Gebruikersavatar
MrWolfbite
Berichten: 3
Lid geworden op: 05 apr 2017 14:51

Door de mazen geslipt

Uh, hallo.

Even voorstellen. Ik ben een jongen van 29. Ik heb altijd al problemen met motivatie gehad, zie vaak het nut niet van dingen, maar de laatste paar jaar lukt het mij helemaal niet meer om dingen te doen. Ik woon samen met mijn verloofde, zij heeft zelf ook veel problemen gehad, diagnose post-traumatische stress als gevolg van kindermisbruik, en ze werkt vaak parttime baantjes die ze haat of is ze werkeloos. Een paar jaar geleden heeft ze ook nog een buitenbaarmoederlijke miskraam gehad en heb ik alles opzij gezet om voor haar te zorgen en te zorgen dat ze hulp kreeg, en ik voel me enorm verantwoordelijk voor wat er gebeurt is.

Zelf voel ik me al jaren depressief, al heb ik er allerlei lichamelijke oorzaken achter gezocht (zelfs een neusoperatie gehad voor slaapapneu) maar pas nadat mijn vriendin hulp kreeg, therapie en medicatie, en het beter met mijn vriendin ging had ik door in hoe zo'n zwart gat ik zelf zat. Nu zit ik in mijn 7e jaar van een HBO opleiding Communicatie, maar ik ben praktisch meer dan een jaar niet aanwezig geweest. Ik heb een enorme studieschuld opgebouwd omdat ik de rekeningen en de huur daarmee moet betalen en omdat ik niet weet wat ik zou moeten doen als ik stop - maar mijn recht op studielening verloopt binnenkort en dan zal ik wel moeten, ik ben nog een laatste poging aan het doen om toch af te studeren maar ik denk niet dat het lukt - niet omdat het afstuderen moeilijk is maar omdat ik me de meeste dagen er niet eens meer toe kan zetten om uit bed te komen, laat staan te werken aan school. Soms probeer ik een dag of twee nog heel hard om dingen te doen maar daarna is het eigenlijk ook weer op.

Ik heb een tijdje stage gelopen als game developer, wat echt mijn jongensdroom was, maar met hoe slecht ik me voelde kon ik daar helemaal geen voldoening uit halen en zonder dat gevoel was het de stress niet waard - het voelde niets anders dan toen ik als zomerbaantje vieze campingtoiletten schoonmaakte. Die droom heb ik daarna laten vallen en ik heb eigenlijk helemaal geen ambities of vooruitzichten meer, ik weet niet wat ik wil of kan doen met mijn leven. Ik voel me op. Sommige dagen duw ik iedereen weg, inclusief mijn verloofde, met het idee dat als de laatste mensen die op mij rekenen ook weg zijn kan ik met rust doodgaan. Ik lieg constant tegen mensen dat het goed met me gaat want ik schaam me enorm. Ik kan me er niet toe brengen om dingen te regelen, zo neem ik mezelf al enkele maanden voor om eens goed te praten met een decaan van mijn opleiding maar nog steeds heb ik geen mailtje gestuurd of belletje gedaan. Ik snap niet waarom zulke simpele dingen nog niet eens lukken.

Ik heb afgelopen jaar kort een behandeling gevolgd onder de diagnose depressie en angststoornis en antidepressiva gehad, en daardoor voelde ik me tijdelijk beter maar die antidepressiva kwamen met teveel bijwerkingen en uiteindelijk overwonnen mijn negatieve gevoelens steeds weer. Toen stopte ik met die behandeling nadat mijn therapeut me terug verwees naar de huisarts om bij het GGZ gespecialiseerder schematherapie te volgen, maar het lukte tijden me niet om die stappen te nemen en nu sta ik op een wachtlijst, waarbij er eerst nog allerlei tests gedaan zijn om te kijken of ik autisme heb (uitslag nee, ik ben niet autistisch, dus ik ben gewoon een normale loser). Nu zit ik te wachten in een gat en intussen voel ik mezelf steeds verder en verder wegzakken en de hulp komt voor mijn gevoel eigenlijk al te laat.

