Gebruikersavatar
ILoveTea
Berichten: 1
Lid geworden op: 22 feb 2016 18:23

Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt?

Hallo,

Ik vraag mij af hoe mensen er op latere leeftijd achter zijn gekomen dat ze een vorm van Autisme hebben? Wanneer had je zoiets van hier klopt iets niet?

De reden dat ik mij dit afvraag is omdat ik mij al mijn hele leven ‚anders’ voel dan andere mensen van mijn leeftijd. Ik kan er alleen niet mijn vinger op leggen waarom ik dat gevoel heb en ik herken mij ook helemaal niet in het beeld wat ik bij autisme heb maar laatst vertelde een kennis dat ze ook een vorm van autisme had waardoor ik mij toch afvroeg van „hoezo dat?”.

Ik heb er al wel eens aan gedacht om het voor te leggen bij mijn huisarts maar ik wet net hoe ik het moet uitleggen. Het is niet een duidelijk iets waardoor ik denk dat ik anders ben maar het zijn allemaal kleine dingen.

- Zo ben ik slecht in het sluiten van vriendschappen en heb ik moeite met het onderhouden omdat ik vaak voor mezelf het idee heb dat ik ‚teveel’ ben.
- Kan soms van slag raken bij veranderingen maar aan de andere kant houd ik ook wel van afwisseling en nieuwe dingen ook al geeft dat in het begin veel stress waardoor ik soms niet/moeilijk slaap omdat ik maar blijf piekeren over bepaalde senario’s.
- Kan mij ook vaak erg druk maken om niks.
- Voel soms mensen slechter aan.
- Kan soms erg dromerig zijn.
- Kan erg chagrijnig worden bij geluiden, helemaal als ik bijvoorbeeld zelf muziek luister en ik hoor er ineens dingen doorheen.

Maar bij al die dingen heb ik ook weer zoets wat kan een huisarts daarmee?! En ik ben ook niet van de etiketjes plakken maar het zou wel fijn zijn als ik weet waar dat gevoel vandaan komt.
Gebruikersavatar
Viooltje-senga
Berichten: 186
Lid geworden op: 13 okt 2013 18:46

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

een huisarts kan je wel door verwijzen en als je vermoeden heb, kan het geen kwaad het na te gaan als je het zo graag wil weten.

ongeveer 4 jaar geleden ( denk ik) gewerkt als vrijwilligerswerk met volwassen met autisme,
was er al iets voor mij " ik ken die wereld, dit lijkt heel veel op mijne wereld", ik ben 46, en heb juist mijn diagnose gekregen, het is heel belangrijk dat je je laat testen bij een psychiater die kennis heeft in autisme, zeker bij vrouwen en als late diagnose, heb je al heel wat doorgemaakt zonder goed weten hoe het komt en van waar het komt. En dat kan toch wel heel wat angst afnemen en jezelf begrijpen.

viooltje
Ik ben niet labiel, ik ben emotioneel flexibel.
Gebruikersavatar
jazzauti
Berichten: 28
Lid geworden op: 19 dec 2015 21:54

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

ik kreeg op latere leeftijd de diagnose asperger. ik had ook mijn hele leven het gevoel dat ik anders was. dacht ik eerst dat ik 'gewoon' een apart figuur was, later ging ik steeds vaker tegen mezelf zeggen 'je lijkt wel autistisch'. dat was eerst voor de grap. maar nadat ik dit jarenlang tegen mezelf zei, dacht ik op een gegeven moment, laat ik eens kijken wat autisme inhoudt. en de rest is geschiedenis.

dus hoe kwam ik erachter? stukje zelfkennis en algemene kennis gecombineerd : )
in mijn geval: een en ander over autisme gelezen en van de ene verbazing in de andere gevallen. voordat ik onderzocht werd, stond het voor mij vast: ik ben anders, ik ben autistisch. ik ben daarop naar de huisarts gegaan en heb gezegd dat ik dacht autistisch te zijn en of ik doorverwezen kon worden. dat deed de goede man.

lees er dus eens over op internet en vergelijk dat met jou leven. dan heb je al een aardig beeld. een professioneel onderzoek kan uitsluitsel geven.
Gebruikersavatar
Jajtje
Berichten: 1
Lid geworden op: 23 mar 2016 11:39

