mamadonna schreef:ja je hebt gelijk, ik heb een zwaar leven... ook geen leuke jeugd gehad en veel meegemaakt (vandaar de emdr) maar aan de andere kant zou ik toch blij moeten zijn met een man die voor de 4e keer ontslag neemt(!!!!) om voor de kinderen te zorgen terwijl ik in opname zit. en twee gezonde kinderen heb. het autisme (asperger) van de oudste kan ik vrij goed mee omgaan, we zijn twee handen op een buik! en de jongste van 7 is ook een (b)engeltje!
ik denk inderdaad dat uitputting een reden zou kunnen zijn voor mijn depressie, alles perfect willen doen voor man, kinderen en huisdieren. ik sliep ook erg veel, wel 12 uur op een dag! nu in de dip maar 6 uur... ben zooooooo moe... en dat bevordert de dip niet of juist wel eigenlijk! ik lig overdag veel op bed, maar slaap niet. ik pieker ook niet, ben gewoon leeg, vlak van emotie (ook zonder de 8 oxazepam die ik nu dagelijks slik), wil niks meer, weet niks te doen, lusteloos, noem het maar op.
Hoi Mamadonna,
daar benoem je nou een bekend gevoel: "ik zou toch blij moeten zijn, want...." - maar je voelt je voor geen meter blij.
Er zijn hotemtoten, die stellen dat depressie bij uitputting een manier is, om je lichaam voor verdere schade te behoeden. Dat zou kunnen, maar je psyche - brrr!!!!
En het zou dus fijn zijn, als je een arts kon vinden die de uitputting kan behandelen, orthomoleculaire artsen hebben daar gerichte protocollen voor. (Kijk eens op de site van hun beroepsvereniging: mbog.)
Hopelijk kunnen ze ook helpen, met jou van de oxazepam afkrijgen!
Bij kort gebruik kan het pilletje oxazepam je helpen, maar het blijft veel nadelen hebebn. Het versuft. Het verslaaft snel (na plm. 4 weken). En het gaat je REMslaap tegen: de slaapfase, waarin je je indrukken verwerkt (en binnen bepaalde grenzen ook je trauma').
En als je na plm. een half jaar orthomoleculaire aanpak weer puf hebt, kan het zin hebben om dingen aan te gaan pakken zoals "Ik ben goed , zoals ik ben - ook als ik als mens fouten maak, het hoeft niet altijd perfect". Als je dat gevoel "echt naar binnen kunt krijgen" (al dan niet via emdr) dan scheelt dat bakken stress en maakt het de kans op een nieuwe depressie veel kleiner.
En - wellicht een onmogelijke vraag! - wat precies sprak jou aan in het citaat dat je plaatste...?
Wat mij aansprak/ wat ik goed herken is:
... wordt er vaak een angst in de denkwijze van de patient uitvergroot, waardoor het gedrag wordt aangepast. Bijvoorbeeld: bij iemand met een ontwijkende/ vermijdende persoonlijkheidsstoornis is er een uitvergrote angst voor afwijzing; de persoon zal dus de afwijzing ten alle tijden proberen te ontwijken. Deze angst is een geintregeerd onderdeel van zijn/haar karakter.
(Mijn ervaring is, dat dit wel kan veranderen, maar niet met een braaf praatje, "dat je anders moet gaan denken".)
Idd:
Deze angst zorgt ervoor dat de persoon in kwestie er alles aan zal doen om niet "verlaten" te worden. (Let op dit is een diep gewortelde onbewuste psychologische angst, waarvan de oorzaak in de vroege jeugd ligt en geen zichtbare reeele angst.)
En in mijn ervaring weten maar weinig peuten raad met een angst waarvan je zegt:"...ik heb het gevoel, dat ik mijn leven op het spel zet as ik X doe, maar vraag me alsjeblieft niet "waarom", want dat weet ik niet. Het is er - en ik wil er graag vanaf, al begrijp ik er geen laars van". (Emdr kan helpen en gespecialiseere kinesiologie deed ook een boel voor mij. Hypnose en somatic experiencing staan nog op mijn lijstje - die kunnen dit ook: ze beinvloeden je amygdala, het centrum in je hoofd, dat de schrikrectie begint.)
De verandering in stemmingen wordt dan ook veelal door de buitenwereld veroorzaakt. (Euforisch als het goed gaat. Depressief als het slecht gaat of een persoon wordt afgewezen etc.) Oftewel: de stemmingen zijn continu in een flux en kunnen per uur, per dag, per week verschillen in samenhang met de buitenwereld.
Ik ken dit gegeven onder de naam "trigger", dan wel "getriggerd worden".
Bijv.: iemand trekt een wenkbrauw op, zoals mijn moeder dat kon doen voordat ze in woede uitbarstte.
Die ene wenkbrauw van die volstrekt goedwillende meneer of mevrouw - er was een tijd, "dat ik het dan niet meer had...!" van angst. (En mijn lief die naast mij stond, zag alleen maar een goedwillende mens, die ons vriendelijk te woord stond. Dat soort contrasten en verschillen van inzicht kunnen heel naar zijn.)
Die opgetrokken wenkbrauw betekende bij hem/ haar dan zoiets als "Hier moet ik even over nadenken, hoe zit het ook al weer precies"... Niets aan de hand, reuze servicegericht "op dat moment".
Maar mijn amygdala zag die wenkbrauw, realiseerde zich "als sommige mensen dit doen, is hun volgende actie een woedeaanval" en dus zette mijn amygdala de schrikreactie in werking. (Het werk is dus je amygdala her-opvoeden, wat minder gevoelig maken.)
Daar komt bij dat een van de sleutel kenmerken bij bps zwart/wit denken is. In de zin van: personen en relaties idealiseren op het moment dat goed gaat, dezelfde personen afstoten als het slecht gaat. Dit wordt in de psychologie "splitting off"genoemd.
Ik denk vanuit mijn behoeftes.
Juist als iemnd die heel veel angst heeft gekend, is het fijn, om te denken "dat iemand te gek is", fantastisch is, altijd aan jouw kant zal staan, etc. (En actief en bewust op zoek zijn naar mensen "die je kunnen beschermen als dat nodig is" - je kunt stommere dingen doen.)
Maar helaas: mijn behoefte aan fantastische mensen is/was vaak groter dan wat mensen kunnen leveren.
...en opgeteld bij de pijn en de angst die ik al had: je kunt lelijk teleurgesteld raken, daar erg angstig van worden - of juist erg boos van worden, etc.
Dus ik vind "zwart-wit denken" vooral een kwestie van: weinig ''basis'' en stevigheid, balans en vertrouwen hebben binnen jezelf - en je daarom willen (naar je gevoel:
moeten) vastklampen aan van alles in de buitenwereld (wat helaas vaak mis gaat - en dat zijn mokerslagen).
Bij bps wordt vaak ook medicatie toegepast, maar zal de nadruk meer op cognitieve therapie komen te liggen; het gaat namelijk om veranderingen in gedachtenpatronen en het verminderen van de irreeele angsten.
Oeps - irrele angsten reageren zelden of niet op cognitieve gedragstherapie. (Dan weet je, "dat je zo niet moet denken" - maar je denkt/ voelt het toch...) Op zich is denkfouten aanpakken niet verkeerd. (Zij het dat "ik ben pas goed,als ik alles goed doe" vaak geen
denkfout is, maar de neerslag van trieste, pijnlijke ervaringen.)