Gebruikersavatar
Hallo
Berichten: 7
Lid geworden op: 05 sep 2017 16:00

Heel erg de kluts kwijt

Hallo,

Om te beginnen: ik schrijf dit stukje om mijn hart te luchten. In het echt heb ik al met erg veel mensen gepraat (en ik bezoek nog steeds wekelijks een psycholoog), maar op de een of andere reden helpen die gesprekken nooit. Ik heb vaak nagedacht over waardoor dat zou kunnen komen: Ligt het aan mij? Ligt het aan de anderen?
Omdat ik niet graag anderen ergens de schuld van geef kom ik meestal uit bij de conclusie dat alles mijn schuld is. Je kunt je indenken dat dat niet echt een prettig gevoel is; ik loop altijd rond met het idee dat er iets helemaal verkeerd is. Aan mij, aan de manier waarop ik naar de wereld kijk. En heel misschien toch ook een beetje aan de anderen.
Nou ja, over die schuld: zo belangrijk kan die niet zijn. Waarschijnlijk heeft niemand schuld, ikzelf ook niet, maar zie ik dat zelf niet omdat ik zelf midden in de ellende zit. Zoals de titel van mijn berichtje als zegt ben ik helemaal de kluts kwijt. En dat vind ik heel erg, want ik denk telkens aan mijn toekomst - ik wil later gelukkig worden, ik wil mijn dromen waarmaken - en ik ben best bereid om daarvoor te werken! - en nooit, nooit meer zo verdrietig zijn als nu. Of eigenlijk als de afgelopen twee, drie vier jaar.

Ik heb iets dat je een depressie zou kunnen noemen. Ik heb lichamelijke klachten van de overmatige stress, hartkloppingen en haaruitval bijvoorbeeld, zie nergens meer het plezier van in en de laatste dagen ben ik steeds meer geneigd mezelf te isoleren. Deze 'depressie' (ik zet het tussen zweefkomma's omdat ik een verschrikkelijke hekel aan diagnoses heb) is als ik erop terugkijk denk ik begonnen toen ik een jaar of veertien was, midden in de puberteit dus wanneer je op een andere manier naar de wereld gaat kijken.
Maar ook vóór mijn veertiende en puberteit ben ik vaak geneigd tot terugvallen op verdrietige gevoelens. Ik was op school altijd boos, zodat ik naar een andere school gestuurd werd die beter voor me zou zijn, maar die school was ook niet goed, zodat ik naar school nummer drie ging. Daarna nog een school en nu ben ik definitief gestopt - de laatste keer dat ik in een klaslokaal zat is ongeveer een halfjaar geleden, in de winter van vorig jaar.
Ik heb school dus altijd vreselijk gevonden en kon er nooit mijn draai vinden, op geen enkele school. Omdat ik op mijn eerste school zo'n lastig kind was ben ik vaak aan mijn arm naar lege klaslokalen gesleurd om daar maar uit te razen, zodat ik de andere kinderen niet tot last was. Dit is maar een herinnering. Af en toe denk ik dat ik getraumatiseerd ben. Dat is een vreselijke gedachte; ik vraag me vaak af hoe het nou verder moet met mijn leven.
Op het moment ben ik zo verdrietig dat ik alleen maar in mijn bed lig. Ik heb een koptelefoon waarmee ik me afsluit voor geluiden van mijn omgeving. Mijn moeder komt af en toe boven en breng wat te eten, maar ik wil haar niet zien en trek heb ik ook niet. Dat laatste heb ik trouwens nog nooit gehad: geen trek hebben door emoties. Ik vind het maar eng. Maar die schaal met bananenschijfjes laat ik toch echt staan.
Sorry als ik van de hak op de tak spring. Ik weet eigenlijk niet eens waarop ik nu van plan ben iets op een forum te plaatsen. Een reactie zou fijn zijn. Ik weet dat het in een situatie zoals waar ik me in bevind gevaarlijk is om je helemaal af te sluiten voor anderen, maar rechtstreeks contact kan ik niet verdragen. Misschien schrijf ik daarom op een forum: dan hoef ik tenminste niet een ander aan te kijken, hoef ik me niet te schamen voor mezelf want hier ben ik alleen een gebruikersnaam en een berichtje.

