Stress en angst voor de toekomst

[Amanda3785]

Hey hey,

Ik ben nu volop bezig met mijn laatste studiejaar en dit gaat tot nu toe niet zonder slag of stoten. Eigenlijk lijkt de situatie alleen maar erger te worden. Het is een combinatie van dingen die nu bij elkaar komen en ik sta echt op het randje om gewoon te stoppen met de opleiding wat natuurlijk heel erg zonde zou zijn.

In het laatste jaar van mijn opleiding zitten in totaal 7 groepen. Al deze groepen moeten samen één congres organiseren en vanuit school is er een groep gevormd om dit te doen. Dat betekent dat één uit iedere groep zich met de organisatie bezig gaat houden en de rest gaat per groep een workshop organiseren. Ik ben één van de studenten die zich met de organisatie bezighoudt.
Omdat ik van mezelf weet dat ik soms te rustig ben en mij in een groep vaak afzijdig houd, heb ik mezelf opgegeven om voorzitter te zijn van deze groep (heet de stuurgroep). Ik heb meteen ook tegen iedereen verteld dat ik wil leren assertiever te zijn en dat het dus niet meteen van een leien dakje zal gaan.
Daarnaast heb ik de verantwoordelijkheid om contact te houden met mijn klas (die een workshop organiseert) en te zorgen dat het tussen mijn klas en de stuurgroep allemaal soepel gaat. Naar mijn mening doe ik dat hartstikke goed. Ik stuur regelmatig mailtjes, ben bij vergaderingen van hen aanwezig als ik zelf geen vergadering van de stuurgroep heb en vraag continu of alles duidelijk is en of er vragen zijn.

Twee weken geleden ging het ineens helemaal mis. Ik was er een keer niet bij de vergadering van de stuurgroep omdat ik enorme kiespijn had en naar de tandarts moest. Vervolgens werd ik 's avonds gebeld door een andere student die in de stuurgroep zit met de mededeling dat de communicatie met mij en mijn klas niet goed ging.
Mijn klas had geklaagd bij de stuurgroep en heeft geprobeerd achter mijn rug om te informeren hoe de stuurgroep over mij denkt (geen idee waar dat nu weer mee te maken heeft). Ik werd hier heel erg boos over omdat ik wel degelijk veel contact houd maar ik krijg gewoon geen enkele reactie terug van mijn klas. Dus de fout ligt niet bij mij.

Ik heb meteen een lijst gemaakt met alle contactmomenten, waar ik het over gehad heb en welke reactie ik gehad heb (vaak geen) en die doorgestuurd naar de stuurgroep. Vervolgens heb ik aangegeven bij mijn klas dat ik het er met hen over wil hebben omdat ik het niet eens ben met hoe dit is gegaan. Ik kreeg van een klasgenoot de letterlijke reactie dat ik dat niet moet doen omdat het ten koste gaat van de sfeer en de gezelligheid. Dus met andere woorden; zij mogen zeggen wat ze willen over mij maar ik mag mezelf niet verdedigen of er op reageren.

Dat was nog niet alles... Vorige week kreeg ik een mailtje van mijn studiebegeleidster dat ze mij wilde spreken. Er werd door haar meteen een datum en tijd in gezet en daar moest ik maar mee akkoord gaan. Aangezien ik al eerder problemen met haar over deze methode heb gehad, ben ik maar akkoord gegaan. Daarnaast was het voor mij ook een mooi moment om het met haar over deze situatie te hebben.
Tijdens het gesprek vroeg ze naar een opdracht van mij. Ik gaf aan dat die bijna klaar was en ze riep ineens 'dat kan helemaal niet'. Toen ging het over mijn stage. Ik ben halverwege het jaar gewisseld van stage en ze zei ineens 'je haalt het niet'. Toen ik vroeg hoe ze daar bij kwam zei ze dat het kwam omdat ik nog geen beoordelingsformulier had ingeleverd. Tja, zeg dat dan gewoon maar ga niet meteen roepen dat ik het niet haal.
Toen ik het over de situatie met de klas wilde hebben, kapte ze mij af. Ze wilde er niets over weten en beëindigde het gesprek met als laatste opmerking dat het waarschijnlijk aan mij ligt.

Ik heb al jaren problemen met haar. In het eerste studiejaar was zij ook mijn studiebegeleidster. Toen ik me een keer voor haar les afmeldde omdat ik een belangrijke afspraak had, haalde ze mij uit een andere les en begon in de deuropening tegen mij te schreeuwen. Ik heb haar toen op haar gedrag aangesproken en gezegd dat ik me dus niet zo laat behandelen. Zij heeft toen wel haar excuses aangeboden maar sindsdien lijkt het alsof ze het op mij voorzien heeft.
Zo haalde ze tijdens een presentatie van mij de stekker uit de beamer waardoor mijn presentatie niet meer te zien was en regelmatig gaf ze rotopmerkingen om mij te 'vernederen'. Daarna heb ik haar twee jaar niet meer gezien tot ik dit jaar haar weer als studiebegeleidster kreeg.
Meteen ging het niet goed. Ze kraakte mijn stage af, snauwde tegen mijn praktijkbegeleidster, keurde mijn plan van aanpak af omdat het te vaag zou zijn, maar keurde vervolgens die van mijn klasgenoot wel goed die exact hetzelfde was als de mijne.
Vervolgens wilde zij mij een keer spreken. Ze plande zomaar een afspraak in zonder te vragen of ik überhaupt wel kon. Ik kon toen niet en heb dat ook aangegeven. Een week later plande ze een nieuwe afspraak in. Weer zonder te vragen of ik wel kon. Ik kon toen wel, maar op de dag van de afspraak overleed de tante van mijn moeder (voor mij een tweede oma). Ik heb dit 's ochtends meteen doorgegeven en ook aangegeven dat ik die dag niet meer bereikbaar zou zijn.
's Avonds luisterde ik mijn voicemail af en bleek dat ze mij gebeld had. Ze beschuldigde mij van onprofessioneel te zijn, dat ik iedere keer afspraken afzei en dat ik geen thuisstudie volgde. Geen enkele medeleven met de situatie. Dit was voor mij de druppel.
Ik heb contact opgenomen met de teamleider van mijn opleiding, de situatie uitgelegd en aangegeven dat ik nog één gesprek wil met mijn studiebegeleidster maar dat ik daarna waarschijnlijk een andere begeleider wil hebben.

