angel12

opname in het ziekenhuis

Mijn moeder werd vorige week geopereerd : schouderprothese.
Voor de aanvang van de operatie voelde ze een beklemming aan het hart en werden er deze week onderzoeken gedaan.
Resultaat : vernauwingen op een moeilijke plaats rond het hart en in de hals.
Het geeft mij stress ondanks yoga-en kineoefeningen.
Hoe kan ik toch positief blijven denken ?

Groetjes,

Angel
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: opname in het ziekenhuis

Hoi Angel,
dat is schrikken hoor...! Logisch, dat je stress ervaart! En goed, om er yoga oefeningen bij te doen, dat bouwt de stress hopelijk ook weer af.
En positief denken: in mijn ervaring is dat voora een kwestie van keer op keer jezelf 'terugfuiten' - "Nee, zo erg is het nou ook weer niet" - en dan je gedachten richten op iets, dat jou rust geeft, of blij maakt, of hoop geeft, etc.
Veel sterkte voor jullie allebei!!
crypt0read

Re: opname in het ziekenhuis

Negatieve gedachten omzetten in positieve gedachten (een beetje wat Janneke al zegt, en het is misschien handig als je dit op papier zet en een beetje de advocaat van de duivel speelt), ervan overtuigd zijn dat je het aankunt (emotioneel), fiets een stuk, eet gezond (darmen zijn de tweede hersens, 80% van de serotonine wordt hierdoor bepaald geloof ik en de serotonine in je hersens zorgen voor een goede stemming), geloof erin dat dit voor jouw moeder een leerzame ervaring kan zijn en dat ze er sterker uit kan komen (ze kan er ineens van bewust worden hoeveel mensen er wel niet zijn die van haar houden, en hoe blij ze daar eigenlijk mee is).
angel12

Re: opname in het ziekenhuis

Ja, dat is waar.

Gisteren belde ik haar en vroeg ik of ze goed had gegeten. Toen zei ze dat ze échte boter op haar boterham had gesmeerd. Een heel klein beetje volgens haar. Maar voor mensen als zij is dat niet gezond. Ik heb haar gezegd dat we haar nog niet kwijt willen.
Ze lust geen becel (groene verpakking) alhoewel ze dat (witte potjes) wel in het ziekenhuis heeft gekregen. Nu eerlijk gezegd, ik lust ook die becel( groene verpakking) niet maar eet dan ook geen boter.
Maar zij moet echt oppassen. Hoe is het toch mogelijk dat mensen zo moeilijk leren ?

Ondertussen zijn we weer een aantal dagen verder en ben ik innerlijk gestresseerd.

Ik wil ook nog allerlei dingen vragen en zeggen - zowel positief als negatief maar weet niet hoe ik eraan moet beginnen.

Groetjes,

Angel
Felix

Re: opname in het ziekenhuis

Maar zij moet echt oppassen. Hoe is het toch mogelijk dat mensen zo moeilijk leren ?
Soms is het beter de kwaliteit van het leven te verbeteren, ook als het daardoor wat korter wordt.
Maar Angel, wat zegt de dokter er eigenlijk van? Voor een operatie worden de condities rond je hart toch altijd bekeken? Als het toen al naar voren kwam en het had toen naar voren moeten komen, heeft men het blijkbaar toch de moeite waard gevonden om in de gecompliceerde operatie te investeren. En die heeft ze toch ook met de hartproblemen goed doorstaan! Dat is op zich al een positief iets.
Ga met de behandelende arts praten zodat je niet in zo erge mate in de onzekerheid blijft ronddwalen.
angel12

Re: opname in het ziekenhuis

de operatie aan het hart moet nog plaats vinden, zeker voor de feestdagen.
In haar plaats zou ik dan al het vet laten.

Groetjes,

Angel
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: opname in het ziekenhuis

angel12 schreef: Gisteren belde ik haar en vroeg ik of ze goed had gegeten. Toen zei ze dat ze échte boter op haar boterham had gesmeerd. Een heel klein beetje volgens haar. Maar voor mensen als zij is dat niet gezond. Ik heb haar gezegd dat we haar nog niet kwijt willen.
Dat laatste is natuurlijk het aller- allerbelangrijkste!!! Haar vertellen, dat je om haar geeft en dat je haar niet kwijt wilt.

