golfje

Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

Hallo iedereen,

Allereerst wil ik aangeven dat ik het verschrikkelijk waardeer dat je mijn verhaal wilt lezen. Het zal me echt extreem helpen als ik alleen al een reactie krijg van iemand die mij begrijpt.

Om een heel lang verhaal kort te maken..

Ik ben een meisje van begin 20. Al sinds ik een jaar of 13 ben, heb ik extreme last. Als voorbeeld heb ik bij iedereen die ik ken een lijstje met dingen wat "irritant" is. En irritant is nu heel erg licht omschreven. Als ik die dingen zie/hoor, word ik helemaal wanhopig en wil ik het liefst keihard wegrennen of diegene wat aandoen. En het vervelende is dat ik het dus vooral krijg bij de mensen waar ik het meest van hou en degene die het dichtst bij mij staan.

Om een paar voorbeelden te noemen waar ik (echt absoluut niet overdreven, zo wanhopig word ik er van) niet tegen kan:
- De manier waarop mijn moeder haar vingers beweegt, de manier waarop ze haar mond opent om te eten, de manier waarop ze met haar ogen knippert, de manier waarop ze haar vork in haar mond plaatst, de manier waarop ze ademhaalt, de manier waarop ze praat, haar stemhoogte en nog 600 andere dingen.
- Bij mijn directe collega de manier waarop ze bepaalde woorden uitspreekt, de toonhoogte van haar stem, de bepaalde dingen die ze continue doet en ga maar door...

Zo kan ik bij elk persoon unieke kenmerken opnoemen. Wat bij mij extreem is, zijn eetgeluiden. Ik kan ook niet uit eten naar een restaurant want als ik iemand aan de andere kant van de eetzaal heb ontdekt met mijn antenne die zijn vingers aflikt, smakt, ranzig eet of praat met zijn mond vol, sta ik direct op strak en wil ik alleen nog maar weg of diegene wat aandoen. In de pauze op werk eet ik altijd alleen. Met vrienden eten is een gruwel, ze weten het wel maar ik wil niet dat iedereen voor mij op zijn tenen gaat lopen.

En ik weet ook precies van te voren wat iemand gaat doen, dan zit ik al in mijn hoofd van: Pfff, hij gaat straks dit doen, of dit gezicht trekken, deze toonhoogte gebruiken e.d.

Maargoed, ik heb dus ook last van harde geluiden. Het doet gewoon pijn aan mijn oor als iemand 10 meter verderop de kraan aandoet, de vaatwasser uitruimt, met bestek op een bord "slaat" en iets laat vallen. Ik denk dus dat het deels door overgevoeligheid vanuit mijn oor komt en ik daardoor een soort afkeer heb gecreeerd. Maar het rare is dus ook dat ik het heb met visuele dingen.

Maargoed, dat zijn even kort uitgelegd een deel van mijn klachten. Mijn psychische ervaringen tot nu:

- Begin 13 jaar bij jeugdzorg neergezet in de zin van "je moet maar normaal doen". Hielp uiteraard niet.
- Begin 15 jaar naar de Jutters. Hier kreeg ik cognitieve gedragstherapie en moest ik verplicht gaan zitten luisteren en kijken naar mijn irritaties. Het vervolg hiervan was een mislukte zelfmoordpoging. Tevens is er bordeline geconcludeerd.
- Hierna volgde hypnotherapie. Hieruit is gebleken dat er nooit iets traumatisch met mij is gebeurd vroeger waardoor ik "iets" zou hebben ontwikkeld. De hypnotherapeut heeft ontdekt dat ik Hoogsensitief ben. Dat was doorbraak nummer 1, een deel erkenning van de hooggevoeligheid maar toch herken ik mij niet in mede-hspers omdat ik een extreme vorm heb.
- Hierna volgde een open opname in een kliniek van de Jutters. Hier heb ik 2 maanden gezeten en vervolgens ben ik ontslagen omdat zij ook niet wisten wat ik heb. Tevens medicatie gehad van oxazepam tot seroquel (anti psychotica) en antidepressiva waarvan ik de naam even kwijt ben.
- Toen waren we bij het heden. Inmiddels ben ik twee maanden geleden ingestort op werk omdat ik het niet meer trok om bij mensen in de buurt te zijn. Ik kreeg weer oxazepam en een aanmelding bij GGZ.