Ik denk erg vaak aan zelfmoord; ik zie geen uitweg meer.
Maar nog even over die neiging me te isoleren: die heb ik nog nooit zo sterk gehad als nu. Ik ben altijd wel gesloten geweest en helemaal niet makkelijk in de omgang wat betreft knuffelen en dat soort dingen, maar sinds gisteren is het anders. Ik wil er gewoon niet meer zijn. Er zit iets raars in mijn hoofd dat me ervan overtuigd dat ik een rottend ding op twee benen ben, weet ik veel, iets walgelijks (in ieder geval iets dat geen toekomst heeft).
Het zal wel een eng psychologisch gevolg zijn van langdurige blootstelling aan negatieve gevoelens en situaties.
Ik denk zoveel na over die psychologie, en over wat mijn gevoelens zou kunnen verklaren, dat ik er knettergek van word. Ik wil overleven, daarom doe ik dat. Het helpt niet; ik denk mezelf alleen maar in paniek, of in de put. Maar ik ben zo iemand met een hoofd dat je niet stil kan zetten... Vaak wens ik dat ik een ander hoofd had, zodat ik tenminste iets zorgelozer was. Een beetje zoals mijn oude klasgenoten die nu vrolijk op school zitten.
Ik slik pillen tegen hartkloppingen en haaruitval en ik probeer iedere dag naar buiten te gaan. Dat zijn de enige dingen die ik kan bedenken om de vreselijke pijn vanbinnen tegen te gaan, of beter gezegd, voor even opzij te schuiven. Al vanaf dat ik heel klein ben is er iets mis in mij.
Dat denk ik zelf.

Dus heeft dat iets te maken met die vreselijke ervaringen op school (voor de duidelijkheid: ze lieten me er een halve dag in een leeg lokaal zitten, alleen gelaten met enorme hoeveelheden angst en frustratie)? Ik heb meer 'traumatische ervaringen' (wat is de precieze definitie van een trauma?) meegemaakt; sommige zijn heel recent. Daarom roep ik als ik weer eens een huilbui heb: 'RUST! Ik wil rust!' Want in mijn hoofd is het altijd chaos, en mijn lichaam doet door de stress eigenlijk altijd pijn. Vooral vandaag leef ik als een beest, het best kan je het vergelijken met een beer in winterslaap of zo. Met slaap probeer ik te ontsnappen aan het vreselijke dagelijkse leven.
Ik ben altijd op de vlucht voor iets, voor een gevoel. Pijn. Ik heb zoveel pijn gehad dat ik het idee heb dat ik er nooit meer bovenop zal komen, en dat is heel erg. Ik heb namelijk dromen en wensen voor de toekomst die ik zo graag in vervulling wil zien gaan. Ik wil me gelukkig voelen, en tegelijkertijd denk ik bij mezelf: Hoe weet jij nou wat geluk is?

Het is allemaal nogal ingewikkeld en erg pijnlijk. Als ik mijn verhaal doe bij een psycholoog of een 'vertrouwenspersoon' (ik ben inmiddels niet zo goed van vertrouwen meer) dan is die psycholoog of vertrouwenspersoon er altijd stil van. Eerst vond ik dat wel leuk - eindelijk, mijn problemen werden serieus genomen! Maar nu allang niet meer. Het frustreert me eerder.
Eén van de meest dringende behoeftes is iemand die me begrijpt, iemand de me bij mijn arm beetpakt en me de goede kant opstuurt (niet naar school) , want zelf weet ik echt niet meer waar de goede kant voor mij is. Of misschien wel.
Nou ja, ik weet het dus echt niet.

Nu zal ik niet alle ellendige gedachten die ik dagelijks heb uitschrijven, maar twee dingen zou ik graag op dit forum kwijt willen.
Eén is dat suïcidale. Ik ben al jaren aan het knokken, en dat terwijl ik naast de depressie/ellende ook nog een heleboel andere dingen meemaak of meemaakte (denk aan het wisselen van school). Vandaag heb ik niets anders gedaan dan in bed liggen en proberen te slapen; mijn hart klopt nog steeds in de stressmodus en ademhalen gaat niet als vanzelfsprekend. Ik ben mijn flexibiliteit verloren.
Ik heb er gewoon geen zin meer in, voor mij betekent het dagelijks leven en alle licht en herrie die daarbij horen pijn en ik kan geen pijn meer verdragen. Echt niet. Ik ben geestelijk op, al heel lang eigenlijk, en de genadeklap kan komen als mijn lichaam ook eindelijk opgebrand is, van de stress of negatieve gedachten. (Als ik me iets beter voel denk ik aan de suïcidale gedachten: Kom nou, waarom zou je van het dak springen? Ik zou het niet eens durven, eigenlijk. Maar de situatie van nu is anders. Van het dak springen... Waarom niet?)

En twee is dat ik er zo'n hekel aan heb om hulp of contact te zoeken. Ik ben heel sociaal, heb ik mensen horen zeggen, maar helaas is daar weinig meer van over. Toen ik nog op school zat had ik veel vrienden; nu heb ik als beer-in-winterslaap helemaal niet zoveel behoefte meer aan vriendschap en verbintenis. Hoe komt dit toch? En wat kan ik eraan doen, want ik wéét, ondanks dat ik me vanwege gebrek aan veerkracht aan het gevoel overgeef, dat het gevaarlijk is.
(Ik kan wel een verklaring verzinnen. Ik walg van mezelf, ik vind mezelf een mislukkeling en een sukkel zonder talenten. Tot voor kort had ik een zeker zelfvertrouwen - ook weg, heel tragisch.)

