Gebruikersavatar
JJBJ
Berichten: 2
Lid geworden op: 07 okt 2021 22:50

Polyamorie

16/08/21

Het is maandag 16 augustus 2021. Doelloos zat ik enkele minuten geleden naar het scherm van mijn laptop te staren. Een dagboek maken was iets waar ik al vaker aan gedacht had, maar - tot nu - dus nog nooit effectief iets mee had gedaan.
Ik weet niet wat ik hier van moet verwachten. Of dit me bepaalde inzichten gaat geven. Of ik hierdoor bepaalde zaken anders ga zien. Misschien helpt het gewoon al als ‘bezigheid’, want dat is iets wat ik lijk te missen in mijn leven. Bezigheden, dingen om te doen, dingen die ik leuk vind en die er voor zorgen dat ik niet meer zoals daarnet doelloos naar mijn scherm zit te staren. Want te vaak vraag ik me af wat ik nu juist moet doen. Nu, als in ‘vandaag hier en nu’, maar ook op lange termijn, waar ik naartoe wil met mijn leven…
Het ‘huisje-tuintje-kindje’-ideaal dat als de ‘normaal’ wordt beschouwd binnen de huidige maatschappij heeft wellicht ergens ook mijn denkpatroon besmet. Maar nu ik op 27-jarige leeftijd – bijna 28 – net een vierde mislukte lange relatie achter de rug heb – waar ik voor de vierde keer zelf de stekker heb uitgetrokken -, begin ik al dit soort dingen in vraag te stellen.
Wat wil ik in het in leven? Wat wil ik van een relatie? Wil ik wel een relatie? Waar wil ik naartoe op professioneel vlak? Het is niet dat ik mijn werk niet graag doe, maar het idee dat ik dit voor de komende 40 jaar ga blijven doen lijkt me zo onwerkelijk. De aanhangers van het ‘huisje-tuintje-kindje’-ideaal, die het ‘geluk’ hebben om een partner te vinden, die samen een huis kunnen kopen en daarna samen aan kinderen beginnen, die hebben voor de komende twintig jaar van hun leven hun ‘bezigheid’ – het opvoeden van die kinderen. Maar wat als je dat niet hebt, en ook niet wilt? Wat is dan, na afstuderen, werk vinden en alleen gaan wonen, de eerstvolgende grote mijlpaal in een mensenleven? Pensioen! Het feit dat ik als 27-jarige hier zo naar kijk, maakt me soms bang.
Toen ik daarnet googlede op ‘early mid-life crisis’ kwam ik twee zinnen tegen die beschrijven hoe ik me nu soms voel.

“You feel like you’ve w asted a large portion of your life and that you will never get that time back”
“Your thoughts about your future are bleak”

Mijn leven tot nu toe was vooral school, studeren en werken. Doordat ik zelf nogal introvert ben en het altijd moeilijk heb gehad met sociale contacten, heb ik nooit echt veel vrienden gehad. Sinds mijn coming-out ben ik dan ook keer op keer gevlucht in een relatie. Gevlucht van het ‘alleen zijn’, denkende dat dit de oplossing zou zijn. En misschien ook deels om aan de wereld te bewijzen dat ik het ook kan, dat ik ondanks mijn ‘sociale beperkingen’ ook een ‘normaal’ leven kan leiden. Ik ben me er ondertussen van bewust dat ik mij aan niemand moet bewijzen. Maar wat ik recent pas ben beginnen beseffen is dat ik geen toevlucht moet zoeken in een relatie. In plaats van van mezelf en van dit ‘alleen zijn’ weg te vluchten, moet ik net proberen dichter bij mezelf te komen, mezelf opnieuw – of misschien wel voor het eerst echt - leren kennen. Wat zijn de zaken die ik gemist heb in mijn leven?

