Het is weer eens zover, tijd om even mijn hoofd te legen. Want ik merk, dat ik weer niet genoeg praat. Alles zelf wil doen, en vinden dat ik het zelf moet doen. Gelukkig ga ik wekelijks naar de psycholoog, zodat ik het uiteindelijk toch niet helemaal zelf hoef te doen.
Ik ben in behandeling voor een eetstoornis. In vergelijking met bijvoorbeeld anorexia, gaat het er bij mij niet om zo weinig mogelijk binnen te krijgen. Ik zit wel bewust deels onder de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid ivm bang zijn aan te komen, maar tegelijkertijd heb ik voor mezelf ook een grens waar ik niet onder mag zitten. Het gaat er bij mij dan ook vooral om dat ik 'goed' voor mijn lichaam moet zorgen van mezelf, waarin ik zelf een definitie van wat 'goed' is heb gecreëerd.
Terwijl vele mensen met een eetstoornis bijvoorbeeld zweren bij light producten, zijn deze producten in mijn regels 'onzuiver' of 'onhelder', omdat er van alles aan is toegevoegd. Ook dingen als frisdrank of hagelslag zijn onzuiver, omdat dat puur fabrieksgemaakt is, niks natuurlijks aan. Om zo mijn dagen door te komen, heb ik strikte regels voor mezelf over wanneer, wat en hoeveel ik mag eten. Precieze berekeningen over tijden en hoeveelheden verdeeld over de dag, waarbij de variatie extreem gering is.
Ik realiseer me dat dit over komt als een mogelijk 'gewoon gezonde manier van eten', maar hoe ik ermee omga, de striktheid en vooral zelfkritiek, is zodanig dat ik mezelf er echt mee sloop, vooral mentaal. Tot paniekaanvallen en eetbuien toe.
Nou, doe ik dit al jaren zo, en is het voor mij dus niks nieuws. Echter, sinds recentelijk is me iets opgevallen. Zodra ik mijn dag niet alleen spendeer, maar met samen met iemand, kan ik mijn regels een stuk meer loslaten. Ik zorg natuurlijk nog steeds dat het over de dag gezien qua calorieen klopt. Maar verder ben ik meer soepel in wat en wanneer ik eet. In tegenstelling tot veel mensen met een eetstoornis, die niet graag met andere mensen mee-eten, voelt dat voor mij ergens bijna als een soort rust. (Hiermee wil ik overigens niemand met een eetstoornis in een hokje plaatsen of een stereotyp aanduiden. Elke eetstoornis is anders bij iedereen, iedereen heeft zijn eigen vorm.)
Dit verschil is best groot. Ik ben heel het weekend alleen geweest. En op zo'n dag, moet ik het extreem strikt. Moet ik bijna op de minuut precies eten zoals het moet volgens mijn regels. En al heb ik ergens zin in, moet ik me toch aan mijn standaard eten houden. En vooral, ben ik zo'n dag heel erg bang, al vanaf het opstaan 's ochtends. Waardoor me dag uiteindelijk ook vaak eindigt in toch weer een eetbui.
Op de een of andere manier helpt het bijzijn van iemand erbij dat ik me minder bang voel, me veiliger voel. Alleen de gedachte al dat er nu iemand tegenover mij aan tafel zou zitten, voelt al als zo'n angst ontlading. Ik herken precies hetzelfde als het op studeren aankomt, daarin heeft mijn vader geregeld tegenover mij moeten zitten tijdens het studeren, omdat ik anders paniekaanvallen had. En ik probeer te begrijpen, wat het dan is dat ik bang voor ben. En vooral, waarom ik die angst dan niet voel als er iemand bij is. Maar ik kom er nog niet helemaal uit. Het voelt alsof ik bang ben dat ik me verlies in mijn hoofd en gedachten, in mijn eigen wereld. Of dat ik, als ik het helemaal alleen moet doen, niet op mezelf vertrouw. Maar waarom ik daar precies zo bang voor ben, en waarom dat er niet is als er iemand bij is, kom ik nog niet uit.
In ieder geval, als gevolg maak ik het mezelf heel moeilijk. En praat ik er niet genoeg over. Is er dat gevoel dat je wenst dat de deurbel gaat, en wanneer je de deur open doet, daar iemand staat die je vastgrijpt en je niet meer loslaat, zodanig dat je je gewoon even helemaal over kan geven. Even alles los kan laten. En is het vooral pijnlijk dat het bij de persoon bij wie je dat het liefste zou willen, dat niet kan. Het niet mag. Maar je oh zo graag gewoon die persoon willen roepen voor hulp, en je.. over zou willen geven.