Gebruikersavatar
Femke09
Berichten: 26
Lid geworden op: 03 jun 2013 11:02

Man stoornis? Effect op kinderen?

Net nieuw en meteen al een vraag. Mijn man is nogal typisch, en zijn hele familie eigenlijk. We zijn niet van hokjes/stempels dus zolang iedereen nog redelijk normaal kan functioneren worden er geen onderzoeken gedaan. En iedereen functioneert 'normaal' (dat wil zeggen, in ons dorp weet iedereen hoe ze met mijn schoonfamilie om moeten gaan, dus er ontstaan geen ongelukken zogezegd), dus: nooit onderzoek gedaan.

Nu heb ik met mijn man twee kinderen, 3,5 en ruim 1 jaar. Buiten het feit dat mijn man niet altijd het goede voorbeeld geeft (onredelijk uit z'n slof schieten, overdreven wilde reacties op situaties, belachelijk to-the-letter zijn) maak ik me zorgen om het feit dat sommige stoornissen erfelijk kunnen zijn.

Wat kan ik doen om mijn kinderen op te laten groeien zonder problemen? Hoe kan ik tijdig signalen opvangen dat er 'iets' met ze aan de hand is (o jee, toch een hokje), hoe kan ik daar actie op ondernemen, hoe kan ik ze helpen? Mijn man naar een huisarts sturen om uit te vinden wat er met hem is (en erfelijkheid bepalen, weten welke signalen mogelijk bij mijn kinderen te zien zullen zijn) gaat niet lukken, want met hem is natuurlijk 'niets' aan de hand (hoewel, momenteel depressief, met een medicijnenkuur eraan vast helaas). Zomaar mijn kinderen 'aangeven' bij instanties ga ik niet doen. En achter de rug van mijn man om is het sowieso lastig/niet netjes natuurlijk.

(schoon)familie vinden uiteraard bij voorkeur dat er niets mis is bij onze kinderen, maar meer vanuit het automatische oogpunt: mijn bloed, dus mijn trots. Ik ben daarom bang dat zij pas een actiepunt zien als er duidelijke symptonen zijn, terwijl je er misschien eerder bij had kunnen zijn.

Waarom kom ik er nu mee: oa omdat ik over erfelijkheid gelezen heb, maar mijn zoon (ruim 1) is ook een enorme driftkop, wordt altijd huilend wakker en houdt niet op met schreeuwen als je naar hem toe gaat. Terwijl iedereen denkt dat het zo'n lief en vrolijk mannetje is (is ie ook, behalve op sommige momenten thuis). Zeg tegen hem dat hij iets niet mag en dan gaat hij (ook al was hij met iets anders bezig) heel woest de tafel leeg smijten, dat soort werk.

En wat voor soort storing, dat zou ik ook echt niet weten. Problemen van mijn man: erg enthousiast en een makkelijke prater, sociaal en zo, maar hij heeft geen vrienden, dat lukt gewoon niet. Hij kan om onzinnig kleine dingen uit z'n vel springen (woedend), loopt dan weg (wordt nooit fysiek) en binnen een paar minuten is het voor hem alsof er niets gebeurd is. Hij is absoluut niet subtiel, voelt andere mensen niet aan, en reageert daarom nogal eens bot maar denkt zelf dat hij joviaal en sociaal heeft gereageerd. Hij voelt andere mensen niet goed aan (weet niet wanneer het tijd wordt om zijn mond te houden), maar kan daarentegen mensen wel goed doorgronden (als we thuis op de bank over andere mensen praten). Hij heeft een brede algemene ontwikkeling en een goede feitenkennis.

Weet iemand wat ik hier mee aan moet?
Gebruikersavatar
Reinaart
Berichten: 123
Lid geworden op: 15 mar 2013 04:40

Re: Man stoornis? Effect op kinderen?

Nu heb ik met mijn man twee kinderen, 3,5 en ruim 1 jaar. Buiten het feit dat mijn man niet altijd het goede voorbeeld geeft (onredelijk uit z'n slof schieten, overdreven wilde reacties op situaties, belachelijk to-the-letter zijn) maak ik me zorgen om het feit dat sommige stoornissen erfelijk kunnen zijn.