Hier loop in inmiddels bij een psycholoog. Ik heb allerlei vragenlijsten ingevuld en onderzoeken gehad. Ze zei dat ze vind dat ik in alle opzichten de kenmerken hebb van autisme, behalve 2 dingen: nummer 1 dat ik het pas vanaf een jaar of 13 heb, een autist is geboren als autist. nummer 2 dat ik het sociale aspect wél heb. Ik maak extreem makkelijk sociaal contact. Ik heb gewoon vrienden en kan een gesprek gaande houden. Ik ontloop echter wel sociale gelegenheden en houd niet van mensenmassa's en ben liever dagen alleen, een echte einzelganger dus. Verder herken ik echt alle kenmerken van een autist/syndroom van asperger zelfs nog meer. Ik ben zwaar geobsedeerd door cijfers, ik heb zelfs allerlei cijferreeksen getatoeëerd op mijn lichaam zo ver gaat het. En verder nog extreem veel dingen die ik jullie zal besparen want jullie weten natuurlijk zelf ook wel de kenmerken van asperger.

Nu is mijn probleem dus dat ik nu eindelijk eens wil weten wat ik heb/wat ik ben en wat ik er aan kan doen.

Ik ben de schrik van elke psychiater, niemand weet wat ze met me aanmoeten en ik ben het zat. Ik wil nu eindelijk eens in een hokje geplaats worden, zodat ik naar de volgende stap kan gaan. Ik ben nu al jaren bezig met het accepteren van mijzelf. Ik kan niet leven met het leven. Soms voel ik me gevangen in mijn lichaam en gedachten. Ik kan niet eens 5 minuten met een ander persoon in een ruimte zijn.

Als ik alleen op de wereld zou zijn, zou ik gelukkig zijn. Terwijl ik een geweldige vriend heb, super ouders en een broer, zonder wie ik allemaal niet zou kunnen leven en zij mij verschrikkelijk veel liefde geven.

Herkend iemand mijn klachten en heeft iemand tips voor mij of een richting waar ik in moet zoeken?

Je zou me er heel erg mee helpen :tongue:
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

Na het lezen van je verhaal moest ik even denken aan een theorie van Plato. Je word als mens voortgetrokken door twee paarden, een goed, het andere slecht. Het slechte paard trekt je aandacht naar negatieve zaken en sleurt je mee naar onheil. Het goede paard trekt je kar netjes voort en volgt gehoorzaam je commandos op. Om een aangenaam en zinvol leven te leiden zal je beide paarden onder controle moeten houden, zodat ze je samen in de goede richting trekken.

Misschien herken je hier iets in. Het slechte paard trekt jouw aandacht naar velerlei zaken die zorgen voor diepe frustratie. Het is blijkbaar zo sterk dat het amper te beheersen valt door jou alleen, en dat is waarom je hulp zoekt. Iemand anders kan echter het paard niet voor je beheersen, maar jou wel op weg helpen om beter te leren temmen.

Als je aandacht afdwaalt heeft die aandacht eigenlijk een soort corrigerende tik nodig, die je zelf kan geven. Hiervoor heb je wel de juiste concentratie nodig, en dat is iets dat je kan oefenen. Objectiveer je ergernis door deze net zo lang te bestuderen tot de betekenis ervan verloren gaat, en train je concentratievermogen. Concentratieproblemen komen zeer veel voor bij mensen met autistivorme trekken, met de juiste oefeningen en diëeten valt zeker verbetering te behalen.

Om te beginnen raad ik je aan puntconcentratie te oefenen. Door je aandacht 'samen te ballen' en op een enkel voorwerp/onderwerp te richten verdwijnt de sterke aanwezigheid van al het andere dat niet relevant is.

