Moeder overleden, moeizaam contact vader en broer

[Nodoubtaboutit]

Onlangs is mijn moeder overleden.
Het contact met haar, mijn vader en broer is er altijd een geweest van emotionele afwezigheid.

Zij hebben mij nooit kunnen steunen in moeilijke omstandigheden. Ik kwam 33 jaar geleden er voor uit dat ik lesbisch ben.
Drama tot en met.
Ze hebben het er nog nooit met me over gehad.
Nooit heb ik mijn moeder kunnen zeggen dat ik zelfs maar n griepje had.
Zij kon niet omgaan met de minder leuke realiteit van het leven. En mn vader is n koele kikker. Broer heeft alleen gevoel voor zichzelf.

Afijn, na jaren van therapie en medicatie aan mijn kant, heb ik al jaren mn leven op de rit.
Ik heb mn ouders en narcistische broer niet opzij gezet, maar wel het contact en mijn gevoelens naar hen, op een lager pitje gezet.
Dat is fijn en niet meer giftig voor mezelf.

Nu mijn moeder is overleden, merk ik bij mezelf weerzin om naar mijn huilende/emotionele vader en broer te moeten gaan.
Ik heb moeite om emoties te zien bij hen, die ik ze nog nooit daarvoor heb zien hebben. In al de 56 jaar dat ik nu leef.
Gevoel voor zichzelf….. dát hebben ze wel…
Het is teveel om hier alles uit de doeken doen.

Mijn vraag is meer;
Ik heb t idee dat ik naar hen toe moet omdat ze verdriet hebben, ik krijg anders last van enige schuldgevoelens. Die heb ik jaren niet meer gehad.
Maar ik ben eigenlijk wel klaar met ze.
Hoe denken jullie hierover?

[Memories]

Allereerst warm welkom en gecondoleerd met je moeder.
En ondanks alles de beste wensen voor het nieuwe jaar.

Ik, als vrouw ook vallend op vrouwen, heb gelukkig nooit problemen gehad met de acceptatie ervan. Maar het komt helaas door allerlei redenen nog altijd voor dat mensen het niet accepteren. Ook niet als je hen de tijd geeft. Heel verdrietig dat het door allerlei omstandigheden mensen niet lukt en soms willen mensen het ook niet. Hoe jammer ook, soms moet je dat accepteren. Omdat het je anders energie kost die je anders kan gebruiken.

Mogelijk komt hun gedrag, door generatie(s) terug. Mogelijk hebben ze ook niet een voorbeeld ervoor gehad of een minder goed voorbeeld.
Je krijgt dan dus dat mensen dat weer doorgeven aan de kinderen en zo houd je een cirkel in stand. Daar speelt een verleden mee.
Aan de andere kant: Soms zijn mensen zoals ze zijn en zal je daar weinig begrip of liefde krijgen. Weinig steun, terwijl je het zo nodig kan hebben. Mensen die het niet kunnen laten zien, door wat ze eventueel hebben, of wat ze eventueel niet hebben. Dat kan schadelijke gevolgen hebben. Het kan ook lastig zijn dat eruit te krijgen. Heftig, maar soms is het zo.

Goed- dat jij je eigen leven op de rit hebt. Dat scheelt al een hoop. Mogelijk ook in de pijn. Dus hulde, dat je aan jezelf gewerkt hebt.

In ieder geval is duidelijk: Ze hebben emoties. Momenteel minder koel dan dat jij ze kent of vaak hebt gezien. En dat is op zich goed nieuws. Vader en broer rouwen om hun vrouw en moeder. Ook al uit rouw zich bij iedereen anders. Verdriet uit zich ook bij iedereen anders. Maar je merkt dus wel dat ze haar missen. Je zou kunnen discussiëren waarom het nu zo gaat zoals het gaat, maar hoeft niet. Je kan concluderen dat ze pijn ervaren bij haar heengaan en dus mogelijk liefde. En dat is, welke mening je ook hebt, prima.
Je schrijft dat ze gevoel voor zichzelf hebben- Maar blijkbaar toch ook voor haar en haar heengaan.

Je schrijft dat je klaar met ze bent, maar tegelijkertijd schrijf je dit bericht hier. Je kan dus zeggen dat je mogelijk minder klaar met ze bent dan dat je denkt of wellicht wil. Toch zit er iets wat ervoor zorgt dat je op deze manier met ze bezig bent. Je zou je gevoel kunnen volgen, wil jij naar je broer en je vader, die, ondanks dat wat jullie wel en niet hebben, familie zijn. Of wil je het niet, dat is iets wat niemand anders, kan bepalen behalve jij.

[Nodoubtaboutit]

Dankjewel voor je snelle reactie.

Tuurlijk, wanneer ik zeg dat ik klaar met ze ben, is dat niet zo. Het is verkapte boosheid.
Ik vind het gewoon pijnlijk om te zien dat vader en broer gevoelens tonen, die ik niet van ze ken.

Zeker rouwen we allemaal om mijn moeder. Het overlijden is, ongeacht hoe de relatie met haar was, pijnlijk.
Pijnlijk om wat was, pijnlijk om wat niet was.
Het enige waar ik voor wil waken is om niet in dezelfde valkuil die schuldgevoel heet, te vallen.
Daar heb ik lang, genoeg mee geworsteld, over gedaan, om het van me af te schudden.
Het is waarschijnlijk angst voor een bepaalde terugval die ik momenteel voel.

[Memories]

Dankjewel voor je snelle reactie.

Tuurlijk, wanneer ik zeg dat ik klaar met ze ben, is dat niet zo. Het is verkapte boosheid.
Ik vind het gewoon pijnlijk om te zien dat vader en broer gevoelens tonen, die ik niet van ze ken.

Zeker rouwen we allemaal om mijn moeder. Het overlijden is, ongeacht hoe de relatie met haar was, pijnlijk.
Pijnlijk om wat was, pijnlijk om wat niet was.
Het enige waar ik voor wil waken is om niet in dezelfde valkuil die schuldgevoel heet, te vallen.
Daar heb ik lang, genoeg mee geworsteld, over gedaan, om het van me af te schudden.
Het is waarschijnlijk angst voor een bepaalde terugval die ik momenteel voel.

Je schrijft dat je last hebt van verkapte boosheid hebt omdat ze gevoelens tonen die je niet van ze kent.
Ergens begrijpelijk, maar nu ze er zijn, kan je misschien proberen om te beseffen dat ze er toch zijn en eerder, om wat voor reden dan ook helaas, niet getoond werden. Daar kan je dus op reageren zoals je nu reageert, of je probeert te zien dat ze -al dan niet eindelijk, nu, wel iets ervan laten zien, en mogelijk komt het voor hen ook van diep, of als een verrassing, of is er mogelijk zelfs angst voor- om wat voor reden dan ook.
Ze zijn van hun 'robot zijn' naar 'een beetje mens gegaan' door toch getoonde emoties en dus mogelijk pijn.

En als jij geen schuldgevoel wilt - ook begrijpelijk - zou je in de basis kunnen laten weten dat je ook verdriet voelt.
In ieder geval laten weten dat jij op jouw manier, en ieder op hun eigen manier het verdriet voelt.
Omdat het lastig is, en verleden meespeelt, is het de kunst, om balans te vinden. Doe je waar jij je goed bij voelt, met deels dat je bij jezelf blijft.
(Er is geen goed en er is geen fout, werd eens gezegd door een vader van een hele jonge meid die stierf, over rouw en omgaan met rouw en anderen.)
En als je niet weet, door wat voor omstandigheden ook, wat je moet zeggen: Geef dan aan- ik weet niet wat ik moet zeggen.