Gebruikersavatar
teegee
Berichten: 3
Lid geworden op: 06 okt 2017 00:01

down

Hallo.

Sinds afgelopen zomer ben ik in een behoorlijke dip geraakt. Ik werkte in de zomer in een hotel en dat verliep niet goed. De eigenaren waren erg gestrest en ik moest de dingen allemaal snel en goed uitvoeren en ik merkte dat ik er erg van slag van raakte. Ik probeerde zo goed als mogelijk het werk uit te voeren maar ik raakte er eigenlijk heel erg gefrustreerd van dat de eigenaren overal commentaar op hadden en dat het eigenlijk nooit goed was. Ik merkte dat ik steeds slechter tegen de kritiek kon en me heel erg rot begon te voelen. Complimentjes was geen tijd en ruimte voor en het was gewoon knallen en overal boven op zitten. Alles wat je deed werd gecontroleerd of een op of aanmerking op gemaakt. Ik raakte steeds en steeds meer gefrustreerd en als ik thuis kwam en met vrienden wilde praten, gaven zij aan dat ik te negatief was en dat ik moest gaan kijken waarom ik niet tegen de stress kon en waarom ik me zo frustreerde.

Altijd als situaties me te moeilijk worden vlucht ik weg. Ik voelde me ontzettend onder druk staan, had ook wel het gevoel dat ik niet goed met de situatie om ging want ik was tensloten degene die als enige negatief werd en gefrustreerd en zelfs ook agressief. Ik heb ook sinds een paar jaar ontzettende last van pms en als ik dan net voor mijn menstruatie ook nog erg veel stress ervaar raar ik enorm agressief. Omdat ik me niet begrepen voelde door mijn vrienden, ookal bedoelde zij het enorm goed en hadden ze ook gelijk want anderen collegas konden wel gewoon hun werk doen zonder van slag te raken, raakte ik juiste helemaal van slag en uit mijn doen. Ik begon me steeds meer op te sluiten in mezef, niets meer te zeggen, ook niet tegen mijn vrienden want als ze vroegen hoe het ging en of ik er al achter was wat het was waarom ik zo negatief raakte kon ik daar geen antwoord op geven. even voor de duidelijkheid k woonde bij hen in. Ik begon me steeds ellendiger te voelen en wilde het liefst vluchten van alles, zoals ik dat altijd doe als het te moeilijk word, Maar ik wilde het werk afmaken om uren op te bouwen en het was maar voor andere halve maand.

Maar ik ging met steeds meer lood in mijn schoenen naar mijn werk, voelde zo'n ontzettende hekel naar mijn bazin en had moeite om nog plezier te hebben in wat ik deed, thuis kon ik niet meer ontspannen omdat ik alleen maar bezig was in mijn hoofd, hoe moet ik dit veranderen, ik moet veranderen, maar ik kwam er niet uit en voelde me dan zo ontzettend depressief en teleursgesteld. Ik heb het werk afgemaakt maar ben in en enorme depressie terecht gekomen, voelde me waardeloos kon niet meer trots zijn op mezelf en was ook heel negatief naar mezelf, je bent een lozer, je veranderd toch nooit. Jij vind altijd dat anderen slecht zijn maar je doet het zelf niet goed, wat ga je er aan doen? Maar ik merkte dat zo angstig werd, omdat ik ook naar mijn vrienden een druk voelde om te laten zien dat ik er wel mee omkon gaan en kon veranderen maar ik ging steeds meer uit mijn gevoel en in mijn hoofd.

Uiteindelijk heb ik besloten toch te vluchten en ben terugverhuisd naar de studio waar ik voorheen woonde. Het idee was dat ik mijn leven bij mij vrienden zou gaan opbouwen, wilde hun helpen met een bedrijf dat ze aan het opstarten waren, maar ik voelde me zo down en slecht over mezelf dat ik het niet meer kon opbrengen en ik voelde ook niet meer of dit nou wel echt mijn leven was wat ik wilde. Zij wilden het wel heel graag, maar ik weet niet of ik het nog wel zag zitten om de hele dat ook omringd te zijn met hun kinderen. Er werd van alles bij me getriggerd. Ik kon geen rust meer vinden en ik ben nu twee weken weer op mezelf en ben wel rustiger geworden, maar ik voel me nog steeds erg down, begrijp ook niet waarom ik er niet uit kan komen, omdat ik wel meerder periodes in mijn leven heb gekend van depressie, maar dan altijd snel de knop weer wist om te draaien, maar op dit moment lijkt het wel alsof ik blijf hangen en ik weet niet zo goed wat ik moet doen, ik voel ook dat ik mezelf niet kan pushen om eruit te komen en probeer zoveel mogelijk geduld met mezelf te hebben, maar er zijn momenten dat ik me weer zo gefrustreerd voel omdat ik me niet down wil voelen.

