Love'nPeace

Munchausen syndroom?!

Ik ben bang dat ik munchausen syndroom aan het ontwikkelen ben, de beschrijvingen die ik erbij zien passen griezelig goed bij hoe ik me voel. Ik schaam me er echt verschrikkelijk voor, want voor wie niet weet wat munchausen inhoud. Het is een syndroom waarbij mensen net doen alsof ze een ziekte hebben om aandacht en sympathie op te wekken bij mensen, wat het denk ik wel logisch maakt waarom ik me ervoor schaam. En het is niet dat ik echt een ziekte nagedaan heb maar ik ben mezelf wel wezen snijden, deels omdat ik serieus down was omdat ik gepest werd maar deels ook omdat ik gewoon zo graag de aandacht wilde. Ik ben bang om het te vertellen omdat het verschrikkelijk egoïstisch en egocentrisch eruit ziet, en dat is het ook maar zo ben ik helemaal niet. Ik wil gewoon serieus zo graag die aandacht dat ik er alles voor zou doen, ik zou nog van het dak springen puur om aandacht te krijgen maar ik wil het niet zover laten komen dat ik zelfmoord ga proberen te plegen. Ik wil er heel graag vanaf want ik wil niet zo'n honger naar aandacht hebben. Weet iemand wat dit is?! Of heb je andere informatie?! Reageer dan alsjeblieft!
Ik ben 16 jaar, bijna 17. Vrouwelijk
Ik ben gepest in de lagere school en ook op de middelbare.
Ik heb moeite met het regulieren van mijn emoties.
Ik ben erg in mezelf getrokken, leef in mijn eigen wereldje.
Ik wil graag hulp.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Munchausen syndroom?!

Hallo Love'nPeace,

Welkom hier. [AAI]

Wat mij opvalt is dat je gelijk van zo een benaming uitgaat. Natuurlijk zullen er "labels" erg lijken op jij op dit moment doet en hoe jij met bepaalde dingen omgaat, maar ik denk niet om eerlijk te zijn dat de "label" de benaming die jij noemt hoort bij hoe jij doet. Je geeft zelf aan dat je het deels ook hebt gedaan of misschien het nog wel doet, omdat jij je (erg) down voelde en nog wel voelt misschien. Het is ook naar om mee te moeten maken wat jij hebt meegemaakt. Dat laat ook littekens achter (geestelijk heb ik het nu over) en het maakt je ook onzeker. Wat je schrijft is dat je ook graag aandacht wil(de). Er is niets mis met graag aandacht willen. Iedereen heeft recht op aandacht. Ook jij. Je hebt het dan wel op een manier opgezocht watr niet echt goed is, maar soms doe je ook deze dingen om aandacht te krijgen. Vooral als je problemen hebt en niemand het echt lijkt te zien of begrijpen.

Mensen beschadigen zich overigens ook wel omdat ze de geestelijke pijn niet goed meer aankunnen. Of om zichzelf te straffen voor wat er gebeurt. (Jij bent vast een hele leuke meid, en dat je te maken hebt (gehad) met pesterijen is gewoon enorm naar en vervelend. Ik weet niet of je het ook misschien doet om jezelf te straffen, maar als dat zo is ben ik van mening dat dat niet nodig is. :knuffel: ) Beschadigen kan verslavend werken. Het is dus van belang om er af te komen. Je kan op andere manieren (positieve) aandacht krijgen en hulp.

Je schrijft dat je je ervoor schaamt. Het is wel begrijpelijk dat je dat doet. Maar veroordelen zal niet gebeuren. (Je zit immers in een moeilijke situatie met moeilijke gevoelens.) Heel goed dat je je verhaal durft te doen.

Misschien lucht het je al een beetje op of gaat het je nog opluchten.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Love'nPeace

Re: Munchausen syndroom?!

Ik ben inderdaad wel erg snel ervan uitgegaan dat mijn gedrag daarbij past. Ook gewoon omdat ik zelf realiseer dat het niet normaal is en ik verder eigenlijk niets ken dat er ook een beetje op lijkt... Er is een tijd geweest dat ik echt heel erg down was, nu is dat een heel stuk minder aangezien het pesten zowat helemaal opgehouden is. En in die tijd was ik een fanatieke automutileerster totdat op een gegeven moment mijn moeder erachter gekomen was (ik heb geen idee hoe) en die was blijkbaar zo geschrokken dat ze gezegd heeft dat als ik me niet normaal zou gedragen dat ze me zou laten opnemen, tegen mijn wil als het moest.

En nu begrijp ik niet waarom ik gestopt ben, op een of andere manier klinkt dat namelijk als muziek in mijn oren, de beste plek waar je kan zijn. Ik heb sowieso een enorme obsessie met ziekenhuizen en inrichting wat best wel raar is aangezien ik geen fijne herinneringen aan ziekenhuizen heb. Maar iets in mij wilt zo verschrikkelijk graag al die aandacht die je daar krijgt. En het zou inderdaad veel beter zijn als ik me zou focussen op positieve aandacht maar daar ben ik totaal niet geïnteresseerd in, dat stilt de honger niet. Ik wil die slachtoffer rol gewoon zo graag hebben, i would die for it.

