Traumatische jeugd gehad en later ptsd, contact met ouders beëindigen?

[Zkr623]

Ik ben nieuw op dit forum dus laat ik mijzelf eerst heel kort voorstellen en eveneens mijn insteek en uitgangspunt verklaren. Ik ben een 43 jarige man die redelijk zelfstandig leeft, (een eigen woning bezit en woonruimte verhuurt voor geld) en kan mij in mijn eigen behoeftes redelijk succesvol voorzien. Ik loop al een aantal jaar bij een therapeute (soort van psychologe). Dus mijn communicatie en interacties hier zijn als een aanvulling bedoeld en niet als een vervanging. Dat voorop gesteld. Ik zoek o.a. naar ervaringen van lotgenoten, morele steun, en waar nodig informatie op dit forum. Ik ben over de jaren heen (en die heb ik) bij talloze verschillende forumsites geweest en een groot deel daarvan viel vreselijk tegen. Dus waar ik NIET naar op zoek ben zijn dingen zoals afwijzing, bespotting, of beschuldiging. Of gewoon gezegd haatvolle inhoud. Gelukkig heb ik een soort ingebouwde filter leren ontwikkelen die mij enigszins beschermt tegen vijandelijke inhoud door die langs mij heen te laten glijden maar ik ben trouwens ook mens dus niets werkt perfect en daarom verzoek ik jullie beleefd om hier gehoor aan te geven voorzover jullie dat kunnen en willen. Aangezien ik helemaal nieuw ben hier, vind ik het nodig om deze alinea te schrijven.

Nu naar de daadwerkelijke inhoud.

Ik heb vrijwel mijn geheel volwassen leven last gehad van een ernstige ptsd-stoornis. Deze stoornis is grotendeels veroorzaakt door trauma's die ik opgelopen heb in mijn kinder- en tienertijd (oftwel mijn jeugd). Ik werd verbaal, mentaal, en fysiek misbruikt door mijn ouders. Gelukkig niet op seksueel niveau (om het voor jullie zo duidelijk mogelijk te maken). Er zijn heel veel zeer nare, onbegrijpelijke dingen gebeurd waarvan ik alleen maar een deel kan weergeven ter illustratie. Ik wil trouwens geen boek hier schrijven wat betreft hoeveelheid tekst en dat zou anders gauw nodig worden.

Papa zou destijds bezopen thuis komen en woedeaanvallen krijgen. Hij zou mij tijdens deze aanvallen keihard slaan alsof hij een een andere man sloeg. Met gesloten hand o.b.a geklemde vuist. De uitdrukking op zijn gezicht was een en al woede en nogal lelijk ook. Toen ik 10 jaar oud was bijv kreeg ik door hem op mijn mond geslagen waar ik pafferige lippen aan overhield. Ik was doorgaans bang voor hem en deze geweldsuitbarstingen, dus ik was als kind bijzonder introvert, schuw, en stil. Zowel thuis als op school. En toch werd dat mij niet in dank afgenomen, het geweld en het misbruik gingen door.


Mijn moeders rol in deze was meer van een soort van toeschouwer/vredestichter/neutrale ordebewaker. Zij heeft zelf ook aan verbaal misbruik gedaan en wat betreft fysiek misbruik ook aan meegedaan, maar lang niet zo ernstig als hij. Zij zou bijv mij en mijn zus in de wangen knijpen of klappen op de pols geven. Ze was soms zelf ook bang voor hem. Maar om dit in een notendop te zeggen, ze greep alleen maar in na afloop van het incident om hem enigszins weer tot bedaren te brengen, en te voorkomen dat het helemaal uit de hand liep. Daarbij zou ze mij weleens boos uitschelden of berispen, om zodoende papa te laten zien dat hij gelijk had maar waarschijnlijk overdreef. Ze deed niks om mij als klein kind voor dit misbruik te beschermen, en heeft ook nooit maar dan ook nooit opengestaan voor ingrijpen van buitenaf. M.a.w ze hield dit voor de buitenwereld geheim en heeft bijv nooit politie, vrienden of zelfs de eigen familie hierover ingelicht. Dus zoals je zou verwachten, gingen deze voorvallen voort.