Wat betreft je problematiek, het is goed om daar hulp bij te krijgen. Echter niet alle problemen zijn met behulp van chemicaliën op te lossen. Therapie of beter nog meditatie zal op termijn een positiever effect hebben

Sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
crypt0read

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

Die irritaties had ik ook. Maar dan als kind. Ergens op mijn 15e is het minder erg geworden. Zeker nadat ik met baby's en gehandicapten ben gaan werken...Kan je dit niet overwinnen met de rede, het verstand? Want mogelijk heb jij verstand, en kan jij hierdoor socialer zijn, ook al vertoon je autiformgedrag. Lees eens een boek over levenskunst, en probeer het mooie van mensen in te zien....(waardeloos advies dit, omdat jij al verschillende therapeuten hebt gehad, maar misschien dat het helpt)
golfje

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

@ Radius:

Beste Radius,

Allereerst hartelijk dank voor je reactie. Het doet me zo veel dat iemand de moeite neemt om mijn verhaal te lezen en dan ook nog een reactie te geven. Bedankt.

Wijze woorden, het verhaal van Plato. Ik herken mij er absoluut in. Ik zie het zelf als een aantal draaiknop ergens in mijn hoofd (om maar even een plek aan te geven) welke allemaal niet volgens de juiste instellingen zijn geprogrammeerd. Ik moet een manier vinden om aan die knoppen te kunnen draaien zodat alles wat neutraler wordt afgesteld.

Betreffende je tips, bedoel je met puntconcentratie dat ik me juist op de irritatiebron moet focussen of op iets anders (neutraals) zodat de irritatiebron zal vervagen?

Tevens vind ik je tip voor meditatie erg handig, je hoort ook vaak dat yoga een soort meditatie is en kan helpen bij dit soort dingen. En dat is voor mij als sportfanaat fijn. Ik ga me er meer in verdiepen.

En heb je ook ideeën over het soort therapie wat misschien zou helpen bij mij?

Ik heb reeds hypnotherapie gehad, beeldende therapie , cognitieve gedragstherapie (wat overigens averechts werkte) en nog meer wat ik uit mijn herinneringen heb verdreven.

@ Cryptoread:

Dank voor je bericht. Ik waardeer het hoe dan ook als er iemand reageert, of ik nou een (bruikbare) tip ontvang of niet. En jouw tip vind ik niet eens zo gek! Misschien is het voor mij goed om me te focussen op het goede van de mens.

Wat echt typerend voor mij is, en mij vaak echt belemmerd om normaal te leven is dat ik overal wat achter zoek en te veel inlevingsvermogen heb. Zodra ik op het nieuws een bericht hoor dat er weer ergens iemand is mishandeld, gemarteld, vermoord, overgoten met zuur, dierenmishandeling dan wordt ik net als de gemiddelde gezonde mens naar van dit bericht. Echter gaat het bij mij veel dieper. Ik houd jarenlang nachtmerries aan zo een bericht. Ik moet soms spontaan huilen als ik mensen op straat zie lopen en bedenk dat dit hen ook kan overkomen.

En nog erger... Ik heb beelden in mijn hoofd waarbij ik deze dingen zie gebeuren bij mijn geliefden. Ik kan er niets aan doen maar het blijft langs komen als een film. En niet alleen s'nachts maar ook gewoon als ik bijvoorbeeld op werk zit of op de gekste momenten. En dat is gewoon niet te trekken. Op zo een moment stik ik bijna door mijzelf en wil ik mijn hoofd tegen een muur aan slaan zodat het ophoud.

Dus misschien is het sowieso goed als ik me meer focus op het goede van de mens. Ik ben geobsedeerd door de mensheid maar dan alleen de negatieve dingen. Zo heb ik soms echt diepe haatgevoelens voor mensen die ik niet ken maar waarvan ik het idee heb dat ze dingen verkeer doen. Het lijkt net of ik zelf de enige normale persoon op aarde ben. Soms voel ik me net een alien...