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

Hoi, je wil weten hoe ik erachter kwam?
Bij mij ging er een leven 73 jaar aan vooraf (ben een vrouw geboren in 1942) waarbij ik telkens tegenkwam dat er iets niet klopte.
Maar wat? dom ben ik niet maar bang om te falen dat wel, waarom? ging met gemak door 4 jaar huishoudschool wat idd niet de moeilijkste opleiding is, vond leren leuk, maar ging toch werken toen iedereen dat deed, wilde ook zo zijn en niet zoals mezelf....
Ergens is een bodem van angst die ik altijd voel heel diep in mezelf, angst waarom/waarvan?
Was niet erg van de vriendinnen, als ik er of 2 had dan was dat meer dan genoeg voor mij.
Ik trouwde en kreeg 2 kinderen, allemaal zoals het hoorde en werd weduwe toen ik 49 was.
Dat was toen, nu het NU.
In de zomer van het vorig jaar kwam zegden de laatste vriendinnen hun vriendschap op en als ik terug denk aan wat de aanleiding was ben ik nog steeds sprakeloos.
Maar goed, had toen helemaal niemand meer om op terug te vallen en vond het meer dan tijd worden dat het maar eens uitgezocht moest worden.
Via de huisarts ben ik doorgestuurd naar een ( hopelijk) goede groep psychologen en daar getest en PSS bevonden.
Wat er allemaal bij hoort, voor mij dan, dat ben ik bezig om uit te zoeken.

Is dat iets van antwoord op jouw vraag?
met groet, Jajtje
Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

Hai Jazzauti
Hoe is dat dan bij jou gegaan, het combineren van de theorie en je zelfkennis? Dat is nou net wat ik denk dat mijn partner autistisch maakt. De concepten en de details van de werkelijkheid niet aan elkaar kunnen koppelen.
Kun je daar iets over uitleggen? Hoe dat bij 'jullie autisten' gaat, of is dat meer een individuele variatie? Sorry voor mijn vooroordelen, ik vraag het me alleen maar af.
Wanneer ik jouw bijdragen lees denk ik vaak: da's geen echte, veel te coherent verhaal...Maar dat zeg ik niet om je te kwetsen, ik vraag me werkelijk af hoe het bij jou werkt en of je me daarin wijzer kunt maken. Ik heb geen zicht op wat ik kennelijk nog niet begrepen heb.
Gebruikersavatar
jazzauti
Berichten: 28
Lid geworden op: 19 dec 2015 21:54

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

ten eerste: ik heb totaal geen moeite met de woorden 'jullie, autisten, etc'. dus schrijf het zoals jij denkt dat het goed overkomt.

waarop doel je met de combinatie van zelfkennis en theorie? hoe ik daarmee tot de zelfdiagnose kwam? of hoe ik het toepas in het leven? en welke theorie is dat? en welke concepten? ik snap die eerste zinnen eerlijk gezegd niet.

alle autisten zijn anders. dat komt omdat iedereen verschillende genen heeft, een andere opvoeding geniet en in een andere omgeving opgroeit. allemaal factoren die invloed op je hebben, of je nou autist bent of 'normaal' (neuro-typical, geloof ik). jouw partner is ongetwijfeld anders dan ik (of wie dan ook). al zullen we ook overeenkomsten hebben op vele gebieden. want ja, ook al kom ik over als een neuro-typical, ik ben echt autistisch, en dat merk ik ook zeker.

maar als ik je vragen beter begrijp, kan ik je beter antwoorden...
Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

Nou, goed dan: waaraan merk jij zelf dat je autisme hebt?
Gebruikersavatar
mercer
Berichten: 4
Lid geworden op: 05 apr 2016 19:36

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

Ik ben niet de persoon waar je op reageerde, maar ik kan wel mijn perspectief hierop geven...
Hoe is dat dan bij jou gegaan, het combineren van de theorie en je zelfkennis? Dat is nou net wat ik denk dat mijn partner autistisch maakt. De concepten en de details van de werkelijkheid niet aan elkaar kunnen koppelen.
Kun je daar iets over uitleggen? Hoe dat bij 'jullie autisten' gaat, of is dat meer een individuele variatie? Sorry voor mijn vooroordelen, ik vraag het me alleen maar af.
Ten eerste is er inderdaad veel variatie. De ene autist is de andere niet, en er is sowieso een enorm verschil in 'mate van'. Bij mij hebben de meeste mensen het niet door, maar bij 'klassiek autisme' merk je meteen dat er iets aan de hand is.

