via haar tante en ooms e.e.a. bereikt heeft om de relatie thuis wat ten gunste voor haar te verbeteren. Je kan de oude cultuur ook gebruiken om jou te helpen in deze situatie om bijv. betere afspraken te maken? Te vragen naar de eerder gemaakte beloften over geld en goederen? Hebben je ouders het breed genoeg om jou financieel te steunen? Wellicht helpt een gesprek hierover met een derde er bij die invloed op hen heeft zodat er afspraken over komen waar dan een "getuige" bij is geweest zodat zij zich meer verplicht voelen om jou te helpen hierin? Probeer eens te kijken welke opties jij hebt in jouw situatie?
Inzicht als Uitweg..
Erik

Re: Ouders steunen mij met nergens

Hoi Sobeit, ik heb je verhaal gelezen alleen lukt even niet om te antwoorden. Take care.
Sobeit1923

Re: Ouders steunen mij met nergens

Erik schreef:Hoi Sobeit, ik heb je verhaal gelezen alleen lukt even niet om te antwoorden. Take care.
Dankjewel.

Terug naar “Ouders & gezin”