Mijn vriendin wil graag trouwen, en in die tijd direct na aanvang van mijn vorige therapie toen ik me iets beter voelde heb ik haar ook gevraagd. Maar nu voel ik me hopeloos en voel ik me alsof ik geen toekomst heb, en dat als ze met mij trouwt dat alles alleen maar slechter voor haar zal gaan. Ik weet niet wat ik kan doen en ik denk dat ik binnenkort met een enorme studieschuld in de bijstand terecht kom en dat ze met mij opgescheept zal zitten. Ik hou van haar en ik ben enorm dankbaar dat ze er voor mij is maar ik verdien dat echt niet en heb het idee dat ik haar mee de afgrond in sleur en ik heb niet de hoop dat het nog goed gaat komen. De enige reden dat ik er nog ben is omdat ik haar geen pijn wil doen, maar langzamerhand begint in mijn hoofd de weegschaal om te draaien naar "ik doe haar meer pijn door te blijven".

Ik voel me alsof ik mijn hele leven de verkeerde beslissingen heb genomen en dat ik nergens goed genoeg voor ben, en dat ik al mijn kansen heb opgebruikt. De consequenties van mijn domhuid en luiheid en zwakheid komen er allemaal aan en ik denk niet dat ik het nog kan oplossen. Tegelijkertijd zie ik dat de mensen om mij heen, ouders, schoonouders, mijn vriendin, broer, vrienden allemaal ernstige dingen hebben meegemaakt en ook ongelukkig zijn, maar die lukken het wel om een leven op te bouwen en te werken. Waarom kan ik dat niet? Ik voel me alsof ik door de mazen van het leven heen ben gevallen, alsof ik eigenlijk niet meer zou moeten bestaan maar vergeten ben dood te gaan en me aan een paar dingen heb vastgegrepen.

Ik weet niet helemaal waarom ik dit allemaal heb getypt, misschien wel gewoon om het ergens even kwijt te kunnen. Ik weet niet helemaal meer wat ik moet doen. Sorry voor het lange verhaal.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Door de mazen geslipt

Warm welkom Wolfbite :)

Wat ik lees is een heel verhaal en verwijten naar jezelf. Maar wat ik bijvoorbeeld niet lees is wat er zoal is voorgevallen waardoor jij je al een hele tijd zo voelt. Kan je daar misschien iets meer over vertellen, waardoor je wellicht voor jezelf en ook voor ons wat inzichten geeft en wellicht meer duidelijkheid over hoe iets is gekomen= Waar ben je zoal doorheen gegaan? Wat heb je zoal meegemaakt en waar ligt eventueel pijn, woede, verdriet?

Je kan jezelf natuurlijk blijvend in een gevangeniscel zetten. Je kan jezelf blijven straffen. Je kan jezelf blijvend de schuld overal van geven.
Dat is allemaal mogelijk en dat is een recht. Maar als je dat niet meer wilt kan je wegen zoeken die verandering brengen ten goede.
Daar heb je soms veel moed voor nodig en ook stappen die eng en lastig kunnen zijn. Maar de kans dat je uiteindelijk iets moois vind kan best groot zijn.

Ik wens je op dit forum veel inzicht. Ook mooie en leuke momenten want dat kan hier ook. Maar ik wens je ook vriendschap met anderen maar vooral en bovenal met jezelf. ;)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
MrWolfbite
Berichten: 3
Lid geworden op: 05 apr 2017 14:51

Re: Door de mazen geslipt

Bedankt voor je welkom Memories.

