Hoi Kingdra,
cognitieve therapie kan heel zinnig zijn, maar heeft ook grote beperkingen. Meestal gaat het er van uit, dat als je nou maar goed denk en goed doet - dat je gevoel dan wel zal volgen. Soms is dat gelukkig zo, maar bij jou niet.
Je zou idd pillen kunnen overwegen, maar die verzachten alleen het rotgevoel wat. (Kan een zegen zijn.)
En je zou naar een therapeut kunne stappen, die wat "dieper" gaat.
Kingdra schreef:Het begon allemaal meer dan een jaar geleden met liefdesverdriet
Liefdesverdriet kan heel heftig zijn - en herstelt niet altijd vanzelf. En het gaat al helemaal niet over van malle adviezen zoals "Joh, er komt vast wel een andere, wees een kerel, etc.". Dus daar zit al een omissie.
Kingdra schreef: ik leef met een heel zwaar gevoel dat ik gewoon niet meer kan veranderen. Ik voel me heel negatief, vrijwel elke dag. Ik ben het geloof echt kwijt dat ik hier nog bovenop kom.
...en mogelijk was liefdesverdriet (hoe gemeen ook) "alleen maar" de aanleiding, en zijn er meerdere oorzaken die dit zware gevoel hebben veroorzaakt.
Kingdra schreef:Ik ben zeer druk, ik sport, ik werk veel (niet zomaar werk dat iedereen doet hedendaags, ik zou hier heel erg blij mee moeten zijn maar ik doe dat gewoon niet) ik studeer maar heb ook daar niet echt mijn motivatie meer hangen.
Actief blijven is belangrijk - maar overvraag jezelf niet, dat werkt contra productief. (Van uitputting kun je depressief worden. of als je het al bent: blijven.)
Kingdra schreef:Mijn eisen van alles zijn belachelijk hoog en ik ben heel erg onzeker. Ik voel me nu al meer dan een jaar zo. (...) Ik wil dit gevoel gewoon niet meer...
Prima, dat je dit niet meer wilt - nou de rest nog.
Kingdra schreef:Er zijn veel meer erge dingen in de wereld, ergens moet ik me niet aanstellen en een paar ballen groeien en het oplossen. Maar het probleem is dat ik gewoon niet weet hoe ik het moet oplossen.
Precies: je eerste zin is een van de grote valkuilen van sommige therapieen: het is in wezen disrespectvol en sadistisch. Als jij iets niet kan, niet weet - dan hoort een fatsoenlijk mens dat feit als feit te respecteren. En als het zo uitkomt, is het fijn, als je hulp krijgt - je betaalt een therapeut trouwens om die hulp te leveren, dus is het belachelijk als je het dan niet krijgt. (Nou is een peut een mens en heeft dus beperkingen - maar je mag verwachten dat een peut professioneel is en zijn/ haar grenzen kent:"Sorry, dit kan ik niet, dan zou u naar die of die moeten gaan.")
Kingdra schreef:Als ik alleen ben ben ik echt zoveel aan het nadenken over elk klein gevoel dat ik heb, ik word er moe van...
Ja, dat "gemaal", dat kan erg vermoeiend zijn.
Trouwens - het kan ook een teken van vermoeidheid zijn - ofwel: een vicieuze cirkel dient zich hier (mogelijk) aan.
En er zijn wel technieken om het gemaal te stoppen (maar die heb je kennelijk ook al niet gehad...)