26/08/21

Jaloezie. Een onozele, onschuldige Instagram-post van een goeie vriend die mijn hele dag verpest heeft. Jaloers zijn op vrienden omdat zij met andere vrienden afspreken. Het kan blijkbaar. Het idee dat mijn vrienden een eigen leven hebben, en geen verantwoording aan mij moeten afleggen van wat ze doen en laten, is iets waar ik blijkbaar moeite mee heb. Een traditionele liefdesrelatie tussen twee personen is op zich heel ‘straightforward’, een duidelijke één op één relatie waarbij je wel continue van elkaar weet wat er zich afspeelt in elkaars leven. Alleszins toch in het ideale scenario waar geen van beide iets achterhoudt.
Laatste weken ben ik via een paar apps actief op zoek gegaan naar nieuwe contacten, in de hoop vrienden te maken. Zelfs zonder het achterliggende idee van uiteindelijk een relatie te starten met iemand, raak ik blijkbaar nogal snel enthousiast in deze nieuwe ‘vriendschapsrelaties’. Ik wil alles van hen weten, heb het gevoel dat ik hen me moet ‘toe-eigenen’. Maar zo werkt het niet.
Toen ik die Instagram-post voor het eerst zag, dacht ik niet meteen aan het concept ‘jaloezie’. Ik had eerst het gevoel dat dit over ‘vertrouwen’ ging. Het gevoel dat mijn vertrouwen in die persoon geschonden was. Terwijl dit absoluut absurd klinkt als je gewoon vrienden bent. Welke emotie ik hier juist op moet plakken weet ik niet, maar het gevoel was zo overweldigend dat het me heel de dag achtervolgd heeft. Het heeft me aan het denken gezet, en nu dus ook opnieuw aan het schrijven…
Als ik erover nadenk is dit op zich niets nieuws. Ik weet nog dat, wanneer ik in het middelbaar plots van iemand te horen kreeg dat één van mijn ‘vrienden’ een vriendin had, ik toen een gelijkaardig gevoel had. Niet dat ik gevoelens had voor die persoon, maar gewoon het besef dat die persoon buiten onze ‘vriendschap’ ook nog een leven heeft, overviel me toen. Wellicht net zoals dat vandaag gebeurde.
Misschien is dit wel hetgeen wat me altijd tegengehouden heeft om vrienden te maken en vriendschappen te onderhouden. Het gevoel dat ik als vriend niet goed genoeg ben, dat ik overal buiten gehouden wordt. Het gevoel dat mijn zogezegde vrienden, hun eigen leven hebben. Een leven dat ik niet heb. Het gevoel dat ik altijd minder betekende voor mijn vrienden, dan dat zij voor mij betekenen. Het gevoel dat dit geen absolute één op één relatie is, dat een vriendschap nooit diezelfde intrinsieke wederkerigheid heeft als een liefdesrelatie.

25/09/21

Een tweede keer uit de kast. Deze keer is het niet de deur van de holebi-kast die ik van binnenuit met bruut geweld moet openstampen, maar die van de introvert-kast. Net zoals het hetero-zijn door de maatschappij als vanzelfsprekend en standaard wordt beschouwd, lijkt ook ‘sociaal zijn’ de norm te zijn. Ik begin nu te beseffen hoe zeer ik mezelf altijd gespiegeld heb aan alles en iedereen; hoeveel moeite ik op bepaalde momenten heb gedaan om in het gareel te lopen, om in het rijtje te passen, om bij de rest te horen, om normaal te zijn. Ik begin nu te beseffen dat ik hier misschien veel te veel tijd en energie in heb gestoken. Door mezelf heel de tijd af te vragen wie of wat ik zou moeten zijn en hoe ik me moet gedragen bij anderen lijkt het wel alsof ik vergeten ben om gewoon mezelf te zijn.
In mijn door mezelf opgelegde zoektocht naar vrienden hoor ik regelmatig van mensen dat ze het knap vinden dat ik mezelf zo snel open stel, dat ik me kwetsbaar durf opstellen. Ergens vind ik dit zelf niet meer dan logisch dat ik dit doe. Wat heb ik aan mensen die mij niet echt kennen, die niet weten wat er in mij omgaat? Anderzijds is het inderdaad wat vreemd dat ik mezelf zo snel open stel. Dit is iets wat ik ‘live’ veel minder snel zou doen. Misschien is het de ‘digitale barrière’ tussen mij en een nieuw contact die dit op een of andere manier allemaal veel makkelijker maakt. Alsof ik ‘online’ wel mezelf kan zijn, terwijl ik ‘live’ nog altijd, misschien onbewust, de drang heb om normaal te zijn. Ik ben altijd heel gesloten geweest tegenover iedereen die ik in mijn leven tegenkwam, te beginnen bij mijn ouders, familie, maar ook vrienden op school en unief,... Dat maakt waarschijnlijk ook dat ik hier uiteindelijk geen vrienden aan heb overgehouden. Praten over gevoelens is iets zó ‘ongebruikelijk’ voor mij, dat alleen nog maar het idee om mezelf bloot te geven, mijn traanklieren in overdrive laat gaan.