Mijn vrienden zeiden telkens, ga kijken waaorm je je zo down voelt want er moet dus iets zijn waar je niet tevrede over bent over jezelf anders voel je je niet zo. Ik wil ook graag veranderen zodat ik me weer positief voel maar ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen en dacht misschien kennen anderen ook wel een soort gelijke ervaring of herkent iemand mijn gevoelens of heeft iemand een tip.

Alvast bedankt.
Laatst gewijzigd door volhoudertje op 06 okt 2017 11:46, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: spaties toegevoegd
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: down

teegee schreef: 06 okt 2017 00:27 Mijn vrienden zeiden telkens, ga kijken waaorm je je zo down voelt want er moet dus iets zijn waar je niet tevrede over bent over jezelf anders voel je je niet zo.
Je kunt het advies van je vrienden gerust ter harte nemen, je kunt van iedere ervaring iets leren, maar dan moet je ook weten waarom het fout is gegaan op je vorige werkplek en je er uiteindelijk zelfs voor op de vlucht bent geslagen. Wat voelde je als je kritiek kreeg, waarom voelde jij je machteloos en een mislukkeling? Die gevoelens komen ergens vandaan. Probeer de oorzaak te achterhalen, anders loop je er een volgende keer weer tegen aan.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
teegee
Berichten: 3
Lid geworden op: 06 okt 2017 00:01

Re: down

Wat voelde je als je kritiek kreeg, waarom voelde jij je machteloos en een mislukkeling?

Allereest dank je wel dat je de moeite hebt genomen mijn verhaal te lezen en te reageren. Ik voelde veel emoties omhoog komen bij deze vragen. En het eerste wat ik voelde was dat ik me machteloos voelde omdat ik vind dat je niet boos mag worden, dat ik niet boos mocht worden. Ik had niet boos mogen worden bij de kritiek die ik kreeg op het werk. Maar dat was wel wat ik voelde.

Ik weet dat het niet hoort om boos te zijn als je kritiek krijgt. Het is beter om open te staan zodat je ook wat kan leren. En als iemand mij rustig dingen uit legt, neem ik het vaak ook aan, maar zodra iemand boos op mij word sla ik dicht, of als iemand geïrriteerd op mij reageert raak ik van slag, Ik wilde me niet boos voelen, maar ik voelde dat wel. Keer op keer. Zo ontzettend veel boosheid. En ik werd er uiteindelijk bang van omdat ik niet wist hoe dit proces te stoppen.

Het was de eerste keer dat ik in dit hotel werkte en de bazin legde me dan dingen uit, maar omdat ze uit een ander land komt kon ik het ook niet altijd goed verstaan door haar accent en had ik dus blijkbaar dingen soms verkeerd begrepen. Dan kwam ze boos naar me toe, waarom ik mijn werk niet deed zoals gevraagd. Terwijl ik echt dacht haar goed begrepen te hebben. Dan merkte ik dat er boosheid bij me opkwam als ze weg was gelopen. Ik werd boos dat zij boos op mij werd en vond het niet eerlijk omdat ik het gevoel had dat ik mijn best deed en zij het me niet goed had uitgelegd. Daarna raakte ik dan in de war omdat ik ook dacht “heb ik het dan misschien toch niet goed begrepen?” Ik begon enorm te twijfelen aan mezelf. En daar kwamen dan allerlei negatieve gedachten bij kijken als, zie je wel je doet het weer niet goed, dom van je dat je het niet goed heb begrepen, etc, etc.

Ik werkte ook met haar in de keuken. Ik heb nog nooit in de keuken gewerkt en ik merkte dat ik gewoon niet zo goed was in het snijwerk, was niet snel genoeg en ik voelde me daardoor enorm onzeker en ook dom en zei gaf me aan dat ik sneller moest werken, maar op de een of andere manier kreeg ik dat niet onder de knie. Ik begon enorm te balen van mezelf, begon er tegen op te kijken. Ik probeerde bij de anderen werkzaamheden zo hard mogelijk te werken zoals op maken van de voorgerechten en de afwas om toch te laten zien dat ik niet dom was en hard kon werken, maar bij alles wat ik deed kreeg ik continu opmerkingen, kunt het beter zo doen of waarom doe je dit er niet bij, maar ik merkte dat ik me steeds hoogmoediger ging voelen en het me niet meer lukte om de kritiek te ontvangen. Dit ken ik wel uit het verleden dat als ik me op mijn tenen getrapt voel dan wil ik eigenlijk niets meer aannemen van iemand hoe goed diegene dat ook bedoeld. Maar ik dacht dat ik hier inmiddels na al die jaren toch wel overheen gegroeid was.