Dat gesprek heeft begin januari plaatsgevonden en ik heb op een rustige en normale manier alles verteld wat mij dwarszat en ook dat ik geen vertrouwen meer in haar had als begeleidster. Zij vroeg mij toch om wat vertrouwen en gaf aan dat het anders zou gaan. Ik heb haar alsnog een kans gegeven. Maar nu is dat gesprek van vorige week geweest en ik vraag me af wat ik er nu mee moet doen. Mijn vertrouwen is helemaal weg in haar en ik heb een vermoeden dat ze gaat proberen mij niet af te laten studeren.

En dan is er nog de stuurgroep. Ik heb het gevoel dat zij denken dat ik niets kan. Dit ligt waarschijnlijk voor een groot deel aan mezelf. Ik heb me kwetsbaar opgesteld toen ik aangaf wat ik wilde leren en wat ik niet kon en dat heeft me ook onzeker gemaakt binnen de groep. Maar tegelijkertijd merk ik ook wel dingen die mijn vermoedens enigszins bevestigen.
Zo vroegen ze mij om een blog te schrijven. Ze gaven mij geen ideeën dus ik heb een blog geschreven zoals mij dat goed leek. Toen ik het doorstuurde kreeg ik geen reactie maar tijdens de vergadering (juist degene waar ik niet bij was vanwege mijn tanden) werd het blog ineens aan twee anderen gegeven.
En ook de situatie met mijn klas helpt er natuurlijk niet bij.

Dit levert voor mij heel erg veel stress op. Daar komt als laatste ook nog bij dat ik na mijn afstuderen echt een zwart gat zie. Ik heb heel veel plannen hoor (op mezelf, lekker op vakantie en een leuke baan zoeken), maar vooral die baan daar heb ik geen goed gevoel over. Als ik rondkijk op internet dan heb ik niet het idee dat ik snel aan een baan kan komen en dat zorgt voor veel onzekerheid. Bij mij heeft het het effect dat ik onbewust ook dingen voor mijn studie uitstel (zoals een opdracht).
Alles bij elkaar is voor mij zo stressvol dat ik vorige week echt met de gedachte speelde om mijn studie gewoon op te geven. Ik wil het niet. Ik heb niet voor niets bijna 4 jaar lang heel hard er aan gewerkt. Maar ik kan de stress bijna niet meer aan.

Ik heb nu wel een aanvraag geplaatst voor een vertrouwenspersoon op mijn school om over alles te praten en ook door te nemen wat ik nu moet doen met mijn studiebegeleidster. Ik hoop dat ik snel terecht kan en dat er iets positiefs uit komt. Maar voor nu ben ik echt heel erg gestresst en voel me alles behalve goed.

Groetjes,

Amanda

[Minerva]

Wat voor studie doe je ?

Goed dat je om een vertrouwenspersoon gevraagd hebt. Kan je geen coach of iets krijgen die je helpt met deze problematieken van assertiviteit en die studiebegeleider ?

[Amanda3785]

Ik studeer nu HRM.

Nou, mijn studiebegeleidster zou mij moeten begeleiden bij mijn ontwikkeldoelstellingen. Dus in mijn geval met het assertiever worden. En ik heb ook al bij andere docenten om advies gevraagd maar dan krijg ik geen advies waar ik echt iets aan heb helaas. Gaandeweg lukt het me wel om steeds een beetje assertiever te zijn maar ik ben er nog lang niet en als ik op deze manier zo dwarsgezeten wordt dan is dat ook niet bevorderlijk.

[Janneke]

Hoi Amanda,
ik was wat verbaasd, over dat "assertiever worden." Zo te lezen heb je alles keurig gedaan...!

Er speelt denk ik iets anders.
Wat je studiebegeleidster met je gedaan heeft, is compleet onprofessioneel - van haar. Denkbaar: *iemand* heeft de pik op je, je wordt gezien als iemand, op wie je je kunt afreageren.

Tot op zekere hoogte: assertiviteit is dan geboden.
Je bent het niet eens met die rol.
(En in feite, zo hoop ik, ook niet eens met dit hele groepsproces. Pesten is trouwens een groepsprobleem - dus ga alsjeblieft niet denken, dat jij 'assertiever moet worden' ofzo. Ook assertieve mensen worden gepest, al dan net vanwege dat spreekwoordelijke rode haar.)

Heb je schriftelijke verslagen, van dat ze die opdracht afkeurde,omdat die te vaag was - terwijl ze het bij een ander meteen goedkeurde...?
Stap daarmee naar hogerhand en zeg er bij, dat dit de manier niet is. En dat je NU een fatsoenlijk studiebegeleider wil hebben. Breng het vriendelijk en rustig, maar het is een eis.