Maargoed, wat denken jullie tevens van het feit dat ik denk dat ik het syndroom van Asperger heb? De GGZ psycholoog dacht dus ook aan autisme, echter kon dit niet worden vastgesteld omdat ik het dus niet vanaf mijn geboorte schijn te hebben en het sociale aspect (inlevingsvermogen e.d., alle vriendinnen komen altijd bij mij uithuilen omdat ik ze zo goed begrijp) wél heb.

Ik ben zwaar gefrustreerd en wil nu eindelijk eens weten wat er met mij aan de hand is zodat ik het kan accepteren en verder kan gaan met mijn leven.

Ik heb over 2 weken weer een gesprek bij GGZ, met de "uitslagen" van de onderzoeken. Waarvan mijn psycholoog me alvast door de telefoon kon vertellen dat ze wel "iets" op het spoor zijn. In vorig gesprek liet ze me ook al doorschemeren dat ze denken aan een persoonlijkheidsstoornis en ze me dus ook voor therapie voor deze "diagnose" op een wachtlijst hebben geplaatst.

Ik weet bijna zeker (ben zelf geen psycholoog maar heb er inmiddels toch aardig wat kennis van) dat ik vast wel borderline zal hebben, maar dat dit niet het probleem is waar we naar op zoek zijn, dit is niet het hoofdprobleem, net als dat HSP wel op mij van toepassing is, maar er toch nog meer aan de hand is.
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

Wat er met je aan de hand is, is dat je net als wij allemaal een mens bent. Lichaam en geest zijn nu eenmaal niet perfect, probeer je daar niet teveel op te richten. Volledige controle hebben over lichaam en geest lukt bijna niemand. Slechts de meest gedisciplineerden onder ons zijn bijvoorbeeld in staat hun hartslag bewust te manipuleren.

Accepteer dat je als mens je beperkingen hebt, en vermijd het gevaar van de self-fulfilling prophecy dat kleeft aan een diagnose. Je zou deze hooguit kunnen gebruiken om te leren waar je sterke en zwakke punten liggen, maar daarvoor is geen psychiater nodig.

Wat betreft puntconcentratie, zelf merk ik dat ik soms geïrriteerd kan raken als mensen om me heen herhaaldelijk bewegingen of geluiden maken. Dit wordt vooral veroorzaakt doordat mijn aandacht er naartoe getrokken wordt en dus van het oorspronkelijke (rust)punt wordt afgeleid. Blijkbaar was ik op dat moment niet sterk genoeg geconcentreerd op dat rustpunt, zodat ik gemakkelijk kon worden afgeleid. Door concentratie te trainen wordt het punt waarop je aandacht rust minder snel door omgevingsfactoren beïnvloed. Je neemt dingen in je omgeving nog wel waar, maar je aandacht 'verspringt' niet meer naar het punt waar de voorheen irritante activiteit plaatsvond.

Een goede oefening voor puntconcentratie is de volgende meditatieoefening, waarbij je je aandacht volledig richt op een kaarsvlam: http://www.abc-van-meditatie.nl/meditat ... n/vlam.asp . Hopelijk kan deze je de nodige steun bieden.

Wat betreft therapie, misschien is psychomotore therapie (PMT) iets voor je? http://www.pmtinfosite.nl/ Deze therapie is veel gericht op beweging, maar vergis je niet, het is verre van ordinaire gymles. De therapie is zowel individueel als in een groep te volgen. In de groep leer je uiteraard ook met onderlinge irritaties omgaan en leer je zowel je eigen als andermans sterke en zwakke punten kennen, respecteren en accepteren. Vervolgens kan uiteraard aan deze punten gewerkt worden.

Het is knap dat je erkent dat je een probleem hebt en vervolgens de stap hebt genomen om hulp te zoeken. De volgende stap, het vinden van de juiste aanpak is misschien wat zwaarder, maar je bent op de goede weg.

Sterkte en veel succes!
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Hawk L.