Ik voelde me machteloos omdat ik mezelf niet uit die hoogmoed kreeg. Ik voelde me telkens alleen maar bozig en hoe hard ik me ook voornam de dag erna om me positief op te stellen, zodra ik weer terug tegen over haar stond, voelde ik weer die innerlijke dwarsheid. Als ik dan thuis kwam voelde ik me zo verdrietig dat het me weer niet was gelukt en ook naar mijn vrienden kon ik niet uitleggen waarom ik dit niet kon veranderen. Dit riep nog meer frustratie op en nog meer boosheid.

Ik werd er eigenlijk alleen maar meer en meer gefrustreerd van, kreeg het gevoel, laat me met rust en laat me gewoon mijn werk doen. Geef me de ruimte. Ik merkte dat ik het werk niet zo goed kon als dat ik had gehoopt en ik deed telkens onbewust het tegenovergestelde als wat de bazin wilde waardoor ik eigenlijk heel gestrest aan het werk ging. Ik ging steeds meer in mijn hoofd, zal het maar zo doen anders zegt zij straks dat het misschien niet goed is. De bazin werkte 7 dagen per week en sliep slecht en had daardoor ook weinig geduld voor dingen en was ook vaak erg gestrest, maar omdat ik me zo onzeker voelde raakte ik daar enorm door van slag ook door haar stress als ik het goed probeerde te doen. Ik probeerde me in haar te verplaatsen, probeerde begrip op te brengen voor haar. Maar ik voelde me telkens enorm overdonderd en alleen maar bozer worden en hier werd ik bang van. Want ik wilde niet boos zijn, wilde haar aardig vinden maar dat voelde ik niet meer. Ik voelde me machteloos omdat ik het gevoel had niet tegen mijn eigen gevoel op te kunnen. En dat maakte me enorm depressief. Het lukte me niet meer om het me niet persoonlijk aan te trekken. Ik trok alles persoonlijk aan. En ik wist, het is niet goed wat ik doe, maar ik wist ook niet meer hoe ik het kon stoppen. Mijn idee was toen ik daar ging werken, ik ga mijn best doen, laten zien wat ik kan, zo goed mogelijk mijn werk doen, maar toen ik keer op keer te horen kreeg wat er niet goed ging, wat ik anders moest raakte ik soort van gedemotiveerd, gevoel van zie je wel ik doe het toch nooit goed in hun ogen, hoe ik het ook doe, moet allemaal zoals zij willen en ze zien alleen maar wat er niet goed gaat. Ik kreeg het niet meer voor elkaar plezier te ervaren in wat ik deed.

Ik vond het verkeerd van mezelf dat ik het allemaal zo zag en nam me tekens voor ok, ik ga het nu positief bekijken. Dit hield ik een dag vol en dan raakte ik al gauw weer in een soort neerwaartse spiraal waarin ik alles negatief zag, het gevoel had geen zin meer te hebben, gevoel van waar doe ik het allemaal voor? Ik word toch niet gewaardeerd en ik doe toch niets goeds. En als de bazin me ergens op wees, dom dat je dat niet zelf zag, stommerd, waarom doe je nou zo. Ik was boos op haar, boos op mezelf, boos op dat het me niet lukte, boos om het feit dat ik me zo dwars voelde en niet meer open stond om te leren ipv alles af te wijzen. Ik wilde time out, maar ik moest door en door omdat het werk gewoon door ging. Ik raakte daardoor in een soort depressie omdat het me niet lukte. En gevoel van op te willen geven.

Mijn vrienden begrijpen nog steeds niet zo goed waarom ik me zo ontzettend af heb laten glijden in deze neerwaartse spiraal, en ik eerlijk gezegd ook niet.

Maar ik wil er wel heel graag weer er bovenop komen. Dus ik ga zeker verder proberen te achterhalen waarom dit ontstaan is en waarom ik dit heb laten gebeuren.