En hoe je als voorzitter wordt behandeld, is van hetzelfde laken een pak.
Confronteer ze vriendelijk doch beslist: ik heb gezegd, dat ik een blog ging maken en om ideeen gevraagd, ik kreeg stilte.
Dus is het blog, zoals het mij goed leek.
Ik heb inmiddels begrepen, dat er enig commentaar op is - nu, kom maar voor de draad ermee.
En dan vriendelijk knikken, dingen opschrijven en ''meenemen'''en zeggen dat je het meeneemt.
En vooral: zeg, dat het goed is, dat ze er in 2e instantie alsnog mee komen. Heel subtiel: zij zitten fout. Zij zijn te laat.
Ook al heb jij je kwetsbaar opgesteld (...wat een leeuwenmoed in deze slangenkuil....) dat heeft er niets mee te maken. Ook aan iemand die zich kwetsbaar opstelt, kun je ideeen etc. kwijt. Maar denkbaar roddelen ze liever achter je rug, als je er een keer niet bent...
Brrr.

Sucses en sterkte!!!


(And: if the worst comes to the worst: er zijn zat andere HBO opleidingen waar je HRM kunt doen, mogelijk zijn daar geen slangekuilen en wel eerlijke mensen en doe je daar dit laatste jaar 'over'.)

[Minerva]

Ik studeer nu HRM.

Nou, mijn studiebegeleidster zou mij moeten begeleiden bij mijn ontwikkeldoelstellingen. Dus in mijn geval met het assertiever worden. En ik heb ook al bij andere docenten om advies gevraagd maar dan krijg ik geen advies waar ik echt iets aan heb helaas. Gaandeweg lukt het me wel om steeds een beetje assertiever te zijn maar ik ben er nog lang niet en als ik op deze manier zo dwarsgezeten wordt dan is dat ook niet bevorderlijk.

Heb je eens een persoonlijk gesprek met je studiebegeleidster gehad om haar feedback te geven op hoe jij je er onder voelt. Wat je ervaart en waar je mee zit ?

Zijn er evt. mogelijkheden /oplossingen te bedenken in jouw situatie zoals een andere studiebegeleider, second opinion, dingen uitpraten, hulp vragen etc. ?

[Amanda3785]

Hey Mystica,

Ja alle gesprekken die ik met haar gevoerd heb waren één-op-één gesprekken. Vooral in het gesprek dat ik begin januari met haar heb gevoerd heb ik duidelijk gemaakt hoe ik me voel, wat haar 'begeleiding' met me doet en dat er verandering in moet komen. Ook tijdens het laatste gesprek vorige week vrijdag heb ik aangegeven wat het met me doet maar toen kapte ze mij dus heel snel af.

Een andere studiebegeleider is een mogelijkheid. Ik heb dit in januari al aangekaart bij de teamleider van mijn opleiding dus hij weet van de situatie af. Het probleem is wel dat opdrachten door meerdere docenten nagekeken worden en ik loop het risico dat zij één van mijn opdrachten na moet kijken. Als dat zo is, kan ik bij de examencommissie een second opinion aanvragen en dan wordt mijn opdracht door een andere docent nagekeken.

Wat betreft de hulp, die heb ik nu aangevraagd bij een vertrouwenspersoon en bij de studentpsycholoog. Beide zijn nu niet bereikbaar dus ik moet wachten tot maandag om een afspraak in te plannen. De vertrouwenspersoon gaat dan (als ik moet geloven wat op internet staat) actief meehelpen aan een oplossing.

Het probleem waar ik mee zit, buiten de frustratie die het meebrengt, is dat mijn opleiding naar het totaalpakket kijkt. Dus zij kijken ook naar hoe jij omgaat met bepaalde situaties. En dan vraag ik me af of ik er goed aan doe om een andere studiebegeleider aan te vragen. Want in principe kan je ook niet zomaar je baas vervangen als je hem/haar niet mag.
Aan de andere kant krijg ik van meerdere mensen om me heen te horen dat zij allang een andere begeleider zouden hebben gevraagd. En ik heb ook al verschillende gesprekken met haar gevoerd over deze situatie. Dus het is voor mij echt lastig om te bepalen wat ik er nu mee moet doen en daarnaast voelt het ook helemaal niet prettig (zacht uitgedrukt) zo voor mijn afstuderen.

Groetjes,

Amanda

[Janneke]

Het probleem waar ik mee zit, buiten de frustratie die het meebrengt, is dat mijn opleiding naar het totaalpakket kijkt. Dus zij kijken ook naar hoe jij omgaat met bepaalde situaties.

...dat had ik me stiekumpjes zitten af te vragen.
Je doet een sociale opleiding, wat doet zo'n disfunctionerend persoon daar nou precies...? (Het komt voor, ook op plekken waar je het niet verwacht.)
En is het een echt disfunctionerend persoon, of is de bully een onderdeel van het lespakket...?

Stel: de bully maakt onderdeel uit van het lespakket.
Dan nog denk ik, dat je nu goed bezig bent: je bent het gesprek met haar aangegaan, wat zij afkapte. Dwz.: jij hebt je best gedaan.
Het beste advies lijkt mij ook: handel vanuit zelfrespect.
Pesten is er (onder andere) op gericht, om jou als mens je zelfvertrouwen te ontnemen.

En dan vraag ik me af of ik er goed aan doe om een andere studiebegeleider aan te vragen.

Deze begeleidster doet weinig met jouw echte studiedoelen, dus dat is dysfunctioneren.

Want in principe kan je ook niet zomaar je baas vervangen als je hem/haar niet mag.

Zet dit heel erg snel uit je hoofd!
1) De meeste bazen hebben nuttiger dingen te doen, dan hun werknemers te bullie.en: er moet nl. gewerkt worden.
2) Bazen nemen hun eigen personeel aan: ze kiezen doorgaans mensen die ze aardig etc. lijken. (En competent etc.etc.) Een docent wordt opgezadeld met een x aantal studenten. (En hoort professioneel om te gaan met dat 'opgezadeld worden'.)
3) ...en je kunt een baas wel degelijk vervangen hoor: dat heet solliciteren.
(Okee, pesten op het werk komt voor - en als HRM hoor je daar verstand van te hebben, zicht op te hebben, en maatregelen tegen te kunnen nemen. En solliciteren doet niet iedereen gemakkelijk, banen liggen niet altijd voor het oprapen.)