En of roomboter verkeerd is, dat hangt er ook nog maar van af. (Te veel is niet goed, maar goede kwaliteit vetten zoals noten of roomboter in kleine hoeveelheden wordt juist weer als gezond gezien.)
(En "dat becel goed zou zijn voor hart en bloedvaten" is reclame, dus niet bij voorbaat geloven. Linolzuur kan gezond zijn, maar alleen voor wie verder heel veel groenten en fruit eet, etc.)
angel12 schreef:Ik wil ook nog allerlei dingen vragen en zeggen - zowel positief als negatief maar weet niet hoe ik eraan moet beginnen.
:knuffel: Ja - dit soort situaties werkt als een soort hoge druk ketel. Lastig hoor!!
angel12

Re: opname in het ziekenhuis

Ondertussen nog telefoon van mijn zus gekregen.
Mama moet maandag geopereerd worden, het zal geen ballonnetje worden en vrijdag mag ze al binnen, ze is dan geruster want ze voelt zich niet zo goed, waarschijnlijk door de stress denk ik.

Mijn zus vroeg vorige week of we haar morgen thuis konden ophalen om naar de chirurg te gaan die de draadjes er zou uitdoen. Dat was niet meteen een probleem want zijzelf moet werken. Ik heb morgen de ganse dag en normaal 's avonds les maar 's avonds ga ik niet, ik vraag een bewijs aan de arts dat ik daar ben geweest, heb er al voor gebeld en krijg het mee als bewijs voor afwezigheid.

Maar nu vroeg mijn zus of ik wat eerder kon gaan om nog wat voorschriften voor mama te gaan ophalen en naar de apotheker te gaan terwijl we daar aan het wachten zijn. Ik had daar zelf ten eerste al aan gedacht en daarnaast zei ik dat ik tot 16 u les heb en dus niet echt eerder kan.

Daarna vroeg ze of we donderdag het dossier vanaf 14u konden gaan halen want mama heeft dat voor vrijdag nodig.
Ik zei haar dat ik les om 14 u heb, yoga nl., dat mijn echtgenoot ook nog plannen heeft, of ze het telefoonnr. van de arts kon geven zodat ik kon bellen om na te gaan tot wanneer ik het kon ophalen.

Toen sprong ze uit haar vel, werd bitsig, begon te manipuleren, ratelde aan een stuk door, luisterde niet naar hetgeen ik zei en zei ze dingen waar ik eigenlijk niet goed van werd nl. dat de mama haar gezondheid belangrijker is, dat ik wel voor een keer yoga kan laten vallen, of zij dan vrij moet nemen van haar werk, dat zij het dan wel zou doen,...
Ik heb haar gezegd dat ik mijn yogales niet laat vallen, vroeg haar om even naar mij te luisteren en zei nogmaals dat ik naar de dokter zou bellen om te weten tot hoe laat ik het kon ophalen.

Ik heb dat allemaal tegen mijn echtgenoot gezegd, alsof wij ons leven opzij moeten zetten omdat wij zogezegd niet werken, dat haar partner ook vroeger naar huis kan gaan, dat zijzelf nog wel eens anderen en mezelf naar haar hand trachtte te zetten maar bij mij pakt dat niet, evenmin het manipuleren dat ze probeert. Ik werd er echt gestresseerd van.

Ik vond het eigenlijk heel erg dat ze zo heftig deed. Als ze nooit een nee, niet echt kan luisteren naar een ander voorstel of andere visie kan aanvaarden zal ze nog problemen krijgen met anderen.
Het is niet dat ik nee zei alleen dat het later zou worden.

Vroeger probeerde zij mij, terwijl zij 8 jr jonger is, ja, hoe moet ik het zeggen, mijn moeder en zij waren altijd 2 handen op 1 buik tegen mij. Als ik iets over mijn vader vroeg of zei, voor mezelf opkwam waren ze tegen me, gingen ze ook in slachtoffergedrag en manipulatie staan.
Het deed me echt denken aan hoe mijn zus soms tegen me was, heftig. Ik vind dat dus heel erg.

Mijn echtgenoot zei dat ze vrijdag ook al zenuwachtig was doordat haar dochtertje van 17 mdn niet echt stil kon zitten.

Enfin, ik heb nadat ik het ziekenhuis gebeld om te weten tot hoe laat ik het kon ophalen, belde mijn zus terug, ze was terug rustig en ik vertelde haar dat ik het voor 17 u zou ophalen. Ze was blij maar ik heb ook dat triest gevoel van haar reactie tegen me.