Once I was seven years old, my mama told me
"Go make yourself some friends or you'll be lonely"
Once I was seven years old

Vrienden maken als volwassene lijkt tot nu toe niet echt evident. De meeste mensen hebben al vrienden en zijn dan ook niet op zoek naar nieuwe vrienden, wat uiteraard logisch is. Ik ben niet iemand die veel met songteksten bezig is, maar het stukje uit een liedje hierboven, heeft plots veel meer betekenis gekregen. Ik kan de tijd niet terugdraaien,… maar ik ga mezelf er niet meer bij neerleggen!

07/10/21

Is het verkeerd om je alleen te voelen? Is het verkeerd om het gemis van vrienden te willen opvullen met een relatie?
Het gevoel van eenzaamheid kan me soms zo plots overweldigen, als een donderslag bij heldere hemel. Vaak zijn het de kleinste dingen die hiertoe de aanleiding geven, die ervoor zorgen dat mijn gemoedstoestand in enkele ongenblikken 180° draait, van gelukkig en onbezorgd tot een bijna onbeschrijflijk gevoel van zelfmedelijden, moedeloosheid en zieligheid.
Ik weet nog altijd niet hoe ik met deze momenten moet omgaan. Heeft iedereen dit wel eens? Is dit normaal? Moet ik maar gewoon mijn gedachten proberen te verzetten, en gewoon door doen waarmee ik bezig was? Als er nu eens gewoon een pil zou zijn die er voor zorgt dat ik mij zo niet meer moet voelen, of een knop die ik terug kan omdraaien wanneer het nodig is, net als een ‘plon’ wanneer het licht uitvalt.
Waarschijnlijk is dat niet hoe een mens in elkaar zit, waarschijnlijk moet ik hier iets mee, met die gevoelens. Maar wat? Ik heb mezelf lang weten te overtuigen dat ik geen vrienden nodig heb, maar dat ik hier fout in was weet ik ondertussen. Het feit dat ik me zo voel wilt zeggen dat er een bepaald gemis is in mijn leven. En aangezien ik geen ‘plon’ heb om het geluk terug aan te zetten, zal ik hier dus wel iets aan moeten doen. De oplossing is alleen zo moeilijk zichtbaar op het moment dat het licht net is uitgevallen. Misschien moet ik mijn ogen gewoon wat tijd geven, om te wennen aan het donker.

23/12/21

Jaloezie, again… Er niet mee om kunnen dat er dingen gebeuren waar ik geen vat op heb. Ik wil mijn plaats kennen. Wie ben ik voor mijn ‘vrienden’. Waar sta ik? Wat beteken ik voor hen? Dat zij met andere mensen omgaan moet ik gewoon aanvaarden. Maar ik zou zo graag een vlieg zijn en hen dag in dag uit overal volgen. Wat maakt mij voor hen ‘de moeite’ om met mij om te gaan. Ben ik één van hun betere vrienden, of ben ik gewoon één van de velen? Jaloezie als indicator voor een verlangen…? Misschien gaat het bij mij dan toch om meer dan vriendschap?
Is het raar dat ik me dit telkens afvraag? Waarom doe ik dit? Maakt het zelfs uit? Waarom kan ik niet gewoon genieten van de momenten die we samen hebben. Waarom moet die onzekerheid altijd de sfeer verpesten?
Ik mag hier niet aan toegeven! Ik mag dit er niet voor laten zorgen dat ik mij opnieuw afsluit voor hen. Maar ik mag ook niet blind zijn. Mijn alertheid lijkt tegelijkertijd een gave en een vloek. Bijna automatisch zou ik mezelf weer van hen willen afsluiten, als reflex om mezelf te beschermen. Voor wat?
Paranoia! 3 jaar lang heb ik zogezegd dingen gezien die er niet waren. Heeft die ene relatie, van nu meer dan 5 jaar geleden, mij dan toch zo getraumatiseerd? Waarschijnlijk wel… Sowieso!