Aan de andere kant krijg ik van meerdere mensen om me heen te horen dat zij allang een andere begeleider zouden hebben gevraagd. En ik heb ook al verschillende gesprekken met haar gevoerd over deze situatie.

Benadruk, dat je je niet hebt laten wegpesten, dat je haar ook kansen hebt gegeven, maar dat nu de grens wat jou betreft bereikt is. (Kunnen doorzetten is een kwaliteit. Maar op gegeven moment basta zeggen, ook.)

Dus het is voor mij echt lastig om te bepalen wat ik er nu mee moet doen.

En een van mijn stelregel is: een grens trekken heeft bijna altijd iets arbitrairs. (Waarom precies ''hier''....? Waarom niet een meter eerder of een kilometer verderop...?)
Als je 'nu' een grens trekt, kun je (en kan een ander) altijd vragen: waarom niet een dag eerder...? Of een week later...?
(Antwoord: omdat het nu niet goed meer voelt. Maar het blijft altijd iets arbitrairs houden. Houd dat in de smiezen, en dat geeft ook helemaal niets.)
Dus laat dat arbitraire geen argument zijn, om je te laten ompraten "ik moet het maar uit zien te houden". Ook je verzetten tegen bullies is een kwaliteit. Hetzlefde geldt voor het overeind houden van je zelfvertrouwen.
En dat die grens er (vroeger of later ) moet komen, is glashelder.

[Amanda3785]

Ik heb er nog eens goed over nagedacht en ik ben eigenlijk heel blij met de reacties die ik van jullie heb gekregen. Het geeft mij weer wat zelfvertrouwen.

Ik ga maandagochtend meteen een afspraak inplannen met de studentpsycholoog/vertrouwenspersoon en morgen ga ik de teamleider van de opleiding ook een mailtje sturen om met hem een afspraak te maken.

Ik had het er vandaag nog met een vriendin over en terwijl we erover aan het praten waren, dacht ik ook terug. Mijn motivatie is zeer ver gezakt en de voornaamste reden is mijn studiebegeleidster. Mijn klas kan ik wel aan. Een goed gesprek met hen en dan is het allemaal wel recht te trekken. Wat betreft de stuurgroep daar kom ik ook wel uit als ik gepraat heb met de vertrouwenspersoon om het wat dieper te analyseren en er gepast op te reageren. Want die situatie is voor mij niet zeker of het nu vanuit mezelf komt dat ik dit denk of dat het ook werkelijk zo is.
En hoewel dat allemaal heel frustrerend is, is de grootste stressveroorzaker mijn studiebegeleidster. Zij zorgt ervoor dat ik liever 's ochtends mijn schoolmail niet open, dat ik niet wil dat zij op stagebezoek komt en dat ik op vrijdag liever niet naar school ga. Zij zorgt er ook voor dat ik me nu ontzettend druk zit te maken omdat zij aanstaande dinsdag op stagebezoek komt.

De laatste keer dat zij op stagebezoek kwam (bij een andere stage) snauwde ze mijn praktijkbegeleider af. Ik heb me in ieder geval voorgenomen om mijn praktijkbegeleider maandag over alles in te lichten. En mijn praktijkbegeleider kennende zal hij het zeker voor mij op gaan nemen.

Nee, de beslissing is gevallen. Het wordt inderdaad tijd om mijn grens te trekken. Ik heb alles gedaan wat je als professional zou moeten doen en het heeft niet het gewenste effect. Dan is het tijd om de stekker er uit te trekken en een andere begeleider te regelen. Ook als het om nog maar een paar maanden gaat.

Groetjes,

Amanda

[Amanda3785]

Pffff.... Even stoom afblazen hier. Ik keek vandaag even op de website van het congres dat ik (samen met de stuurgroep en de andere studenten van mijn opleiding) organiseer en ja hoor. Daar staat een compleet ander blog dan dat ik had geschreven!
Ik ben inwendig zo ontzettend boos nu! En ik weet niet wat ik ermee moet. Moet ik vrijdag bij de stuurgroep aangeven hoe ik er over denk of moet ik gewoon mijn mond dicht houden en als het ter sprake komt iets zeggen in de trend van 'ik ga het niet meer doen want het is toch niet goed'?

Aan de ene kant wil ik zo graag mijn gal spugen tegenover de mensen voor wie het bedoeld is, maar aan de andere kant ben ik weer onzeker en vraag ik me af of ik er 1) wel goed aan doe en of het echt een voordeel oplevert en 2) of ik er wel zo zwaar aan moet tillen.

Mijn psycholoog zei ooit een keer tegen mij 'als je het voelt dan is het zo'. Hij bedoelde ermee dat als je bepaalde emoties hebt bij iets dat je dit mag voelen en dat je het niet weg moet stoppen omdat het misschien niet redelijk is. Ik ben zelf van mening dat je dingen af moet wegen en eerst na moet gaan of je gevoelens wel of niet redelijk zijn. En in dit geval kom ik daar dus echt niet uit.
Het ene moment denk ik echt bij mezelf 'laat het ze maar bekijken, ik moet me er niet druk over maken' maar het feit is wel dat ik me er wel druk over maak.
Ik voel me aan de kant gezet en gekleineerd. Alsof ik minder ben dan hen terwijl dat absoluut niet zo is. Lastig, lastig, lastig en zeer frustrerend.

