Je kijkt op je telefoon en je denkt...nu stuurt hij/zij wel iets. Nog niets. Na een week nog niets. Dan stuur je zelf maar wat terug.
Maar de volgende keer weer.
Dan onstaat er irriatie zou die vriend(in) mij nog wel leuk vinden? Je word onzeker.
Dan denk je eraan om wat prikkelbaars te sturen en dat je eenzaam bent.
Mijn kunst is om dat laatste niet te doen.
Ik hoop wel vaak op een bericht of app.
Ik denk dat ik een nieuwe manier moet vinden met dat gevoel beter om te gaan.
Ik doe het al heel goed maar het benauwde gevoel van eenzaamheid is intens.
Ik denk dat ik beter een heel strak schema moet hebben om gezond te functioneren.
Er is bij mij autisme vastgesteld.
Ik denk dat het dan beter werkt?
Op zich hoef je ook niet elke week iets te horen van een vriend of vriendin? Of voelen jullie dat anders?
Hoe gaan jullie om als een vriend of vriendin een tijd lang niets laat weten? Vind je het gepast er wat van te zeggen of ben je bang dat het afbreuk doet als je hier wat van zegt?
Het lijkt net of ik teveel moet denken en het is niet positief als ik telkens negatief moet denken wat er zou kunnen zijn? Dat is een erge belasting.
Het gaat best goed met me maar dat thema speelt wel weer wat op de voorgrond.
Daarom is het goed om wat open te zijn voor inzicht en support.