Dank je wel.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: down

Warm welkom op dit mooie forum, ik hoop dat jij je hier snel thuis zult voelen.
Ik weet dat het niet hoort om boos te zijn als je kritiek krijgt. Het is beter om open te staan zodat je ook wat kan leren. En als iemand mij rustig dingen uit legt, neem ik het vaak ook aan, maar zodra iemand boos op mij word sla ik dicht, of als iemand geïrriteerd op mij reageert raak ik van slag, Ik wilde me niet boos voelen, maar ik voelde dat wel. Keer op keer. Zo ontzettend veel boosheid. En ik werd er uiteindelijk bang van omdat ik niet wist hoe dit proces te stoppen.
Misschien is het een goed idee, om het woord kritiek om te buigen in het woord feedback (krijgen). Ik geef je gelijk, het is beter om dingen rustig en beheerst te horen in plaats van geïrriteerd en gehaast. Maar misschien is het goed om te bedenken...zouden ze misschien ook druk zijn geweest op het moment dat er irritatie kwam? Zou het zo kunnen zijn dat het voor jou zo overkwam, maar dat het niet de bedoeling is geweest van diegene om zo over te komen? Dat het niet de bedoeling is geweest om je zo naar te laten voelen? Er is trouwens helemaal niets mis mee om boosheid te voelen. Dat is juist belangrijk. Als je het teveel onderdrukt, krijg je er meer en meer last van. Als je emoties die je hebt opkropt, komt het er later op een net even verkeerde manier misschien uit. Iedereen voelt weleens boosheid, dat kan en dat mag. Wie of wat heeft ervoor gezorgd dat jij vind, dat je geen boosheid mag voelen? En waardoor raak je in een soort van paniek als iemand een bozige reactie geeft? Weet je waar dat vandaan kan komen? Het is alleen wel van belang dat je er niet in doorschiet, maar dat kan je leren. Er zit geloof ik teveel boosheid, niet zo goed passend bij alle situaties. En dan nogmaals, waar komt al dat vele boosheid vandaan denk je? Heeft het echt alleen maar met kritiek te maken in het hotel?
Terwijl ik echt dacht haar goed begrepen te hebben. Dan merkte ik dat er boosheid bij me opkwam als ze weg was gelopen. Ik werd boos dat zij boos op mij werd en vond het niet eerlijk omdat ik het gevoel had dat ik mijn best deed en zij het me niet goed had uitgelegd.
Hoe had je deze situatie anders aan kunnen pakken? Zou het misschien geholpen hebben als je haar had gezegd dat je graag nog eens een uitleg zou willen? :)
Dit ken ik wel uit het verleden dat als ik me op mijn tenen getrapt voel dan wil ik eigenlijk niets meer aannemen van iemand hoe goed diegene dat ook bedoeld. Maar ik dacht dat ik hier inmiddels na al die jaren toch wel overheen gegroeid was.
Wat is er dan bijvoorbeeld gebeurd in het verleden? Kan je wat voorbeelden geven?
Ik voelde me machteloos omdat ik mezelf niet uit die hoogmoed kreeg. Ik voelde me telkens alleen maar bozig en hoe hard ik me ook voornam de dag erna om me positief op te stellen, zodra ik weer terug tegen over haar stond, voelde ik weer die innerlijke dwarsheid. Als ik dan thuis kwam voelde ik me zo verdrietig dat het me weer niet was gelukt en ook naar mijn vrienden kon ik niet uitleggen waarom ik dit niet kon veranderen. Dit riep nog meer frustratie op en nog meer boosheid.
Wat ik zo lees is dat het zo lijkt dat je niet zo goed tegen teveel en te hoge werkdruk kan. Dat valt te snappen en dat valt ook niet mee. Als je te lang boven je eigen grenzen werkt en je constante druk ervaart, dan word het er niet echt beter op. Dat heeft totaal niets met dom zijn te maken, mocht het zo zijn, er zijn veel anderen die het ook moeilijk vinden om met een te hoge druk en ook een te hoge werkdruk om te kunnen gaan. En in een hotel is er nou eenmaal veel drukte en moet het vaak snel snel.
Heb je trouwens weleens met de bazin gesproken over hoe jij denkt en wat je gevoel is de laatste tijd? Soms is het goed om iets uit te spreken, anderen kunnen niet altijd helpen of verbeteren als ze iets niet weten.
En soms is de baan die je huidig hebt niet echt een uitkomst voor je en is het goed om te kijken wat wel passend is. :) Waar je je wel fijn voelt.
(En dat kan altijd, als je eventueel eerst, met je bazin om de tafel gaat en al wat je typt hier, (wat super goed is!!) te bespreken en uit te leggen.
Ik begrijp dat je soms van alles weg wilt vluchten, dat is zo begrijpelijk, maar uiteindelijk komt het 10x zo hard terug allemaal. :knuffel: En als je blijft vluchten, dan kom je er helaas ook niet. Ik heb voor jou een vraagje, wat misschien moeilijk is voor je... maar toch stel ik de vraag. Kan je eens 4 kwaliteiten van jezelf opnoemen en kan je daarnaast eens iets liefs over jezelf zeggen? ;) Probeer maar eens...
En als je geen plezier meer ervaren kan, is het tijd om te kijken waar je wel plezier uithaalt. Niet vluchten, maar kijken wat wel gaat.

