Gee54

Wat moet ik hier nu toch mee (advies gevraagd)

Eerst even voorstellen en een stukje voorgeschiedenis.

Ik ben vrouw, 65 jaar, sinds 1 jaar weduwe, twee volwassen kinderen, huisvrouw, werk graag in de tuin en doe de klussen in en rond het huis.

Mijn geschiedenis: Als enig kind opgegroeid in een gezin, dat laag op de sociale ladder stond. Een vader die af en toe in de gevangenis zat, een moeder die met alles dat ze kon, probeerde de boel draaiende te houden. Er werd daarover wel gefluisterd. Gevolg was dat ik veel alleen was en groeide ik op in een heel onveilige en onrustige omgeving. Mijn moeder probeerde te compenseren door mij veel toe te staan. Zij scheidden toen ik 13 was. Er kwam nooit familie of vrienden over de vloer en dus vermoed ik dat ik dat 'familie-gedoe' gewoon nooit geleerd heb. Mijn vader had na (en tijdens) het huwelijk veel vriendinnen, vaak jongere vrouwen. Waar ik ook bij uitgenodigd werd en me ongelooflijk ongelukkig voelde in die situatie. Naderhand vestigde hij zich met de laatste vriendin en kreeg daar twee kinderen bij. Ik werd met kleine regelmaat bij die 'gezinnetje' uitgenodigd en voelde me daar ook heel ongelukkig en buitengesloten. Ondanks dat het zeer zeker niet de bedoeling was. Het zat binnen in mij en ik vermoed dat het daar in de rest van mijn leven nooit meer weg is gegaan.

Heb me altijd geschaamd voor mijn achtergrond. In mijn huwelijk heeft het me ook steeds dwars gezeten, omdat ik altijd een heel sterke weerzin had tegen familiebezoek, vrienden te bezoeken of te ontvangen. Ik deed het wel; ging er in mee om mijn man een plezier te doen, maar heb er nooit van genoten. Wist eigenlijk niet goed hoe het allemaal te doen en compenseerde die onzekerheid, door of stil te zijn of juist heel druk te praten.
Nu op het punt dat mijn man is overleden (1 jaar geleden), heb ik er eigenlijk alleen maar de behoefte aan om met rust gelaten te worden. En dan kom ik nu bij de kwestie waarin ik advies zou willen hebben:

De kwestie. Man overleden (1 jaar), alleen overgebleven met enkel familie van zijn kant. Zijn zuster zie ik twee keer in de week en hoor daar de verhalen van de zoon, de kleinkinderen, wordt er hoog opgeven van wat er bij de zoon gebeurt, kortom, eigenlijk dingen waar ik niet echt op zit te wachten. Waarom niet? Welnu, ik heb kinderen met een apart karakter. Zijn net als ik geen echte familiemensen. Ze zijn er wel voor me, maar niet op een overdreven, opdringerige manier. Heb ik ze nodig, dan kan ik vragen en dan zijn ze er voor me. Dat voelt goed voor mij. Nu heeft de schoonfamilie het plan opgevat om mij in alles rond hun familie te betrekken, maar wat erger is, ze willen en hebben de eerste stappen al gezet, ook mijn kinderen daarin betrekken. Eind volgende maand is er een familiefeest. Iets waar ik eigenlijk helemaal niet van houd. Het laatste familiefeest, toen mijn man nog leefde, heeft een traumatische indruk achter gelaten. Het was bij mij thuis en zoon, toen nog ca. 18, werd door zijn vader min of meer verplicht aanwezig te zijn en was dus niet te harden. Dochter liet het allemaal over zich heen komen. Ik heb aan dat feest destijds zo'n nare herinneringen en weet hoe de schoonfamilie oordeelt en veroordeelt (ik zit altijd bij de gesprekken waarbij er over iedereen een mening gevormd wordt). Ik weet dus dat ook nu mijn kinderen gemeten worden en gewogen. En er een mening wordt gevormd. Alles in het kader van 'wat zijn we toch allemaal fijn met elkaar, knuffel, knuffel en wat zijn wij (de organisatoren) toch goed bezig die dag voor jullie te regelen.
Nu is de schoonzuster heel zorgzaam en ik zorgzaam (zij zijn reeds bejaard) naar hen toe en heb ik geen moeite die om me heen te verdragen; probleem zit in de aanhang. En zit ik voor een groot probleem. Mijn zoon heeft zojuist in de FamilieApp (jaja :-( ) een datum bevestigd en genoteerd. Ik weet echter dat hij er naartoe zou gaan om mij (!!!) een plezier te doen, zo idem dito mijn dochter. En ik zit op die dag op hete kolen, mezelf goed proberende te houden en heb er naderhand heel veel last van (spanningspijn door fibromyalgie) en emotioneel gezien, nou daar zal ik het maar niet over hebben.

