Woodrain schreef:Hoi!
Ik zit met een vraag. De afgelopen jaren is het een en ander gebeurd, wat precies is nu niet zo van belang, maar het heeft allemaal wel effect op mijn leven.
Er zijn een aantal mensen (ouders,leraren, huisarts, politie) die mij van harte hebben aangeraden om met een psycholoog te gaan praten, omdat ik een aantal dingen moet verwerken.
Maar ik weiger absoluut om vrijwillig met een psycholoog te gaan praten. Ik ben eens, vijf jaar geleden toen ik dertien was, gedwongen om naar een psycholoog te gaan en hoewel ze heel aardig was vond ik het een vreselijke ervaring en heb ik geen woord tegen d'r gezegd.
Hoi Woodrain,
nou, dat is me een mooie constructie...!!!
Een van de nare dingne die jij hebt meegemaakt, is dat je ooit gedwongen werd, 5 jaar terug, om met een psychologe te praten.
Hoewel ze aardig was, (zij kreeg ook maar een onwillig iemand voor haar neus gedeponeerd) is dat een naar iets, dat jij niet wilt herhalen.
Terecht.
En om die reden wil je ook niet meer vrijwillig naar een psycholoog - hoewel er dingen zijn uit het verleden, waar je last van hebt.
Lastig!!!
(Wat precies maakt "ik stap nu zelf naar zo'n soort iemand" zo verschrikkelijk?)
Woodrain schreef:Nu is het wel zo dat ik nog steeds last heb van nare herinneringen, ik probeer zoveel mogelijk in het "heden" te leven maar soms zie of hoor ik dingen die me ineens doen terugdenken aan toen, en dan komt er even heel vlug een onbeschrijfelijk naar gevoel naar boven en zelfs de gedachte dat ik liever dood wil gaan. Dit is niet heel ernstig, want zo'n moment is maar heel vlug en ik weet al gauw weer vrij nuchter te worden en er gewoon niet aan te denken.
Ja, in het jargon heet dat dan, dat je op zo'n moment wordt getriggerd. In het 'hier en nu' blijven helpt, om weinig te worden getriggerd, maar compleet voorkomen dat het gebeurt, dat kan je er niet mee.
En dat onbeschrijfelijke gevoel, dat ken ik helaas maar al te goed (en je kunt het kwijtraken!!!).
Helaas: het enige kruid dat gewassen is tegen triggers, heet 'verwerken' - maar daarvoor hoef je niet uitgebreid te praten. (Het wezenlijke van de schade van die heftige gebeurtenissen zit niet 'in je logische, talige verstand', maar in delen van je hersenen, die je wel goed kunt beinvloeden, maar die zich onttrekken aan je directe wil.)
Woodrain schreef:Maar het is ook nog zo dat ik mijn vertrouwen in mensen ben kwijtgeraakt sinds er een aantal dingen zijn gebeurd, ik zie overal het kwade in de mens, en ik denk dat dat toch hinderlijk kan zijn in mijn leven.
Ja, klopt. Aan de ene kant: het leven IS geen zoet sprookje, maar idd: rondlopen met onverwerkte zaken, maakt het wel zwaarder ''dan strikt noodzakelijk''.
Woodrain schreef:Daarom vraag ik me af of er een manier is om dingen zelf te kunnen verwerken, zonder de hulp van anderen?
Mijn moeder heeft me weleens geadviseerd dingen op te schrijven, dat heb ik weleens gedaan maar als ik daar eenmaal aan begin kost het teveel moeite en energie om dingen op papier (of word-document) te zetten.
Soms lucht dat op, als ''dingen op een rijtje staan'' is het vaak veel be'hapbaar'der, niet meer zo enorm groot, anoniem, overweldigend.
Woodrain schreef:Dusja, misschien kunnen jullie hier niet zoveel mee, maar toch hoop ik op advies en misschien willen jullie vertellen hoe jullie dingen hebben verwerkt?
Op een moment dat ik bij de psycholoog letterlijk was 'uitgepraat' heb ik veel aan de yogalessen gehad, waar het ook ging om de achtergronden, filosofie, psychologie en lessen over energie en meditatie.
Ik heb erg veel gehad aan een paar cursussen touch for heath (en uit dezelfde school: 'stress release').
Een orthomoleculaire arts heeft mijn vermoeide hoofd weer energie gegeven.
Maar echt verwerken heb ik gedaan door emdr en gespecialiseerde kinesiologie - (2 technieken waarbij je als client niet heel erg veel hoeft te praten).