Juffertje

Angst voor overgeven.

Hey,

Ik ben nieuw hier, en weet ook niet heel zeker of dit hier juist staat. Indien dit niet het geval zou zijn, sorry daarvoor dft001

Ik zit eigenlijk met een vrij vreemd probleem, en het beheerst eigenlijk mijn leven met de dag meer en meer. Ik zit hier al mee sinds zolang ik mij kan herinneren (ik ben nu 22).
Ik ben namelijk doodsbang/geobsedeerd door/voor overgeven (braken).
Ik kan niet tegen de geur, het geluid, het gevoel, het zicht, ...
Zelf is het al minstens vijf jaar geleden dat ik nog heb overgegeven. Dit komt omdat ik mijzelf vol stop met anti-misselijkheidpillen / anti-braakpillen als ik nog maar dènk dat ik zou kunnen overgeven, of als ik mijn maag voel, wat dus eigenlijk bijna elke dag is. Ik kan ook niet meer zonder die pillen. Ik heb een doosje (30 zuigtabletjes) in mijn handtas, ééntje in de woonkamer op tafel, en ééntje in de slaapkamer op mijn nachttafeltje. Met periodes gebeurt het dat alle drie deze doosjes in één week volledig op zijn.
Mijn vriend weet tot op zekere hoogte van mijn 'probleem', maar niet van mijn overmatig pilgebruik.
Als ik per ongeluk mijn pillen ben vergeten, begin ik te zweten, te rillen en te huilen, ik word misselijk, krijg maagkrampen, laat de hele tijd boeren, ...
Ik denk constant aan overgeven, op elk moment van de dag, als ik niet aan iets anders aan het denken ben, dan denk ik aan overgeven. Ik geniet al jaren niet meer van mijn eten, want ik ben meer bezig met de gedachte aan hoe het zou voelen/eruit zou zien als het er weer uit zou komen.
Als ik eens een keertje iets heb gegeten dat me niet is bekomen, en ik ga mij misselijk voelen, krijg ik rillingen, ik krijg het ijskoud, ik zweet als een paard, ik word heel erg prikkelbaar en kan niets verdragen.
Ik ga niet uit (als in: naar feestjes gaan), want daar zijn wel eens dronken mensen, en dronken mensen betekent vaak ook overgeven. Ik probeer uit alle macht ziekenhuizen te vermijden, want een ziekenhuis = zieke mensen, en zieke mensen kunnen overgeven. Als ik een dronken persoon op straat zie, draai ik mij meteen om en ga de andere kant uit. Ligt er, in een uitgaansbuurt of iets dergelijks, braaksel, of iets dat op braaksel lijkt, op de grond, draai ik mij ook meteen om.
Als het toch moest gebeuren dat ik iemand tegenkom die aan het overgeven is (een ziek familielid, vriend, iemand op TV, ...), duw ik mijn handen op mijn oren, ik knijp mijn oren dicht en ik probeer zover mogelijk uit de buurt te gaan.

Er zullen vast nog wel meer rare trekjes zijn die ik heb/rare gedachten, maar dit is momenteel hetgeen waar ik zelf aan kan denken.
Ik zit letterlijk met mijn handen in het haar, ik weet niet meer wat ik moet doen of bij wie ik hier terecht kan.
Het zou al heel fijn zijn om met iemand te kunnen praten die (ongeveer) hetzelfde probleem heeft, of iemand kent die iets gelijkaardigs meemaakt.

Juffertje
Gebruikersavatar
tins
Berichten: 190
Lid geworden op: 08 jun 2012 11:37

Re: Angst voor overgeven.

goh, wat herken ik jou probleem. Ik heb rond mijn 18e tot 21 hetzelfde probleem gehad. Moet toegeven dat ik er nu nog geen fan van ben, maar ok.

Ik durfde niet meer uit te gaan. Zo gauw ik iemand een beweging zag maken, van die kon wel eens overgeven, was ik weg. Ziekenhuizen vermeed ik ook idd, om dezelfde reden.

Ik heb ook pilletjes geslikt tegen overgeven, vooral als ik ergens heen moest. Elke dag misselijk (van hyperventilatie, angst om over te moeten geven). En nou heb ik in mijn hele leven maar 3 keer overgeven.

Ja om nou een tip te geven hoe je het beste geholpen kan worden is moeilijk. Ik kreeg buikgriep en zag dat het achteraf vervelend was, maar wel mee viel. Toen heb ik een ander angst ontwikkeld, flauwvallen.