20/02/22

Seks. Een woord dat ik lange tijd niet over m’n lippen kreeg, en tot nu toe zelfs in mijn schrijven hierboven altijd heb ontweken. Terwijl het wel iets essentieel is in de ‘moeilijkheden’ die ik ervaar in relaties met verschillende mensen. Seks, vertrouwen, jaloezie,… Misschien is het door mijn misgelopen relatie met P. – nog zo’n naam die ik sinds lang niet meer gebruikt heb – dat die drie begrippen in mijn hoofd in elkaar verwikkeld zijn geraakt.
Hoe graag ik het misschien ook zou willen, het lukt me simpelweg niet om seks gewoon als seks te zien, en dit los te koppelen van al de rest. De mensen waarmee ik seks heb gehad, betekenen blijkbaar altijd wel meer voor mij. Het idee dat dat misschien niet honderd procent wederzijds zou kunnen zijn, dat er voor hen nog anderen zijn, maakt mij vaak ongemakkelijk. Een soort van misselijk gevoel; alsof ik opnieuw ervaar dat ik bedrogen word.
Het feit dat alles in het gay-wereldje vaak hierom draait, maakt dit des te moeilijker. Ik wil niemand veroordelen over wat ze doen, maar onbewust is er toch altijd iets in mij dat dit fout vindt. Sinds P. heb ik gewoon een degout van het hele wereldje, en zelfs seks op zich heeft in mijn hoofd gewoon een negatieve bijklank gekregen.
En wat moet ik hier nu mee? Ik weet waarom ik denk wat ik denk; ik weet waarom ik me slecht voel op de momenten dat ik me slecht voel. Maar ergens wist ik dit allemaal al wel langer dan vandaag. Misschien moet ik hier wel effectief iets mee doen, en is het in dit geval niet voldoende om me enkel bewust te zijn van mijn denken. Misschien moet ik mezelf hier meer tegen beschermen, mezelf minder snel te kwetsbaar opstellen, me enkel nog bloot geven aan de mensen die het écht waard zijn.
Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat dit was wat ik nodig had. Dit laatste half jaar, het ‘single zijn’, het daten, ontdekken wat al die ervaringen met mij doen, mezelf bewust worden van mijn gedachten en gevoelens, ontdekken wie ik ben. Iets wat ik misschien al veel eerder had moeten doen.