Ten tweede, zelfkennis is theorie, wat mij betreft. De wereld barst van de mensen die enorm veel zelfkennis hebben, maar hier niets mee doen. Toevallig is dit onderwerp mijn huidige 'obsessie' (iets wat veel autisten hebben), maar da's een ander verhaal.

Waar je misschien meer op doelt is dat veel autisten inderdaad kennis van niet kunnen vertalen in handelen. Dit is nog steeds heel breed, want het kan op een aantal verschillende 'autistische' fenomenen doelen. Maar laat ik een greep doen: het is vaak zo dat autisten (en mensen met AD(H)D) moeite hebben om door de bomen het bos te zien. De details zijn zo overweldigend dat het overzicht verloren wordt. Dit geldt op heel 'laag' niveau, zoals b.v. een ruimte met veel rumoer en daarin niet meer kunnen focusen op het actieve gesprek, maar ook op een hoger niveau: een complex project met een deadline niet meer kunnen overzien en buitensporig veel tijd besteden aan een - in de context - onbenullig detail. Ook kan het zich uitten in de context van een discussie: de autist kan niet verkroppen dat een feit in de discussie niet klopt, ook al is het wellicht niet zo relevant voor het grotere punt. Dit zorgt vaak voor een stempel 'moeilijk in omgang'.

Er zijn verschillende theoriën over het hoe en waarom. Persoonlijk denk ik dat de meest veelbelovende kijk hierop is dat autisten makkelijk overprikkeld worden juist omdat ze erg gevoelig zijn (De Intense World Theory). Kort door de bocht gezegd is een autist permanent gestresst. Als je kijkt naar 'normale' mensen die in een hele stressvolle situatie zitten, is het interessant dat ze gedrag vertonen dat best wel autistisch kan zijn: te veel op de details, 'meltdowns' (woede, huilen, etc.), lichte dwangneigingen ('over het ordenen van <x> heb ik wél controle'), etc.

Maar ik wordt langdradig; die neiging heb ik soms. Of eigenlijk heel vaak. Ook 'typisch'. In een echte-wereld gesprek zou je nu misschien subtiel op je horloge kijken, maar dat vind ik niet erg.
Wanneer ik jouw bijdragen lees denk ik vaak: da's geen echte, veel te coherent verhaal...Maar dat zeg ik niet om je te kwetsen, ik vraag me werkelijk af hoe het bij jou werkt en of je me daarin wijzer kunt maken. Ik heb geen zicht op wat ik kennelijk nog niet begrepen heb.
Zoals ik eerder zei: bij mij zou niemand het door hebben. Dat betekent dat ik aan de 'lichte' kant van het spectrum zit (asperger's), maar ook dat ik door mijn specifieke levensloop heb geleerd om 'normaal' te spelen. Het feit dat ik, en dit bedoel ik niet arrogant, ook nog wel redelijk intelligent bent heeft ook enorm geholpen. Dat spelen, of acteren, is me echter op gaan breken en daarom ben ik recentelijk hulp gaan zoeken en kwam de diagnose 'ASD' (ASS) eruit. Dat schijnt vrij typisch te zijn voor eind-twintigers / begin dertigers.

Ik laat het maar even hierbij. Sorry voor de ongevraagde informatie-dump. Dit onderwerp ligt me dicht aan het hart en ik kan hier soms wat té enthousiast over willen vertellen.
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

Sorry voor de ongevraagde informatie-dump. Dit onderwerp ligt me dicht aan het hart en ik kan hier soms wat té enthousiast over willen vertellen.
Dat is niet erg. Dat mag op dit forum. Ik zal ook eens een duit/centime bijdragen, later, maar nu niet.
Understand: you been understood
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

Net een uurtje the intense world theory gelezen...
zeer verhelderend...

Waarom houdt de klassieke psychiatrie zo vast aan dat gebrek aan het empathie gegeven snap ik niet???