De achterliggende gedachte van zo'n angst is vaak controle verlies.
Ik denk dat je erg bij jezelf na moet gaan, waarom ben je bang om over te geven. Wat kan er gebeuren volgens jou. Kijk er is niemand op deze wereld die het leuk vind, lijkt me, maar je elke dag plezier afnemen, voor die ene keer dat het kan gebeuren is al helemaal vreselijk.

En ik weet hoe moeilijk het is, want als je bang bent, ga je vaak hyperventileren, waar je ook vaak misselijk en maagkrampen van krijgt, zodat je weer extra bang word om over te geven.

Het is een cirkeltje, waar je uit moet raken en ik denk dat dat het makkelijkste is als je precies weet waarom je bang voor iets bent :)

veel sterkte en succes

:knuffel: tins
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren
Juffertje

Re: Angst voor overgeven.

Bedankt voor je reactie. Ook fijn om hier mensen tegen te komen die ongeveer hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben als ikzelf.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik me al die tijd nogal een "freak" voelde, omdat ik niet wist wat ik had en omdat ik dacht dat ik de enige was, en ik begon me stilaan af te vragen of ik me niet gewoon aan het aanstellen was, zoals mijn ouders/mijn vriend me soms zeiden.
Ik weet nu dat dat niet het geval is, en dat er ook mensen zijn die ervan "genezen", en ik ga mijn uiterste best doen om een goede psycholoog te vinden die mij daarbij kan helpen, want ik heb het gevoel dat ik dit niet alleen ga kunnen.

Als het gaat om een achterliggende reden. Goh... Ik denk niet dat er eigenlijk ooit iets is wat dat getriggerd heeft. Ik heb enkele keren mensen uit mijn familie/vriendenkring zien overgeven/horen overgeven, en ik de keren dat ik zelf heb overgegeven (al herinner ik mij maar 3 keer in totaal), waren voor mijzelf ook allesbehalve fijne ervaringen. Ik denk dat dat zo stilaan aan mij is beginnen vreten, en dat ik dus nu op het punt ben aanbeland dat ik amper nog durf eten, en al zeker niet in het bijzijn van anderen. Als ik iets eet, zijn dat kleine dingen, waar ik maximum één keer op hoef te kauwen alvorens het door te slikken. Des te meer ik moet kauwen, des te meer krijg ik een afkeer van wat ik aan het eten ben, en dan krijgt het ook zo'n bepaalde textuur/smaak in mijn mond... Nouja, ik denk dat je wel weet waar dit naartoe gaat, niet?
Als ik toch "normaal" moet eten, bijvoorbeeld als ik samen eet met mijn vriend/familie, zorg ik ervoor dat ik vooraf minstens drie pilletjes Motilium (anti-emetica) inneem, misschien tijdens de maaltijd ook nog eentje, en achteraf ook twee. Meestal ben ik dan alsnog panisch tijdens het eten, maar goed.
Mijn vriend is ook iemand die enorm kan genieten van zijn eten. De gemiddelde maaltijd bij mij duurt 5 minuten, als het al zo lang is. Ik schrok alles zo snel mogelijk naar binnen zodat ik er niet teveel bij moet nadenken, en al zeker niet teveel moet kauwen. Mijn vriend daarentegen kauwt op alles zo'n 20tal keer, waardoor ik dus minstens 20 minuten aan tafel zit, te kijken hoe hij op zijn eten kauwt, en natuurlijk ga ik dan ook weer doordenken.
Ik voel mij soms echt zo vreemd...
Gebruikersavatar
tins
Berichten: 190
Lid geworden op: 08 jun 2012 11:37

Re: Angst voor overgeven.

Ik denk inderdaad dat het heel verstandig is dat je hulp zoekt van een goede psycholoog. Ik heb er toen aardig lang mee door gelopen. En helaas verdwijnt het vaak niet vanzelf.
Voor mensen die het niet mee maken is het heel makkelijk om te zeggen dat je je aanstelt. Ze voelen immers niet wat jij voelt. Heb dit ook heel vaak mee gemaakt. Nu nog.
Onbegrip is een lastig iets. Maar op zich is het ook logisch. Zij maken niet hetzelfde mee.
Ik denk wel dat het verstandig is om zo snel mogelijk met de medicijnen die je slikt (proberen) te stoppen. Je neemt ze eigenlijk voor iets wat niet nodig is. je hoeft niet over te geven. Je voelt je zo belabberd door de hyperventilatie/angst. Dan kan je nog zoveel maagtabletten slikken, maar die werken daar niet voor. De enige werking die ze hebben is psychisch. Je denkt dat je dan niet hoeft over te geven, dus hoef je het ook niet.
Misschien is het beter om iets rustgevends te gebruiken, zodat je niet zo bang bent. Zijn genoeg homeopathisch middelen te koop bij drogist. Lijkt me inder ieder geval beter dan 'echte' medicijnen te gebruiken.
En ik snap dat het heel vervelend en moeilijk is. ik kan me het nog goed herinneren, maar probeer jezelf ervan te over tuigen dat het psychisch is en niet lichamelijks. En dat het niet gebeurd. Het is zo jammer om een deel van je leven alleen hier mee bezig te zijn, terwijl er zoveel andere leuke dingen zijn.