[Amanda3785]

Nou... Ik moest toch een mail sturen naar de stuurgroep en ik heb de stoute schoenen aangetrokken en besloten er iets op een hele nette manier iets van te zeggen. Ik heb dit in het mailtje gezet:

Blog ziet er heel erg leuk uit. Ik vind het wel jammer dat niemand ideeën aan mij door heeft gegeven zodat ik er nog een keer voor kon gaan zitten en dat het zo maar uit handen is gegeven. Ik had de eerste versie vanuit het niets opgesteld en had liever feedback hierover gehad. Maar niettemin mag het resultaat er wezen.

Ik weet zeker dat ik hier nog commentaar op ga krijgen, maar dat zie ik dan vanzelf wel weer. Ik ben het nu in ieder geval kwijt en ook al was het via de mail, lucht het toch wel even op.

[Janneke]

Hoi Amanda,
wordt het nu toch jouw blog. 'dat er wezen mag' of toch dat andere blog...?
Op zich denk ik, dat dit mailtje beter is, dan 'boos zijn' staande de vergadering. Vergaderingen zijn niet bedoeld, om emoties te uiten, maar om samen dingen te regelen. Ergens halverwege dat regelen, komt dan de samenwerking heus wel ter sprake (en dan kun je laten merken, dat je niet blij bent met een en ander). Zorg dus, dat je qua emoties van te voren al wat geventileerd hebt (gewoon op je kamer op kussens rammen, dan hoeft er geen hele buslading meer uit). En vroeger of later zeg je, dat je dus niet op deze weg voort wil gaan (dus of jij doet het blog, met feedback, - eventueel massieve steun tijdens de vergadering - of *men* verzint iets anders). Vermijd gepruil:"Het is ook nooit goed!'' (Dat is, wat pestkoppen je willen laten voelen - dus vermijd die indruk!) Houd het confronterend: "Er is ontevredeneheid, als voorzitter is dat mijn taak, om dingen gestroomlijnd te laten lopen: wat zou beter werken...? Wat vinden we als groep...? De oude regeling voldoet niet - waar hapert het nou op...?

aan de andere kant ben ik weer onzeker en vraag ik me af of ik er 1) wel goed aan doe en of het echt een voordeel oplevert en 2) of ik er wel zo zwaar aan moet tillen.

Mijn psycholoog zei ooit een keer tegen mij 'als je het voelt dan is het zo'.

Voor prive gebruik heeft je oude psych groot gelijk, ga geen dingen vergoe.lijken "zo erg is het toch ooook weer niet...!"

Ik ben zelf van mening dat je dingen af moet wegen en eerst na moet gaan of je gevoelens wel of niet redelijk zijn.

In de openbaarheid werkt dit het beste.
(En: gevoelens zijn nooit redelijk. Ken je het begrip 'trigger'...? Rationeel gesproken trekt iemand 1 wenkbrauw op, emotioneel voel je je in levensgevaar. Zo IS dat, punt uit. Je ratio zal het - hopelijk volstrekt terecht - kolder vinden.)

[Minerva]

Goed dat je assertief bent en er iets van zegt ! Ik kan je psych niets anders dan gelijk geven. Als je met die gevoelens zit en je houdt ze enkel binnen, je kropt ze op, dan levert dat jou enkel frustratie, pijn, angst en in het ergste geval depressie op.

Het uiten van die gevoelens is belangrijk:

A. omdat je op die manier de emoties de ruimte geeft om er te mogen zijn en je daarmee niet het intern opkropt of van jezelf gaat vervreemden omdat je de emoties wegdrukt of verstopt.
B. Omdat je op die manier anderen deelgenoot maakt van je gevoelens en probeert hiermee grip probeert te krijgen op de door jou negatief ervaren situatie (je maakt het niet hopeloos/machteloos voor jezelf)
C omdat een ander dan weet wat jij er bij voelt en feedback krijgt op zijn/haar gedrag en
D. het op die manier een opening biedt om tot elkaar te komen op een voor beiden bevredigende manier.

Toppie [045]

[Amanda3785]

Nou mijn week begint weer geweldig (NOT)!

Ik probeer al dagen contact te leggen met mensen om mijn klas te voorzien van informatie die ik niet heb. En dat geef ik ook zo door.

Krijg ik net een mailtje van iemand van de stuurgroep die naar iedereen is gestuurd met wat informatie en als laatste de zin 'als er vragen zijn neem dan contact op met ... (iemand van de stuurgroep) voorzitter van het congres'. IK ben ook voorzitter van het congres, maar mijn naam wordt niet genoemd.
Dus ik heb net een mailtje gestuurd naar mijn mede-voorzitter om te vragen of ik er überhaupt nog wel bij hoor en gezegd dat ik het gevoel heb dat ze totaal geen vertrouwen in mij hebben. Nog geen reactie op gehad.

Vijf minuten later krijg ik opnieuw een mailtje van iemand uit mijn klas. Zij heeft achter mijn rug om allerlei dingen aan de stuurgroep gevraagd terwijl ik daarvoor ben. Ze moet het aan mij vragen, maar dat doet ze niet. Ik ben nu zoooooo boos. Ik heb heel kinderachtig gereageerd met 'en weer langs mij heen, bedankt!'. Niet professioneel, maar ik kan hier niet meer tegen.

Ik sta nu echt op het punt om bij de docent aan te geven dat ik afstand doe van de stuurgroep. Ik kan dit echt niet meer zo. Ik wacht het nog even af, maar dit moet niet langer meer duren zo.

[Hawk L.]

Ja, ik denk ook dat het goed is om je docent in te lichten. Daarom moet hij er de personen in kwestie niet over aanspreken (want dat zorgt enkel voor nog meer problemen, ervaring mee).