Aanvullend: ik heb last van angststoornissen en paniekaanvallen (ook toen voor het eerst de familiedag genoemd werd), probeer het overlijden van mijn man te verwerken door alsmaar bezig te zijn. Ik heb ook geen plezier meer in mijn leven en probeer dat weer een beetje terug te krijgen, maar heb helemaal (echt helemaal) geen behoefte aan mensen om me heen. Zelfs bij mijn kinderen voel ik me niet altijd op mijn gemak en praat ik om dat te camoufleren druk en probeer ik een luchtige noot te vinden. Weet echter dat de aanhang van mijn dochter bijvoorbeeld, mij maar een rare vindt. Ook alweer zo'n 'familie'- gezin.

Kortom, ik zit met een heel naar gevoel en mijn omgeving (dat snap ik helemaal), begrijpt dat niet. Niemand kan zich daarin verplaatsen omdat zij mijn achtergrond niet hebben en ik wil zeker niet in detail treden naar hen, omdat daar altijd zwaar afgegeven wordt op mensen zoals zij waarvan ik afstam: a-soos zoals ze strijk en zet worden genoemd en als waardeloos weggeschreven. Dat ik me ontwikkeld heb tot die ik nu ben (een beschaafd mens zoals wèl door hen wordt geaccepteerd), dat heb ik op eigen kracht moeten doen.

En dus is mijn vraag, hoe pak ik het aan om niet in conflict te komen, maar toch duidelijk te maken dat ze mij er echt niet blij mee maken.
Of... en dat kan natuurlijk ook, hoe kan ik de oorzaak van de weerzin en de boosheid op hen, de gesprekken, het oordelen en frustratie van het machteloos staan, wegnemen.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik kon het zo snel niet samenvatten.

Met vriendelijke groet,
Gee
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Wat moet ik hier nu toch mee (advies gevraagd)

Welkom op dit mooie forum, Gree! :knuffel: Ik hoop dat jij je hier snel thuis zal voelen. Ik zal binnenkort eens uitgebreid op je stuk reageren. Ik weet niet of je er iets aan hebt of er steun uit kan halen, maar het is altijd het proberen waard. En voor jezelf: Schroom niet, lekker van je aftypen als je de behoefte hebt en je kan ook reageren op andere subfora hier. Mag allemaal, neem vooral alle tijd.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Wat moet ik hier nu toch mee (advies gevraagd)

Pardon het is natuurlijk Gee, maar niet minder gemeend.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gee54

Re: Wat moet ik hier nu toch mee (advies gevraagd)

Dank voor de reactie, inderdaad even van je afschrijven helpt altijd, ook om de dingen in een ander perspectief te zien.
En ik ga zeker ook andere berichten bekijken, er misschien herkenbare problemen te ontdekken. Ik ga ermee aan de slag en hoop dat er iets goeds uit komt. En dan zonder al teveel schade aan te richten, want ik besef ook wel dat familie of goede vrienden belangrijk zijn, maar liefst op een afstand of in ieder geval niet beklemmend. Vandaar dat ik hier de hulp inroep en niet - zo kwetsbaar - in de eigen omgeving.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Wat moet ik hier nu toch mee (advies gevraagd)

