Hallo iedereen,
Kunnen jullie hier wijs uit worden?
Al een paar jaar heb ik last van dat ik te pas en te onpas moet huilen. Het is geen huilen van verdriet of pijn. Het komt altijd als ik aan dingen denk, iets zie, meemaak of vertel dat te maken heeft met blijdschap, liefde, zorg, vrede en vriendschap. Eigenlijk om alles wat goed en mooi is in het leven. Alles ontroerd mij en ik krijg een brok in mijn keel en schiet vol. Om de meest uiteenlopende dingen wil ik gaan janken. En dat gebeurt, elke dag, de hele dag lang, overal. Zelfs tijdens sollicitatiegesprekken gebeurde het bijna. Als het even kan probeer ik mij in te houden want ik begin het heel irritant te vinden en heb er last van in mijn leven. Het is niet zo dat ik mezelf niet toesta om te huilen want ik huil vaak genoeg en laat het dan lekker gaan. Maar ik ben het echt zat. En ook begin me zorgen te maken dat er iets niet goed zit in mijn brein. Dit had ik niet altijd maar is zo’n 6 jaar geleden begonnen met af en toe en steeds meer geworden.
Heeft iemand enig idee? Of herkenning?
Ik wil er zo graag wat aan doen maar weet niet zo goed welke kant op te zoeken. Een therapeut die ik het vertelde zei dat ik het gewoon niet moest inhouden. Dat werkt niet. Het blijft maar komen. En ik kan toch niet de hele dag jankend door het leven gaan??
Hellup!
Rici