[Minerva]

Het lijkt mij ook beter om je docent nu in te lichten over de gang van zaken en dat je zo niet kan functioneren als voorzitter.

[Amanda3785]

Hey hey,

Er zijn een paar dingen gebeurd sinds mijn laatste reactie.

Ik kreeg een reactie van mijn medevoorzitter waarin zij aangaf dat het niet bewust is gegaan. Zelf ervaar ik het anders dus ik heb contact opgenomen met de docent die heel dit stuk gaat beoordelen. Ik zou vrijdag al een gesprek met hem hebben, maar ik heb aangegeven dat ik het ook hier met hem over wil hebben.
Ik heb er nog eens goed over nagedacht en ik denk dat ik aan ga geven dat ik mijn voorzittersrol wil weggeven en een andere rol binnen de stuurgroep wil. Eerst wil ik alles bespreken met de docent en dan kijk ik wat hij erover te zeggen heeft.
Ook heb ik besloten om er vrijdag tijdens de vergadering wat over te zeggen. Mochten ze moeilijk gaan doen weet de docent er al van en kan hij mij bijstaan.Ik heb dan ook eerst het gesprek met de docent en daarna de vergadering.

Gisterenochtend zou mijn studiebegeleidster op stagebezoek komen. Van te voren heb ik mijn praktijkbegeleider goed ingelicht over de situatie en daar zaten nog andere collega's bij. Zij hebben mij echt opgevrolijkt en heel duidelijk laten merken dat ze volledig achter mij staan. Mijn praktijkbegeleider zij letterlijk dat hij het niet liet gebeuren dat mijn studiebegeleidster mij naar beneden zou halen.
Het gesprek ging echter heel erg goed. Ze was heel erg mild en vriendelijk en positief. En achteraf hoorde ik precies wat de reden was. Aan het begin van het gesprek kwam naar voren dat zij een collega van mijn stage kent. Mijn praktijkbegeleider wilde weten wie dat was en ging toen vragen waar zij die collega van kende. Het bleek dat zij de collega kent van een camping in Frankrijk.
Voor mij betekende dat niets, maar na het gesprek vroeg mijn praktijkbegeleider aan die collega of hij mijn studiebegeleidster kende en waarvan. En toen kwam de aap uit de mouw. Het blijkt dat die collega mijn studiebegeleidster kent van de nudistencamping in Frankrijk!!!

Nu heb ik niets tegen mensen die dat doen hoor. Maar ik vind het wel echt een super heerlijk gevoel dat ik iets weet over haar wat zij niet wil dat anderen weten. En dat verklaart meteen haar milde en vriendelijke gedrag! Echt heerlijk om dat stukje 'macht' te hebben. Ik ga het absoluut niet tegen iedereen zeggen en wil het ook niet tegen haar gebruiken. Zo gemeen ben ik niet. Maar het feit dat ik het wel kan, geeft mij een heerlijk gevoel.
Die collega heeft ook foto's en hij zei al (wel voor de gein) dat als mijn studiebegeleidster het mij nog een keer zo moeilijk maakt dat ik dan de foto's kreeg om ze op youtube en facebook te zetten hahaha.

Ik zie mijn studiebegeleidster vrijdag en ik ga natuurlijk niet vertellen dat ik dit van haar weet. Dit is mijn geheime troef. Maar ik ben benieuwd hoe ze vrijdag tegen mij doet.

Verder heb ik een afspraak kunnen maken met de studentpsycholoog/vertrouwenspersoon. Wel pas op 22 maart, maar dat geeft niet. Ik sla me er tot die tijd wel doorheen.

Groetjes,

Amanda

[Amanda3785]

Hey hey,

Een update...

Vrijdagochtend eerst een gesprek gehad met mijn klas. Ze gaven aan dat het niet persoonlijk bedoeld was maar dat het eigenlijk gericht was op de stuurgroep en dat ik het gewoon hartstikke goed deed. Elkaars verwachtingen doorgenomen en alles was goed.

Daarna zou ik een gesprek hebben met een docent over een opdracht maar ook over de stuurgroep. Hij is daar namelijk de begeleidende docent van. Maar toen ik aankwam zei hij dat ik gewoon naar de vergadering van de stuurgroep moest gaan en dat we elkaar daarna wel zouden spreken.
Dus ik naar het lokaal waar de vergadering zou zijn en daar zit de medevoorzitter en nog iemand van de stuurgroep. Zonder enige mededeling melden ze dat ik uit de stuurgroep wordt gezet! Ze vonden dat ik te hoog had ingezet om voorzitter te worden en het vertrouwen was weg.

Ik werd hier dus even heel erg boos. Ten eerste heb ik amper de kans gekregen van heel die stuurgroep om mezelf te ontwikkelen en te laten zien dat ik het wel kan en ten tweede vind ik het ontzettend achterbaks. Dat heb ik natuurlijk ook precies zo gezegd en gezegd dat als de voorzittersrol te veel voor me was, waarom ik dan geen andere rol kreeg. Maar het enige wat ze zeiden was dat het unaniem besloten was en dat er niets aan veranderd kon worden. Dus met andere woorden; ik kon zeggen wat ik wil maar dat heeft geen zin.
Toen ik zei dat ik vandeweek nog had gemaild en er als reactie werd gezegd dat het allemaal niet zo was en dat het wel goed ging kreeg ik als reactie; 'ja daar voel ik me ook wel schuldig over'. Daarna werd er wel nog gevraagd of ik in mijn klas wilde vertellen dat ik zelf gestopt ben. Ik dacht het niet dus.

Ik ben toen meteen naar de docent gestapt en precies gezegd wat ik ervan vond. Hij gaf mij gelijk maar gaf ook aan dat het een zelfsturende groep is en dat hij (als docent) geen inspraak had.

