Gebruikersavatar
FFNL
Berichten: 1
Lid geworden op: 17 mar 2021 16:31

Echt hulp nodig

Hallo allemaal,



Ik zit in een situatie waarin ik niet weet wat ik moet doen of hoe ik het kan (proberen) oplossen. De situatie is als volgt: Ik ben sinds augustus op mijzelf gaan wonen, mijn zus(30) woont met haar kindje(7) bij mijn moeder in huis. Mijn moeder heeft problemen met haar handen waardoor ze veel pijn heeft als zij veel werkzaamheden uitvoert, dit heeft ze al jaren maar toch kan zit dit vaak niet goed een plekje geven. Ook heeft zij veel dingen meegemaakt die nog niet zijn verwerkt en hiervoor loopt ze bij een psycholoog. Wat hier ook een reden van is, is de huidige woonsituatie die ik verder zal uitleggen.

Mijn zus kan niet streng zijn tegen haar kind. De vader van het kind is bij de geboorte weggelopen. Haar zoontje heeft een taalontwikkelingsstoornis, hiervoor heeft hij een tijdje op een aangepaste school gezeten maar nu zit hij in het reguliere onderwijs. Dit begon al op zeer jonge leeftijd toen haar kind haar bijvoorbeeld al sloeg toen hij nog maar 3 jaar oud was en nergens naar luisterde. Straffen heeft ze nooit gedaan en hij heeft ook nooit ergens consequenties voor ervaren. Dit ging van kwaad tot erger. Huidige situatie: 7 jaar oud, eet alleen maar brood,crackers of beschuit en weigert ander eten te proberen (heeft hij ook nooit gehoeven van zijn moeder en de huisarts heeft altijd gezegd dat het een ‘’periode’’ zou zijn en dan het niet uitmaakte) Hij zit sommige dagen de HELE dag op zijn telefoon of nintendo spelletjes te spelen. Zij heeft zich dusdanig vaak verslapen dat zij nu een gesprek krijgt met de leerplicht. Ze neemt nooit de tijd om met hem te gaan zitten spelen of hem aandacht te geven. Hij eet vaak alleen omdat zij dan gaat staan roken en dan eet hij met een youtubefilmpje op zijn telefoon aan tafel. Ze snauwt hem echt heel vaak af.

Mijn moeder heeft denk ik al 100 gesprekken met mijn zus hierover gehad(en ik ook) en ze hebben hier al super vaak ruzie over gehad. Mijn moeder zit nu op een punt dat zij depressief is. Zij kan alle negativiteit niet meer aan en zij word er echt gek van.(ik schrik af en toe van haar gemoedstoestand) Zij haalt troost uit mij en aan haar honden (want de honden betekenen alles voor haar). En de band met mijn moeder en mijn zus zijn nu zo erg dat ze echt een hekel aan elkaar hebben gekregen. Maar dan bedoel ik ook echt een hekel. Ze kunnen elkaar niet verdragen en maken wekelijks wel 3x ruzie (echt heftige ruzie).

Eigenlijk zouden ze uit elkaar moeten gaan wonen. Daar komt meteen het volgende probleem: geld. Mijn zus werkt momenteel fulltime om rond te komen. Mijn moeder is afgekeurd en mag niet meer werken. Ook is de situatie nog steeds erg lastig want mijn moeder past 5 dagen in de week op haar kleinzoon en dit doet ze met liefde. Alleen werkt mijn zus tot savonds laat waardoor (ALS we al een manier gevonden hebben zodat ze los van elkaar kunnen wonen) we eigenlijk als volgende probleem hebben omdat mijn moeder en zus echt niet meer door een deur kunnen. Maar als haar zoontje savonds naar bed moet zou hij dat dan bij oma moeten alleen dan zitten we smorgens weer met het volgende probleem.



Een heel verhaal maar ik weet echt niet meer wat ik ermee aanmoet en ik ben echt bang dat mijn neefje straks dusdanig word gehinderd dat hij verkeerd eindigt, en ik ben bang dat het helemaal fout gaat met mijn moeder. Als jullie nog vragen hebben of iets willen weten stel ze gerust en ik hoop echt dat jullie mij nieuwe inzichten kunnen geven of mij kunnen helpen.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Echt hulp nodig

Welkom op het forum

Het allerbelangrijkste in dit verhaal is het 7 jarig zoontje van je zus. Wat mij opvalt is dat hij al op heel jonge leeftijd gedrag vertoond wat deels hoort bij de peuterpuberteit en deels niet. Een kind heeft zoveel mogelijk zekerheid, structuur, houvast en liefde nodig. Als ik het zo lees is stabiliteit ver te zoeken in deze situatie.
Het gaat niet zo zeer, om straffen of niet straffen, maar het consequent zijn naar je kind toe, een kind heeft daar meer aan dan straffen. Kinderen hebben al heel jong in de gaten dat het in een onstabiele omgeving opgroeit. Ook voor het 3e jaar. Ze voelen emoties en prikkels heel goed aan en hebben het in de gaten als er veel stress in de omgeving is. Veel ruzie en onzekerheid, is dus eigenlijk een slecht begin voor een leven van een kind.

Dan gaat hij of zij gedrag vertonen om aandacht te krijgen. Kan dat niet op een positieve manier dan wel op een negatieve. Het kind zoekt naar aandacht, troost, een knuffel. En zoekt dit ook en logisch misschien wel vooral bij de moeder.
De moeder lijkt dit helaas niet te kunnen of willen geven. En ook patronen die belangrijk zijn voor een kind blijven achter.
Wat dat betreft draait het verhaal hier maar om 1 persoon en dat is je neefje. Volwassen mensen hebben problemen, volwassen mensen moeten dat zoveel mogelijk op een volwassen manier oplossen als dat kan zonder dat een kind er de dupe van word. Dat is wel wat er gebeurd, niet wat er gaat gebeuren als dit doorgaat, nee, het is al gebeurd en kan alleen nog maar verslechteren.

Misschien is het een idee om eens met een vertrouwenspersoon op school, of via de huisarts, over de situatie te praten en daarmee hulp op te starten die duidelijk nodig is. Hulp voor moeder en kind.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”