en ik weet niet precies wat ik 'mankeer' maar herken mezelf onvoorstelbaar en met kippenvel in jullie verhalen. Ben trouwens ook een keer naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar een psych voor een add-test maar mijn huisarts vond dat onzin en praatte me het uit het hoofd.
Ik ben alleenstaand moeder en combineer werk, huishouden en opvoeding. En dat lijkt wel teveel voor mij. De verantwoording vind ik heel erg zwaar. Heel zwart/wit gezien: ik voel me een soort kind in het huis van een ander (wacht onbewust en natuurlijk tevergeefs op de volwassene die komt om het van me over te nemen). Heb een soort eeuwigdurend vakantiegevoel (vind het moeilijk om grenzen vast te stellen). Mijn huis is een zooitje en wordt steeds erger, een sociaal leven heb ik niet (mis het overigens ook niet hoor, ik voel het zelfs als een verplichting om naar verjaardagen of vrienden te gaan) en ren constant achter de feiten aan. Ik heb eigenlijk totaal geen structuur, geen regelmaat. Wat ik vooral voor mijn kind heel erg vind....
Vergeet alles (vandaar mijn nickname want dat is zo'n beetje het meest voorkomende woord in mijn gedachten). Oeps, geen brood meer! Oeps, de winkel is al dicht. Oeps, is die melk nou alwéér op?
Heb ook geen enkel tijdsbesef. Grote boodschappen gedaan, een paar dagen later is alles op terwijl voor mijn gevoel zojuist nog aangevuld.... En zo is het met alles. Hoe kan er nou alweer zo'n berg wasgoed liggen? Ik heb net nog gewassen! Alwéér vuilnisbak vergeten! Oja, de hond, wanneer is hij er uitgeweest? Sh!t, drie dagen geleden was die film die ik zo graag wilde kijken.... Oh doe ik wel eventjes (om vervolgens dus onverwacht úrenlang ergens aan vast te zitten).
Ik heb eens geprobeerd een schema te maken. Maar dan ook letterlijk álles stond erin, tot tandenpoetsen aan toe. Want ik ben ook nog eens een vreselijke perfectionist. Als de gordijnen niet gewassen zijn heeft het geen nut om te stofzuigen. Zoiets. Want dan heb ik niet het gevoel dat ik goed gepoetst heb.
Dit alvast, heb nog veel meer te spuien maar schiet me nu even niet te binnen.