Om te antwoorden op je vraag - ik weet het eigenlijk niet zo. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit goed (genoeg) heb gevoeld voor mensen terwijl ik eigenlijk nooit echt heel traumatische ervaringen heb gehad. Ik werd in mijn kindertijd wel aardig veel gepest, nooit echt vrienden gehad en ik heb altijd een zwak gestel gehad - mager, ongezond. Toen ik 11 was heb ik mijn arm gebroken na een val op de fiets, en hoewel de meeste mensen dan 6-8 weken nodig hebben zat ik na 40 weken nog steeds in het gips, maar een onderliggende oorzaak niet echt gevonden. Ik heb altijd het gevoel dat dingen die andere mensen prima kunnen mij helemaal platgooien, beide lichamelijk en geestelijk. Daarbij komt het dat ik zo perfectionistisch ben dat ik de laatste jaren angst heb ontwikkeld om uberhaubt iets te doen - het zal toch nooit goed zijn, dus waarom dan nog proberen? Het is moeilijk voor mij om anders te denken dan dat het gewoon aan mij ligt. Je verwoording, gevangenis, zette me wel er over aan het denken.

In ieder geval heb ik na een enorme paniekaanval deze week van mijn huisarts diazepam voorgeschreven gekregen tot overbrugging tot mijn behandeling bij ggz begint, en ik heb al jaren me niet zo goed gevoeld. De hoeveelheid stress die ineens uit mijn lichaam trok waar ik mij nooit van op de hoogte was. Ik wist niet dat mijn schouders zo los konden zijn en ik heb voor het eerst een keer het gevoel dat hoewel dingen nu niet goed zijn dat het misschien wel beter kan worden. Maar ik wil ook niet vast raken aan zo'n middel, dus ik weet niet of ik dat gevoel kan houden.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Door de mazen geslipt

Je verwoording, gevangenis, zette me wel er over aan het denken.
En als je het zou kunnen verwoorden, waar dacht je dan precies aan? Wat kun je doen om de gevangenis uit te komen?
In ieder geval heb ik na een enorme paniekaanval deze week van mijn huisarts diazepam voorgeschreven gekregen tot overbrugging tot mijn behandeling bij ggz begint, en ik heb al jaren me niet zo goed gevoeld. De hoeveelheid stress die ineens uit mijn lichaam trok waar ik mij nooit van op de hoogte was. Ik wist niet dat mijn schouders zo los konden zijn en ik heb voor het eerst een keer het gevoel dat hoewel dingen nu niet goed zijn dat het misschien wel beter kan worden. Maar ik wil ook niet vast raken aan zo'n middel, dus ik weet niet of ik dat gevoel kan houden.
Dat gevoel hebben, is in ieder geval al heel prettig! :)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
MrWolfbite
Berichten: 3
Lid geworden op: 05 apr 2017 14:51

Re: Door de mazen geslipt

Ik voel me gevangen omdat het me niet meer lukt om plezier te beleven, waardering voor dingen te hebben of voldoening uit dingen te halen. Ik heb geen verlangens meer - het is niet dat ik niet weet wat ik wil, het is dat ik helemaal niks meer wil. Ik kan geen keuzes maken omdat iedere keuze de verkeerde lijkt - mijn dagen zijn lange periodes niks doen terwijl ik faal mezelf te overtuigen om iets te doen gebroken met films, series of youtube films kijken niet omdat ik ze leuk vind, maar omdat het me afleid van de vastgeroeste impotentie die ik anders voel. Ik doe sommige dingen niet meer gewoon omdat ik de teleurstelling niet aan kan dat het niet meer voelt zoals het ooit deed.