Ik heb het idee dat je niet echt een goed zelfbeeld hebt, wat zonde is. Want ik geloof dat je best dingen kunt bereiken, als mensen ook eens luisteren naar jou, maar je ook wat helpen erin. En vrienden of niet... ondanks dat.. het is ook een stukje van jezelf he? Het is heel jammer dat je vrienden het maar niet begrijpen, maar het belangrijkste is JIJ en ben JIJ. Volgens mij wil je best graag alles op de rails hebben... hier schrijven is al positief en doe je goed. En ik hoop dat je in ieder geval iets aan dit bericht hebt. :knuffel: Come on... je hebt het typend al goed gedaan.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
teegee
Berichten: 3
Lid geworden op: 06 okt 2017 00:01

Re: down

Dank je wel voor je reactie memories.

Ik weet niet zo goed waarom ik in paniek raak, ik heb er altijd al moeite mee gehad als mensen boos op me worden, het is alsof het een soort bevestiging is dat ik niet ok ben. Ik voel het als een afwijzing op mij als persoon. Heb wel een moeilijke moeder dochter relatie gehad en mijn moeder was altijd boos op mij en ze reageerde zich altijd af op mij. Ik heb als kind me eigenlijk altijd depressief gevoeld. Voelde ik ditzelfde, geen uitweg meer, niet blij met mezelf, maar ben door afscheid van haar te nemen en mijn eigen weg te gaan daarboven uit gekomen.

Op het moment denk ik niet dat mijn bazin me bewust een rot gevoel wilde geven, ze was zelf enorm gestrest en kon het er allemaal niet bij hebben. Ze heeft me dit later ook wel gezegd dat ik me er niets van aan moest trekken, maar ik kreeg dat niet meer ok binnen in mezelf. Ik durfde vaak vanuit onzekerheid er niet op in te gaan of er op terug te komen omdat in de hitte van de strijd ik niet nog een lastig wilde zijn. En ik voelde de irritatie van haar naar mij als ik om verduidelijking vroeg als ik dingen niet goed begreep omdat ze er eigenlijk geen tijd voor had. Ik begrijp dat allemaal wel maar ik voelde het niet meer zo. Ik kon geen gevoel van begrip opbrengen omdat ik al teveel vast zat in mijn eigen emoties.

Als in het verleden iemand iets op een boze manier tegen me zei dat ik iets niet goed had gedaan, dan sloot ik me onmiddellijk af, dan stond ik niet meer open. Maar op een gegeven moment ging ik werken op anderen plekken en mensen zeiden de dingen op een normale manier tegen me, dus het is lang geleden dat iemand me op deze manier te woord stond en dat triggerde dus blijkbaar toch al die oude gevoelens weer.

Dit werk was tijdelijk, het was een seizoen baan dus ik zie mijn bazin nu niet meer. Ik heb me nooit uitgesproken naar haar, daar was geen tijd voor en ze zei ook dat ze wist dat ze moeilijk was om mee te werken. Maar dat veranderde mijn gevoel niet meer. Ik wilde ook continu bij mezelf blijven en kijken naar waar ik fout zat en het anders moest doen omdat ik wist dat het niet klopte dat ik in mijn boosheid bleef hangen.

Ik vind het op het moment nog steeds erg moeilijk om positieve dingen van mezelf te zien omdat ik nog steeds het gevoel heb dat ik heb gefaald, dat ik het niet goed heb gedaan. Mijn vrienden bedoelden het goed. Ik neem ze niets kwalijk. Ik zal proberen toch vier dingen van mezelf op te noemen die ik positief vind is dat ik behulpzaam ben, anderen kan helpen, dat ik zelfstandig ben, ik heb discipline en doorzettingsvermogen en vind dat ik betrouwbaar ben. Als ik iets liefs over mezelf moet zeggen, dan wil dat niet zo goed lukken. Ik vind het nog steeds moeilijk op het moment om positief over mezelf te zijn. Maar ik blijf wel doorgaan en vertrouwen houden dat er een dag komt dat ik het allemaal weer positiever in ga zien en dat ik in ga zien wat er fout is gegaan waarom ik me nu zo voel. Daar wil ik wel aan blijven werken. Ook al maak ik maar kleine stapjes.

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”