10/04/22

Polyamorie. Een 6-tal jaar geleden besloot ik zelf om een einde te maken aan mijn relatie met C., die toen zo’n half jaar geduurd heeft. Reden? Ik voelde me schuldig naar hem toe, omdat ik niet meer even stapelverliefd was op hem, als dat hij op mij was. Op dat moment had ik denk ik ook een bepaald beeld van wat een relatie moest zijn voor mij, en wat het toen met C. was kwam daar niet mee overeen.
We zijn wel altijd vrienden gebleven, goeie vrienden, misschien té goed. Lange tijd was hij zowat mijn enige vriend. Ook toen ik iemand nieuw leerde kennen en ook hij een nieuwe relatie begon, zijn we contact blijven houden. De fysieke aantrekkingskracht tussen ons is nooit echt weggeweest. Toen ik zijn nieuwe vriend voor het eerst zag, was ik zó onder de indruk. Ik was meteen jaloers op hem. Maar ik gunde het hem ook. Ik zag hoe verliefd zij op elkaar waren en dat was exact wat ik hem niet had kunnen geven, en waardoor ik dus niet bij hem kon blijven. Nog altijd ben ik jaloers op hun ‘verliefdheid’. Hoewel ik me wel afvraag of dit niet ‘gespeeld’ is. Ondertussen zijn ze zo’n 4 jaar samen; dan kan het toch niet dat je nog ‘verliefd’ bent op elkaar? Moet dat verliefde gevoel na zo’n lange tijd al niet lang plaats gemaakt hebben voor iets anders, iets ‘serieuzer’, iets ‘nuchterder’? En toch lijkt het nog altijd alsof ze nog maar pas samen zijn.
Verschillende keren spraken we met z’n vieren af. Gewoon vriendschappelijk, al hing er vanaf het begin altijd wel een bepaalde ‘spanning’ in de lucht. Tegen het einde van mijn relatie zijn er uiteindelijk dingen gebeurd, die misschien niet hadden mogen gebeuren. Duidelijkere afspraken en betere communicatie hadden dit waarschijnlijk kunnen voorkomen, maar ik voelde me gewoon meer en meer tot hen aangetrokken, en ik merkte dat dat ook wederzijds was. Los daarvan, zat ik ook opnieuw met twijfels over mijn eigen relatie. Twijfels die ik lang niet heb durven uitspreken, omdat ik ergens wist dat ik hier niet aan mocht toegeven, omdat ik wist dat dit meteen het einde zou betekenen van alles wat we samen hadden opgebouwd. Dit, samen met een even opgekropt maar nog altijd aanwezig gevoel van eenzaamheid, zorgde dat ik me meer en meer onbegrepen voelde en afsloot van mijn vriend, en dat ik des te meer naar mijn ex (C.) en zijn nieuwe vriend (G.) toe groeide. Terwijl alles startte als een gewone vriendschap tussen ons vier, begon mijn vriend meer en meer buiten alles te staan.
Sinds het beeïndigen van mijn relatie, lijkt de band tussen ons drie alleen maar intenser geworden. We spreken veel vaker af om samen leuke dingen te doen, en ik heb G. nu ook veel beter leren kennen. Zowel fysiek als emotioneel voel ik me nu misschien zelfs meer aangetrokken tot hem dan tot C. De term ‘polyamorie’ is ondertussen ook gevallen. De euforie die ik ervoer toen ik hoorde dat mijn gevoelens voor G. ook wederzijds waren, was helaas van korte duur. Een poging om dat wat er tussen ons drie was te benoemen, bracht op één of andere manier te veel verwachtingen met zich mee. Verwachtingen van mijn kant, die zij niet kunnen of willen inlossen, uit schrik dat het te complex wordt, en dat er van stabiliteit niet veel sprake meer gaat zijn. Ik probeerde me er bij neer te leggen dat het gewoon iets tijdelijk is, er vrede mee te nemen dat zolang ik single ben ik gewoon kon blijven genieten van hun gezelschap, affectie, intimiteit. G. laat me ook telkens weten dat zij er geen probleem mee zouden hebben als ik terug zou gaan daten en terug iemand zou leren kennen. Ik hou momenteel alle opties dus open.
Maar ergens is er toch ook vooral nog hoop, hoop dat wat wij drie hebben iets ‘serieuzer’ zou kunnen worden. Ik wil me niet opdringen in hun relatie of meteen met hen gaan samenwonen, maar gewoon af en toe ergens een vorm van erkenning krijgen, een bevestiging van wat mijn plaats juist is, dat ik niet zomaar gewoon een vriend ben, één van de velen. Ik merk dat hoe vaker we afspreken en hoe dichter ik ben hen kom, hoe sterker dit verlangen naar erkenning wordt. Misschien dat dit ook de reden is waarom ik vaak zo jaloers ben; niet jaloers op hen, maar op anderen waar zij mee omgaan. Weinigen van hun vrienden weten waarschijnlijk van mijn bestaan, laat staan van wat er tussen ons gaande is. Niets belet hen dus om wat ze met mij hebben, ook met anderen te hebben. Niet dat ik reden heb om te vermoeden dat dit zo is, maar gezien er nu totaal géén afspraken zijn, kan ik het ook niet uitsluiten. Ik zou het dus veel liever hebben mochten ze mij net niet die vrijheid geven om te daten, mochten ze mij wél aan hen ‘toe-eigenen’, dan weet ik dat ik hetzelfde van hen mag verwachten.

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”