Daarna ben ik terug gegaan naar mijn klas en heb ik precies uitgelegd wat er aan de hand was. Ik heb nog nooit zoiets gezien... Ze zijn met z'n allen opgestapt, hebben mijn studiebegeleidster erbij gehaald en zijn naar de stuurgroep gestapt om verhaal te halen. Daar werden ze weggestuurt maar mochten ze later op de dag wel terugkomen. Zelfs mijn studiebegeleidster staat nu volledig achter mij (ja echt waar!). Ook zij vond het belachelijk aangezien je er allemaal zit om te leren.

Na een paar minuten mochten we terug naar de stuurgroep, maar er werd geen enkele vraag goed beantwoord. Ze scholen zich continu achter 'daar gaan we inhoudelijk niet op in'. Ook zeiden ze dat ze dit al eerder met mij besproken hadden wat totaal niet waar is. En dat was het dan.

Gelukkig mag ik wat taken overnemen in mijn klas zodat ik gewoon kan afstuderen en ik vind het geweldig om te zien dat heel mijn klas achter mij staat en iedereen het voor mij opneemt. Zelfs andere docenten namen het voor mij op. Maar ik vind het ontzettend achterbaks en gemeen hoe ze dit hebben gedaan.

Groetjes,

Amanda

[Minerva]

Nou jammer dat het resultaat niet is wat je had gehoopt maar wel fijn dat je assertieve gedrag je toch veel moreel support heeft opgeleverd. Dat is ook wat waard. En je kan weer verder gelukkig.

[Thundersheep*]

Ik heb niet je hele beginpost gelezen en ook niet je hele topic, maar ik wilde toch even reageren:
Wat verschrikkelijk herkenbaar!
Ik had namelijk precies hetzelfde.
Ik had bijna mijn diploma, ik kon hem al ruiken en ik raakte daardoor heel erg in de stress.
Ik was bang voor alles wat met de toekomst te maken had, maar eigenlijk was ik daar al mee bezig..

Ik kan alleen maar zeggen, volg je hart. Doe je ding en houd je aan je dromen.
De toekomst komt wel, je bent er zelfs al mee bezig.
En alle opstakels kun je met alle mensen om je heen overwinnen, dat weet ik zeker!

xxx

[Amanda3785]

Hey hey,

We zijn weer even verder... Inmiddels heeft er nog een aanvullend gesprek plaatsgevonden tussen de stuurgroep, mijn studiebegeleidster en mijzelf. De stuurgroep blijft ontkennen dat ze fout gehandeld hebben en gelukkig nam mijn studiebegeleidster het voor me op. Als het iets is waar zij niet tegen kan is als mensen hun fouten niet toe willen geven en haar aan het lijntje houden (want dat is ook gebeurd door de stuurgroep door haar verkeerd in te lichten). Ironisch genoeg is mijn studiebegeleidster precies hetzelfde en zal ze haar eigen fouten ook nooit toegeven, maar in dit geval vond ik het wel prettig omdat ze nu een keer voor mij opkwam.

Nu zit ik weer terug in mijn eigen klas en dat gaat stukken beter. Althans dat dacht ik. Ineens kreeg ik te horen van een vriendin (tevens klasgenoot) dat één iemand had gezegd dat ik zo stil was en dat ze dit bij mijn studiebegeleidster wilde melden. Het is maar één iemand, maar toch. Als er weer zo'n melding komt bij mijn studiebegeleidster dan kan ik weer opnieuw beginnen met het gezeur.
Opnieuw weer achter mijn rug om. Dat stoort me nog het meest. Ik bedoel; als je een probleem hebt met me, zeg het dan meteen tegen mij en niet via via en in mijn gezicht heel vriendelijk doen.

Vandaag kreeg ik ook weer een mailtje van mijn studiebegeleidster met dat ze weer een gesprek wil met me. Ik word hier dan meteen heel nerveus van en dan gaat er weer van alles door mijn hoofd. Wat is er nu weer? Heeft die klasgenoot toch geklaagd? Doe ik echt iets verkeerd?
Ik weet van mezelf dat ik te rustig ben. Ik houd er gewoon niet van om op de voorgrond te treden. De klas weet dit ook en ze weten ook dat ik er aan probeer te werken. Maar gedrag en gevoelens kan je niet zomaar veranderen. Dat is een proces en gaat gewoon stapje voor stapje. Het lijkt wel alsof niemand dat beseft.

Ik heb net alles opgeschreven voor mijn gesprek met mijn studiebegeleidster. Waar het over gaat, weet ik niet (dat zegt ze nooit), maar als ze een gesprek wilt dan is dat meestal omdat ze iets niet goed vind. Waarschijnlijk zal het wel weer over hetzelfde gaan (contact, ik ben te rustig) en dat terwijl ik er volop mee bezig ben om het te verbeteren. Een beetje tijd wordt me niet gegund.

Moraal van het verhaal... Om het even kort te houden hahaha. Ik word dus doodnerveus dat ik weer een gesprek heb met haar zonder te weten waar het over gaat (als ik er naar vraag geeft ze er geen antwoord op) en ik weet nu al dat dit me slapeloze nachten gaat opleveren!

Groetjes,

Amanda

[Minerva]

Vervelend als je alleen maar gesprekken krijgt waarin je telkens maar weer verteld wordt wat er niet goed gaat. Ik zou daar ook behoorlijk nerveus van worden. Ik krijg de indruk als ik je verhaal lees, dat je veel moeite hebt om je aan te passen aan de wensen/eisen van je opleiding, bijna alsof je je natuurlijke zelf niet mag/kan zijn. Wat speelt er ? Waarom moet jij zo anders zijn dan je bent telkens ? Vanwaar dat gebemoei van anderen en die roddel en achterklap situaties. Het lijkt me heel vervelend als je zo een opleiding moet doen en met mensen moet optrekken. Ik zou daar erg onzeker van worden.