...

Waarom kom ik er nu mee: oa omdat ik over erfelijkheid gelezen heb, maar mijn zoon (ruim 1) is ook een enorme driftkop, wordt altijd huilend wakker en houdt niet op met schreeuwen als je naar hem toe gaat. Terwijl iedereen denkt dat het zo'n lief en vrolijk mannetje is (is ie ook, behalve op sommige momenten thuis). Zeg tegen hem dat hij iets niet mag en dan gaat hij (ook al was hij met iets anders bezig) heel woest de tafel leeg smijten, dat soort werk.

En wat voor soort storing, dat zou ik ook echt niet weten. Problemen van mijn man: erg enthousiast en een makkelijke prater, sociaal en zo, maar hij heeft geen vrienden, dat lukt gewoon niet. Hij kan om onzinnig kleine dingen uit z'n vel springen (woedend), loopt dan weg (wordt nooit fysiek) en binnen een paar minuten is het voor hem alsof er niets gebeurd is. Hij is absoluut niet subtiel, voelt andere mensen niet aan, en reageert daarom nogal eens bot maar denkt zelf dat hij joviaal en sociaal heeft gereageerd. Hij voelt andere mensen niet goed aan (weet niet wanneer het tijd wordt om zijn mond te houden), maar kan daarentegen mensen wel goed doorgronden (als we thuis op de bank over andere mensen praten). Hij heeft een brede algemene ontwikkeling en een goede feitenkennis.
Het kan simpelweg aangeleerd gedrag zijn, als je kinderen je man nadoen en je man het misschien weer van zijn familie heeft geleerd. Verder moet ik vooral denken aan autisme, maar dat zou echt door een professional moeten worden vastgesteld.
Gebruikersavatar
Reinaart
Berichten: 123
Lid geworden op: 15 mar 2013 04:40

Re: Man stoornis? Effect op kinderen?

Overigens krijg ik wel het gevoel dat je autisme eigenlijk al in je hoofd hebt zitten. Is dat ook zo?
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Man stoornis? Effect op kinderen?

Warm welkom op het forum, Femke. :)

Als je het even in het algemeen neemt dan heeft gedrag altijd invloed op kinderen. Positief gedrag van de ouders en de verdere omgeving, maar ook negatief gedrag van de ouders en omgeving. Kinderen pikken veel dingen op en doen, vooral op jonge leeftijd veel na. Ze hebben een voorbeeld nodig en houden hun ouders dus ook op hun eigen manier in de gaten. Hoe jong ze ook zijn. Baby's doen dat namelijk ook al. Kinderen luisteren naar stemgeluiden en kijken naar wat men doet. Als men rustig reageert en kalm spreekt dan is het meestal ook zo dat kinderen daar weer rustig op reageren. Dat is dus ook zo bij negatieve geluiden of stemverheffing, maar dan reageren kinderen er vaak onrustig en heftig op. Hetzelfde geldt voor negatieve handelen. Ergens slaan kinderen dat toch op. Net zoals baby's handelingen, maar vooral de stem herkennen van de moeder. Kinderen prenten gebeurtenissen in. Ze voelen meer aan dan dat je soms denkt of kan inschatten.

Je partner beschrijf jij als iemand die regelmatig best negatief kan overkomen, onredelijk of snel uit zijn slof kan schieten. Het staat voorop dat je over het algemeen kinderen niet overal van kan behoeden natuurlijk, ze zullen regelmatig later dingen tegenkomen die naar kunnen zijn, niet leuk of verdrietig zijn, maar je kan ze wel dingen meegeven om daarmee om te kunnen gaan en de kinderen in ieder geval geborgenheid, rust en veiligheid geven. Dat is erg belangrijk. Net zoals dat ze open kunnen zijn over dingen, hoe jong ook.
Even buiten beschouwing latend of er een probleem is met je partner, is het wel van belang over zijn gedrag te gaan praten. Maak het bespreekbaar, leg bepaalde dingen op tafel. Ga samen kijken hoe iets kan veranderen, beter kan worden en kijk samen eens of het misschien toch verstandig is om eens in gesprek te gaan met iemand die misschien dingen kan uitsluiten. Het hoeft niet zo te zijn dat er een stoornis is. Maar je geeft met je bericht dat het gedrag van hem nu niet fijn is.