Alsof empathie van iemand gezicht staat te lezen. Ik kan meer empathie hebben, maar introvert zijn over de bijpassende emoties dan iemand die zich meer bezig houdt met het dramatische brengen van gevoel , wat dan als meer 'empatisch, invoelend wordt gezien. Niet als meer dramatisch gewoon.

MMm kan het weer moeilijk uitgelegd krijgen, maar misschien snap je het wel

Ik kan het enkel samenvatten als 'never judge a book by its cover' Iets waar ik me al een half leven over buig, probeer en druk over maak.




:nod:
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
mercer
Berichten: 4
Lid geworden op: 05 apr 2016 19:36

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

Waarom houdt de klassieke psychiatrie zo vast aan dat gebrek aan het empathie gegeven snap ik niet???

Alsof empathie van iemand gezicht staat te lezen. Ik kan meer empathie hebben, maar introvert zijn over de bijpassende emoties dan iemand die zich meer bezig houdt met het dramatische brengen van gevoel , wat dan als meer 'empatisch, invoelend wordt gezien. Niet als meer dramatisch gewoon

MMm kan het weer moeilijk uitgelegd krijgen, maar misschien snap je het wel
Pff, breek me de bek niet open. Ik had laatst een discussie met een vriend van me die van zijn psycholoog had gehoord dat hij idd gebrek aan empathie had. Vervolgens vroeg ik wat door en bleek dat hij enorm empathisch was, maar gewoon anders dan andere mensen, vaak meer innerlijk.

Het is belangrijk te beseffen dat 'empathie' een beetje een vage term is. Zoals ik het begrijp wordt er in de psychologische definitie o.a. een onderscheid gemaakt tussen 'cognitieve empathie' en 'affectieve empathie'. Affectief is dat je daadwerkelijke 'meevoelt' en is denk ik meer in lijn met hoe het woord in de volksmond bedoeld wordt. Cognitief is dat je ook snapt waarom iemand boos/verdrietig/angstig/etc. is.

Bij autisten is het vooral de cognitieve empathie waar het mis gaat. Maar interessant genoeg zijn er steeds meer aanwijzingen dat affectieve empathie zelfs sterker aanwezig is bij autisme (zie ook de intense world theory). Dit is ook mijn persoonlijke ervaring en die van mensen op het spectrum om me heen. Als ik op kantoor zit, bijvoorbeeld, en twee collega's hebben ruzie, of een collega is duidelijk depri, dan ben ik 'op' en moet ik eigenlijk gewoon naar huis.

Mijn persoonlijke theorie hierbij is dat empathie in de zin van 'voelen wat een ander voelt' niet echt bestaat. Alles is projectie. Daarom zeggen we ook dingen als 'put yourself in their shoes', of 'stel je voor hoe jij zou reageren ipv van 'wordt eens de ander' oid (zie "Being John Malkovich" voor een interessante kijk hierop).

Wanneer een normaler persoon zichzelf projecteert op een ander normaal persoon, dan is er op basaal emotioneel niveau veel overlap. Dus 'klopt' het enigszins, ook al snap je eigenlijk hiet hoe een ander zich voelt en waarom. Maar als iemand met (o.a.) autisme dit doet bij een normaler persoon, of andersom, dan kan het snel mis gaan.

Een voorbeeldje: als ik 'op' ben, vaak aan het eind van de dag, dan klap ik dicht. Ik voel me wel okay, maar kan heel moeilijk omgaan met andere mensen in de buurt, en heb dan zeker problemen met 'een praatje maken'. Dan reageer ik nukkig of kortaf. De 'normale' (en vooral extraverte) mensen om me heen projecteren dan vaak dat ik me niet goed voel en gaan dan precies doen wat ik niet wil: vragen hoe het gaat of een praatje maken. sociaal contact. Want dat helpt hen vaak. Mijn nukkige reactie komt dan vreemd over op hun en er ontstaat een beeld dat ik gesloten ben. Vervelend, maar daar kan ik gelukkig mee leven (uitleggen hoe dit werkt bij mij helpt vaak enorm!).

