Waar ik al een aantal jaar tegen aan hik is dat ik graag onder de mensen wil komen op een normale school.
Het werd me tegen gehouden door een begeleider. En ook eerder zelfs toen ik begin 20 was.
Waarom laat je, je tegenhouden door een begeleider? Wat is de reden dat je begeleider adviseert om iets belangrijks als een opleiding niet op te pakken? Ik ga ervan uit dat de begeleider een argument zal hebben.
En het enigste waar ze mee komen zijn dingen zoals een zorgboerderij of iets dergelijks waar soms zelfs mensen zitten met zware beperking.
Em vandaag weer de term dagbesteding. Om ''rustig'' te beginnen.
Wat is hier mis mee? Laat ik mezelf als voorbeeld nemen. Ik heb jarenlang niet heel veel gedaan en liep tegen vergelijkbare problematiek aan. Ik wilde wel, maar de wereld om me heen werkte niet helemaal mee (UWV, Ziektewet, etc). Van daaruit ben ik een dagbesteding gaan doen waar inderdaad het merendeel een psychische of lichamelijke diagnose heeft waardoor ze niet kunnen meedraaien op de reguliere arbeidsmarkt. Ik voelde me hier niet geprikkeld en haalde er geen voldoening uit terwijl ik vanwege de opbouw van structuur een WMO-indicatie heb van 32 uur per week. Na een klein jaar ben ik in goed overleg met de begeleider daar een traject gestart waarin ik nu de opleiding volg tot begeleider specifieke doelgroepen niv4.
Een dagbesteding kan degelijk uitkomst bieden tot een opleiding en re-integratie. Ik kan me je argumenten als geen ander indenken, maar uiteindelijk wil je zelf verder en zal je keuzes moeten maken.
Ik ben van school afgestuurd wat nu een vmbo opleiding zou zijn in deze tijd. Niet vanwege cijfers maar het sociale aspect.
En waarom ben je dan precies van school gestuurd als het niet met cijfers te maken had? Dat antwoord is heel belangrijk wanneer je weer een klassikale opleiding wil gaan starten, want als je het probleem nog niet hebt opgelost ga je er hoogstwaarschijnlijk weer tegenaan lopen.
Daar na heb ik jaren met me laten sollen en ik was nergens klaar voor en sindsdien ik wel echt serieus naar mezelf kijk en echt onderneem
lijkt het net of er inderdaad niets te halen valt...
Daarna heb je jaren met je laten sollen? Door wie, op wat voor manier en al helemaal de vraag waarom laat je met je sollen? Je geeft aan dat je nergens klaar voor was en dat kan heel goed. Soms is het nodig om even wat tijd te nemen om te oriënteren wat je nou eigenlijk wil. Je zegt ook dat er een moment is geweest waarin je de motivatie weer hebt gevonden (tussen de regels door) en dat je weer dingen onderneemt. Dat is heel goed en in ieder geval beweging, wat beter is dan stilstaan. Maar je geeft ook aan dat je er niets kan halen. Dus is de vraag wat zoek je dan? Waardering? Veel geld? Tijdsinvulling? Als je antwoord ligt bij bevestiging van anderen dat jij wel of niet goed genoeg bent, ben je inderdaad op de verkeerde plek aan het zoeken want dat is iets wat je zelf moet voelen. Daarnaast is het niets kunnen halen ook een heel pessimistisch beeld, want uiteindelijk leer je altijd wel íets. Al is het maar de wetenschap dat je iets absoluut niet wil.
eer zo iets wat mij tot op de dag van vandaag frusteerd.. Ik weet gewoon als ik een serieus platform krijg een heel stuk van mijn psyche afvalt.
Alleen mensen geven je dat niet. Waardoor ik me vaak niet serieus wordt genomen... Snap je?
Ja, ik snap je (denk ik), maar mijn ervaring is dat je pas serieus genomen kan worden als je jezelf serieus neemt. Het is waar dat je tegenwoordig wat agressiever moet zijn en in het algemeen mogen mensen ook zeker wat warmer worden. Toch is het altijd al wel een wereld geweest waarin je jezelf moet bewijzen als je iets wil bereiken. Soms krijg je een hand toegereikt en soms moet je hem gewoon pakken, maar met wachten tot de wereld als een braaf schoothondje aan je voeten komt liggen, bereik je uiteindelijk niets.
Wat ik niet helemaal vat is het platform wat je noemt. Is dat een werkplek, of een groep mensen die naar je luisteren, een podium waarop je kan zingen, of iets dergelijks. Er zijn altijd mogelijkheden, soms wat zichtbaarder dan anders, maar als je wil kan er heel veel.
Geloof ik dat ik meer kan? Of moet ik echt dan maar accepteren dat ik idd niet verder kom?
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen kan wat hij of zij wil, zelfs bij mensen met een "beperking". Punt is dat je er alleen zelf in moet leren geloven en dan moet knokken om het gedaan te krijgen. Die weg kan heel lastig zijn, maar als je erin gelooft haal je het. Dan maakt het ook niet uit wat een moeder zegt, of een vader, een buurman, je beste vriend of zelfs de begeleider. Het is belangrijk om te luisteren naar advies en dat mee te nemen in je eigen keuze, maar niemand anders kan bepalen waartoe jij in staat bent. Behalve jijzelf. Als jij accepteert dat het goed is zo, dan is dat zo en dan is het goed. Als jij weigert om erin te geloven dat je niks meer kan dan dit, dan kan je inderdaad ook meer dan dit en zal je stappen moeten gaan zetten om dat te laten zien.
Zo ppffff dit is er ook weer uit!
Opgelucht?