En ik voel het niet altijd zo sterk, anders had ik waarschijnlijk allang iets ondernomen ofzo. Ik vraag me wel heel erg af waar dit vandaan komt, ik ben de jongste thuis en vaak zijn dat toch diegene in een gezin die genoeg aandacht krijgen. Ik ben toch gewoon leuk opgevoed... Nee, naar mijn mening eigenlijk helemaal niet. Dit is graag wat mensen willen horen, dat ik blij ben met mijn moeder en dat ik naar haar toe kan als ik problemen heb maar zo zie ik het helemaal niet. Er is een bepaalde band die kinderen met hun ouders hebben, maar die is er bij mij niet. Ik vind het verschrikkelijk om mijn moeder dingen te vertellen waar ik mee zit. Ik denk vooral omdat ze me totaal niet begrijpt, veel te vaak boos op me word en als mijn moeder boos is, is ze ook echt boos wat bij mij grote scheuren in mijn hart achterlaat. Op een of andere manier kom ik er gewoon niet overheen, ik zit er nog steeds mee. Ik zit er nog steeds mee dat ik gepest werd, en al die keren dat mijn moeder boos op me werd voor redenen die ik soms niet een begreep terwijl zij ervan overtuigd was dat ik hartstikke goed wist wat ik misdaan had. Ik weet dat ik mezelf nu ook echt enorm in de slachtoffer rol zet maar zo voel ik me. Ik hou er niet van om mijn moeder dingen te vertellen waar ik mee zit omdat ik zo bang ben dat ik wat fout heb gedaan en dat zij boos op me word wat gewoon teveel emotionele pijn oplevert waar ik niet overheen kan komen. Ik kan het niet verwerken.

Nu voel ik me wel een stuk opgeluchter :)
Bedankt dat ik mijn verhaal kwijt kan hier! 001_rolleyes
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Munchausen syndroom?!

Hoi meis,
ik ben de jongste thuis en vaak zijn dat toch diegene in een gezin die genoeg aandacht krijgen.
Dat hoeft niet altijd zo te zijn. Er zijn genoeg kinderen die omdat ze de jongste zijn, ook het minste aandacht krijgen of dat er anders tegenaan gekeken is/word.
Ik denk vooral omdat ze me totaal niet begrijpt, veel te vaak boos op me word en als mijn moeder boos is, is ze ook echt boos wat bij mij grote scheuren in mijn hart achterlaat.
Hoe deed of doet je moeder dan als ze écht boos is? Kan je eens wat voorbeelden noemen?
Ik zit er nog steeds mee dat ik gepest werd, en al die keren dat mijn moeder boos op me werd voor redenen die ik soms niet een begreep terwijl zij ervan overtuigd was dat ik hartstikke goed wist wat ik misdaan had.
Welke redenen had je moeder om zo boos op te reageren, waar jij niets van begreep?
Ik weet dat ik mezelf nu ook echt enorm in de slachtoffer rol zet maar zo voel ik me.
Ergens is het best begrijpelijk. Gemakkelijk heb je het niet (gehad). :knuffel:
Maar dan is het ook belangrijk om daar dan weer positiever uit te komen.
Ik hou er niet van om mijn moeder dingen te vertellen waar ik mee zit omdat ik zo bang ben dat ik wat fout heb gedaan en dat zij boos op me word wat gewoon teveel emotionele pijn oplevert waar ik niet overheen kan komen. Ik kan het niet verwerken.
Dat je angst hebt ervoor en dat je schrijft dat je het niet kan verwerken vertelt mij toch een beetje dat er heel wat gaande was (is).


Misschien heb je zulke negatieve gedachten momenteel omdat het voor jou heel heftig is en dat je niet weet hoe ermee om zou kunnen gaan.
Erover praten kan je inziochten geven en misschien helpen erin om je weer beter te voelen.
Nu voel ik me wel een stuk opgeluchter
Dat is fijn!! [AAI]
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Love'nPeace

Re: Munchausen syndroom?!

Oh, zo had ik het niet bekeken...
Ik weet dat mijn moeder anders tegen mij doet dan tegen mijn zussen omdat ik gewoon anders ben, alhoewel ze nooit heeft gezegd wat er dan precies anders met mij is. Maar misschien is het wel mijn eigen schuld omdat ik mezelf nogal isoleer. Vaak alleen op mijn kamer zitten voor uren omdat ik niet geniet van 'gezellig beneden zitten.' Nee in mijn ogen is dat echt verschrikkelijk saai en gewoon niet leuk of enjoyable.