[Amanda3785]

@ Mystica: ja dat gevoel heb ik ook en dat is nooit zo geweest hoor. De eerste drie jaar van mijn opleiding werd aangemoedigd dat je jezelf moet zijn en binnen mijn opleiding (HRM) zijn ook zoveel verschillende mensen en vakgebieden dat dat niet erg is.
Maar sinds dit jaar lijkt het wel alsof dat 180 graden gedraaid is. Een groot deel wordt veroorzaakt door mijn studiebegeleidster. Zij blijft maar doorzeuren hierover. Tja en de stuurgroep kon er blijkbaar ook niet mee overweg. Maar als ik praat met mijn eigen klasgenoten of met een paar andere docenten dan is er niets aan de hand. Zij vinden juist dat ik mezelf moet zijn en niet moet forceren wat ik niet ben of wil zijn. En dat zorgt voor heel veel verwarring bij mij. En inderdaad ook onzekerheid.

Ik heb maandag een gesprek met de studentpsycholoog en dan wil ik het hier met haar over hebben. Voor het gesprek met mijn studiebegeleidster aanstaande vrijdag heb ik al dingen opgeschreven over allerlei onderwerpen waar zij het over kan gaan hebben. Daarnaast heb ik me voorgenomen om gewoon ronduit te zeggen dat je gedrag en gevoelens en iemands persoonlijkheid niet kunt veranderen en als diegene dat zelf wilt, zelfs dan gaat dat niet over één dag ijs. Veranderen kost tijd en is een proces en ik ga dit vrijdag ook duidelijk maken als ze weer hierover begint. En daarmee zeg ik gelijk dat voor mij de discussie hierbij gesloten is.

Maar voor de goede orde: ik vind zelf niet dat ik hoef te veranderen. Ja, ik mag wel iets meer aanwezig zijn want ben soms ook veel te rustig. Maar ik hoef niet meteen het andere uiterste te zijn. Ik kan ook rustig zijn en aanwezig.

Groetjes,

Amanda

[Minerva]

Dat laatste is een geweldige opmerking. Rustig en aanwezig zijn. Ook in HRM dien je rust uit te stralen, open te staan voor een ander, goed te kunnen luisteren en anderen aanvoelen en daar op door gaan. Dat lijkt me toch wel passen bij jou als ik je zo lees.

Wat me wel opvalt is dat je de laatste periode het zo moeilijk hebt met de interaktie met diverse mensen. Ik vraag me af waarom je telkens weer in die confrontaties verzeild raakt. Ik denk dat het heel goed is om daar met de studentpsycholoog eens naar te kijken. Het kost je veel energie en het is niet leuk als je zo onzeker gemaakt wordt door al die kritiek.

[Amanda3785]

@ Mystica: ja dat klopt. Is ook een onderwerp waar ik het met haar over wil hebben. Het is inderdaad niet prettig en de reden komt op mij over alsof het ligt aan mijn persoonlijkheid (te rustig zijn). Maar dat is zoals ik het zie en het lijkt mij zelf ook verstandig om een ander ernaar te laten kijken.

[Amanda3785]

Hey hey,

Ik heb gisteren dus een gesprek gehad met de studentpsycholoog en dat was op zich wel verhelderend. Zij vroeg gewoon aan mij 'wil je wel veranderen?' en 'voor wie is het nu eigenlijk een probleem?'. Hele goede vragen en ik had er ook duidelijk een mening over. Ja ik ben wat stilletjes soms en ik mag inderdaad wel wat meer aanwezig zijn, maar ik wil verder helemaal niet veranderen. Ik vind het goed zoals ik ben en ik heb er ook nooit problemen mee gehad. Ja, er word nu wel een probleem van gemaakt vooral door mijn studiebegeleidster.
De studentpsycholoog gaf aan dat ik dit gewoon eerlijk aan moet geven bij mijn studiebegeleidster en als ze dit niet wilt accepteren dat ik dan echt om een andere begeleidster moet vragen. Desnoods wilde de studentpsycholoog ook wel een keer bij een gesprek aanwezig zijn en dat vond ik wel een heel fijn aanbod. Eerst maar eens kijken hoe het gesprek vrijdag gaat met de studiebegeleidster.

Verder kreeg ik vandaag een mailtje van mijn vriendin/klasgenoot en ze vertelde dat de anderen (wie dat zijn weet ik niet) ook vonden dat ik wat stilletjes was. Ik heb ze vandaag gemaild en uitgelegd dat ik inderdaad wat stilletjes was en waardoor het kwam (vooral door de situatie met de stuurgroep) en dat ik zal proberen wat meer van me te laten horen (zoals ik dat wil natuurlijk).
Daarnaast heb ik die vriendin/klasgenoot teruggemaild met de vraag of ik nu ook bij hun uit de groep wordt gezet en of ik überhaupt de kans wel krijg. Want ik zit net twee weken weer terug bij hun in de groep.

Ben benieuwd hoe er op gereageerd wordt. Ik heb het pas net verstuurd dus ik heb nog geen reactie gehad. Maar ik heb me voorgenomen dat het tijd wordt dat mensen mij maar accepteren zoals ik ben en dat het niet mijn probleem is als ze dat niet kunnen. Tenzij ze wel gelijk hebben (zoals net dat ik wat stilletjes ben geweest).

Maar tegelijkertijd dat ik dit denk, borrelt er bij mij ook echt een rotgevoel. Echt het gevoel dat ik niet mezelf mag zijn (dank je Mystica voor de perfecte omschrijving) en dat ik als IK niet geaccepteerd wordt.

Groetjes,

Amanda