Maar andersom is lastiger. Ik loop een ruimte binnen en een ander persoon is daar al bezig. Vaak heb ik al de neiging om die situatie te vermijden om 'hen de rust te geven' (omdat ik dat zelf zou waarderen), maar soms gebeurt het. Ik merk dan dat ze niet een praatje beginnen en misschien een beetje gesloten over komen. Mijn reactie is om hen dan 'space' te geven en snel m'n ding te doen en te verdwijnen. De affectieve empathie is er, maar cognitief sla ik dan vaak de plank mis. Want, en dit is me meerdere keren verteld (en verweten), voor hen ben ik dan een afstandelijke, gesloten vriend/collega/huisgenoot omdat ik niet vraag hoe het met ze gaat terwijl ze duidelijk niet lekker in hun vel zitten.

Ook hier zou ik nog mee kunnen leven, ware het niet dat uitleg geven in zo'n situatie helaas vaak niet werkt. De verklaring wordt dan afgedaan als 'een excuus'.

Mensen vinden die dit begrijpen is ideaal, maar mensen vinden die dit respecteren en accepteren is vaak al lastig genoeg.
Ik kan het enkel samenvatten als 'never judge a book by its cover' Iets waar ik me al een half leven over buig, probeer en druk over maak.
Persoonlijk heb ik gelukkig wel mensen gevonden die mij niet zo snel oordeelt op mijn uiterlijk gedrag oordelen, zelfs al snappen ze het niet. In de praktijk vind ik deze mensen in de volgende groepen: expats/immigranten, anders-sexuelen, mensen met hun eigen mentale 'afwijkingen', en natuurlijk andere autisten.
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt

Ik snap je logica en denken perfect.

Dacht in mijn jeugd dat ik asociaal was omdat ik liever met een boek in een hoekje zat dan met een hoop joelende kinderen te spelen.

Ook op de universiteit was ik een eenzaat , de leerstof was een eitje, het sociaal omgaan met medestudenten was heel erg zwaar. Vooral het werken in groepen, waar ik onmiddellijk structuur en orde wou inbrengen in elke opdracht. Wat altijd tot strubbelingen leidde omdat mijn weg naar het doel voor hun onbegrijpelijk was.

Later loste ik het op door telkens beroep uit te oefenen waar ik op mezelf doelen moest halen. Zo ook in sport, geen teamsporten voor mij.

Ik kan zeggen dat ik door mijn verstand redelijk ver geraakt ben, maar het gevoel breekt me nu en dan ook op. Lichamelijk zit ik met chronische pijn en geestelijk voel ik me elke dag meer afgesloten , een alien op zijn planeetje.Wil alles begrijpen en ontrafelen, onthoud alles , nooit een leeg moment in mijn kop.Het pratische gaat me goed af, alles wat met emoties te maken heeft blijft binnen en overweldigend. Maar ook dat heeft goeie kanten , zo kan ik enorm genieten van elke noot, wending in een muziekstuk of uren alle details van een schilderij in me opnemen.De wereld is intens naar mijn gevoel, zowel het goeie als het slechte.De chaos en de verwondering om het licht dat speelt in de bladeren... Kwestie van elke dag weer een soort balans te zoeken in die twee

ik heb een relatie, maar dat heeft ook jaren geduurd eer ik mijn partner kon bijbrengen dat ik niet 'wegliep ' omdat hij iets mis deed, maar eigen ruimte nodig had om te rebooten.

Een 'officiële ' hoogfunctionerende asperger diagnose' heb ik niet nagejaagd.Ben niet voor 'labels'Waarom? Deels omdat ik het nut niet van zie, gedrag vind ik een verantwoordelijke keuze, ongeacht denken en gevoel.Ik weet wat ik scoor op Baron -Cohen testen en andere gangbare toetsen op dat vlak, ik weet hoe het kluwen werkt in mijn hoofd, en ook omdat er toch geen enkele andere pasklare oplossing is dan observeren, compenseren en 300% je brein laten draaien om mee te kunnen.Een heel leven oefening en niemand merkt het nog verschil meer.Buiten ikzelf dan 001_tongue

Ik kan de nadelen opsommen, het erbij willen horen maar verkeerd bedraad (wired)zijn, maar focus liever op de voordelen. Na 45something jaar heb ik me gevonden in het feit dat ik de eekhoorns zie,terwijl de mensen om me heen naar een bos kijken.