Over hokjes gesproken.... het ligt er ook een beetje aan hoe je zelf met dingen omgaat en hoe je dat oppakt he? ;) [AAI]
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Femke09
Berichten: 26
Lid geworden op: 03 jun 2013 11:02

Re: Man stoornis? Effect op kinderen?

Autisme, eigenlijk wel, ja. Tenminste, wat mijn man betreft. Hij is af en toe zó niet te volgen.
En vooral dat hij dat totaal niet inziet. Mijn schoonzus deed water in de koffiepot, om te helpen, waarop mijn schoonmoeder compleet uit haar plaat gaat en begint te schreeuwen. Waarop mijn man uit zijn plaat gaat en begint te schreeuwen dat mijn schoonmoeder op een belachelijke manier reageert. Vervolgens rent hij naar boven om mijn dochter uit bed te sleuren (die er net in ligt), omdat hij nu (NU!) naar huis gaat. Ik zeg rustig dat zijn reactie dezelfde is als die van zijn moeder, dus misschien moet hij even rustig doen? Bovendien is het niet zijn probleem, en maakt hij het ook nog eens zijn dochter moeilijk (die lekker lag te slapen). Zijn reactie daarop was woest het huis uitlopen. Na een halfuur kwam hij weer, om zijn nano-lego te laten zien, alsof er niets aan de hand is. En achteraf vindt hij nog steeds dat híj normaal reageert, en dat zijn moeder veel te ver ging.

Maar goed, over de kinderen valt uiteraard nog niet veel te zeggen. Het is vooral vervelend dat de jongste zo driftig kan zijn, niet ondenkbaar dat je daar sociale problemen van gaat krijgen.

o ja, en in m'n achterhoofd speelt mee dat het consultatiebureau (zucht) zich afvroeg of we niet een enorm probleem met onze oudste hadden. Die wilde namelijk niet meewerken aan de ogentest (plaatjes kijken), en nee is bij haar ook echt nee, gewoon botweg weigeren, en ook echt omdat ze haar zin wil hebben, niet omdat ze geen plaatjes wil of kan kijken. Ik zie/zag daar geen probleem in, het is in mijn ogen normaal peutergedrag. Thuis overigens daarna wel extra erop gelet dat ze dus niet haar zin doordrijft. Confrontaties niet uit de weg gaan, en als ik bijvoorbeeld de gordijnen heb dichtgedaan en zij roept ineens 'ik wil dat doen! ze moeten weer open!' dan heeft ze pech. En als ik zonder boos worden voet bij stuk hou, legt zij zich er vanzelf bij neer. Ze is verder een vrolijke, gezonde peuter.

Oh, en ik zie nu ook een bericht van Memories. Wat je beschrijft is waar natuurlijk. Er met mijn partner over praten is echt heel lastig. Ik kan prima met hem opschieten, maar elke opmerking over gedrag voelt hij als persoonlijke aanval. Ik heb weleens gezegd: hoe zou je vinden als de partner van je kinderen later zo met ze om zou gaan (als hij onredelijk tegen mij was geweest (wat hij heeft beseft) en we hebben het er op een rustig moment over). Zijn reactie was eerst van ja, nee, dat... maar dan moeten mensen ook mij normaal behandelen, want anders heb ik gewoon gelijk dat ik daar boos om word! Ik dacht bij mezelf: huh, daar ging het toch niet om. Ik vatte z'n antwoord op als: als iemand zo handelt, dan heeft de ander het er naar gemaakt (misschien geef ik z'n eerste reactie niet helemaal duidelijk weer, maar dit is dus mijn opvatting/gevoel bij dat antwoord). Terwijl ik op dat moment ook weer echt vond dat hij niet in zijn recht stond (waar ik meestal niet over begin trouwens, des te eerder is de boze bui overgedreven).

Sorry, ik gebruik Heel Veel Tekst 001_rolleyes Dat hoort bij me, zo leren jullie me meteen een beetje kennen ;-)
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Man stoornis? Effect op kinderen?