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

golfje schreef:Ik ben een meisje van begin 20. Al sinds ik een jaar of 13 ben, heb ik extreme last. Als voorbeeld heb ik bij iedereen die ik ken een lijstje met dingen wat "irritant" is. En irritant is nu heel erg licht omschreven. Als ik die dingen zie/hoor, word ik helemaal wanhopig en wil ik het liefst keihard wegrennen of diegene wat aandoen. En het vervelende is dat ik het dus vooral krijg bij de mensen waar ik het meest van hou en degene die het dichtst bij mij staan.
Herkenbaar dit, en bij mijn vriend ook (die AS heeft).
Op elkaar en onze ouders reageren we ons genoeg af, zeggen we onze mening, etc., maar bij vreemden of zelfs familie en kennissen trekken we ons terug. Durven we niets, ook al vinden we dingen aan die mensen nog zo vervelend, en iets vervelends vinden we altijd wel. (Ik heb tegenwoordig wel vaak moeite om mezelf in te houden, maar doe het toch maar.)
mam12

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

Hoi,

Mijn man heeft sinds dit jaar de diagnose Ass.
Tijdens de onderzoeken werd gekeken naar Pdd-nos, asperger en het klassieke autisme. Aangezien hij van alles wat had maar juist ook weer van geen ervan de typerende kenmerken heeft hij de algemene diagnose ass gekregen. (Daar vallen Pdd-nos en asperger ook onder).
Veel in je verhaal herken ik. Zo heeft hij ook verschillende irritatiefactoren (al zijn ze minder heftig dan jouw omschrijving denk ik) en is hij best sociaal. Hij heeft een vriendengroep, heeft gewoon zijn opleidingen enz. gevolgd, komt bij andere mensen erg vriendelijk en meelevend over (is hij ook) en ga nog maar even door. Maar juist hierin schuilen ook weer zijn problemen.
Hij wordt erg blij als hij merkt dat anderen om hem geven (bijv. een vriend die hem een compliment geeft of naar zijn werk vraagt of zijn broer die zegt: 'leuk dat je er was'). Maar als je hem vraagt om naar 'iemand' toe te gaan ziet hij het bijna nooit zitten (zelfs als het om zijn beste vrienden gaat of zijn eigen broer/zus). Dit heeft te maken met het feit dat hij zich er van tevoren geen voorstelling van kan maken hoe het zal gaan lopen die avond (ook al doet hij het wekelijks), wat iedereen wel niet zal zeggen en wat hij allemaal moet gaan zeggen enz. Ik sleep hem dan maar mee en uiteindelijk vond hij het toch vaak fijn.
Ook hij geeft aan het liefst alleen, zonder mensen om hem heen te zijn (die zijn ingewikkeld en zenuwslopend voor hem) maar anderzijds is hij enorm verdrietig als ik eens een avondje weg ben of niet thuis slaapt. Hij weet niet hoe hij zichzelf moet vermaken en de avond door moet komen.
Aan de ene kant heeft hij geen fantasie (kan zich niet inbeelden hoe 'iets' zal zijn) maar aan de andere kant denkt hij ook in plaatjes en als je hem een gruwelijk verhaal vertelt blijft ziet hij het voor zich gebeuren.
Hij is ook erg overgevoelig. Ook als het om anderen gaat; hij kan enorm boos (of verdrietig) worden als hij ziet dat een ander lijdt en als een film geen happy end heeft (maar bijv. eindigt met een sterfgeval) dan kan hij dit totaal niet verwerken..
Goed.. ik kan nog een tijdje doorgaan. Ik vind jouw verhaal heel herkenbaar. Mijn man vond het heel fijn om een diagnose te krijgen; niet zozeer omdat hij het zo leuk vindt om autisme te hebben maar wél omdat hij nu eindelijk begrijpt waarom hij 'zo' is. Daarnaast proberen we nu ook te handelen 'alsof' hij een autist is en ik merk duidelijk verbetering op bepaalde punten. Het leven wordt iets makkelijker voor hem.

