Ruim 4jaar heb ik nu een relatie met een vrouw waar ik ziels veel van hou en wij hebben ook een zoon van 2 jaar.
In het begin van mijn relatie heeft mijn vrouw het moeilijk op haar werk wat gezondheids klachten veroorzaakt, dit kan iedereen over komen en behalven luisteren en hier en daar eens een op of aanmerking was er niets aan de hand. todat het maar aan bleef houden en ik er niets meer over wilde horen want ruimte voor een ander gesprek was er niet meer.
Dat was natuurlijk geen oplossing en we hebben er dus voor gekozen om met de baan te stoppen. Inmiddels was ze zwanger geworden van onze zoon. En de spanning nam niet af ondanks dat ze gestopt was met werken, ik dacht dat zal wel aan de zwangerschap liggen. Als het er is dan komen we in een rustigere periode. Nou mooi niet, ze bleef voor haar gevoel maar allerlei aandoeningen krijgen, waarna ze avond aan avond op internet zat rondt te turen wat het kon wezen. Waarna ze bij de huisarts om hulp ging vragen.Wat vaak op een kuurtje hier en daar uit liep. Ook de weg naar alternatieve geneeswijze werdt bewandeld dit ook zonder enige resultaat. Dit heeft nu 2jaar geduurd . tot 2 wkn geleden toen is ze opgenomen wegens een buiten baarmoedelijk zwangerschap en daar is ze dan aan geopereert. Ze zij zie je wel dat ik wat heb. Over?...tot de dag van vandaag loopt ze met nog allerlei klachten rond.
Deze situatie drukt zwaar op onze relatie want aan "ons " komen we niet meer toe. Er is altijd wel wat. Ze vindt het ook niet fijn meer als ik haar aanraak en de sex is geworden tot een plichtmatig iets. Terwijl ik juist nu zoek naar een stukje intimiteit, bevestiging. Soms denk ik dat het allemaal aan mij ligt. En als we er over praten zegt ze wel dat ze van me houdt maar als ik over de gezondheid begin dan begeef ik me op glad ijs en wordt ze gauw kwaad. want dan neem ik haar niet serieus.
Ik heb de stoute schoenen aan getrokken en zonder dat zij het weet al haar dagboeken door gespit en nu blijkt, dat dit probleem eigen lijk al speelt rondt haar 16de. En eigenlijk steeds terug komt of niet echt is weg geweest. Ook is ze erg op zoek naar "het geluk " want dat is ze natuurlijk niet.
Door dit alles is onze financiële situatie ook achter uit gegaan. Want zij heeft haar baan op gezegt en we hebben schulden moeten maken. Want als ze op vakantie wilde dan wilde ik dat koste wat het kost voor mekaar krijgen in de hoop dat het tij zou keren.
Nu ben ik op een punt gekomen dat ik het eigenlijk niet meer trek. Ik ben van baan verandert om weer uit de problemen te komen maar op een paar fronten te gelijk vechten dat hou ik niet vol. Wat moet ik nou? Ik hou enorm van haar en mijn zoon. Als ik er een punt achter zet dan heeft dat ook grote gevolgen voor die kleine en eigenlijk wil ik het ook niet.
Maarja......????
Ik vindt het bijzonder moeilijk om met deze situatie om te gaan bang om een on herstelbare fout te maken.