Later in mijn leven, toen ik jongvolwassene was geworden, ben ík juist degene die verkeerde dingen heeft gedaan. Grotendeels ingegeven/gemotiveerd/aangedreven door deze trauma's. Ik had mijn vader van een trap geduwd waardoor hij ernstig letsel opliep. Mijn ouders bestraften mij hiervoor door aangifte te doen en mij te laten oppakken. Mede door hun toedoen werd ik toen onder dwang opgenomen in psychiatrische ziekenhuizen en kreeg verplicht medicatie. Ook dit ervaar ik als misbruik door hen, aangezien mijn gezondheid hierdoor kwam te lijden.

Over de jaren die daarop volgden, ben ik op mezelf gaan wonen en veel zelfstandiger geworden. Wat dus heel verstandig was geweest t.a.v. dit afschuwelijke verleden.

Mijn moeder echter heeft altijd al dit misbruik ontkend. Zelfs discussies/praten erover vindt nooit plaats. Toen ik ooit als 20er in het bijzijn van een oom van mij (vaderskant) het vreselijke kindermisbruik bekend wilde maken aan hem, begon mijn moeder helemaal in woede uit te barsten en flink tekeer te gaan. Dat ik over alles en nog wat loog. Dat juist ik het probleem was en toen geschreeuwd hoe ik vader van een trap geduwd had etc. Aangezien ik toentertijd nog thuis woonde, hield ik mij stil, want die dreigementen waren er ook dat ze mij het huis uit zouden gooien.

Tot zover, een poging tot weergeven van mijn moeilijke jeugd.

Wat is dus het probleem vraag je je mischien af. Je zou er verstandig aan doen om deze ouderlijke relatie helemaal te verbreken en nooit achter je om terug te kijken zou je denken. Probleem opgelost, toch?
Het is helaas niet zo simpel. Mijn moeder begon later in mijn leven heel lief tegen mij te doen en (te proberen) te laten zien dat ze toch van mij houdt ondanks alles. Ze weigert het contact te laten verdampen en probeert koste wat het kost zich aan mij (wanhopig) vast te klampen. Ze heeft mij over de jaren heen ook financiel geholpen door regelmatig geldcadeaus te geven toen ik moeilijk rondkwam. Maar je kan dit ook zien als een soort van afhankelijkheid creëeren/kweken wat in haar belang werkt. Ik heb ook medelijden met haar MAAR (en dit is een grote MAAR) zolang ze dat misbruik niet heeft toegegeven en om vergiffenis gevraagd vind ik dat de gewenste verzoening niet plaats kan vinden. Ergo heb ik af en toe als volwassene periodes gehad waarin ik het contact wel degelijk stopzette, en mijzelf voor haar afsloot. Met vader is er sowieso geen praten of contact meer (dat is al jaren zo en beiden vinden het goed).

Dus mijn vraag is, wat zou ik in deze situatie moeten doen? Wat zouden jullie doen als jullie in mijn schoenen liepen? Contact toch verbreken om zodoende verder alleen te genezen of kan dit pas als er van beide kanten samengewerkt wordt? Nog één vervelend ding is dat ik ook medelijden voor ze heb omdat ze nu bejaard zijn (papa is 73) dus in het kader van alles, en kijkend naar de hele context, wat is voor mij de beste koers te gaan varen wat betreft de relatie tot deze ouders?

Alvast bedankt voor jullie hulp en inzichten, en ik bied trouwens hartgrondig mijn excuses aan voor de lange tekst maar ik vind dat iedere zin zoals die staat noodzakelijk is.

Ik kijk uit naar de reacties.

[volhoudertje]

Dus mijn vraag is, wat zou ik in deze situatie moeten doen? Wat zouden jullie doen als jullie in mijn schoenen liepen? Contact toch verbreken om zodoende verder alleen te genezen of kan dit pas als er van beide kanten samengewerkt wordt? Nog één vervelend ding is dat ik ook medelijden voor ze heb omdat ze nu bejaard zijn (papa is 73) dus in het kader van alles, en kijkend naar de hele context, wat is voor mij de beste koers te gaan varen wat betreft de relatie tot deze ouders?

Allereerst welkom op 't forum.