Het lijkt erop alsof hij er dus niet goed tegen kan als hij aangesproken word op zijn gedrag en over hoe hij in het algemeen doet. Alsof hij niet tegen feedback of eventueel kritiek kan. Dan raakt hij zoals ik het lees geirriteerd en nijdig. Een confrontatie voortzetten is soms nodig om tot de kern van een probleem te komen. Je kan hem vragen waar hij allemaal mee zit en hoe het zo komt dat hij nu telkens zo reageert. Bespreek eens met hem wat het allemaal met de kinderen kan doen en hoe de kinderen het kunnen ervaren. Het is denk ik handig om daarbij een open houding aan te nemen en ook zijn kant van het verhaal te horen. Misschien zit hij namelijk ergens mee wat hij misschien moeilijk vind? Regelmatig zie je toch dat mannen het idee hebben dat ze vaak dingen moeten verbergen en het dan maar niet uit te spreken. Maar ik weet natuurlijk niet of dat zo is in dit geval. Daarvoor zou je toch meer de diepte in moeten gaan en dus eventueel dan samen verder te zoeken naar mogelijkheden die de situatie kunnen verbeteren.

Hoe gaat het tussen jullie in het algemeen? Gaat dat aangenaam, prettig, fijn, liefdevol? Of is er een negatieve sfeer, terughoudend en dwars? Hoe omschrijf jij dat?

Het is overigens niet erg dat je lange stukken schrijft. In dit geval schets je heel goed het verhaal.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Femke09
Berichten: 26
Lid geworden op: 03 jun 2013 11:02

Re: Man stoornis? Effect op kinderen?

Dingen verbergen en niet uitspreken, dat klinkt herkenbaar. Hij loopt binnen mijn familie op zijn tenen en durft niet te zijn wie hij is (zo voelt hij dat), en doet, kortom, heel erg zijn best om te zijn wie wij 'verwachten' dat hij. Erg jammer, want wij hebben juist van huis meegekregen dat je juist bij familie jezelf mag zijn, zij zullen er altijd voor je zijn. Hier hebben we het vaak over gehad, maar het lukt hem niet te ontspannen. Dus: zeer kort lontje, onredelijk reageren, ik zie aan zijn gedrag dat hij zenuwachtig is en er tegenop ziet om naar een (informeel) samenzijn met mijn familie te gaan, hoewel hij dat zelf onzin vindt.

Hij kan met al mijn familieleden goed opschieten, we wonen niet ver van elkaar vandaan dus als het teveel wordt, kun je altijd snel weer weg, maar dat mag niet baten, met vervelende situaties als gevolg. Bijvoorbeeld zich zo opwinden over het feit dat mijn zus met gezin een half uur te laat komt op het sinterklaasfeest bij mijn ouders, schreeuwen, weglopen. Zodat ik vervolgens met zwangere buik en een peuter van 2 met een 'vrolijk' gezicht cadeautjes moet uitpakken... en vervolgens na afloop alsnog binnen komen vallen, en de cadeautjes bekijken, normaal meekletsen. Ik vind het zo jammer, hij maakt het zichzelf zo moeilijk.

Qua relatie: daar heb ik al vaker over nagedacht. Wil ik dit? Is dit de man waar ik de rest van mijn leven bij wil blijven? Afgezien van die onzinnige momenten, ja. Het is iemand waar ik goed mee op kan schieten, waar ik mijn vrije tijd graag mee doorbreng en die ik (op dit moment) ook nog aardig denk te vinden als we bejaard onze weg in de wereld zoeken. Iemand aan wie ik alles durf te vertellen, en die mijn gedachtekronkels begrijpt, we kunnen goed praten (zolang het niet over hém gaat). Gezamenlijke interesses, maar ook eigen dingen. Liefde? Nee, dat denk ik niet. Maar ik denk ook niet dat ik ooit echt verliefd ben geweest. En wat is houden van?

Over zijn 'ik' praten is heel lastig, dat is voorzichtig manoeuvreren en tijdig ophouden, als je ziet dat de vulkaan zich oplaadt om uit te barsten. Misschien maar eens uit eten en flink wat wijn voeren. Als hij in de juiste bui is, willen er dan nog weleens wat diepere waarden naar boven komen.

Terug naar “Overige problemen”