Maar ik moet zeggen dat het fijn is te lezen hoe iemand denkt en een perfect aha- gevoel te krijgen

Het is wat het is. Iedereen heeft wel zijn moeilijker dingen
Dank je wel voor je bijdrage, ik heb er een hoop aan [027]
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
stille willie
Berichten: 33
Lid geworden op: 12 jul 2017 16:46
Locatie: Amsterdam

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt?

ILoveTea schreef: 22 feb 2016 18:36 Hallo,

Ik vraag mij af hoe mensen er op latere leeftijd achter zijn gekomen dat ze een vorm van Autisme hebben? Wanneer had je zoiets van hier klopt iets niet?

De reden dat ik mij dit afvraag is omdat ik mij al mijn hele leven ‚anders’ voel dan andere mensen van mijn leeftijd. Ik kan er alleen niet mijn vinger op leggen waarom ik dat gevoel heb en ik herken mij ook helemaal niet in het beeld wat ik bij autisme heb maar laatst vertelde een kennis dat ze ook een vorm van autisme had waardoor ik mij toch afvroeg van „hoezo dat?”.

Ik heb er al wel eens aan gedacht om het voor te leggen bij mijn huisarts maar ik wet net hoe ik het moet uitleggen. Het is niet een duidelijk iets waardoor ik denk dat ik anders ben maar het zijn allemaal kleine dingen.

- Zo ben ik slecht in het sluiten van vriendschappen en heb ik moeite met het onderhouden omdat ik vaak voor mezelf het idee heb dat ik ‚teveel’ ben.
- Kan soms van slag raken bij veranderingen maar aan de andere kant houd ik ook wel van afwisseling en nieuwe dingen ook al geeft dat in het begin veel stress waardoor ik soms niet/moeilijk slaap omdat ik maar blijf piekeren over bepaalde senario’s.
- Kan mij ook vaak erg druk maken om niks.
- Voel soms mensen slechter aan.
- Kan soms erg dromerig zijn.
- Kan erg chagrijnig worden bij geluiden, helemaal als ik bijvoorbeeld zelf muziek luister en ik hoor er ineens dingen doorheen.

Maar bij al die dingen heb ik ook weer zoets wat kan een huisarts daarmee?! En ik ben ook niet van de etiketjes plakken maar het zou wel fijn zijn als ik weet waar dat gevoel vandaan komt.
Goed, ILove Tea,
je bent dit topic begonnen, dus hier mijn antwoord op de gestelde vraag.
Ik ben een boekenwurm. Ik leen regelmatig in de bibliotheek en "probeer" diverse schrijvers.
Ooit las ik een boek van iemand die "fictief" schrijft (fictief tussen "" want de schrijfster in kwestie
baseert haar verhalen op leven van familie, vrienden en kennisen. Eén van de boeken beschreef
het leven van een bevriend echtpaar met een zoon (kanner-syndroom, dus klassiek autisme).
Dat boek liet mij een boek lezen van (als ik mij goed herinner) Uta Frith (Met autisme valt te leven).
In dat boek kwam ik twee lijstjes tegen: kinderen wiens hersenen op de "gebruikelijke" manier
tot rijping komen en kinderen bij wie dit niet het geval is. Na het lezen van dat tweede lijstje
(met veel "o?" en "hè?") besloot ik een on-line test te doen (psychologie-magazine, 50 stellingen met
mee oneens, een beetje mee enz., een beetje mee eens, mee enz.).
Daaruit volgde dat ik een a.q. heb van 45.
Zit ik daarmee? Niet echt. Indien nodig, geef ik aan dat ik zeer waarschijnlijk een a.s.s. heb,
en als mensen daar niet mee om wensen te gaan? Dan geef ik aan: kiss my ass.

"Stille" Willie.
Quod scripsi, scriptum est.
Frenzy
Berichten: 14
Lid geworden op: 24 jul 2017 20:18

Re: Hoe kwam je er op latere leeftijd achter dat je ASS hebt?

Ik ben eigenlijk via een niet direct ASS-gerelateerde route beland bij GGZ. Daar constateerden ze na een poos onder andere een ASS. Ik kan er wel inkomen dat ik sociaal en emotioneel 'anders' ben ja.

Terug naar “Autisme Spectrum Stoornissen”