Ik probeer allerlei dingen, yoga, mindfulness meditatie, lange wandeltochten, maar wat andere mensen daar uit lijken te halen voel ik niet. Ik dwing mezelf om de dingen te doen die ik wel leuk vond, of waarvan ik dacht dat ik ze leuk vond - ik kan me niet meer herinneren of dat gevoel er vroeger wel bij zat - maar al die dingen voel ik niks bij. Alles is grijs. Ik heb soms het gevoel dat ik eigenlijk niet besta, dat er een soort noodlottige miscommunicatie is geweest en dat ik ben vergeten te sterven maar de wereld verder is gegaan alsof dat wel het geval was. Ik heb eigenlijk helemaal geen drive meer om ook maar iets te doen - ik "leef", eet, drink, slaap, niet uit vrije wil maar uit een achtergebleven gevoel van verplichting tot overleven.

Hoe moet ik verder kunnen als ik eigenlijk niet verder wil?
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Door de mazen geslipt

MrWolfbite schreef: 13 apr 2017 15:54 Ik doe sommige dingen niet meer gewoon omdat ik de teleurstelling niet aan kan dat het niet meer voelt zoals het ooit deed.
Dat hoort bij het leven. Probeer maar eens of je touwtjespringen nog net zo leuk vond als toen je een kind was. De kans is groot dat je het lang niet meer zo leuk vind. De gevoelens die we hebben tegenover een heleboel zaken veranderen constant. Maar dat is natuurlijk geen reden om die dingen daarom maar te laten en nooit meer op te pakken. Probeer eens meer in het heden te leven en beleef alles alsof je het weer voor de eerste keer doet, misschien krijgen de dingen daardoor weer nieuwe glans.
* Liebe Macht Frei *
Lena

Re: Door de mazen geslipt

Mr Wolfbite,

Hoe gaat het afstuderen? Is de school op de hoogte van de depressiviteit? Soms wil het wel een helpen om een gesprek te starten met de decaan om te verklaren waar deze studievertraging vandaan komt. Ze kunnen dan rekening met de houden, tijdelijk de beurs stopzetten, etc. Lees deze pagina eens: https://duo.nl/particulier/studievertraging/

Ik heb het zien gebeuren met een klasgenoot van me. Tijdens de studie raakte hij depressief, leende maximaal, had de maximale beurs en verliet uiteindelijk het HBO zonder diploma en met ruim 80.000 euro studieschuld. Dat gun ik werkelijk niemand. Het is erg belangrijk om jezelf van de juiste hulp te voorzien.

Ik wens je veel sterkte en succes,
Groeten
Leen
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Door de mazen geslipt

Als ik je verhaal zo lees ben je een prima kerel die ook eens denkt aan anderen en helaas last heeft van een diepgeworteld minderwaardigheidscomplex. Waar ligt voor jou die denkbeeldige lat? Je bent terecht gefrustreerd door je studie en het schijnbare vervagen van je toekomstdromen. Ondanks dat je gedesillusioneerd raakt is het niet het einde van de wereld. Zelfs als het je niet lukt je studie af te ronden zijn er nog genoeg leuke dingen voor je te doen. Als je met z'n twee bent kan je bovendien afspreken om beide parttime te gaan werken. Je hoeft niet heel ambitieus te zijn om op een leuke of ten minste tolereerbare manier je brood te verdienen.
MrWolfbite schreef: 05 apr 2017 16:07 Sommige dagen duw ik iedereen weg, inclusief mijn verloofde, met het idee dat als de laatste mensen die op mij rekenen ook weg zijn kan ik met rust doodgaan.
Dit is het ultieme product van de negatieve gedachtenspiraal waarin je verstrikt bent geraakt. Deze gedachte is niet op realiteit gebaseerd en doet op zichzelf al een hoop schade aan jouw levensgeluk. Je kan beter iets tekortschieten in het voldoen aan andermans verwachtingen (wat zijn die precies?) dan dat je anderen volledig buiten spel zet. Jouw eigen verwachtingen zijn hier het belangrijkst en soms moet je die wat bijstellen. Het zal op dit moment moeite kosten je een weg te banen, maar als je eenmaal een betere weg vindt zal je zien dat het niet allemaal zo zwaar hoeft te zijn. Ik wens je veel sterkte en succes!
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”