Heb me altijd geschaamd voor mijn achtergrond. In mijn huwelijk heeft het me ook steeds dwars gezeten, omdat ik altijd een heel sterke weerzin had tegen familiebezoek, vrienden te bezoeken of te ontvangen. Ik deed het wel; ging er in mee om mijn man een plezier te doen, maar heb er nooit van genoten. Wist eigenlijk niet goed hoe het allemaal te doen en compenseerde die onzekerheid, door of stil te zijn of juist heel druk te praten.
Nu op het punt dat mijn man is overleden (1 jaar geleden), heb ik er eigenlijk alleen maar de behoefte aan om met rust gelaten te worden. En dan kom ik nu bij de kwestie waarin ik advies zou willen hebben:
Je hebt een gevoel van schaamte voor iets waar je eigenlijk niets aan kan doen. Dat werkt eigenlijk je hele leven al door en geeft veel belemmeringen. Het geeft je ook wantrouwen, angsten en onzekerheid. Dat is niet vreemd. Na dit soort ingewikkelde en nare gebeurtenissen in je eigen gezinsleven is het normaal dat je hier veel moeite mee hebt. Je probeert wel dingen uit, maar je hebt belangrijke zaken en daarmee een basis nooit zo goed geleerd, niet zo goed begrepen en ik heb het idee dat je het lastig vind om met jezelf en andere gezinnen om te gaan. Je zet gezinnetje ook tussen twee aanhalingstekens, maar een man, een vrouw en kinderen zijn natuurlijk gewoon een gezin, dat staat in dit geval wel vast. Alleen zie jij dat een beetje als losse mensen in een huisje, terwijl ze misschien heel gelukkig zijn maar jij problemen hebt met de situatie, er ook misschien wat verward van raakt, van alles probeert, maar niet echt het idee hebt dat het werkt.

Schep voor jezelf en anderen duidelijkheid. Je schrijft dat ze er wel voor je zijn. Geef aan waar je wel behoefte aan hebt en waar niet. Ik denk dat je nog in de rouw zit. Dan is het lastig om vooruit te kijken, te genieten en uitstapjes te maken. Naast dat ik daar in kan komen, kan ik ook begrijpen dat familie je toch uitnodigen. Het is belangrijk niet in een isolement te raken.
Volgens mij heb je een beetje de neiging om het allemaal wat te veel de boel de boel te laten. Vuistregel is denk ik dat je je vooral wel, al dan subtiel moet uitspreken over je gevoel. Anders krijg je misverstanden. Anders lopen situaties meer en meer uit de hand. En het gaat hier toch ook om je kleinkinderen, je zoon en/of dochter, aanverwanten. Je kan iets meer bereiken als je dat zou willen, als je je uitspreekt. Dat kan en is niets mis mee. Schaamte, waar ook vandaan, kan uiteindelijk een kracht worden.

Je hoeft echt niet je hele geschiedenis aan hen bloot te leggen. Maar je kan er misschien wel globaal in zijn, waarom iets wel of niet kan. Vooral ook met het oog op je angst en paniekaanvallen. Het is niet aan jou om daarna ontzettend je best te doen zodat anderen het gaan begrijpen, jij weet het, logisch, het allerbeste. Maar als ze een duidelijk beeld hebben, kunnen zij misschien wel proberen er een beetje in te komen.
En dus is mijn vraag, hoe pak ik het aan om niet in conflict te komen, maar toch duidelijk te maken dat ze mij er echt niet blij mee maken.
Of... en dat kan natuurlijk ook, hoe kan ik de oorzaak van de weerzin en de boosheid op hen, de gesprekken, het oordelen en frustratie van het machteloos staan, wegnemen
Stap 1 is denk ik, om voorzichtig aan te leren, jezelf meer te gaan waarderen. Als je de schaamte voorbij bent, als je de achterliggende gevoelens van je afkomst wat meer de baas bent, dan heb je de muur van woede, wrok en boosheid naar anderen niet meer nodig, wat ze ook zeggen of doen. Achter boosheid zit namelijk veel verdriet en pijn en dat kan ik mij voorstellen gezien de situatie en je verleden. Oordelen kan je niet tegenhouden. Je kan wel de uitdaging aangaan met jezelf en het je uiteindelijk minder laten raken, omdat je meer waard bent dan die oordelen.

Conflicten zijn soms te vermijden en soms niet. Blijf vooral trouw aan jezelf en probeer niet aan verkrampend vermijdingsdrang te doen.

Veel sterkte en we horen graag van je! :knuffel:
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”