Ik heb geen idee hoe dit forum werkt en of je contact kan opnemen ofz. Ik heb, om jou te kunnen antwoorden, een account aangemaakt en zal het nog eens uitzoeken. Maar anders probeer ik je berichten (en antwoorden) in de gaten te houden en áls het kan (een privemailtje sturen ofz), doe dat gerust!!

Sterkte in je zoektocht. Moeilijk om te ervaren dat je anders bent maar ook vooral frustrerend om te zien dat 'gewone' dingen je zoveel zwaarder afgaan dan dat bij andere mensen het geval lijkt. Succes en sterkte in alles!!
marilou

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

Hallo ik las niet alles,maar ik ben,denk ik,overgevoelig voor snurken,mn man snurkt extreem en ik kan dus niet naast hem slapen hé,echt niet...jaren probeerde ik het,maar op de duur stond onze relatie op springen,omdat ik hem steeds wakker maakte én omdat het niks hielp en tenslotte omdat ik toch niet kon slapen...soms begrijpt ie dat niet en zegt hij dat ik hem moet nemen zoals hij is,maar ik kan het dus écht niet aan,gek kom ik ervan...toen ik,als kind, mijn vader hoorde snurken kon ik het ook nooit aan...maar als mn moeder hem toen ff schudde,was het over,bij mn man dus echt niet,hij is zwaarlijvig en ik denk dat het daar aan ligt...in elk geval,zn gesnurk is voor mij verschrikkelijk!
fee anneke

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

Hoi, misschien een wat late reactie, ik kom er net bij..

Voor mij is het niet vreemd wat ik allemaal lees, het is dagelijkse kost ook. Wat ik in mijn 37-jarig leven wel geleerd heb is dat veranderingen enkel kunnen volgen als er aanvaarding is. Extreme onverdraagzaamheid naar anderen betekenen ook dat je jezelf niet helemaal kan verdragen, niet helemaal kan zien. Je hoeft dat niet te veranderen, enkel je er bewust van worden is een hele grote en prachtige stap die je jezelf cadeau kan doen. Het is wat het is, en daar begint alles, bij de eerste stap. Kan je iets niet verdragen, wees dan lief voor jezelf en stel jezelf niet steeds bloot aan dat wat je niet graag hebt, het is nu zo. Zoek iets wat je wel graag hebt ( dat kan trouwens behoorlijk moeilijk lijken, zeker de eerste keer) en geef dat voeding, aandacht, als je wat opgeladen bent, jezelf de liefde en ruimte geeft voor dingen die bij je passen, hou je dus automatisch meer van jezelf, wie je NU bent, en komt er automatisch meer verdraagzaamheid op je pad, het ene kan niet zonder het andere. Verwacht niet te veel, of iets onmogelijks, iets onhaalbaars van jezelf, fop jezelf daar niet mee. Begin met een eerste stap. De verwachtingen maken je op voorhand een verliezer, vergelijken is ook een dooddoener, zie verwachting en vergelijking met en bij een ander als donderwolken, laat ze gewoon passeren aan de hemel en ga op zoek naar iets wat bij je past zodat je de nodige voeding krijgt en de kracht om je problemen in een perspectief te plaatsen dat bij jou past. Doe je dit alles niet dan krijg je frustratie, een gevoel slecht te zijn of nog van dat alles, je snijdt jezelf af, kom bij jezelf en knuffel jezelf, zoals je NU bent, das goed genoeg en dat gaat ook, iemand moet toch van je houden? Als jij het niet doet wie doet het dan?

Bedankt voor deze kans
Framboozje340

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

Hoi,

Ik herken mezelf in je verhaal. Ik kreeg op mijn 13e ineens heel veel last van stress, geluid, licht en ik kreeg woedeaanvallen. Later kreeg ik de diagnose Asperger en ik denk dat ik last kreeg van mijn Asperger omdat ik rond mijn 13e in de puberteit zat. Mijn psycholoog heeft dit ook bevestigd. Over dat sociaal zijn: zelf heb ik ook een vriendengroep en kan ik prima contacten onderhouden en gesprekken voeren. Iedere autist is anders dus een autist is niet per definitie een einzelganger. Wel vind ik het fijn om in de weekenden alleen te zijn, zodat ik me weer kan opladen, want al dat licht en geluid binnenkrijgen in je hoofd vreet energie. Je klachten hoeven trouwens niet op autisme te wijzen, je kan ook hypersensitief zijn maar dat zal een psycholoog moeten beoordelen.
panoniempje