Als ze boos is begint ze tegen me te schreeuwen, dreigt ze me voor mijn gevoel in een hoek (letterlijk, tegen de muur bijv.) En maakt ze soms bewegingen alsof ze me wilt slaan, ze heeft me ooit een keer geslagen toen ze heel erg boos was. Ik was toen zo bang dat ik er serieus aan zat te denken gewoon uit het raam te springen om er maar vanaf te zijn. Mijn moeder is dusdanig boos dat ik vaak het gevoel heb dat ik flauw ga vallen puur uit angst, ik begin vaak te hyperventileren.

Ze was een tijdje geleden ineens heel boos op me geworden toen ik mijn haar geverfd had en het nogal mislukt was, (Ik heb rood in mijn haar aan de voorkant en dat wilde ik eruit proberen te halen door het te blonderen, slecht idee.) want het rood -wat origineel mooi donkerrood was met een paarse gloed- was nu lichtrood/oranje geworden. Ik zag zelf de grap wel in van mijn fout maar had toch mijn winterpet opgedaan omdat het er ook wel mislukt uitzag en ik me er toch wel voor schaamde en we hadden visite toen we bijna gingen eten. Dus ik kwam met mijn pet naar beneden en mijn moeder vond dat al niet te leuk (serieus geen idee waarom ze zich zou kunnen ergeren aan objecten die op mijn hoofd zitten als ze weet dat ik me er best voor schaamde maar het zal wel weer aan mij liggen.) en toen ik (buiten) aan tafel ging zitten bij de rest en de visite was mijn moeder nog wat dingen op de tafel aan het zetten en toen ze net op tafel gezet had zei ze: 'Let maar niet op haar, ze is puberaal aan het doen.' Of iets in die richting tenminste. En dat deed me zoveel pijn toen (nog steeds, inmiddels al een halve liter vocht verloren.) Maar dingen doen mij snel pijn, heel erg snel, en ook heel erg pijn. Maar het kwam zo onverwachts omdat ik werkelijk geen idee had waarom mijn moeder boos op mij zou kunnen zijn dat ik snel naar binnen gegaan ben omdat ik al aan het huilen was en binnen stond zij nog in de keuken en toen ik haar voorbij snelwandelde vroeg ze boos op me wat er nou waar aan de hand was, nouja... Dat schreeuwde ze naar me. Ik (die ondertussen al bang geworden was) stotterde dat ik even mijn gezicht wilde afvegen. Toen ontplofte ze helemaal, ze kwam op me aflopen terwijl ik instinctief een paar stappen naar achteren zette en toen werd ze helemaal boos op me en zei dat ik haar expres irriteerde en haar van alles de schuld gaf. Toen ze uitgeraasd was en ik aan het hyperventileren werd ze weer kalm (godzijdank, viel nog net niet op mn knieën om de grond te kussen) zei ze dat ik later kon eten en mijn gezicht afdrogen enz. Dus toen ben ik naar boven gegaan en heb daar nog zo'n 20 min, liggen janken omdat ik er nog steeds niet overheen was. (zelfs nu niet, Ga al huilen als ik eraan denk) Maar ik heb echt niet begrepen waarom ze zulke dingen dacht, ik ben nog nooit boos op mijn moeder geweest om de simpele rede dat ik het niet durf en daarom dus niet kan, ik geef haar nooit NOOIT ergens de schuld van omdat, opnieuw ik dat niet durf. I ain't getting it...

Ik zou er graag positief uit willen komen, maar ik heb het gevoel dat er nog een berg aan problemen op me ligt. I feel like the end is not even Near.

Ja, maar wanneer zou ik er dan wel mee om kunnen gaan. Dit speelt al jaren. voor mijn gevoel al sinds ik geboren was maar dat kan ook fout zijn. Het speelt in ieder geval al heel heel heel erg lang. En ik heb nogal wat gevoelens en emoties opgekropt, en ik weet dat dat slecht is maar ik dacht ook dat het niet normaal zou zijn als ik dagen verdrietig ben over het feit dat mijn moeder boos op me geworden was. Maar nu kom ik er eerlijk gezegd niet meer vanaf, er hoeft maar wat kleins te gebeuren en ik barst al in huilen uit. Ik ben daarom ook vaak genoeg de klas uit gerend omdat ik moet huilen. Heb mezelf ontelbare keren opgesloten in de wc's omdat dat de enige plek in school was waar ik gewoon met rust gelaten werd. Ik kan mezelf niet meer verdedigen tegen pesterijen op school omdat zodra ik mijn mond open doe ik in huilen uitbarst. Wat verschrikkelijk frustrerend is want ik zou iedereen graag genoeg zeggen wat ik van ze denk en ze even laten merken dat ik ook redelijk veel scheldwoorden ken maar dat kan ik dus niet wat zo verschrikkelijk frustrerend is! En mensen hebben gezegd: 'Probeer het dan tegen te houden.' Maar dat gaat dus godverdomme niet. Ik hou al genoeg emoties tegen want als ik dat niet deed lag ik 24/7 in een hoekje te janken.

Ik heb het gevoel dat mijn 'problemen lijst' eindeloos is...

Terug naar “Problemen & vragen”