Als ze gewoon had geluisterd, rustig was gebleven, zonder mij naar haar hand proberen te zetten, mij onder druk te zetten, te manipuleren had ik mijn les yoga misschien opzij gezet maar nu niet. Ik vind het niet kunnen dat ze zo gereageerd heeft en ik wil het haar zeggen. Alleen ik heb nu al ondervonden dat dingen via mail zeggen soms harder overkomen dan ze bedoelt worden.
Maar als ik duidelijk wil zijn, komt dat misschien ook zo over terwijl het niet hard bedoelt wordt.

Maar ik wil haar wel zeggen hoe ik me voel.

Groetjes,

Angel
angel12

Re: opname in het ziekenhuis

Gisteren hebben we mama naar de schouderchirurg gebracht om de haakjes te laten uitdoen.
We hebben de prothese op de pc gezien, wel groot amai.

Vandaag zijn we terug naar het ziekenhuis gemoeten om het medisch dossier, alle onderzoeken ivm de hartoperatie, op te halen, heb daar meteen een copie van laten maken voor haarzelf.

Wat ons weeral opgevallen is is het geknoei, allesbehalve kwaliteitszorg, in het ziekenhuis, 2 dagen na elkaar.
Ik heb al een klachtenbrief (mail) met verschillende klachten doorgestuurd naar de ombudsdienst en het directiesecretariaat.

Ik erger me zo aan geknoei. Ik weet wat kwaliteitszorg betekent en mijn echtgenoot ook, hij heeft het nog gestudeerd aan de unif.

Wij zeggen dan ons gedacht, komen voor onszelf op. Mama doet dat nooit en trekt dan altijd zo'n gezicht naar mij.

Ze moet ook kine volgen maar door omstandigheden en niet voor zichzelf opkomen, niet te vragen, heeft ze deze week geen behandeling gekregen. Ik heb dat dan ook tegen de chirurg gezegd die erop stond dat ze het zou doen nadat ik zei dat er een probleem was en het verder had uitgelegd. Mama heeft altijd de kwalijke gewoonte om bijna alles wat ik zeg en doe met een afkeurende blik duidelijk te maken, OOK DIT, kun je je dat voorstellen ?

Maar als mijn echtgenoot hetzelfde doet of mijn zus of onze vriendin dan is dat allemaal goed.

Ik snap er niets van en ik snap niet waarom ze altijd zo doet. Ofwel heeft ze een probleem met zichzelf ofwel heeft ze me niet echt graag. Ik weet het niet.
Ik doe niets verkeerd. Trouwens, mocht ik iets verkeerd doen dan zie ik dat zelf wel in en verontschuldig me.

Ze zit met een vernauwing van 99% en toch blijft ze nog dingen eten die niet echt gezond zijn. Ik ben dan bezorgd en zeg dat ook. Maar ze trekt het zich blijkbaar niet aan.

Volgende week maandag wordt ze geopereerd maar dinsdag moest ze normaal naar de dienst van Dr. Brugada voor een 2de opinie.
Ik gaf het medisch dossier en de copie ervan aan mama maar toen we weggingen maakte ik me de bedenking om de copie toch door te sturen naar Dr. B. We zullen wel zien of hij erop reageert maar dan heb ik het tenminste geprobeerd.
Wel, mijn moeder trekt altijd een gezicht naar mij - tja, ik neem nu vaak het initiatief, ik heb ook al heel wat ervaring met ziekenhuizen en artsen en weet wat mij te doen staat, wat mijn rechten zijn. En ja, ik kom voor mezelf op.
Maar ik zeg het, als een ander hetzelfde zou doen wordt het wel goedgekeurd.

Feitelijk doet het pijn maar ja, ze zal wel problemen hebben met zichzelf. Ze zal in mij zien wat zij nooit heeft gedaan, blijkbaar nog altijd niet leert, en mij noemt ze dan agressief !!! Als een ander dat doet dan niet.
Ik wou dat ik nooit haar afkeurende blik zie maar het gebeurt dan toch.

Ik moet het bij haar laten maar ja, ik heb het gezien en dat is dus meestal het geval.
Laatst gewijzigd door momo op 05 dec 2012 21:35, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: naam verwijderd wegens privacy

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”