:knuffel: tins
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren
Gebruikersavatar
tins
Berichten: 190
Lid geworden op: 08 jun 2012 11:37

Re: Angst voor overgeven.

Een achterliggende gedachte; ligt helaas niet altijd zo maar voor de hand. Maar je kunt beginnen met de vraag; Waarom ben je bang om over te geven?
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren
Juffertje

Re: Angst voor overgeven.

Ik ga proberen om een goede psycholoog te vinden. Ik heb er al één gecontacteerd, maar zij kan mij niet helpen daarmee, en heeft mij de telefoonnummers gegeven van twee collega's die dat misschien wel kunnen, dus die ga ik maandag eens proberen te bereiken.

Waarom ik bang ben om over te geven? Goh. Het voelt vies, het ruikt vies, het brandt in mijn keel, in mijn neus, ... Ik denk dat ik eerder bang ben voor het gevoel. Is het nu omdat ik bang ben om de controle over mijn eigen lichaam te verliezen? Ik weet het zelf niet. Ik krijg al rillingen als ik nog maar dènk dat ik zou kunnen overgeven.
Gebruikersavatar
tins
Berichten: 190
Lid geworden op: 08 jun 2012 11:37

Re: Angst voor overgeven.

Ik hoop voor je dat je snel goed hulp krijgt:)

Als je nog een vraag hebt of er even niet meer uit komt :)

stuur me maar een pbtje, ik help je graag :)

:knuffel: tins
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren
Nika83

Re: Angst voor overgeven.

Hoi,

Zou het ook kunnen dat je bang bent voor de angst? Ik denk dat je angst voor het overgeven groter is dan de last die je hebt als je gaat overgeven.

Ik was ook altijd bang om over te geven totdat ik een keer doodziek werd door een buikvliesontsteking en ik een maand lang, meerdere keren per dag over moest geven. De eerste keer was ik panisch; 'oh nee, ik moet spugen', maar na de derde of vierde keer vond ik het niet meer eng en kon ik meer ontspannen. Gewoon meebewegen met je lichaam. Ik ging zelfs voedingsmiddelen eten waardoor braken minder zuur werd, dus bijvoorbeeld melk drinken als ik weer misselijk werd. En nu vind ik het helemaal niet meer eng.

Lijkt me wel belangrijk om je angst aan te pakken.
Juffertje

Re: Angst voor overgeven.

Hey :)

Bedankt voor je reactie.
Ik denk dat de angst voor de angst (klinkt raar) inderdaad wel het grootste is, maar ik weet niet hoe ik daar achter kan komen, en ik kijk er eerlijk gezegd ook niet naar uit om daar achter te komen.
Ik wil ook zeker wel mijn angst overwinnen, want ik heb een heel erg grote kinderwens, maar in wezen ben ik eigenlijk enorm bang voor de eventuele misselijkheid/het braken tijdens de zwangerschap. En wat als mijn kind gaat braken? Ik flip helemaal als ik nog maar een klein kansje zie dat iemand zou kunnen braken, ookal is het een kind, of is het iemand die ik heel goed ken. Als mijn eigen kind dan ziek zou zijn, zou ik dat in de steek laten? De gedachte daaraan vind ik hartverscheurend, dus ik wil er echt wel vanaf.
Gebruikersavatar
tins
Berichten: 190
Lid geworden op: 08 jun 2012 11:37

Re: Angst voor overgeven.

wat je ook niet moet vergeten, is dat ouders vaak ongewild hun kinderen met hun problemen opzadelen, of te wel, je kunt je angst doorgeven. En dit gaat een stuk makkelijker dan men denkt, kinderen merken immmers alles, ook als mama bang is. Lijkt me heel belangrijk dat je daarom eerst van je angst af komt :)
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren
Juffertje

Re: Angst voor overgeven.

Ja inderdaad. Ik wil niet dat mijn kinderen net zo'n angst van overgeven gaan krijgen als ikzelf. Ik zou mij constant schuldig voelen dan, denk ik.

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”