Er is niet zoals iets 'moeten' in deze situatie. Het beste advies wat ik kan geven is dat je je keuze laat bepalen door datgene waar jij het meest prettig bij voelt. Je zegt dat je het vervelend vindt dat je mededelijden met je ouders hebt nu ze bejaard zijn. Waarom vindt je dat eigenlijk vervelend? Dat je ondanks alles mededelijden met je ouders kunt opbrengen, is eigenlijk alleen maar positief. Het is een belangrijke stap in het proces van de genezing die je nastreeft. Als je vanuit dat persepectief verder redeneert kun je de juiste afweging maken en bepalen of je wèl of niet het contact met je ouders wilt verbreken. Beide opties zijn geldig.

[Zkr623]

Dank u wel voor de warme, aanmoedigende woorden. Het betektent wel iets voor mij. Waarvoor dank.

De reden waarom ik die zin zo schreef, dat ik medelijden voor hen vanwege hun hoge leeftijd soms als een hindernis ervaar, is juist omdat deze leeftijdsfactor dan ook de enige reden is waarom ik mij niet veel genadelozer (en in mijn optiek terecht) tegen ze opstel. Want op basis van wat er al allemaal gebeurd is, is dat wmb meer dan terecht. Des te meer omdat ze nog altijd alles blijven ontkennen. Dan zouden ze bij mij bij wijze van spreken kruipend moeten komen smeken om vergiffenis en hun fouten bekennen. Dat bekennen en erkennen van schuld is wmb de eerste stap tot vergiffenis en verzoening.

Dat gezegd hebbende, verandert leeftijd helaas de speelkaarten in mijn hand. Want laten we wel wezen, niemand gaat oneindig lang leven en op leeftijd al helemaal niet. Dat beseffende wil ik niet hard en afstandelijk en afwijzend tegen ze doen, want dat lijkt me wreed en dieptriest als dat achteraf de 'afsluiting' blijkt te zijn. Dan zal ik mogelijk mijn verdriet niet eens meer te boven komen. Ik wil er niet eens aan denken.

De relatie is dus behoorlijk complex geweest en deep down weet ik dat ze van mij houden, vooral mijn moeder, alleen waren het dus geen goede ouders. Verre van.

Nu ik onafhankelijk van ze ben, ben ik in staat de situatie eerlijker en objectiever te beoordelen. Maar anderszijds voelt het soms ook wrang aan, want het voelt alsof ik nooit gerechtigheid zal krijgen voor al die ellende en onrecht die mij als kind zijn aangedaan.

Als je in een zekere, vooraf bepaalde lotsbestemming gelooft zou dit makkelijker te accepteren zijn denk ik. Want dan kun je het zien als een soort verdiend loon of karma, dat ik over me heen kreeg. Anders is het volkomen wazig. En zal wss ook altijd zo blijven.

Voorlop kies ik voor een soort middelroute. Ik zal ze nooit volledig en onvoorwaardelijk vergeven (want de psychologische trauma's zijn er nog), en voortdurend nogal wat afstand houden, maar anderszijds zal ik ook af en toe een beetje contact houden. Ook al is het niet meer dan eens in de maand, 'hallo, hoe gaat het', zeggen. Dat lijkt me voldoende. En mijn moeder lijkt dat ook te beseffen. Veel van haar berichten bestaan dan ook niet uit meer dan oneliners.

[volhoudertje]

Voorlop kies ik voor een soort middelroute. Ik zal ze nooit volledig en onvoorwaardelijk vergeven (want de psychologische trauma's zijn er nog), en voortdurend nogal wat afstand houden, maar anderszijds zal ik ook af en toe een beetje contact houden. Ook al is het niet meer dan eens in de maand, 'hallo, hoe gaat het', zeggen. Dat lijkt me voldoende.

Ik denk dat het een goed besluit is om voor de middelroute te kiezen. Ik denk dat 'een beetje conact houden' voldoende is. Je bent ook tot de slotsom gekomen dat je niet hard, afstandelijk en afwijzend tegen je ouders wilt doen, je zegt het zelf al, dat zou wreed zijn. Je ouders volledig en onvoorwaardelijk vergeven is dan niet eens nodig, op deze manier, en met de nodige afstand contact blijven onderhouden met je ouders, is onder deze omstandigheden voor jou het hoogst haalbare.