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

Misschien een wat late reactie, maar ik heb voor dit verhaal speciaal een account aangemaakt om hierop te kunnen reageren. Ik heb je verhaal gelezen en ongeveer negentig procent van je verhaal komt overeen met dat van mij. De manier waarop je ze beschrijft komen één of één over op mijn gedachten gang en de problemen waar ik mee kamp. Helaas moet ik je wel teleurstellen dat ik geen oplossing voor mijn problemen heb kunnen vinden. Na het posten zal ik de reacties gaan doornemen, maar ik moest hier eerst op reageren omdat ik het toch wel erg fascinerend vind dat ik niet de enige ben met deze problemen.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

ls voorbeeld heb ik bij iedereen die ik ken een lijstje met dingen wat "irritant" is. En irritant is nu heel erg licht omschreven. Als ik die dingen zie/hoor, word ik helemaal wanhopig en wil ik het liefst keihard wegrennen of diegene wat aandoen. En het vervelende is dat ik het dus vooral krijg bij de mensen waar ik het meest van hou en degene die het dichtst bij mij staan.

Om een paar voorbeelden te noemen waar ik (echt absoluut niet overdreven, zo wanhopig word ik er van) niet tegen kan:
- De manier waarop mijn moeder haar vingers beweegt, de manier waarop ze haar mond opent om te eten, de manier waarop ze met haar ogen knippert, de manier waarop ze haar vork in haar mond plaatst, de manier waarop ze ademhaalt, de manier waarop ze praat, haar stemhoogte en nog 600 andere dingen.
- Bij mijn directe collega de manier waarop ze bepaalde woorden uitspreekt, de toonhoogte van haar stem, de bepaalde dingen die ze continue doet en ga maar door...

Zo kan ik bij elk persoon unieke kenmerken opnoemen. Wat bij mij extreem is, zijn eetgeluiden. Ik kan ook niet uit eten naar een restaurant want als ik iemand aan de andere kant van de eetzaal heb ontdekt met mijn antenne die zijn vingers aflikt, smakt, ranzig eet of praat met zijn mond vol, sta ik direct op strak en wil ik alleen nog maar weg of diegene wat aandoen. In de pauze op werk eet ik altijd alleen. Met vrienden eten is een gruwel, ze weten het wel maar ik wil niet dat iedereen voor mij op zijn tenen gaat lopen.

En ik weet ook precies van te voren wat iemand gaat doen, dan zit ik al in mijn hoofd van: Pfff, hij gaat straks dit doen, of dit gezicht trekken, deze toonhoogte gebruiken e.d.

Maargoed, ik heb dus ook last van harde geluiden. Het doet gewoon pijn aan mijn oor als iemand 10 meter verderop de kraan aandoet, de vaatwasser uitruimt, met bestek op een bord "slaat" en iets laat vallen. Ik denk dus dat het deels door overgevoeligheid vanuit mijn oor komt en ik daardoor een soort afkeer heb gecreeerd. Maar het rare is dus ook dat ik het heb met visuele dingen.
Golfje is er bij jou wel eens gekeken en getest op dwanggedrag/dwangstoornis?

Je hebt het vooral bij geluiden en soms ook beelden (auditief/visueel). Het zijn dwangmatige gedachten. Je wilt ze niet. Je wilt er niet op letten maar toch komt het onwillekeurig weer terug in je hoofd. Je kan ze niet tegenhouden, je hebt er geen controle op.