Eén ding is zeker, straks kruip ik mijn bed weer in want ik heb helemaal geen zin om te leven. Niet zoals nu. Het doet teveel pijn en ik ben bang, heel bang voor de genadeklap die ik eerder noemde. Vandaag heb ik eigenlijk zwemtraining met vriendinnen (nog van school), maar ik ga me afmelden, denk ik. Ik weet dat dit - vermijdgedrag? - helemaal geen goede manier is om met angst om te gaan, maar ik wil en durf gewoon niet.
Ik weet niet meer wat goed en niet goed is, en daarom heb ik zoveel behoefte aan een persoon die echt betrouwbaar is en me, al is het onder dwang, laat zien dat het leven het wel degelijk waard is. Of het hoeft niet eens een persoon te zijn, wat mij betreft mag het ook een hond zijn, of een paard, of een boom, of een pak chocoladekoekjes.

Wat ik nu van de eventuele reageerders vraag... Kunnen jullie mij een beetje moed inspreken? Kunnen jullie me een of ander inspirerend verhaal vertellen dat maakt dat ik uit mijn bed spring, kunnen jullie de vragen die ik hierboven stel misschien beantwoorden?
En het belangrijkste van alles: Kunnen jullie me serieus nemen? Uit ervaring weet ik dat je kwetsbaar opstellen bij een persoon die jou vervolgens niet serieus neemt of je ideeën afwijst, heel erg pijnlijk is.

Alvast bedankt.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15116
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Heel erg de kluts kwijt

Hallo schreef: 05 sep 2017 17:02 En het belangrijkste van alles: Kunnen jullie me serieus nemen? Uit ervaring weet ik dat je kwetsbaar opstellen bij een persoon die jou vervolgens niet serieus neemt of je ideeën afwijst, heel erg pijnlijk is.
Ik kan je verzekeren dat je verhaal op dit forum serieus genomen wordt.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Hallo
Berichten: 7
Lid geworden op: 05 sep 2017 16:00

Re: Heel erg de kluts kwijt

Kan iemand me helpen?
Gebruikersavatar
Hallo
Berichten: 7
Lid geworden op: 05 sep 2017 16:00

Re: Heel erg de kluts kwijt

Kan iemand me helpen? Kan iemand reageren? Forum58
Gebruikersavatar
BibiB.
Berichten: 318
Lid geworden op: 30 apr 2017 20:12
Locatie: Nederland

Re: Heel erg de kluts kwijt

Ik heb je verhaal al 2x gelezen en er zijn veel dingen in je verhaal herkenbaar. Ik ga er als ik tijd heb hier binnenkort (deze week) op reageren.
Gebruikersavatar
BibiB.
Berichten: 318
Lid geworden op: 30 apr 2017 20:12
Locatie: Nederland

Re: Heel erg de kluts kwijt

Ik heb wel alvast een vraag aan je, hoe is de band met je ouder(s)?
Gebruikersavatar
BibiB.
Berichten: 318
Lid geworden op: 30 apr 2017 20:12
Locatie: Nederland

Re: Heel erg de kluts kwijt

Waar komt bij jou die overmatige stress vandaan en waarom lukt het je niet om naar school te gaan, is het alleen omdat je boos bent of heeft het nog andere redenen? En waarom denk je dat je getraumatiseerd bent?

Wat me opvalt is dat je zegt dat je zo iemand bent die je hoofd niet stil kan zetten, heb jij je ooit laten testen op add of adhd? Ik weet uit eigen ervaring dat het soms best moeilijk is als je niet even tegen jezelf kunt zeggen: nu is het genoeg geweest, nu denk ik even nergens meer aan. Kan me over alles en iedereen druk maken en soms wordt het iets te veel.

Welke vreselijke pijn voel jij vanbinnen?
Er moet vroeger toch wel iets heel ergs zijn gebeurd waardoor je je nu zo voelt (angst, onrust/stress, verdrietig, pijn) (Je zei: Al vanaf dat ik heel klein ben is er iets mis in mij)? Heeft niemand je ooit gezegd op school waarom je in een leeg lokaal moest gaan zitten, behalve dan zodat je af kon koelen? Hoe voel je je als je wakker wordt, ben je dan uitgerust of voel je je nog steeds moe en heb je dan ook pijn?
Wat is er gebeurd dat je nu geen zelfvertrouwen meer hebt, wie/wat heeft daar voor gezorgd?

Ik laat het hier even bij, misschien krijg je nog wel meer vragen of reacties van anderen.

Terug naar “Overige problemen en vragen”