Dat vond ik ook terug in andere stukjes van jou:
Soms voel ik me gevangen in mijn lichaam en gedachten. Ik kan niet eens 5 minuten met een ander persoon in een ruimte zijn.
is dat ik overal wat achter zoek en te veel inlevingsvermogen heb. Zodra ik op het nieuws een bericht hoor dat er weer ergens iemand is mishandeld, gemarteld, vermoord, overgoten met zuur, dierenmishandeling dan wordt ik net als de gemiddelde gezonde mens naar van dit bericht. Echter gaat het bij mij veel dieper. Ik houd jarenlang nachtmerries aan zo een bericht.
En nog erger... Ik heb beelden in mijn hoofd waarbij ik deze dingen zie gebeuren bij mijn geliefden. Ik kan er niets aan doen maar het blijft langs komen als een film. En niet alleen s'nachts maar ook gewoon als ik bijvoorbeeld op werk zit of op de gekste momenten. En dat is gewoon niet te trekken. Op zo een moment stik ik bijna door mijzelf en wil ik mijn hoofd tegen een muur aan slaan zodat het ophoud.
Ik ben geobsedeerd door de mensheid maar dan alleen de negatieve dingen. Zo heb ik soms echt diepe haatgevoelens voor mensen die ik niet ken maar waarvan ik het idee heb dat ze dingen verkeer doen. Het lijkt net of ik zelf de enige normale persoon op aarde ben. Soms voel ik me net een alien...
It's all in the mind.. en het klinkt heel obsessief. Obsessiviteit valt onder de OCD de obsessief compulsieve stoornissen. Wellicht is het een optie om hier eens goed op door laten zoeken. De dwangneuroses.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

Minerva schreef: Maargoed, ik heb dus ook last van harde geluiden. Het doet gewoon pijn aan mijn oor als iemand 10 meter verderop de kraan aandoet, de vaatwasser uitruimt, met bestek op een bord "slaat" en iets laat vallen. Ik denk dus dat het deels door overgevoeligheid vanuit mijn oor komt en ik daardoor een soort afkeer heb gecreeerd. Maar het rare is dus ook dat ik het heb met visuele dingen.
Golfje is er bij jou wel eens gekeken en getest op dwanggedrag/dwangstoornis? [/quote]
Waarschijnlijk is Golfje daar wel op getest.

Wat mij treft, is dat ze schrijft, dat het pijn doet. Dat kan - en dat is heel irritant. Dat zou iedereen irritant vinden (en is dus geen stoornis in psychische zin).
(Iemand opsluiten in een ruimte, waar de radio hard aanstaat, zonder dat je een knop hebt om het volume te doven geldt als marteling. Ofwel: geen enkel mens kan hier echt goed tegen.)
Minerva schreef:Je hebt het vooral bij geluiden en soms ook beelden (auditief/visueel). Het zijn dwangmatige gedachten.
Er zit idd iets dwangmatigs in: nl het feit, dat de geluidne, beelden etc harder binnenkomen, dan iemand aankan.
Maar dat zijn geen gedachten (al volgen er vast allerlei gedachten, emoties etc. op).
Nadine37

Re: Autisme, extreem overgevoelig maar wél heel sociaal?

poeh wat is het zwaar om van iemand een verhaal te lezen dat lijkt op jou leven...
gevoelig voor geluiden (ik wat minder als jij) pas vanaf je 13e problemen daarvoor nooit wat gemerkt.
gewoon sociaal, een vriend, goed contact met ouders familie en vrienden.

ik zit nu ook in een proces dat ik moet accepteren dat ik autisme heb want ja bij mij zijn sommige er zo zeker van dat ik pdd-nos heb met angststoornis en psychoses.
het is moeilijk om er mee te leven ik trek het af en toe amper en ben laatst ook weer ingestort.
het is een leven van ups en downs soms ben ik het gelukkigste mens in de wereld en af en toe wou ik dat ik er niet meer was... gewoon omdat ik die chaos in mn hoofd niet onder controle krijg.

ik vond het fijn je verhaal te lezen en te merken dat ik niet de enigste ben.

veel sterkte en als je wilt mag je me altijd mailen via dit forum zodat we nog wat kunnen praten

groetjes nadine

Terug naar “Autisme spectrum stoornissen”